เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่349สมาคมนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ
349 สมาคมนักผจญภัย ของประเทศแห่งน้ำ
◇มุมมอง อดีตพนักงานต้อนรับสมาคม แมรี่ โกลด์◇
“ฮ่าาา…น่าเบื่อมาก”
หนูจิบชา ที่ตอนนี้อุ่นๆชืดๆแล้ว ที่สมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน
มันรู้สึกเหมือนการโกหก ที่หนูได้ทำงานยุ่งๆ ในฐานะพนักงานต้อนรับของสมาคมนักผจญภัย แค่ไม่กี่ปีก่อน
มอนสเตอร์ที่น่ากลัว ไม่ได้โจมตีชาวบ้าน และมันสงบสุขสุดขีด
ที่ข้างโต๊ะไม้ที่มันใหญ่เกินไปมาก มีกชตั้งเอกสาร ที่ถูกจัดในเช้านี้
มีป้ายชื่อแก้วข้างบนโต๊ะ และพร้อมตัวอักษรสีทอง
.—หัวหน้าสมาคม: แมรี่ โกลด์
นั่นคือสิ่งที่มันเขียนอยู่
(แต่มันไม่เหมาะกับชั้นเอาซะเลยนะ…) (แมรี่)
หัวหน้าสมาคมคนเก่าเกษียณ ทันทีที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ถูกกำจัด และสันติสุขมาถึง
“ชั้นจะไปขี้เกียจไปทั่ว ในเกาะทางใต้~!”
เขาพูดคำนั้น ซื้อบ้านพักตากอากาศ ในหมูเกาะฮาเบียน และเห็นว่าใช้เวลาวันของเขา ตกปลา
หนูอิจฉาอ่ะ
หนูถูกบอก ว่าคนทำต่อจะเป็นรองหัวหน้าสมาคม หรือพนักงานสมาคมหนุ่มสาวที่โดดเด่น จากเมืองหลวง
—ที่เมืองหลวง ในการคัดเลือกผู้สมัครหัวหน้าสมาคมของเมืองมักกาเรน
“ถ้าชั้นจำไม่ผิด เธอน่ะ ใกล้ชิดกับ {เค้า} ใช่มั้ย? มากกว่านั้น เธอรู้จักกับตัวแทนลอร์ดศักดินาชั่วคราว ของมักกาเรน ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอควรจะเป็นคนที่ใช่ สำหรับหัวหน้าสมาคมคนต่อไป มีคำคัดคาดใดๆมั้ย?” (โซเฟีย)
ถ้าเจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างนั้น ไม่มีใครจะขัดมันได้
หนูถูกแต่งตั้งเป็นหัวหน้าสมาคมอย่างง่ายๆ
หนูเตรียมที่จะถูกโยนคำพูดประชดประชัน โดยผู้คนมากมาย แต่เกือบจะไม่มีแบบนั้นเลย
เห็นว่ามันเป็นผล ที่ได้เป็นคนดูแลฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำในอนาคต เมื่อเวลาที่หนูเป็นพนักงานต้อนรับ
ชายคนนี้ ที่ยืนอยู่ข้างกันกับฮีโร่แห่งแสงซามะ ในฐานะฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำพูดว่า ‘คนที่ทำให้ผมโตมาคือสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน นักผจญภัยผ่านผู้มีประสบการณ์ และพนักงานต้อนรับที่นั่นมีใจดี และเป็นสมาคมที่ดี!’ เห็นว่ามันถูกเน้นไปหลายที่
ขอบคุณเรื่องน้นนักผจญภัยมากมาย มาที่มักการเรนเป็นเวลาซักพัก และมันยุ่งสุดยอด
หลังจากที่พวกเขาเรียนรู้ ว่านี่คือเมืองที่สงบสุข ที่ไม่มีเหตุกรอะไรเกิดขึ้น พวกเขาหันกลับ และจากไป
“หื้นนน~~~!”
หนูยืนขึ้น และยืดตัว
ไม่มีเหตุการใหญ่ถูกนำมา ที่สมาคมนักผจญภัย ในไม่กี่วันนี้เลย
ลูคัสซังและผู้มีประสบการณ์คนอื่น เห็นว่าไปทำเควสล่าสมบัติ ที่ทะเลทราายของเกรท คีธ และหุบเขาลม ของสปริง ล็อก
นั่นทำไมงานของหนู มีเพียงงานสมาคม
ทันทีที่หนูคิด ว่าวันนั้น จะเป็นวันที่ไม่เปลี่ยนไปด้วย…
“ห-หัวหน้าสมาคม!!! เรามีปัญหาแล้ว!!”
พนักงานต้อนรับมือใหม่ กระโดดเข้ามาในห้องด้วยเสียง ‘ปั้ง’ โดยไม่แม้แค่จะเคาะ
“มีอะไรเหรอ?” (แมรี่)
แม้อยา่งนั้น เธอเป็นสาวที่เมินนักผจญภัยนักเลง ผู้ที่พยายามจะสร้างปัญหาได้ ด้วยรอยยิ้ม
มันหายาก ที่จะเห็นเธอลนลานขนาดนี้
“ย-ยกโทษให้ด้วย มีคนมา พูดว่าพวกเค้า อยากจะสมัครเป็นนักผจญภัย!!”
“โอ้ ในเวลานี้น่ะเหรอ? ถ้าพวกเค้ามีสิ่งที่ต้องการ ชั้นไม่ถือ หรือ…มีปัญหาอะไรกับนั่นเหรอ?” (แมรี่)
เงื่อนไขที่จะเป็นนักผจญภัย นั่นต่างกันขึ้นอยู่กับเเมือง
เมืองหลวง และเมืองที่ใกล้กับดันเจี้ยนที่อันตราย มีเงื่อนไขที่เข้มงวด
ป่าปีศาจ ได้หายไปในปัจจุบันนี้และแทบจะไม่มีมอนสเตอร์แล้วตอนนี้ ดังนั้นเงื่อนไขที่มักกาเรน ค่อนข้างที่จะหละหลวมเมื่อเทียบกัน
อย่างไรก็ตามแต่ มีเงื่อนไขอยู่ไม่กี่ข้อ
ถ้าคุณเด็กเกินไป
ถ้าคุณแก่เกินไป
ถ้าคุณไม่มีแขนหรือขา มีอาการป่วย หรือมีความสามารถในการต่อสู้ที่ต่ำ
เรามีกฎที่ว่า ถ้าคุณมีซักอย่างหนึ่งในนั้น เราจะไม่ออกใบอนุญาตให้
แน่นอนว่า พนักงานต้อนรับมือใหม่ตรงหน้าของเธอ ควรจะรู้เรื่องนี้อยู่เต็มอก
“มีปัญหาเป็นตันๆเลย! นั่นมันนอกเหนือจากอำนาจหนูแล้วค่ะได้โปรดมานะคะ หัวหน้าสมาคม!”
“…หือ?” (แมรี่)
มันมีะไร
หนูไม่มีอะไรจะทำ ดังนั้น…
และดังนั้น หนูตัดสินใจที่จะไปเป็นการส่วนตัว
หนูลงไปจากบันได ไปสู่บริเวณต้อนรวบ ที่ชั้น 1
มีนักผจญภัยอายุน้อย…ผู้สมัครน่ะ…เสวนากับพนักงานต้อนรับอีกคน
“อย่างที่ผมพูด ผมโอเคกับการเป็นแรงค์หิน พี่แค่ต้องออกใบอนุญาตผจญภัยให้ผม”
“ฟ-ฟังนะคะ! ไม่มีความจำเป็นที่ที่บุคคลเช่นทาน จะต้องเป็นนักผจญภัยเลยซักนิดนะค่ะ…”
“มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ผมมาที่มักกาเรน ผมเลยอยากจะไปล่าก็อบลินน่ะ ผมต้องการใบอนุญาตผจญภัยเพื่อที่จะลงบันทึกการปราบ ใช่มั้ยครับ?”
“ม-ไม่ถ้ามันเป็นท่าน แม้ว่าท่านจะไม่มีใบอนุญาต เราจะต้องรองรับคุณอยู่ดีค่ะ!”
“หืม แต่ผมไม่อยากได้การปฏิบัติที่ดีกว่าคนอื่นนะ… สหายสองคนของผม ได้กลายเป็นนักผจญภัยแรงค์โอคิฮัลคุม เพราะผมมีโอกาส ผมอยากจะมีเป้าหมายไปที่แรงค์เดียวกัน”
“ท่านพูดถึงนักผจญภัยตัวท็อปของประเทศแห่งน้ำ เขี้ยวแดง ใช่มั้ยล่ะคะ?! แน่นอนว่า หนูรู้เกี่ยวกับพวกเค้า แต่ท่านเป็นฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ! แม้ว่ามันด้วยข้อเรียกร้องของท่าน เราออกใบอนุญาติแรงค์หินให้กับบุคคลเช่นนี้ไม่ได้หรอกค่่ะ!!”
“ถ้าอย่างนั้น แล้วถ้ากลับไปให้แรงค์เงินกับผม ที่ผมมีมานานแล้วล่ะ?”
“ใบอนุญาตแรงค์เงินของท่านได้ถูกยกเลิกไปแล้ว เมื่อท่านได้เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้ง ของประเทศค่ะ!”
“ถ้าพามันกลับมาล่ะ?”
“น-หนูทำอย่างนั้น ด้วยอำนาจของหนูไม่ได้หรอกค่ะ…”
“นั่นมีปัญหานะ ชั้นเดาว่า ชั้นควรจะไปถามโซเฟียละกัน”
“จ-เจ้าหญิงเหรอคะ?! ด-ได้โปรดเว้นให้เราเถอะนะคะ!!”
พนักงานต้อนรับ รับมือกับเขาอย่างตื่นตกใจ พร้อมด้วยหน้าที่มีปัญหา
ปรกติแล้วสาวคนี้ เป็นคนใจเย็นและสงบนะ
ดูเหมือนเธอได้เรียกคู่ค่อสู้ที่ลำบาก
หรือเหมือนกับ ทำไมเขา อยู่ที่นี่ล่ะ…?
“{มาโกโตะคุง} นายทำอะไรอยู่น่ะ?” (แมรี่)
หนูพูดกับเขา ในสมาคมนักผจญ ที่ดูเหมือนจะเป็นนานมาชีวิตนึงแล้ว
◇◇
“แมรี่ซัง เธอได้เป็นหัวหน้าสมาคมแล้วเหรอ?!” (มาโกโตะ)
“นายพูดอย่างนั้นก็ได้นะ” (แมรี่)
พูดถึงแล้ว หนูไม่ได้บอกเขาเหรอ?
ตอนนี้เราอยู่ในห้องรับแขก ของสมาคมนักผจญภัย
“น-เอาเลยค่ะ นี่เป็นชาหยาบๆ มาโกโตะซามะ
พนักงานต้อนรับมือใหม่ ที่รับมือกับมาโกโตะก่อนหน้า ได้นำชาและขนมมา
เธอตึงเครียดและประหม่าสุดยอด
ยังไงซะ มันช่วยไม่ได้
เขาเป็นฮีโร่ในตำนาน ที่ปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และก็เป็นคนที่หมั้น กับเจ้าหญิงของประเทศหลังจากทั้งหมด
ถ้าพลาดขึ้นมาละก็ หัวของเธอจะบิน…คือที่เธอน่าจะคิดอยู่
“ขอบคุณนะ” (มาโกโตะ)
มาโกโตะคุง ที่เป็นผู้เป็นคนมากกว่าก่อนหน้า ยิ้มให้มือใหม่
“ถ้ามันโอเคกับเธอ มานั่งและกินกับเรามั้ย?” (มาโกโตะ)
“ฮฮฮฮิ้! กำจัดความคิดนั้นไปเลยนะคะ!”
แต่มาโกโตะคุง ไปในทำนองของเขาเอง เหมือนเคยเลยนะ
คนที่บริการนาย ปรกติแล้วจะไม่นั่งด้วยกันกับนายหรอกนะ
“ชั้นอยากได้ยินเกี่ยวกับสถานะของมักกาเรนหลังๆน่ะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“เอ๋ น-นั่นมากไปสำหรับหนูแล้วค่ะ~”
มือใหม่จังมองดูหนู พร้อมด้วยหน้าที่เกือบจะมีน้ำตา
ถ้าหนูให้มาโกโตะคุงอยู่ที่นี่ คนอื่น จะไม่สามารถที่จะทำงานของพวกเธอได้แล้วแหละ
“มา มาโกโตะคุง ไปกันเถอะ!” (แมรี่
หนูจับแขนของมาโกโตะคุง และให้เขายืน
“เอ๋? แมรี่ซัง เรื่องงานไม่เป็นไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นได้บางอย่างที่สำคัญต้องทำ ดังนั้นชั้นเสร็จแล้ว! ชั้นจะปล่อยที่เหลือไว้ให้เธอทั้งหมดนะ!” (แมรี่)
“ค-ค่ะ! เดินทางปลอดภัยนะคะ หัวหน้าสมาคม!”
“เอ๋? อะ?” (มาโกโตะ)
หนูดึงมือของมาโกโตะ ผู้ที่เหมือนจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และเราออกจากสมาคมนักผจญภัย
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“ฮ่าาา~♡ เหล้าที่ดื่มตอนกลางวัน มันดีที่สุดจริงๆ~” (แมรี่)
แมรี่ซังและผม มาที่บาร์ที่เรามาบ่อย ตอนเมื่อผมเป็นนักผจญภัย
มันเป็นบาร์ที่อัดๆกันและสงบ ที่อยู่ชั้นใต้ดิน
มันบ่ายๆมานิดหน่อย ดังนั้น ไม่มีลูกค้ามาก
“นั่นโอเคเหรอ? และเกี่ยวกับธุระสำคัญล่ะ?” (มาโกโตะ)
“นายพูดถึงเรื่องอะไรกันล่ะ? ชั้นน่ะทำงานอยู่นะตอนนี้น่ะ มันเป็นงานที่สำคัญ ที่ให้ความบันเทิงกับฮีโร่ในตำนาน ของประเทศแห่งน้ำ” (แมรี่)
“ฮ่าาา เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ ทุกอย่างจะถูกจ่ายโดยตระกูลราชวงศ์ ชั้นกระดกเหล้าเท่าไหร่ที่ชั้นต้องการก็ได้! บาร์เทนเดอร์ เอามาอีกค่ะ!” (แมรี่)
แมรี่ซังสั่ง ดั่งเธออยู่ในบาร์สาธารณะ
เธอไม่ได้เปลี่ยนไป จากตัวเธอในอดีตเลย
ผมรู้สึกรำลึกความหลังที่นี่ ขณะที่ผมสั่งค็อกเทลที่แนะนำ จากบาร์เทนเดอร์
“ถ้าอย่างนั้น เกี่ยวกับเหตุผล ที่ทำไมจู่ๆนายมาที่นี่ ที่มักกาเรน…” (แมรี่)
“เหมือนที่ชั้นพูดมาก่อน ชั้นมาที่นี่ด้วยกันกับโม—ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ แต่เธอถูกเรียกกลับไป ที่ประเทศแห่งแสง ดังนั้นตอนนี้ ชั้นเลยไม่มีอะไรจะทำน่ะ” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาา…แต่ชั้นแม้แต่ยังไม่รู้เลย ว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะได้มาที่มักกาเรนด้วยนะ ชั้นดีใจนะ ที่นายไม่ได้มากับท่านที่สมาคมน่ะ” (แมรี่)
“ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)
“เจ้างี่เง่า ถ้าบุคคลศูนย์กลางของประเทศแห่งแสง ปรากฏตัวขึ้นมากระทันหัน มือใหม่จะสลบไปแล้ว” (แมรี่)
หน้าผากของผมถูกจิ้ม
ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมันแล้ว นั่นจริงด้วย
พูดถึงแล้ว เธอก็เตือนผม ถึงวิธีที่ผมคุยกับมือใหม่ของสมาคม
หน้าและชื่อของ ‘ทากัตซูกิ มาโกโตะ’ ได้แพร่ไปทั่วมากเกินไป ในประเทศแห่งน้ำ ดังนั้น สำหรับคนที่ไม่รู้จักผมเป็นการส่่วนตัว เห็นได้ชัดว่าผม เป็นเป้าหมายสำหรับควาประทับใจและเคารรพ
ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นดีน้า~?
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น ผมสำนึก ว่าผมควรจะระวังเกี่ยวกับเรื่องนั้นในอนาคต
แมรี่ซังหมดแก้วที่สอง
“บาร์เทนเดอร์คะ เอาเหมือนเดิมค่ะ” (แมรี่)
เธอสั่งแก้วที่ 3 ทันทีเลย
“ไม่เร็วมากเกินไปเหรอเนี่ย?” (มาโกโตะ)
“มันไม่เป็นไรน่า มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ชั้นได้สามารถดื่มกับนาย มาโกโตะคุง หรือเหมือนกับ นายไม่มาเจอชั้นเลยซักนิดนะ” (แมรี่)
“ผมโผล่มาบางครั้งบางคราวในมักกาเรนนะ เพราะทั้งหมดมีฟูจิยัง ลูคัสซัง และเธอ” (มาโกโตะ)
“พิธีแต่งงานกับเจ้าหญิงโซเฟียของนาย จะเกิดขึ้นในไม่นานนี้ ใช่มั้ย? เมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้น นายน่าจะไม่สามารถออกมาได้อย่างไร้กังวลแล้ว~ ก็อบลินคลีนเนอร์ ได้ค่อนข้างโด่งดังแล้ว หือ~” (แมรี่)
แมรี่ซังกออดหัวของผมด้วยแขน และเฮดล็อคผม
“ยังจำชื่อเล่นนั้นได้อยู่อีกเหรอ…?” (มาโกโตะ)
แมรี่ซัง ฝังหัวของผมในหน้าอกที่นุ่มของเธอ
“อาา นายใจเย็นแล้วอ่ะตอนนี้~! แม้ว่านายจะแดงเต็มที่เลย และจะน่ารักมากในอดีต~!” (แมรี่)
“แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นนะ” (มาโกโตะ)
จากใจ หัวใจของผม เต้นรัวอยู่ตอนี้
เหตุผลที่ผมดูใจเย็น เป็นไปได้มากที่สุดว่าเพราะโล่งจิต และการวิวัฒนาการ
แมรี่ซังกระดกแก้ว และหมดแก้ว
“บาร์เทนเดอร์ เอาอีกค่ะ~!” (แมรี่)
“อืม….ไม่ใช่ว่าเธอดืมมากเกินไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่เลยซักนิด…ชั้นไม่เป็นไรหรอก…” (แมรี่))
แมรี่ซังมีเวลาที่ยาก ที่จะพูดให้ชัด
—1 ชั่วโมงต่อมา
“……ฟฟฟฟฟี้”
แมรี่ซังหลับไป ระหว่างที่พิงกับผม
“ชั้นควรจะทำอะไรดีล่ะ…?” (มาโกโตะ)
ผมมีปัญหาที่นี่
ผมแค่ปล่อยเธไว้นี่ไม่ได้
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ผมแค่ให้เธอหลับตลอดเวลา ในร้านไม่ได้…
“พาเธอกลับไปสิ บ้านของแมรี่จัง ที่เดิมเหมือนเมื่อก่อนน่ะ”
บาร์เทนเดอร์ที่เท่เข่าขวดมิกซ์เหล้า และคุงกับผม
“หืม? เธอยังไม่ย้ายไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมรู้ที่อยู่ของเธอ
เธอได้เป็นหัวหน้าสมาคม ดังนั้นผมคิดว่าเธอจะย้ายไปบ้านที่ใหญ่
“ถ้าอย่างนั้น บิล…” (มาโกโตะ)
ผมนำกระเป๋าของผมออกมา และ…
“ผมจะให้ราชวงศ์โรเซสจ่าย ดังนั้นมันไม่เป็นไรครับ”
“โอ้ใช่ มันเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
ผมนำกระเป๋าไป
นั่นเมื่อผมจำได้กระทันหัน
บิลจะเป็นภาระของราชวงศ์โรเซส… พูดอีกอย่าง เจ้าหญิงโซเฟีย
ความจริงที่ว่าแมรี่ซังได้ดื่มตั้งแต่ตอนกลางวัน จะไปเข้าหูของเจ้าหญิงโซเฟียมั้ยเนี่ย?
(ม่ายหรอก ไม่มีทาง ที่เจ้าหญิง จะตรวจดูไปซะทุกอย่าง) (มาโกโตะ)
นักบัญชี เป็นไปได้มากที่สุด ว่าจะเป็นคนที่รับมือกับอะไรแบบนี้
ผมขอบคุณบาร์เทนเดอร์ และออกจากร้าน ระหว่างที่ให้แมรี่ซังขี่คอ
ด้วยสเตตัสของผม ที่เมื่อเวลาที่ผมเป็นนักผจญภัย การอุ้มแมรี่ซัง จะเป็นเรื่องยากเย็น แต่ตอนนี้ ผมอุ้มเธอได้ง่ายๆ หลังจากที่ได้เป็นพระเจ้า
◇◇
บ้านของแมรี่ซัง คือออาพาร์ทเม้นต์คอมเพล็กซ์ที่แฟนซีเล็กน้อย ทำจากอิฐ ที่อยู่ลึกลงไปหน่อยในตัวเมืองของมักกาเรน
ถ้าผมจำไม่ผิด มันควรจะเป็นห้องที่ชั้น 2 ของอาคารนี้
นั่นเป็นเมื่อที่ผมสังเกต
ผมไม่มีกุญแจ ดังนั้น ผมเข้าไปไม่ได้
เห็นว่ามีเวทมนตร์เปิดล็อค แต่ผมใช้นั่นไม่เป็น
หรือเหมือนกับ มันใช้สำหรับอาชญากรรม ดังงนั้นมันเป็นเวทมนตร์ ที่ถูกอนุญาตให้ใช้โดยเทมพลาร์ และเจ้าหน้าที่เท่านั้น
“หืมม~? ชั้นอยู่ที่บ้าน เมื่อเวลาที่ชั้นรู้ตัว~” (แมรี่)
โชคดี แมรี่ซังตื่นขึ้นมา
“เราอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นชั้นจะไปแล้วนะ…” (มาโกโตะ)
“พูดอะไรน่ะ? นายจะมากับชั้น มาโกโตะคุง~” (แมรี่)
“อ-เอออ๋…” (มาโกโตะ)
ผมทำอะไรไม่ได้ และถูกดึงมือไปที่ห้องของแมรี่ซัง
“ชั้นกลับมาแล้ว~☆” (แมรี่)
“ขอโทษที่รบกวน” (มาโกโตะ)
แมรี่ที่เมา ล้มไปที่โซฟา
ผมวางเสื้อโค้ท ไว้ที่ที่แขวนเสื้อ
“เวทมนตร์น้ำ: [สร้างน้ำ]” (มาโกโตะ)
ผมเทน้ำลงในแก้ว
“ได้โปรดดื่มนี่นะ แมรี่ซัง” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณนะ~” (แมรี่)
แมรี่ซังดดื่มน้ำ อย่างเชื่อฟัง
“ได้เลย! มาลุยเหล้ากันอีก!” (แมรี่)
แมรี่ซังนำไวน์ออกมา
“ไม่ใช่มันจะดีกว่า สำหรับเธอที่จะนอนได้แล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อยากจะนอนด้วยกันมั้ย?” (แมรี่)
“…อย่าล่อเล่นสิ” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ” (แมรี่)
แมร่ซังยิ้ม อย่างออ่อนโยน ด้วยหน้าตาที่บอกยาก ว่ามันเป็นมุขตลก มากแค่ไหน
ในท้ายที่สุด เรามีดื่มกันยกสอง ทที่บ้านของแมรี่
“ฮ่าาาา~ สมาคมนักผจญภัยในมักกาเรนน่าเบื่อแล้วอ่ะ เห็นมั้ย ชั้นนึกถึงวันเก่าๆ~” (แมรี่)
แมรี่ซังบ่น เป็นใครจะรู้ว่ากี่ครั้งแล้วตอนนี้
“แม้แต่ก็อบลินก็หายไป หือ” (มาโกโตะ)
แม้แต่การล่าก็อบลิน ที่ผมทำในอดีต เห็นว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้วตอนนี้
ป่าปีศาจหายไปแล้วตอนนี้ และมอนสเตอร์ได้จากไป ที่ไหนซักแห่ง
ทางเข้าของป่าต้นไม้
บางทีทั่วลาเบรินทอส
เห็นว่ามีมอนสเตอร์ ที่ย้ายไปทวีปทิศเหนือ
ยังไงซะ ถ้ามนุษย์กับมอนสเตอร์นั้นใช้ชีวิตอยู่แยกกัน นั่นเรื่องดี ผมเดาว่า
“ธุรกิจได้เติบโตในสมาคมนักผจญภัยน่ะ เห็นมั้ย~ มันดีที่มี นักผจญภัยผ่านศึกเหมือนลูคัสซังละคนอื่นๆในมักกาเรน แต่ที่อื่นๆ ต้องได้ลำบากกันแน่…” (แมรี่)
“ใช่” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนสมาคมนักผจญภัย ได้ลำบากกันหลายแห่ง ในที่ที่ผมไม่รู้
ผมทำหน้าตากังวล และแมรี่ยิ้ม
“สันติสุขน่ะเป็นเบอร์หนึ่ง! เพราะทั้งหมด ชั้นดื่มแบบนี้กับมาโกโตะคุงได้ หืมม? แก้วนายไม่ลดเลย~? เอ้า ดื่ม ดื่ม” (แมรี่)
“ช-ชั้นจะดื่ม! แล้วเธอล่ะ แมรี่ซัง? ของเธอก็ไม่ลดด้วยนะ” (มาโกโตะ)
“โอ้ หยิ่งจัง ถ้าอย่างนั้นมันเ็นการท้าทายแล้วเนี่ย” (แมรี่)
“อย่าคิดว่าชั้นเหมือนกับก่อนหน้านะ” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมด ผมเป็นพระเจ้าแล้วตอนนี้
ไม่มีทางเลย ที่ผมจะแข่งดื่มแพ้ กับแมรี่ซัง
แมรี่ซังและผม ดื่มขวดไวน์องุ่นหมด
“โอเค ต่อไปถ้างั้น~☆” (แมรี่)
แมรี่ซังเปิดขวดใหม่
เดี๋ยว…นั่นมันบรั่นดีเหรอ?
“โอเค ดื่ม ดื่ม~☆ เชียส” (แมรี่)
“เชียส” (มาโกโตะ)
แก้มผมเติมจนเต็มถึงขอบแก้ว และผมดื่มมัน
คอผม…ไหม้แล้ว!!!
“เออ๋~? มาโกโตะคุง นายไปช้าแล้วนะเนี่ย~” (แมรี่)
“ม-แมรี่ซัง?! เธอเร็วไปแล้ว!” (มาโกโตะ)
“โอเ~ค เลดี้ที่นี่ จะช่วยให้นายดื่ม~☆” (แมรี่)
“ฮฮฮฮี้!” (มาโกโตะ)
ให้ผมบอกข้อสรุปก่อน
ผมแพ้การดื่มแข่งอย่างสิ้นเชิง
◇◇
*จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ*
เสียงร้องของนก ดังขึ้นข้างนอกหน้าต่าง
แสงแดดยามเช้าที่พราวตา แว้บมาจากช่องเปิดในม่าน
ดูเหมือนผมหลับไป เมื่อเวลาที่ผมสังเกต
แมรี่ซังนอนอยู่ข้างผม
ผมได้เป็นพระเจ้าและคอแข็งขึ้น กระนั้น ผมถูกขยี้โดยแมรี่ซัง
ดูเหมือน ผมจะยังเทียบไม่ได้กับแมรี่ซัง ผู้ที่ฝึกฝนมา ที่สมาคมนักผจญภัย
(หืม? …แต่เธอหลับไปตรงๆเลยที่บาร์นี่) (มาโกโตะ)
เป็นไปได้มั้ยว่า เธอแกล้งหลับ
พูดถึงแล้ว เธอตื่นขึ้นทันที่ เมื่อผมมาถึงที่ของเธอ
ผมพยายามจะนึก ว่าอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน และหัวของผมเจ็บจากเมาค้าง
…โอ้ยังไงซะ
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า แมรี่ซัง ยังคิดว่าผมเป็นลูกเจี๊ยบ
“แมรี่ซัง ขอโทษที่รบกวน” (มาโกโตะ)
ผมจะรู้สึกแย่ทีทำเธอตื่น ดังนั้นผมเขียนกระดาษจด และทิ้งราคาคร่าวๆของเครื่องดื่มและอาหาร
แค่เมื่อผมกำลังจะเปิดประตู…
“…หืม? นายจะไปแล้วเหรอ มาโกโตะคุง?” (แมรี่)
แมรี่ซังตื่นขึ้น
“ชั้นมีธุระวันนี้น่ะ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” (แมรี่)
แมรี่ซังทำหน้าที่เศร้าเล็กน้อย
“ชั้นจะมาใหม่นะ” (มาโกโตะ)
“พวกผู้ชายน่ะ ปรกติแล้วไม่รักษาสัญญาหรอก~” (แมรี่)
แมรี่ซังเซมาทันผม ระหว่างที่งัวเงีย
“อ้า!”
เธอเกือบจะสะดุดล้ม ผมเลยรีบจับเธอไว้
“โอเคมะ—?!” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะพูดกับเธอ แต่แมรี่ซังปิดปากของผม ด้วยปากของเธอ
(อ-อะ…?) (มาโกโตะ)
มันใช้เวลาผมซักพัก ที่จะรู้ตัว…ผมถูกจูบ
เธอห่อแขนของเธอ รอบหลังของผม
การจุมพิต ดำเนินต่อไป
ประตูเปิดขึ้นอย่างกว้าง
มันยังเช้าตรู่อยู่ ดังนั้น ผมไม่เห็นคนเดินไปเดินมา แต่…
การจูบของแมรี่ซัง ยาวนาน
แค่เมื่อผจับไหล่ของเธอ และนำเธอมาใกล้กับผม…
—ผมรู้สึกถึงความเย็นวาบวิ่งลงสันหลังของผม
(ความกระหายเลือดเหรอ?!) (มาโกโตะ)
ในกลางเมืองเนี่ยนะ?!
มังกรหลงปรากฏขึ้นเหรอ?!—คืออะไรที่ผมคิด แต่เหตุผล ถูกทำให้ชัดเจน 1 วินาทีต่อมา
“……เฮ้ มาโกโตะ”
“ทา…กัต…ซูกิ…คุง?”
ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จากข้างหลัง
ผมรีบ มองกลับไป
สีหน้าที่โกรธจัด…การอธิบายถึงพวกเธอว่าเป็นแบบนั้น จะน่ารัก แต่ลูซี่และซาซังที่โกรธยืนอยู่ใกล้ๆ
“ฮ-เฮ้นั่น ลูซี่ ซาซัง สวั้ดดีตอนเช้า” (มาโกโตะ)
เสียงของผมแตก
เราได้ตกลงกัน ที่จะเจอกันที่มักกาเรนวันนี้
“โอ้ชั้น โอ้ชั้น ไม่ใช่ว่านายสมควรจะนำทางปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ไปรอบๆมักกาเรนเหรอไง” (อายะ)
“หืมม ถ้าอย่างนั้น นายมาอยู่กับแมรี่ซังอย่างลับๆ จนถึงเช้าเหรอ?” (ลูซี่)
ทั้งสอง ชิดระยะเข้ามา
“ถ้าอย่างนั้น ธุระของนายคือลูซี่และอายะ ขอโทษนะ☆ ชั้นยืมมาโกโตะคุง” (แมรี่)
“แมรี่ซัง?!” (มาโกโตะ)
เธอพูดอยู่ที่นี่เหรอ?!
“เห้อ แมรี่! ถ้าเธอจะลงมือกับมาโกโตะ ชั้นอยากจะให้เธอพูดอะไรก่อนนะ!” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว! เธอต้องไม่ทำอย่างนั้น โดยไม่ได้รับอนุญาตนะ แมรี่ซัง!” (อายะ)
ลูซี่และซาซังพองแก้มของพวกเธอ และโกรธแมรี่ซัง
เดี๋ยว นั่นเบาๆนะ
“มันไม่เป็นไร ตราบใดที่ชั้นบอกก่อนเหรอ?” (แมรี่)
แมรี่ซัง เอียงหัวของเธอ
“ยังไงซะ เพราะยังไงมันก็เป็นแมรี่น่ะ…” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมดแมรี่ซัง เป็นคนที่เจอททากัตซูกิคุงก่อน ในโลกนี้…” (อายะ)
ดูเหมือนลูซี่และซาซัง ไม่ได้อะไรหนักเกินไปกับแมรี่ซัง
“ย-ยังไงซะ เราเพียงแค่ดื่มในห้องเดียวกัน… เราไม่ได้ทำอะไรนอกจากจูบเมื่อกี้” (มาโกโตะ)
ผมพูดบางอย่าง ที่เหม็นเหมือนคำโกหก
“คนโกหก” (ลูซี่)
“นายไม่ควรจะโกหกนะ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)
และ อย่างที่คาด พวกเธอไม่เชื่อผม
“ยังไงซะ ชั้นจะฟังข้ออ้างนายที่หลัง ที่สำคัญกว่านั้น เราสมควรจะมุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ วันนี้ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ฟูจังน่ะ เข้มงวดเมื่อมันเป็นเรื่องเวลา ดังนั้นเราต้องไม่สาย!” (อายะ)
“ใช่ มันได้เวลาแล้ว” (มาโกโตะ)
“เจอกัน แมรี่~! ครั้งหน้านะ เราจะมาด้วยกันกับยีนและเอมิลี่!” (ลูซี่)
“แมรี่ซัง บ้ายบาย~!” (อายะ)
“ชั้นจะไปแล้วนะตอนนี้ แมรี่ซัง” (มาโกโตะ)
“นายเป้นคนที่ยุ่งดีนะ” (แมรี่)
แมรี่ซังหัวเราะคิกคัก
เราถูกส่งโดยแมรี่ซังที่โบกมือของเธอ และเรามุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งความมืด โดยเทเลพอร์ตของลูซี่
◇มุมมอง แมรี่◇
(อาา เค้าไปแล้ว) (แมรี่)
หนูส่งมาโกโตะคุงและคนอื่นๆ ที่จากไปด้วยเทเลพอร์ต และยืดตัวอย่างกว้าง
มันรู้สึกดั่งได้กลับไปในอดีต และมันสนุก
เขาได้ถูกเรียกว่าเป็นฮีโร่ในตำนาน ของประเทศแห่งน้ำ ดังนั้น หนูคิดว่าบางที่ เข้าจะหยิ่งกว่านี้ แต่เขา ไม่เปลี่ยน เลยซักนิด
(มันได้เวลาที่จะหาบางคนดีๆ และแต่งงานแล้ว ชั้นเดาว่า~) (แมรี่)
แต่โชคร้าย หนูยังไม่เจอใครดีๆเลยนะ
“ตอนนี้ มาตั้งใจทำงานเถะ!” (แมรี่)
หนูมั่นใจ ว่าวันนี้จะไม่เปลี่ยนไป มันจะเป็นไปได้มากที่สุด ว่าจะเป็นที่ทำงาน ที่สงบสุขและน่าเบื่อ
แต่หนูรู้สึกดีขึ้น หลังจากที่ได้คุย กับมาโกโตะคุง
หนูฮัมเพลง ขณะที่หนูอาบน้ำ และเปลี่ยน ใส่ชุดทำงานใหม่
■ตอบความคิดเห้น:
>ฉันดีใจที่เห็นเคน ได้มีความสุข
-มีหลายความคิดเห็น เกี่ยวกับเคน
มันเป็นตอนที่ผมคิดว่าจะเป็นการขอบคุณ ให้ทุกคนที่ถามเกี่ยวกับเคน
ขอบคุณมากๆครับ
>ไม่ใช่ผู้เล่นอาร์พีจี จะมองลงมาจากมุมื่น นอกมุมมองที่มีเขาเป็นศูนย์กลางเหรอ?
-มีคำถามจำนวนมาก ที่ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
จริงๆแล้ว มองกลับไปด้วยผู้เล่นอาร์พีจีก็นับครับ
เทพเจ้าพลูโต มีนิสัยที่ร้ายกาจ หือ
มาโกโตะ มีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนั้น ดังนั้น เขาไม่พลาดมัน
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ครั้งนี้ มันเกี่ยวกับแมรี่ซัง
เธอเป็นนางเอกแรกเริ่ม หลังจากซาซัง (บทนำ) และโนอาห์ซามะ (ตอนที่ 3)
ผมค่อนข้างมีปัญหา เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับมาโกโจะ
สำหรับตอนนี้ เธอไม่ใช่ ‘เจ้าสาว’ เหมือนลูซี่แและซาซัง
นี่เป็นร่างของเล่ม 5**
ภาพที่ผมชอบมากครับ
จริงแล้วพวกเขาจูบกัน ในไลท์โนเวล
มันมาที่หลังในเวอร์ชั่นเว็ป
ผมได้อัพโหลดภาพของแมรี่ซังบนทวิตเตอร์ ดังนนั้น ถ้าคุณสนใจ ไปดูได้นะครับ
บัญชีของโอซากิ:
แปล/เขียนโดยดย: wayuwayu
เป้ผาหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 200/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ
