เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่358ผู้รุกราน

358 ผู้รุกราน

*…ซุซุซุ*

พิษกายหมุนวนรอบนักบวชคุโรโกะผู้มาจากต่างโลก

นักบวชกำลังถือไม้เท้าที่มีรูปทรงแปลกๆ

ปลายไม้เท้านั้นมีสิ่งมีชีวิตผอมและยาวคล้ายกับงูรัดอยู่รอบมัน มีหลายอย่างที่ดูเหมือนดวงตาเหมือนองุ่น

มากกว่านั้น ดวงตาเหล่านั้นกำลังดิ้นไปมา

“เวทมนตร์ทุกสิ่งในจักรวาล: [อาร์คทูรัส]”

เวทมนตร์ที่นักบวชใช้งานคือบางอย่างที่ผมเห็นเป็นครั้งแรก

แสงสีแดงที่รู้สึกเหมือนมันเผาดวงตาได้มาสู่เรา

“ช่างหยิงยโส! เวทมนตร์ไฟ: [การกระแทกอันแผดเผา]!!” (โรซาลี)

โรซาลีซัง, หุ้มในภูติไฟ, ต่อยเวทมนตร์ของศัตรู

*ตูม!*

เกิดการระเบิดใหญ่ขึ้นและเวทมนตร์มนตร์ที่ว่าทุกสิ่งในจักรวาลนั้นกระจาย

(เออ๋……) (มาโกโตะ)

นั่นคือที่แม่รับมือกับมันหรือ?

ไม่ใช่ด้วยม่านพลังหรือบางอย่างหรือ?

พูดถึงแล้ว หัวหน้าหญิงของคนปีกสวรรค์ร้อง ‘ฮฮฮฮิ๊!’ ขณะเธอหลบภัยไปในต้นไม้โลก

“…เวทมนตร์แสง: [สายฟ้าพริบตา]” (โมโม)

“กุ่อ๊า!”

เวทมนตณ์ซึ่งร่ายโดยโมโมะแทงไหล่ของนักบวชสีดำเมื่อเวลาผมสังเกต

(เร็ว…) (มาโกโตะ)

เกือบไม่มีเวลาล่าช้าระหว่างจังหวะการใช้งานและเวลาไปถึงเป้า

“ไม่เลว”

นักบวชไม่ลนลานและสีหน้าเขาเหมือนเดิมแม้ว่ามีรูในไหล่

มองเห็นได้ว่าแผลในไหล่เขารักษาโดยไม่ต้องใช้เวทมนตร์รักษา

“นั่นอะไร?” (โรซาลี)

โรซาลีซังพึมพำ แขยง

“เขาไม่ใช่มนุษย์ ถูกมั้ย? มันไม่ได้ดูเหมือนเขาใช้เวทมนตร์รักษา ดังนั้นเขาอาจเป็นเพียงแค่สิ่งมีชีวิตประเภทนั้น” (โมโมะ)

โมโมะเฝ้าสังเกตุอย่างสงบ

(แต่ฉันก็อยากจะร่วมวงด้วยนะ…) (มาโกโตะ)

ผมถูกเตือนโดยเทพธิดาว่าผมไม่ควรแทรกแซงมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

อะไรที่ผมทำได้คือเฝ้าสังเกตการต่อสู้ของโมโมะและโรซาลีซังระหว่างยกรังมอนสเตอร์ด้วยภูติลมและเวทมนตร์ลมเพื่อไม่ให้มันหล่น

“ถ้าอย่างนั้น…เอาเวทมนตร์นี้ต่อ เวทมนตร์ทุกสิ่งในจักรวาล: [สปิก้า]”

รอบข้างนักบวชเริ่มถูกหุ้มด้วยแสงสีออกฟ้า

นั่น…มอบความรู้สึกไม่ดีให้ผม

“เวทมนตร์ไฟ: [เฟลมดราโกรว]!!” (โรซาลี)

โรซาลีซังร่ายเวทมนตร์โดยไม่ล่าช้า

เกิดระเบิดใหญ่และเป่าเวทมนตร์ที่นักบวชกำลังจะใช้งาน

“เวทมนตร์ลม: [ใบมีดมือสังหาร]” (โมโมะ)

เวทมนตร์ที่โมโมะร่ายคือใบมีดเวทมนตร์ล่องหน

แม้แต่บางคนเหมือนผมผู้มีดวงตาเทพเจ้าก็สังเกตุได้แค่มานาจำนวนเล็กน้อยจนแทบจับไม่ได้เมื่อเวลาที่ไม้เท้าน่ากลัวและแขนของนักบวชถูกฟันเป็นชิ้น

“……ฟุมุ”

สีหน้าของนักบวชไม่เปลี่ยนแม้ว่าทั้งสองแขนถูกฟันหลุดออกไป

แขนเขางอกมาใหม่

ไม้เท้า -ถูกฟันเป็นชิ้น- ดิ้นกลับไปสู่รูปทรงเดิม

“ดูเหมือนนี่จะยาวนาน” (โรซาลี)

“เห็นด้วยว่าสู้นานแน่” (โมโมะ)

แม่มดแดงฉานซังและโมโมะมองหน้ากัน

พวกเธอทั้ง 3 ใช้งานเวทมนตร์ใหม่

เกิดระเบิดในท้องฟ้าสามครั้ง

◇◇

ครึ่งวันผ่านไปตั้งแต่เริ่มสู้กัน

พระอาทิตย์ตกไปแล้วและรอบข้างมืดแล้วตอนนี้

“นี่ไม่เห็นจุดจบ…” (โรซาลี)

ร่างกายโรซาลีซังยังหุ้มอยู่ในภูติไฟและมานาเธอไม่มีหมด

แต่เสียงของเธอแสดงสัญญาณว่าเหนื่อยเล็กน้อย

“หืม การที่เขาไม่ตายแม้ว่าเมื่อแทงหัวใจหรือตัดหัวเขาอาจหมายถึงเขาไม่ใช่ตัวตนที่เป็นสิ่งมีชีวิต” (โมโมะ)

เสียงของโมโมะเหมือนปรกติ

แต่ผมบอกได้ว่าเธอหน่ายนิดหน่อย

“คุณนายทั้งสอง…เธอคือผู้คนจากดาวเคราะห์นี้จริงเหรอ? เธอไม่ใช่ผู้กล้าของเทพธิดาเลยด้วยซ้ำ ถูกมั้ย?”

นักบวชสีดำอยู่ในรูปลักษณ์ยับเยิน

มานาและพิษกายอยู่ระดับเดียวกับกับเจ้าอสูร แต่ผมรู้สึกเหมือนมันด้อยกว่าราชาอมตะไบฟรอนผู้ผมสู้มาก่อน

ถ้าอย่างนั้น คนหนึ่งจะคิดว่าเขาควรล่าถอย แต่เขาไม่ทำ

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังแสดงถึงรอยยิ้มระหว่างอยู่ในความยับเยินสิ้นเชิง

“คุณนายนั้นแข็งแกร่งจริงแท้ ฉันได้ยินมาว่าเหล่าผู้กล้าของเทพธิดาบนดาวเคราะห์นี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่แม้แต่นักเวทย์ก็มีพลังต่อสู้เท่านี้ นี่น่าประทับใจอย่างแท้จริง มันคุ้มค่าแต่การรุกรานอย่างแท้จริง”

น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนเขาไม่สงสัยแคลงใจในชัยชนะของตัวเอง

“ช่างเป็นคนน่าแขยง” (โรซาลี)

มันเหมือนโรซาลีซังพูดทุกอย่าง ท่าทางเขาแขยงและน่ากลัว

“เราทั้งสองขาดการเคลื่อนไหวพลิกการต่อสู้” (โมโมะ)

โมโมะดูเหมือนไม่ได้กังวล เธอมีท่ายืนอันไม่กังวลมาก

ณ ทันใดนั้น…

*…ซุซุซุซุ…ซุซุซุ…ซุซุซุซุ…*

เงาดำใหญ่ปกคลุมท้องฟ้าเหนือเรา

แสงของพระอาทิตย์ยามเย็นถูกซ่อนอย่างสมบูรณ์ และผมไม่เห็นแม้แต่เหล่าดวงดาวอีกต่อไป

มันคือความดำมืดอันต่างจากกลางคืน

มันมโหฬารมากจนผมคิดว่ามันเป็นท้องฟ้า แต่…

(มาโกโตะ จันทราดำได้สร้างรูป) (โนอาห์)

เสียงโนอาห์ซามะดังในจิตของผม

“นี่คือจันทราดำ…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนการพูดเบาๆของผมไปถึงหูของนักบวช

“นั่นถูกต้อง! นี่คือดาวเคราะห์แม่ของเรา ประตูจากภายนอกทุกสิ่งในจักรวาล ผมรับมานาไม่จำกัดได้ด้วยจันทราดำที่อยู่ใกล้ขนาดนี้!”

ผลของนักบวชยับเยินเริ่มรักษาและพิษกายสยองขวัญถูกปลดปล่อยจากเขาดั่งเพื่อเสริมคำพูดเขา

เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขากำลังรอนี่

“โรซาลีซัง, โมโมะ, เป็นอะไรมั้ย?”

ผมสื่อ ‘อยากให้ผมช่วยไหม?’

“อย่าลัอเล่นน่า! นี่มันไม่มีอะไร!” (โรซาลี)

“……”

โรซาลีซังพูดด้วยความแข็งแกร่ง

โมโมะไม่พูดอะไรเลย

เธอมองดูไปทั่วดั่งเธอคิดบางอย่างอยู่

“ฟุฟุฟุ ไม่ใช่มันดีกว่าที่จะขอความช่วยเหลือจากสาวกของเทพมารที่นั่นเหลือ?”

นักบวชดำแสดงถึงความสงบท่าทาง

นั่นคือความมากมายของมานาที่ปกคลุมร่างกายเขา

(หืมม ฉันควรแทรกแซงมั้ย?) (มาโกโตะ)

โรซาลีซังพูดเหมือนมันไม่จำเป็น แต่แค่เมื่อผมตัดสินใจทำบางอย่าง…

“……XXXXXXXXXXXX (ให้เรายืนพลัง ภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่ ซาลาแมนเดอร์)” (โรซาลี)

เสียงของแม่มดแดงฉานมาถึงหูของผม

ประกายไฟเต้นในสิ่งแวดล้อม

อากาศแห้งเหือด

อุณหภูมิเพิ่มขึ้นในพริบตา

ที่นั่นมีสาวที่ทั้งร่างกายเธอแผดเผาในสีแดงข้างโรซาลีซัง

“XXXXXX (นี่น่าสนุกดี!) XXXXXX (มันเป็นการสู้กันหรือ?!)”

ผู้นั้นที่ตะโกนด้วยความตื่นเต้นสูงในภาษาภูติคือ…

“โรซาลีซัง แม่เรียกซาลาแมนเดอร์ได้ หือ” (มาโกโตะ)

“ใช่ มันสำเร็จเป็นครั้งแรก!”

“ในศึกตัดสินเนี่ยเหรอ?!” (มาโกโตะ)

ที่นาทีสุดท้าย?!

คนนี้น่าประทับใจ

“……เธอซ่อนไพ่ตายแบบนี้เหรอ หือ”

รอยยิ้มของนักบวชสีดำหายไป

ดูเหมือนเขาคิดว่าพวกเธอซ่อนไพ่ตาย

(แต่ฉันคิดว่าจริงๆแล้วมันจริงที่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอสามารถเรียกภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่) (มาโกโตะ)

โรซาลีซังซื่อตรงโดยธรรมชาติ

เธอจะไม่ลังเลในการใช้ไพ่ตาย

วันนี้ต้องเป็นการสำเร็จครั้งแรกของเธอ

“ตอนนี้ ยัยสีขาวตามฉันกับ—หืม? อะ?” (โรซาลี)

โรซาลีซังหันสู่ที่โมโมะเคยอยู่ เต็มไปด้วยความมั่นใจแต่หน้าเธอเปลี่ยนเป็นหน้าสงสัย

“…คุณนาย… รูปลักษณ์นั้น…”

“โมโมะ?” (มาโกโตะ)

นั่นเหมือนกันกับผมและนักบวชสีดำ

ลมอากาศเปลี่ยน

ลมที่หนักกว่าเมื่อจันทราดำปรากฏ

คนที่อยู่ตรงกลางนี่คือ…

“……ฟฟฟฟู่”

โมโมะถอนหายใจโดยมีผมสีขาวบริสุทธ์และดวงตาสีแดงเลือด

โมโมะเคยไปที่ฮาเดสและถูกนำกลับมาสู่ความเป็นมนุษย์

เธอกลับเป็นรูปลักษณ์ผมสีดำและดวงตาสีดำที่เธอมีตอนมีชีวิตอยู่แล้ว

เธอควรอยู่ในรูปลักษณ์นั้นตลอดเวลา แต่…

“ร่างแวมไพร์นั้นอยู่สบายกว่าเมื่อตอนกลางคืนจริงๆ ฮ่าาา…ในที่สุดฉันก็เอาจริงได้” (โมโฒะ)

“ยัยสีขาว…เธอทำนั่นได้ยังไง?” (โรซาลี)

“มันแค่เวทมนตร์เปลี่ยนรูป” (โมโมะ)

โมโมะพูดดั่งไม่มีอะไร

ดูเหมือนเธอกลับไปสู่รูปลักษณ์แวมไพร์ได้โดยใช้การเปลี่ยนรูปเมื่อมันเป็นตอนกลางคืน

*…ซุซุซุซุ*

มานาจำนวนมากไม่ปรกติเริ่มรวมกันรอบโมโมะ

นี่ไม่ใช่มานาของโมโมะเอง

นี่คือ…

“ภูติรัตติกาล… เธอสนิทกับพวกเขาเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ มาโกโตะซามะ หนูใช้ค่ำคืนที่ยาวนาน 1,000 ปี รู้มั้ย? แน่นอน หนูจะเป็นเพื่อนกับกลางคืน” (โมโมะ)

โมโมะหัวเราะคิกคักและภูติรัตติกาลมีความสุขกันพร้อมร้อง ‘คิย้า! คิย้า!’

ภูดรัตติกาลกำลังท่วมท้องฟ้ายามค่ำคืน

พวกเขาทั้งหมดเป็นมิตรสหายของโมโมะ

(นี่…จะเป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน) (มาโกโตะ)

เธอใช้เวลา 1,000 ปีในฐานะแวมไพร์

เวทมนตร์ที่มีแค่โมโมะใช้ได้เท่านั้นหลังจากเรียนรู้เวทมนตร์ภูติเมื่อเธอกลับไปเป็นมนุษย์

ผู้ปกครองยามรัตติกาลที่บัญชารัตติกาล

ตอนนี้ ณ พริบตานี้ โมโมะเหนือกว่าราชาอมตะไบฟรอนด้วยซ้ำ

“XXXXXXX (นั่นน่าประทับใจ)”

ภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่พูดเบาๆในความชื่นชม

“นี่อะไร? …แบบนั้นโกงนะ” (โรซาลี)

โรซาลีซังพองแก้ม

มันต้องเพราะไฟเด่นเดี่ยวถูกชิงไปจากเธอแม้ว่าเป็นครั้งแรกที่เธอสามารถเรียกภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่

แต่คนที่คิ้วขมวดหนักสุดคือ…

“อ-อืม ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าผมจะ…”

ดูเหมือนนักบวชสีดำสังเกตุว่าเขาอยู่ในความเสียเปรียบ

เขาพยายามล่าถอยที่นี่

(เฮ้ยเฮ้ย ไม่ใช่นั่นสะดวกไปหรือ?) (มาโกโตะ)

ผมไม่ถือที่เขาจะไป แต่เขาควรโดนบ้างอย่างน้อย

“เดีย” (มาโกโตะ)

ผมเรียกคู่หูของผม

“ค่ะ ราชาของดิฉัน ดิฉันควรทำอะไร?” (เดีย)

“ได้โปรดแช่แข็งสภาพแวดล้อมทั้งหมดที่รายล้อมจันทราดำ” (มาโกโตะ)

“?!”

ดวงตาของนักบวชสีดำเปิดกว้าง

พริบตาต่อมา ม่านสีขาวปกคลุมเงาสีดำอันซ่อนท้องฟ้า

ม่านสีขาวคือคือม่านพลังน้ำแข็งที่มีความเป็นเทพเจ้าของผม

ด้วยนี่ ผมควรสามารถกันนักบวชคุโรโกะจากการใช้เทเลพอร์ตสู่จันทราดำ

นักบวชทำสีหน้าขมขื่นเหมือนที่ผมจินตนาการไว้ทุกอย่าง

“เฮฮฮ๋ อย่างที่คาดกับแฟนลูซี่คุง ถ้าอย่างนั้น สำหรับฉัน… ซาลาแมนเดอร์ อัญเชิญอัคคี: [นรกแห่งความร้อนแรงกล้า]!” (โรซาลี)

“XX (จ้ะ~)”

รอบข้างของโรซาลีซังถูกล้อมโดยไฟแปลกประหลาดที่มีการผสมสีแดง, สีน้ำเงิน, และสีดำ

เพลิงของนรกแห่งความร้อนแรงกล้าคือนรกที่ 7 ของนรกทั้ง 8

(เธอเรียกเพลิงของนรกได้ ไม่เลว) (โนอาห์)

เสียงชื่นชมจากเทพธิดาซามะ

นักบวชดำมีหน้าตาซีดเซียว

มันแสดงให้เห็นว่าเพลิงที่แม่มดสีแดงฉานอัญเชิญอันตรายมากเท่าไร

“เฮ้ ยัยสีขาว ให้เขาอยู่นิ่ง 5 วินาที ถ้าเธอทำได้ ฉันเผาเขาไหม้ด้วยอัคคีแห่งนรกแหงความร้อนแรงกล้า” (โรซาลี)

โรซาลีซังดูเหมือนกดดันตัวเองนิดหน่อยที่นี่ เธอพูดประโยคนี้ด้วยเสียงเจ็บๆเล็กน้อย

“ได้เลย —เวทมนตร์ความมืด: [หัตรสับสนวุ่นวาย]” (โมโมะ)

โมโมะใช้งานเวทมนตร์ในร่างแวมไพร์  

มืดสีดำเป็นพันๆยื่นออกมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืนและยืดออกเพื่อจับนักบวช

“คุ! ผมจะไม่ถูกจับโดยบางอย่างแบบน้ะ—”

มีมือสีดำมากมาย แต่ความเร็วพวกมันตามด้วยดวงตาได้

โมโมะและผมกำลังมองดูว่านักบวชหนีพวกมันได้อย่างดีได้อย่างไรและ…

“เวทมนตร์แห่งโชคชะตา: [ควบคุมความสุ่ม]” (โมโมะ)

โมโมะใช้งานเวทมนตร์อย่างต่อไป

 “อะ?!”   

เสียงตกอกตกใจดังก้อง

พริบตาต่อมา มันดูดั่งว่านักบวชดำไปหามือเวทมนตร์ด้วยตัวเองเพื่อให้ถูกจับ

มือสีดำเป็นพันๆรัดรอบนักบวชคุโรโกะตามๆกันในพริบตา และในท้ายที่สุดกลายเป็นลูกกลมสีดำ

 “จับเขาได้แล้ว ยัยแดงฉาน” (โมโมะ)

โมโมะพูดอย่างไร้กังวล

 “……นั่นอะไรเมื่อกี้นี้?” (โรซาลี)

“เวทมนตร์โชคชะตา เวทมนตร์ที่ทำให้เป็นคววามแน่นอนว่าเขาจะถูกจับโดยฉัน” (โมโมะ)

“…สอนมันให้ฉันทีหลัง” (โรซาลี)

 “นั่นก็ทำได้อยู่นะ” (โมโมะ)

โรซาลีซังขอบทเรียนจากโมโมะ

หรือ ผมก็อยากเรียนรู้ด้วย

 (อย่า ไอราจะโกรธนาย) (โนอาห์)

 “อาา ถ้าอย่างนั้นมันเป็นเวทมนตร์แบบนั้น) (มาโกโตะ)”   

เห็นได้ชัดว่าเวทมนตร์ประเภทที่ผมใช้ในฐานะพระเจ้าไม่ได้

 “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ มาปิดฉากเถอะ!! ดอรย่าาาาา!!” (โรซาลี)

แม่มดสีแดงฉานห่อตัวเธอเองในเพลิงของนรกและพุ่งสู่นักบวชผู้ถูกจับโดยหัตรสับสนวุ่นวายของโมโมะ

 “ด-เดี๋ยะ—!!”   

ผมคิดว่าผมได้ยินบางอย่าง

 “เวทมนตร์อัคคีศักดิ์สิทธิ์: [หมัดอัคนี]!!!” (โรซาลี)

นักบวชถูกกลืนในการระเบิดของเพลิงพร้อมกันกับหัตรสับสนวุ่นวายทันทีเมื่อหมัดแผดเผาสีแดงสดของโรซาลีซังโดนเป้า

เพลิงแพร่ดั่งมันจะแผดเผาสวรรค์

“กิ่ย๊าาาาาาาาาาาาาาา……!!!”   

เสียงแผดร้อนแห่งการสิ้นชีวาก้องกังวลภายในครืนเพลิง…และหายไป

นี่คือที่โมโมะปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่และโรซาลีซังแม่มดสีแดงฉานกำจัดผู้รุกรานได้อย่างไร

■ตอบความคิดเห็น:

>ฉันสงสัยจังว่าโมโมะจังจะสามารถแสดงพลังพอถูกเรียกว่านักเวทย์แข็งแกร่งที่สุดในทวีปได้ไหม

-นี่ควรแสดงมันให้เห็นครับ!

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

จะนำใครออกมาต่อดีน้า~

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu