เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่348ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่(ส่วนที่สี่)

348 ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ (ส่วนที่สี่)

—ราชาของฮาเดส พลูโต

พี่น้องของราชาเทพเจ้า ของดินแดนสวรรค์ พระเจ้า ที่บริหารจัดการผู้ที่เสียชีวิต

รูปลักษณ์ของเขา: ลุงดูใจดีตัวสูงๆ ที่มีผมเทา โกยไปข้างหลัง และแว่นตาขอบเงิน

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ! ผมเทพรับใช้ของเทพธิดาโนอาห์ซามะ มาโกโตะ”

ผมรีบคุกเข่า และลดหัว

“ใช่ ชั้นรู้ ชั้นได้ยินมาจากเออร์ แต่ชั้นไม่รู้ว่านายจะมาวันนี้นะ ชั้นขอแสดงความเสียใจ ที่ไม่สามารถเตรียมการต้อนรับให้นายได้” (พลูโต)

เทพเจ้า ที่มีน้ำเสียงใจดีสุดขีด

เขาอาจจะเป็นเทพเจ้าที่สงบที่สุด ที่ผมได้เจอมาจนถึงตอนนี้

เทพธิดาพรอเซอร์พีน่าซามะ มีท่าทีที่เย็นชา ดังนั้น นี่มันคาดไม่ถึง

“ขอโทษทีนะ มันดูเหมือนภรรยาของชั้น ได้หยาบคายกับนาย ชั้นได้อ่านจดหมายของโนอาห์คุง ไททันน้อย ไปแล้ว มาโกโตะคุง” (พลูโต)

“จดหมายนั้น…”

จดหมายของโนอาห์ซามะ ที่ควรจะถูกฉีก โดยพรอเซอร์พีน่าซามะ

มันอยู่ในมือของราชาแห่งฮาเดส กลับมาเป็นอย่างเดิม ด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ชั้นนำมันกลับมา เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว สิ่งที่เขียนแค่สิ่งเดียวที่อยู่ในนี้ คือ: ‘มาโกโตะมุ่งหน้าไปนั่น ดังนั้น ชั้นปล่อยเค้าให้นายนะ!’” (พลูโต)

“โนอาห์ซามะ…” (มาโกโตะ)

ท่านเเขียนจดหมายดีๆกว่านี้ไม่ได้เหรอครับ…? ไม่ แบบนั้น เหมือนกับโนอาห์ซามะมากกว่า

พูดถึงแล้ว พรอเซอร์พีน่าซามะ ค่อนข้างที่จะไม่เป็นมิตร กับโนอาห์ซามะ

ราชาของฮาเดสต่างออกไปเหรอ?

ท่านต้องได้อ่านใจผม ราชาของฮาเดส หัวเราะคิกคัก

“ใช่ เห็นว่าภรรยาของชั้น ได้สู้กับโนอาห์คุงแล้วแพ้อย่างหนัก เห็นมั้ย เธอยังแค้นจากเรื่องนั้นอยู่น่ะ” (พลูโต)

“อืม…” (มาโกโตะ)

ผมไมรู้ว่าจะพูดอะไร กับเรื่องนั้น

“อย่ากังวล มันเป็นเรื่องก่อนที่ชั้นจะแต่งงานกับเธอ ความหุนหันพลันแล่นของวัยเด็ก หรือบางอย่างแบบนั้น ชั้นไม่ถือมัน” (พลูโต)

“น-นั่น…ท่านช่างมีเมตตามากครับ” (มาโกโตะ)

โนอาห์ซามะ ถ้าท่านมีอดีตแบบนั้น กับภรรยาของราชาแห่งฮาเดส ผมอยากให้ท่าน บอกผมก่อนหน้านะ

“งั้นตอนนี้ มันดูเหมือนนาย ปรารถนาที่จะชุบชีวิต สาวแวมไพร์คนนั้น ใช่มั้ย?” (พลูโต)

“ครับ” (มาโกโตะ)

“…”

โมโมะ ได้ซ่อนหลังผมมาซักพักแล้ว และสั่น ต่อคำนี้

“แน่นอน ว่าชั้นไม่ถือ ไม่เพียงแค่นายอุส่าห์มาตลอดทางถึงฮาเดส ภรรยาของชั้น ดูเหมือนจะขอบางอย่าง ทีไร้เหตุผลกับนายด้วย ดังนั้นมากเท่านั้น มันเป็นข้อเรียกร้องที่เรียบง่าย” (พลูโต)

“”?!””

โมโมะและผมมองหน้ากัน

“ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ โมโมะ?!” (มาโกโตะ)

“ค่ะ มันต้องขอบคุณพี่นะ มาโกโตะซามะ!” (โมโมะ)

“เธอเป็นคนเดียว ที่นายอยากจะชุบชีวิตเหรอ? สิ่งเลวร้ายขยะ ต้องเป็นงานที่เยอะแน่ๆ ดังนั้น ชั้นจะฟังนาย ถ้ามีอะไรอย่างอื่น” (พลูโต)

“อย่างอื่น…” (มาโกโตะ)

ราชาของฮาเดส มีเมตตากว่าที่ผมจินตนาการไว้

หลังจากทที่ลังเลซักพัก ผมพูดชื่อ ของชายคนหนึ่ง

“ถ้าแบบนั้น ผมอยากจะให้ท่าน ชุบชีวิตเคนครับ” (มาโกโตะ)

“เคน…ชั้นได้ยินชื่อนั้นมาก่อน อ้า ชั้นจำได้แล้วตอนนี้ สาวกคนก่อน ของโนอาห์คุง และลอร์ดปีศาจ ใช่มั้ย? ชั้นได้คุยกับเค้าตรงๆก่อนหน้านี้มาก่อน” (พลูโต)

“ถ้าอย่างนั้น…!” (มาโกโตะ)

ผมเจอเคนได้อีกครั้ง

ถ้าเขากลับมามีชีวิต มันแม้แต่อาจจะเป็นความคิดที่ดี ที่จะผจญภัยกับเขา

แค่เมื่อหัวใจผม เต้นอยู่ที่นี่…

“แต่ เค้าน่ะ เกิดใหม่ไปแล้วนะ เห็นมั้ย” (พลูโต)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมตกใจโดยคำพูดนั้น

“…เค้าเกิดใหม่แล้วเหรอคะ?” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ทำหน้ามีคำถาม

“เดีย มีบางอย่างที่กวนใจเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ปรกติแล้ว มันจะใช้เวลานานจากความตาย สู่การเกิดใหม่ นายเห็นวิญญาณที่เดินกันไปมา บนทางทที่เรามาที่นี่ด้วย ใช่มั้ย ราชาของเรา? พวกเค้าทั้งหมด ถูกบริหารจัดการในฮาเดส มัปรกติแล้วจะคิดไม่ได้เลย สำหรับบางคนที่จะเกิดใหม่ เร็วขนาดนี้” (เดีย)

ผมตรวจดูหน้าตาของราชาของฮาเดส หลังจากคำพูดของเดีย

“ใช มันอย่างที่อันไดน์จังได้พูด เคนคุงนั้นพิเศษ เค้า เป็นลอร์ดปีศาจเก่า และสาวกของเทพธิดาโนอาห์ วิญญาณของเค้า แข็งแกร่งเป็นพิเศษ เมื่อเทียบกับพวกเดียวกัน ถ้าเราเก็บเค้าไว้ในฮาเดสนานเกินไป เค้าอาจจะสับสนโดยคนที่มีแผนการ และดังนั้น ชั้นให้เค้าเกิดใหม่เร็วขึ้น ความผิดของเค้าในฐานะลอร์ดปีศาจ ได้จางหายไป ด้วยความดีที่เค้าสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ในปาร์ตี้ของฮีโร่ เทพธิดาโนอาห์คุง ได้กลับไปสู่ดินแดนสวรรค์แล้ว ดังนั้น การเกิดใหมม่ของเคนคุงน่ะ เป็นการ ‘นิรโทษกรรม’ บางอย่างน่ะ” (พลูโต)

“ข-เข้าใจแล้วครับ…” (มาโกโตะ)

ถ้าอย่างนั้น ผลจากการที่โนอาห์ซามะกลับมา ได้มาถึงที่นี่ด้วยเหมือนกัน

มันดูเหมือนอิทธิพลของโนอาห์ซามะ ค่อนข้างที่จะใหญ่ มันเพียงแค่ ผมน่ะไม่รู้

“พูดถึงแล้ว เคนเกิดใหม่ไปที่ไหนครับ? มันเป็นความลับมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าเขาจะไม่บอกผม แต่ผมลองถามดู

“{โลก}” (พลูโต)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

โลก?

“มันเป็นความปรารถนาของเคนคุง เค้าอยากจะเกิดใหม่ ในโลกที่นายเกิด มาโกโตะคุง” (พลูโต)

“ท่านขอว่าท่านอยากเกิดใหม่ที่ไหนได้เหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“ปรกตินายทำไม่ได้ ยิ่งไม่ได้มากกว่า เมื่อคนที่ขอ เป็นลอร์ดปีศาจเก่า” (พลูโต)

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมกันล่ะครับ…?” (มาโกโตะ)

“เพราะทั้งหมดวิญญาณของเคนคุงแข็งแกร่ง ชั้นไม่อยากส่งเค้าไปโลก ที่มีเวทมนตร์ที่พัฒนาแล้ว โลกที่ผู้คนมีมานาน้อย เป็นที่เหมาะสมที่สุด โลกของนายไม่มีเวทมนตร์นี่ ใช่มั้ย?” (พลูโต)

“ครับ นั่นถูกแล้ว” (มาโกโตะ)

โลกที่ผมอยู่ เป็นโลกของ ‘วิทยาศาสตร์’

ไม่มีที่ ให้เวทมนตร์มีตัวตน

“นั่นเหมาะตรงๆ กับเงื่อนไขการเกิดใหม่ของเคนคุง แบบนั้น ชั้นให้เค้าเกิดใหม่ เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ในโลก” (พลูโต)

ราชาของฮาเดส ดีดนิ้วของเขา

จอโผล่ขึ้นมาในอากาศ

มีครอบครัว เดินลงบนทางข้างแม่น้ำ

คู่แต่งงานหนุ่มสาว และพี่ชายและน้องสาว ที่เป็นไปได้มากที่สุดว่าจะเป็นลูกๆของพวกเค้า

ตรงกลางของจอนั้น เป็นเด็กหนุ่มหนึ่งคน

หน้าตาที่ดูดี และผิวออกเข้มๆ

เด็กหนุ่มคนนั้น ดูเหมือนจะมีความสนุกมาก กับครอบครัวของเขา

และจากนั้น ผมสังเกต หลังจากที่ได้เห็นหน้าของเขา

“เด็กคนนั้น…เคนเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว มันดูเหมือนการผ่านไปของเวลาที่นั่นมันต่างจากของเรา นี่คือภาพของอนาคตไปนิดหน่อยน่ะ” (พลูโต)

“เอ๋?” (โมโมะ)

“เข้าใจแล้ว” (เดีย)

โมโมะและเดียส่งเสียงของพวกเธอ ในความตกใจ กับอะไรที่ผมพูด

(นั่นคือเคนที่เกิดใหม่) (มาโกโตะ)

ผมมองดูเด็กชายในวีดีโอ อย่างตั้งใจอีกครั้ง

เป็นไปได้มากที่สุด ว่าเขา 6-7 ขวบ

ผมคิดว่าเขาอยู่ในอายุ ที่จะเข้าโรงเรียนประถมแล้ว

เข้าดึงมือของคู่รักที่ดูใจดี และน้องสาว ที่อายุราว 3 ขวย

ผมได้ยินเสียง จากวีดีโอ

—”พี่น่าชื่นชมจริงๆนะ ไคโตะ พี่จับมือของเรา ไม่ใช่เหรอ?”

—”เพราะทั้งหมด ชั้นเป็นพี่ใหญ่น่ะ”

—”เฮะเฮ่น!”

—”นี่-นิ!”

เด้กหนุ่ม แสดงรอยยิ้ม ที่ภาคภูมิใจ

ถ้าอย่างนั้นนั่นครอบครัว…ของเคน ในชีวิตใหม่ของเขา หือ”

“ราชาของฮาเดีสครับ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าท่านชุบชีวิตเคน?” (มาโกโตะ)

“หืม? เคนคุงจากครอบครัวนั้น…ไม่สิ ชื่อของเค้าตอนนี้คือไคโตะคุง ใช่มั้ย {เค้าจะหายไป} แน่นอน มันไม่เหมือนว่าอยู่ดีๆเค้าก็จะหายไป ความจริงจะถูกเขียนใหม่ ว่า ‘เค้าไม่เคยได้เกิด ตั้งแต่ทีแรก’ ดังนั้น เค้าจะหายไปจากความทรงจำ ของครอบครัวด้วย” (พลูโต)

“เข้า…ใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

“งั้นตอนนี้ อยากที่จะชุบชีวิตเคนคุงมั้ย? ถ้ามันแค่โมโมะจังและเคนคุง ชั้นทำมันเสร็จได้เร็วมาก” (พลูโต)

ราชาของฮาเดส ถามอย่างเมตตา

ผมมองดูวีดีโอ ที่ลอยอยู่ในอากาศอีกครั้ง

ครอบครัวสนุกกันอยู่ ข้างในจอ

พวกเขาดูมีความสุขมากๆ

ผมได้ยินมาว่า ครอบครัวทั้งหมดของเคน ถูกฆ่า ในโลกนี้

ผมจำได้เมื่อเขาโพล่งออกมา ‘ชั้นอยากจะมีครอบครัวอีกครั้ง ซักวันนึง…’ ระหว่างที่เราพิชิตวิหารทะเลลึก

(นาย…ใช้ชีวิตใหม่ไปแล้ว หือ เคน) (มาโกโตะ)

ฉันอยากจะคุยกับนายอีก ถ้าเป็นไปได้

แต่ผมไม่ได้รู้สึกออยากจะฉีกหนุ่มน้อยเคน ไปจากครอบครัว ที่แสดงอยู่ในวีดีโอ

และที่สุดของทั้งหมด มันเป็นความปรารถนาของเคน

—”โลกที่มาโกโตะอยู่ หือ… ชั้นสนใจมันนะ”

—”มันน่าเบื่อ ไม่มีนักเวทย์หรือฮีโร่เลย”

—”แต่ก็ไม่มีมอนสเตอร์และลอร์ดปีศาจด้วยเหมือนกันนี่ ใช่มั้ย?”

—”ใช่”

—”ชั้นอยากจะเกิดโนโลก แบบนั้น”

—”นายนั่นแหละแปลก”

ผมจำการสนทนานั้นได้

และจากนั้น ผมพูด

“ราชาของฮาเดส พลูโตซามะครับ ผมโอเคแล้วกับเคน ผมไม่ถือ ที่โมโมะเป็นแค่คนเดียว ที่ท่านชุบชีวิต” (มาโกโตะ)

ผมตอบไป

นี่ คือชีวิตใหม่ของเคน

อย่าไปแทรกแซงจากข้างๆเลย

“เข้าใจแล้ว รับทราบ” (พลูโต)

ราชาของฮาเดส ดีดนิ้วของเขา

“งั้นตอนนี้ ชุบชีวิตโมโมะจัง ใช่มั้ย… หืมมม ใครคือคนที่ดูแลบททดสอบอยู่นะตอนนี้?” (พลูโต)

ราชาของฮาเดสพูดอย่างนั้น และวงกลมเวทมนตร์ปรากฏขึ้น ในที่ที่เขามองอยู่ และเงาของบางคน ปรากฏขึ้นมาในเวลาเดียวกัน

“เรียกเหรอครับ ราชาของฮาเดส พลูโตซามะ”

นี่คือคนพายเรือรับส่ง ในสูทนักธุรกิจ ที่นำเราซักพักที่แล้ว

“ชารอนนคุง ชั้นขออย่างนึงจากนายได้มั้ย?” (พลูโต)

“ได้ทุกอย่างครับ” (ชารอน)

วิธีที่เขาพูด ต่างจากเมื่อเวลาที่เขาคุยกับเรา เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ

มันดูเหมือนเขาประหม่า เมื่ออยู่ตรงหน้า เจ้านายของเขา

“มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่เราได้มีผู้ท้าทายบททดสอบ พาพวกเค้าไปที่ดินแดนมนุษย์” (พลูโต)

“…รับทราบครับ” (ชารอน)

ลุงคนพายเรือรับส่ง ส่งสายตามาที่เรา

“ดูเหมือนนายได้สามารถที่จะเข้าพบ กับพลูโตซามะได้นะ” (ชารอน)

“ขอบคุณนะ ลุง” (มาโกโตะ)

“ลุงจะพาเรากลับไปด้วยเหรอ? ขอบคุณมากๆค่ะ” (โมโมะ)

“อ้าา เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันมีที่ต้องเตือนหลายอย่างเลย…” (ชารอน)

แค่เมื่อลุง กำลังจะพูดบางอย่าง

“ชั้นจะอธิบาย”

“””?!”””

ราชาของฮาเดส อยู่ข้างเราเลย เมื่อเวลาที่เราสังเกต

ผมไม่ได้สังเกตซักนิดเลย

ราชาของฮาเดส ดีดนิ้ว และเรือเล็กๆ ที่ส่องสว่างสีทอง ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเรา

“ชั้นจะให้พวกเธอนั้นหมดขี่เรือเล็กนี้… อ้า้ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่จังทำไม่ได้ เพราะเธอ ไม่ใช่คนของดินแดนมนุษย์ ชั้นเดาว่า เธอจะต้องรออยู่ ในดินแดนของสปิริต” (พลูโต)

“ม-ไม่มีทางน่า!” (เดีย)

“โอเคมั้ย?” (พลูโต)

“…อ-โอเคค่ะ” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พูดบางอย่าง แต่หายไปหลังจากนั้น ขณะที่ถูกบอกโดยราชาของฮาเดส

“งั้นตอนนี้ ชั้นได้ร่ายเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ลงบนโมโมะจังแล้ว: ปาฏิหาริยที่จะกลับไปสู่ความมีชีวิต เมื่อเธอได้กลับไปในดินแดนมนุษย์…อย่างไรก็ตาม มีเงื่อนไขสำหรับเรื่องนั้น” (พลูโต)

“เงื่อนไขเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

ผมมีความรู้สึกแย่ เกี่ยวกับเรื่องนี้

เขาจะมอบงานที่ไม่มีเหตุผลให้ผมอีกเหรอ?

“ฮ่าฮ่าฮ่า ชั้นจะไม่มีนิสัยที่แย่ขนาดนั้น นี่เป็นกฎที่ตั้งมาแล้ว ในพิธิกรรมเพื่อชุบชีวิตความตาย คนที่มาที่นี่ ต้องเติมเต็มเงื่อนไข” (พลูโต)

“มันคือ…อะไรเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

ผมถาม

“แค่สองอย่าง” (พลูโต)

ราชาของฮาเดส ยกสองนิ้ว

“①นายต้องไม่คุยกับคนพายเรือรับส่ง ไม่ว่าจะต้องทำยังไง จนกว่าเรือเล็กนี้ จะไปถึงดินแดนมนุษย์

②นายต้องจับมือกับโมโมะจัง และไม่หันหลังกลับ ไม่ว่าจะต้องทำยังไง

นั่นทั้งหมด” (พลูโต)

“นั่นทั้งหมด…?” (มาโกโตะ)

“นั่นฟังดูงายกว่าที่หนูคิดนะ” (โมโมะ)

โมโมะและผม มองหน้ากันในความโล่งใจ

มันไม่ไร้เหตุผล เหมือนตอนพรอเซอร์พีน่าซามะ

“อืม…พลูโตซามะ ด้วยแค่นั้น…” (เซอร์เบอรัส)

สุนัขเฝ้าระวัง ที่เงียบมาตลอดเวลานี้ อยากจะพูดบางอย่าง

ราชาของฮาเดส หยุดเขาด้วยสายตาของเขา

“ตอนนี้ ขึ้นไป ขึ้นไป ชารอนคุง ชั้นปล่อยไว้ให้นายนะ” (พลูโต)

“ค-ครับ!” (ชารอน)

ราชาของฮาเดส ดันหลังของผมและโมโมะ และเราขึ้นเรือเล็ก

“งั้นตอนนี้ เราจะเริ่มบททดสอบการชุบชีวิต! ทำเต็มที่เลยนะ!” (พลูโต)

เรือทอง ลอยในอากาศอย่างช้าๆ และเดินทางผ่านปราสาท

เรามาถึงแม่น้ำซานซู ไม่นานหลังจากนั้น

ผมรู้สึกว่ามีวิญญาณมากกว่า เมื่อตอนเรามาที่นี่

คนพายเรือรับส่ง ไม่ได้พูดอะไรซักนิด ซักพักแล้วตอนนี้

เขาไม่ใช่บางคนที่พูดเยอะ ตั้งแต่แรกเริ่ม แต่เขาไม่หันหลังกลับมาให้เรา ดั่งเขาเป็นรูปปั้น

นี่น่าเบื่อ

กฎคือ เราคุงกับคนพายเรือรับส่งไม่ได้ ดังนั้นผมเพียงแค่เฝ้าดูทิวทัศน์ ของแม่น้ำซานซู อย่างเหม่อลอย

โมโมะจับมือของผม และยืนอยู่ข้างหลังผมนิดหน่อย

ผมมองกลับไปไม่ได้ ดังนั้น ผมยืนยันสภาพน้องเค้าไม่ได้

ในทันทีนั้น ผมสังเกต ว่าบางอย่าง ไม่ชอบมาพากล

มือของโมโมะที่ผมจับ เย็นขึ้นเรื่อยๆ

มันดั่งว่ามันถูกแช่แข็ง

ผมอยากจะยืนยัน แต่ผมมองกลับไปไม่ได้

แต่มันกวนใจผม…

จากนั้น ตัวหนังสือ แสดงขึ้นในกลางอากาศ

[คุณอยากตั้งโล่งจิต ไว้ที่ 100%?]

ใช่ ←

ไม่

มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่สกิลผู้เล่นอาร์พีจี ถูกใช้งาน

นั่นเป็นวิธีที่จะบอกผม ให้ตั้งโล่งจิตไว้ที่ 100% เหรอ ใช่มั้ย?

ผมเชื่อ ผู้เล่นอาร์พีจี

—โล่งจิต…100%

ทิวทัศน์ของฮาเดสที่สลัว มืดขึ้นไปอีก

หัวใจผมจม และภาพที่ผมเห็น เปลี่ยนเป็นสีเทา

ไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมทำมัน…มันรู้สึกไม่ถูกต้องตลอดเลย ที่ใช้โล่งจิต

มันรู้สึกเหมือนหัวใจผมหยุด

ในทันทีนั้น…

“คย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!”

ผมได้ยินเสียงกรีดร้อง ที่ทิ่มแทงอากาศ

มันเป็นเสียงของโมโมะ มาจากข้างหลังของผมเลย

ผมหันไปโดยสัญชาตญาณ…หรืออย่างน้อยผมจะทำ ถ้าผมไม่ได้ใช้สกิล

ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของมมือเล็กๆ ที่มือขวาของผม

ผมจับมือกับโมโมะอยู่

มันไม่เป็นอะไร

เธออยู่ข้างผม

หลังจากนั้น ผมจะรู้สึกถึงความเจ็บที่เข้มข้นที่แขนของผม ได้ยินเสียงคำราม ของสัตว์ปีศาจในหูของผม และเสียงกรีดร้องและตะโกนของผู้คนมากมาย

แม้ว่าภายในเวลานั้น เรือข้ามแม่น้ำซานซูไปอย่างช้าๆ และไปที่อบิส

(มันเหมือนบ้านผีสิง ในสวนสนุกเลย) (มาโกโตะ)

ผมคิดนิดหน่อย ว่านี่มันผ่านไปครึ่งวันแล้ว เป็นไปได้มากที่สุด

แสงอาทิตย์ที่สดใส ในที่สุดก็มาให้เห็น

ดูเหมือนพื้นผิวอยู่ใกล้แล้ว

“…มาโก…โตะ…ห…ลบ”

ผได้ยินเสียงขงโมโมะ แต่บางอย่างที่คล้ายกัน เกิดขึ้นมากกว่า 100 ครั้งแล้วตอนนี้ ดังนั้น นี่ต้องเป็นเสียงหลอนด้วยยแน่

ชั้น 1 ของอบิส

นี่ควรจะเป็นรังของมังกรเงา แต่มันไม่มีมังกร เข้าหาเรืออย่างลึกลับ

เราผ่านชั้น 1 และเรือ ลงพื้นที่ขอบของรูใหญ่อย่างช้าๆ

“เราถึที่นี่แล้ว เธอผ่านบททดสอบ ยินดีด้วย”

คนพายเรือรับส่ง ที่ไม่พูดอะไรเลยมากกว่าครึ่งวัน หันมาและพูด

ตัวของเราลอยอยู่ในอากาศ และเราถูกวางไว้ที่พื้น

ผมเลิกใช้โล่งจิต 100%

“นี่เป็นเรือสำหรับคนตายขี่ ดังนั้นเรียกชั้นเมื่อนายตายแล้ว ชั้นจะมารับ” (ชารอน)

“ชั้นจะไม่ขึ้นซักพักแหละ ขอบคุณมากครับ ที่พาเรากลับมา” (มาโกโตะ)

“ได้เลย มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ชั้นได้รับส่งคน ที่ทำบททดสอบสำเร็จ” (ชารอน)

ชายพายเรือรับส่ง จากไปพร้อมกับรอยยิ้ม

…และจากนั้น…

“โมโมะ” (มาโกตะ)

ผมหันไป อย่างช้าๆ ไปหาโมโมะ ผู้ที่ผมจับมืออยู่

“…….โมโมะ?” (มาโกโตะ)

คนที่ยืนอยู่ที่นั่นคือ… โมโมะผมดำ ที่ผมเจอ เมื่อ 1,000 ปีก่อนในอดีต เป็นครั้งแรก

แลดเธอมีสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างเหลือเชื่อ ด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ขอโทษนะ~…โมโมะซัง?” (มาโกโตะ)

“……”

โมโมะหันไป

“น้อง…กลับไปเป็นมนุษย์ยัง?” (มาโกโตะ)

“………หนูกลับแล้ว” (โมโมะ))

น้องเค้าพึมพำ

น้องเค้าไม่ได้ดูมีความสุขขนาดนั้น

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อย่ามา ‘มีอะไรเหรอ’ หนูนะ! พี่ไม่ถูกกวนใจโดยเสียงกรีดร้องของหนูเลยเหรอ?! ปรกติแล้วพี่จะหันกลับมานี่!! ทำไมพี่ใจเย็นจังเลย?!!” (โมโมะ)

“ยังไงซะ เพราะทั้งหมดพี่ใช้โล่งจิตอยู่น่ะ” (มาโกโตะ)

“แม้ว่าอย่างนั้น!! ได้โปรดกังวลเกี่ยวกับหนู นิดนึงซี่!!” (โมโมะ)

“เป็นไปได้มมั้ยวว่า น้องทุกข์ทรมานไปเยอะที่นั่น?” (มาโกโตะ)

“หนูไม่ได้ทุกข์ทรมาน! มันทั้งหมดเป็นภาพลวงตา…แต่ไม่ใช่ว่า มันควรจะไม่เป็นไร ที่จะกังวลเกี่ยวกับหนูเหรอไง?!” (โมโมะ)

“แต่ บททดสอบ บอกว่าอย่าหันกลับอ่ะ” (มาโกโตะ)

“ออออุ…” (โมโมะ)

โมโมะจ้องผม ด้วยสายตาไม่เชื่อ

ไม่เพียงแค่นั้น น้องเค้าทุบอกผม

แน่นอน มันไม่เจ็บ

ผมกอดโมโมะ

ร่างกายของเธออุ่น

“เอ๋?” (โมโมะ)

*ตึก*

ผมรู้สึกถึงการเต้นเป็นจังหวะ ของโมโมะ

“อ-อืม…มาโกโตะซามะ? นี่อะไรน่ะ จู่ๆ?” (โมโมะ)

“ไม่ใช่นี่ ยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)

โมโมะ ผู้ที่ไม่มีทางเลือก นอกจากจะดื่มเลือดของคน และเป็นแวมไพร์เมื่อ 1,000 ปีก่อน ได้กลับไปเป็นมนุษย์แล้ว

“………ค่ะ” (โมโมะ)

โมโมะกอดผมกลับ แน่นๆ

“กลับไปกัน…สู่ประเทศแห่งแสง ไฮแลนด์ กันเถอะนะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋ เราจะกลับไปทันทีเลยเหรอ ในที่สุด หนูก็ได้กลับมาเป็นมนุษย์ ดังนั้น หนูอยากจะแวะบ้าง” (โมโมะ)

“ถ้าอย่างนั้น กลับไปที่มักกาเรนกันเถอะนะ ก่อนอื่น มันมีอาหารอร่อยๆที่นั่น” (มาโกโตะ)

“นั่นฟังดูดีไปเลย! หนูอยากจะยืนยันว่าอะไรเกิดขึ้น กับต่อมรับรสของหนู!” (โมโมะ)

“ได้ พี่อยากจะใช้เทเลพอร์ต แต่…” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ พี่ยังไม่สามารที่จะเชี่ยวชาญมันได้อีกเหรอ? ฮ่าาา มันช่วยไม่ได้น้า~” (โมโมะ)

เธองงงัน ขณะที่เราเคลื่อนที่ไปสู่ประเทศแห่งน้ำ ด้วยเทเลพอร์ต

มาทิ้งเรื่องราว เกี่ยวกับที่ฟูจิยังลนลานสุดยอด กับการมาเยือนกระทันหันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ไว้วันหลังเถอะนะ

นี่คือที่การผจญภัยของผมกับโมโมะจบอย่างปลอดภัยได้ยังไง

■ตอบความคิดเห็น:

>ผมชอบที่หลังจบเรื่องราว มีตัวเอกที่แข็งแกร่ง

-หลังจบเรื่องราวนั้นสนุก เพราะผมเขียนได้อย่างอิสระ

>บรรยากาศของมาโกโตะ และกลุ่มของเขา ทำให้ฉันนึกถึงเมื่อ 1,000 ปีก่อน

-ผมเขียนครึ่งหลังของอาร์ค 1,000 ปีก่อน สำหรับเล่ม 11 ดังนั้น มันง่ายที่จะเขียนการสนทนากับโมโมะครับ

■ข้อความจากผู้แต่ง:

มีหลายคนถามเกี่ยวกับเคนคุง เมื่อพูดถึงการชุบชีวิตคนตาย ผมเลยเขียนเกี่ยวกับมันครับ

ผมอาจจะรู้สึกอยาก ที่จะเขียนเลิฟ-คอมมีดี้ ยุคปัจจุบัน เกี่ยวกับเคนคุง (หลังจากเกิดใหม่) ในท้ายที่สุด

ผมจะเขียนเรื่องของแอนนาซังแยกไปครับ

 ขอบคณสำหรับเงิน 100 บาท โดยคุณ Nattapon

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 200/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ