เจ้าของร้านพิศวง - บทที่ 218 ตำราโอสถบรรพกาล

บทที่ 218 : ตำราโอสถบรรพกาล

พรีม่ารับหนังสือมาอย่างเหม่อลอยแล้วจ้องค้างไปที่แผ่นหลังของหลินเจี๋ยขณะเขาเดินขึ้นบันไดไป

คุณอ่านหนังสือฆ่าเวลาได้…

ลักษณะการพูดของเขาเหมือนพูดกับเด็กเลย

พรีม่าที่ถือหนังสือในมือถอนหายใจยาว ๆ แล้วเธอก็เหลือบมองเจ้าแมวอ้วนสีขาวที่ยังงอนตุ๊บป่อง วาดหางของมันเป็นวงกลมในอากาศอยู่มุมร้านอย่างระมัดระวัง

ท่าทางทุกข์ทนที่ไร้เดียงสาของเจ้าเหมียวนั่นทำให้ยากจะจินตนาการได้ว่าเมื่อกี้มันเพิ่งจะฆ่าผู้มีระดับสัตว์ประหลาดได้ในพริบตา

เอล์ฟดำนักสะกดรอยเรียกพรีม่าว่าหนูน้อย แต่ใครจะคิดว่าเธอนั่นแหละที่เป็น ‘หนู’ ที่ถูกแมวจับได้

เมื่อระลึกถึงเรื่องราวสุดเข้มข้นที่เธอประสบมาในคืนนี้ พรีม่าก็จับต้นชนปลายเรื่องได้อย่างยากลำบาก

ก่อนหน้าเรื่องทั้งหมดนี้ เธอก็เป็นแค่เด็กเนิร์ดที่จมอยู่ในกองภูเขางานวิจัยโอสถเท่านั้น เธอใช้ชีวิตอย่างจืดชืดแต่สงบสุขภายใต้การดูแลของพี่สาวมาโดยตลอด แล้วเธอก็ไม่เคยคิดฝันเลยว่าวันหนึ่งเธอจะต้องตกอยู่ภายใต้สถานการณ์เฉียดตายแบบนี้

แค่อีกนิดเดียว ชีวิตของเธอก็เกือบได้จบที่นี่แล้ว

ถ้าเธอมาไม่ถึงร้านหนังสือล่ะก็ เอลฟ์ดำนักสะกดรอยคงลบร่องรอยของเธอได้ง่าย ๆ แล้วพรีม่าก็คงไม่มีวันได้รู้ตัวการเบื้องหลังการลอบสังหารนี้

“เรายังอ่อนแอเกินไป…”

พรีม่าเม้มปากแล้วใช้ฝ่ามือจับสันหนังสือไว้

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอมีความปรารถนาต่ออำนาจ ถ้าเทียบกันแค่เรื่องความรู้ทางเภสัชกรรมด้านการปรุงโอสถล่ะก็ บางทีพรีม่าอาจจะรู้สึกภาคภูมิที่ได้ยืนบนจุดสูงสุดในหมู่คนรุ่นเดียวกันกับเธอก็ได้

ทว่าศัตรูที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่นี้ไม่ได้อยู่ในรุ่นเดียวกับเธอเลย เจโรมคือผู้นำกลุ่มกบฏที่วางแผนสมคบคิดต่อตระกูล แล้วพรีม่าก็ไม่ได้จะไปเทียบกับเขาด้วยความรู้ทางเภสัชกรรม แต่เป็นการต่อสู้ที่ชี้เป็นชี้ตาย!

เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ โอสถทั้งหมดของเธอทำได้แค่ถ่วงเวลาเอลฟ์ดำนักสะกดรอยระดับสัตว์ประหลาดและสร้างอุปสรรคเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

พรีม่ามั่นใจในศักยภาพความรู้เชิงทฤษฎีเรื่องโอสถต่าง ๆ ของเธอ

ถ้าคำนวณให้ดีแล้วใช้โอสถเหล่านี้อย่างเหมาะสม การรับมือหรือกระทั่งสังหารคนระดับสัตว์ประหลาดนั้นย่อมเป็นไปได้แน่นอน

แม้ว่ามันจะเป็นไปได้แค่ในทางทฤษฎีก็ตาม…

ความเป็นจริงได้แสดงผลลัพธ์ให้เห็นแล้ว เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับระดับสัตว์ประหลาดเข้าจริง ๆ พรีม่านั้นแม้แต่จะหยิบขวดยาของเธอยังทำไม่ได้ ซ้ำเธอยังลนลานอยู่ตลอดเวลา ยังต้องพูดอะไรเกี่ยวกับทักษะต่อสู้ของเธออีกเหรอ?

ฉันอยากแข็งแกร่งกว่านี้!

ความคิดนี้ในใจของพรีม่าชัดเจนมาก

แม้ว่ามันจะเหี่ยวเฉาไปหลังจากนั้นก็ตาม การแข็งแกร่งขึ้นนั้นไม่ใช่งานง่ายเลย

สิ่งที่เธอทำได้ทั้งหมดในตอนนี้ก็คืออ่านหนังสือ…

เธอยกหนังสือขึ้นอย่างท้อแท้ แล้วก็นิ่งไป

หนังสือในมือพรีม่าไม่ใช่อะไรที่เธอคิดไว้

ออร่าลึกลับและโบราณแผ่ออกมาจากหนังสือปกสีน้ำเงินเข้ม ภาพสมุนไพรที่วาดอยู่บนหน้าปกหนา ๆ ขรุขระนั้นเป็นสิ่งที่พรีม่าไม่เคยเห็นมาก่อน และอักษรสีทองแดงบนนั้นก็เขียนไว้ว่า ‘ตำราโอสถบรรพกาล’

“ตำราโอสถบรรพกาล…” พรีม่าพึมพำ ในฐานะที่เธอเองเป็นผู้เชี่ยวชาญโอสถ แค่เธอมองมัน เธอก็ทั้งช็อกและทึ่งแล้ว

หัวใจของเธอเต้นรัวแรง ตระกูลซานดร้านั้นเป็นตระกูลที่เชี่ยวชาญโอสถอาถรรพ์ที่เก่าแก่ที่สุดในนอร์ซินแล้ว แต่เธอกลับไม่เคยได้ยินชื่อหนังสือเล่มนี้มาก่อนเลย…

มันราวกับว่ามีเสียงอันไร้ที่มากำลังบอกเธอว่า ทุกอย่างที่เธอแสวงหาตลอดชีวิตนี้ล้วนแต่อยู่ในหนังสือเล่มนี้ทั้งนั้น

สิ่งที่จะใช้สมญา ‘บรรพกาล’ ได้ก็มีเพียงแม่มดบรรพกาลทั้งสี่เท่านั้น

แล้วนี่หมายความว่ายังไง?

แม่มดบรรพกาลทั้งสี่นั้น ครั้งหนึ่งเคยเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจสูงสุด นี่หมายความว่าหนังสือตรงหน้าเธอเล่มนี้ก็หมายถึงตำรายาที่แข็งแกร่งที่สุดด้วย?

พรีม่าตะลึงงัน หนังสือเล่มนี้ หลินเจี๋ยส่งมันให้เธอง่าย ๆ เลยนะ!

เว้นแต่ว่า…เจ้าของร้านหนังสือได้หยั่งรู้ถึงความปรารถนาของเธอที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นอยู่ก่อนแล้ว แล้วส่งวิธีที่เหมาะสมให้กับเธอโดยตรง?!

ไม่ต้องสงสัยเลย การกระทำของเจ้าของร้านหนังสือต้องเป็นเจตจำนงของวัลเพอร์กิสแน่ ๆ!

ด้วยความตื่นเต้น พรีม่าเปิดหนังสืออ่านทันที แล้วก็ได้พบข้อความแนะนำหนังสือที่อัดกันเป็นแถวแน่น ๆ

ความตกใจและลุ่มหลงแล่นไปทั่วร่างของเธอ

หนังสือเล่มนี้มีการจำแนกรูปลักษณ์ ที่มา สรรพคุณ การใช้งาน วิธีเก็บเกี่ยวและวัตถุดิบโอสถต่าง ๆ ไว้อย่างละเอียด เรียงลำดับกันอย่างเป็นระบบระเบียบ หนังสือเล่มนี้นับว่าเป็นสารานุกรมโอสถอาถรรพ์ที่สุดยอดมาก

แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวก็ทำให้หนังสือเล่มนี้ยอดเยี่ยมกว่าสื่อใด ๆ เกี่ยวกับโอสถอาถรรพ์ที่พรีม่าเคยอ่านมาในชั่วชีวิตของเธอแล้ว

ที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นก็คือสูตรโอสถและน้ำยาต่าง ๆ ที่ถูกบันทึกไว้ด้านใน!

“ที่แท้มันก็ทำแบบนี้ได้ด้วย…”

“แม่เจ้า นี่มันสุดยอดเลย…”

“เออะ… ใช้สายรกเด็กมาสังเคราะห์โอสถเนี่ยนะ น่ากลัวชะมัดเลย…ไม่สิ ไม่ใช่ประเด็น การสังเคราะห์โอสถต้องใช้ความมีเหตุมีผล หลักการและความถูกต้องตามกฎหมาย เราควรเป็นห่วงเรื่องหลักการและการใช้งานของโอสถตัวนี้มากกว่า”

“แล้วนี่ ฉันไม่เคยเห็นสมุนไพรนี่มาก่อนเลย มีสมุนไพรแบบนี้อยู่บนโลกด้วยจริง ๆ เหรอเนี่ย? น่าสนใจจัง…”

พรีม่าเปิดหนังสือหน้าแล้วหน้าเล่าโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเธอมีสีหน้ามากมายตั้งแต่ตื่นเต้น กลัว ไปจนถึงกระตือรือร้น สุดท้ายเธอก็หยุดลงที่หน้าหนึ่งแล้วจ้องมันอย่างฉงนสงสัย

ในหน้านั้นคือภาพวาดที่ดูเหมือนมีชีวิตของสมุนไพรต้นหนึ่งที่พรีม่าไม่เคยเห็นมาก่อน

พรีม่าที่กำลังงุนงงพลันสังเกตเห็นใบของสมุนไพรต้นนั้นขยับนิดหน่อย

…เราคิดไปเองมั้ง?

พรีม่ากะพริบตาถี่ ๆ แล้วก็เห็นว่าสมุนไพรต้นนั้น ‘งอก’ ทะลุหนังสือออกมา ภาพวาดถูกลอกออกมาจากหน้าหนังสือแล้วเปลี่ยนไปเป็นต้นไม้ที่มีชีวิตจริง ๆ

นี่คือ…หนังสือมีชีวิต!

วัตถุดิบโอสถทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ยังมีชีวิตอยู่!

มือของพรีม่าที่ถือหนังสืออยู่เริ่มสั่นเล็กน้อย แล้วจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงบันใดมาจึงสะดุ้งโหยงปิดหนังสือฉับ

เธอเอียงศีรษะไปมองแล้วก็พบหลินเจี๋ยเดินนำเด็กสาวที่มีสีหน้าว่างเปล่าคนหนึ่งลงบันใดมา

หลินเจี๋ยพามูเอนมาที่เก้าอี้ข้าง ๆ เก้าอี้อาบแดดแล้วกดบ่าของเธอให้นั่งลง

“นี่คือพรีม่าครับ เธอสามารถถามเรื่องราวอย่างชัดเจนกับเธอได้ทีหลัง ยังไงเธอก็เป็นคนที่ผมเพิ่งช่วยมาและจะอยู่กับเราที่ร้านไปก่อนชั่วคราว ญาติดีกับเธอไว้ด้วยนะครับ” เขาว่า

มูเอนกะพริบตา หันไปมองพรีม่าแล้วเข้าใจทันที นี่ต้องเป็นผู้ได้รับการเจิมที่ถูกชักจูงมาที่นี่แน่

เธอพยักหน้าแล้วตอบกลับ “ค่ะ”

หลินเจี๋ยที่พึงพอใจตบบ่าผู้ช่วยที่พึ่งพาได้ของเขาแล้วออกไปซ่อมประตู

พรีม่าจ้องมูเอนนิ่งและตกตะลึงอย่างรุนแรง

ในฐานะผู้ได้รับการเจิม ออร่าของวัลเพอร์กิสที่ถูกฝังลึกในวิญญาณของพรีม่าทำให้เธอสัมผัสได้ทันทีว่าเด็กสาวคนนี้…มีออร่าเหมือนวัลเพอร์กิส!

ไม่สิ นั่นคือออร่าของวัลเพอร์กิสเลยแหละ!

เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าคนคนนี้คือวัลเพอร์กิสตัวจริง…

ก่อนหน้านี้ หลินเจี๋ยเคยบอกพรีม่าว่าเธอจะได้ ‘นอนร่วมห้องกับผู้ช่วยของเขา’ แล้วผู้ช่วยที่เขาพูดถึงก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากมูเอน

ซึ่งก็หมายความว่าเขาไม่ใช่ทูตของวัลเพอร์กิสด้วย

ในทางกลับกัน วัลเพอร์กิสต่างหากที่เป็นผู้ช่วยของเขา…ผู้ช่วยของเขาคือแม่มดบรรพกาลคนหนึ่ง!

สมองของพรีม่าประสบเหตุระบบขัดข้อง

เธอรู้สึกว่ามุมมองต่อทุกสิ่งทุกอย่างของเธอถูกเปลี่ยนใหม่หมดแล้ว

—

ในขณะเดียวกัน เจโรมผู้ขาดการติดต่อกับเอลฟ์ดำนักสะกดรอยที่เขาทำสัญญาด้วยกำลังเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย

“เป็นไปได้ยังไง พรีม่าจะไปมีความเชื่อมโยงกับร้านหนังสือนั่นได้ยังไง?”

“แล้วตอนนี้เราต้องทำยังไงดี?”

“ก่อนหน้านี้ ขนาดปืนใหญ่ทลายอีเธอร์ยังถูกทำลายเลยนะ…”