เจ้าของร้านพิศวง - บทที่ 30 หนีไป

บทที่ 30 : หนีไป

ช่วงเวลาที่โยฮันได้เป็นพยานพบเห็นฉากอันสยดสยองไปจนถึงยามเขาหมดสตินั้นเรียกได้ว่าเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

รูปลักษณ์ของดอกไม้ขาวซึ่งเติบโตจากก้อนเนื้อและสายเลือดยังคงตราตรึงในจิตใจ เป็นความขัดกันจนชวนขนหัวลุก ทว่าโยฮันกลับไม่สามารถตอบสนองและหนีไปได้ทันเวลา

ในวินาทีถัดมา ภาพการมองเห็นของเขากลับกลายเป็นสีดำ พร้อมกับความทรมานแล่นไปทั่วร่าง

เป็นหนึ่งวินาทีราวกับชั่วนิรันดร์จนชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังอันหม่นหมอง

ความรู้สึกที่เส้นเลือดรูปร่างเหมือนไม้เลื้อยไต่ขึ้นมาบนตัวและฝังอยู่ในหู ตา ปาก และรูจมูกนั้นช่างเด่นชัด เส้นเลือดเหล่านั้นแทรกซึมเข้าไปยังผิว อวัยวะภายใน และสุดท้ายก็สมอง…

โยฮันรู้สึกเหมือนตนเป็นเพียงกระเป๋าเนื้อและกระดูกบวม ๆ ในขณะที่อวัยวะภายในโดนบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง เขาก็ไม่ใช่คนเดิม และไม่มีแง่มุมแห่งความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่อีกต่อไป

นักเวทมนตร์ดำวัยกลางคนซึ่งยืนอยู่ที่ประตูพลันก้าวเดินคอตก มือของเขายังคงจับลูกบิดประตูเอาไว้ขณะที่เส้นเลือดเต้นตุบตับทั่วร่างได้เลือนหายไป

แอ๊ด…

โยฮันถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวพร้อมปิดประตูลงเบา ๆ

ในขณะที่เขากำลังเดินลงบันได โยฮันยังคงพึมพำกับตัวเอง “ผม…ผม…ผมต้อง…ผมต้อง…”

ราวกับว่าเขาเพิ่งได้รับความสามารถในการพูด และกำลังพึมพำคำศัพท์สุดแสนไร้สาระอย่างไรอย่างนั้น

ทว่าเมื่อเขาได้เยื้องย่างจนถึงชั้นหนึ่ง คำพูดของเขาดันค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ และคำพูดติดอ่างนั้นกลับกลายเป็นชัดเจนขึ้น

“ผมต้องกำจัด…ทุกสิ่งอย่างที่เป็นภัยต่อนายท่าน…”

“นายท่าน ต่อแต่นี้ไป ข้ารับใช้ของท่าน…จะขอสวามิภักดิ์ต่อท่านครับ”

—

อูริกำลังรออยู่ในตรอกมืด หลังสูบบุหรี่เสียจนหมด เขาก็จัดการโยนก้นบุหรี่ทิ้งลงพื้นและเหยียบมัน ก่อนจะหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดู

หยาดน้ำฝนหยดลงหน้าปัดเปาะแปะ อูริเผยสีหน้าไม่สบอารมณ์พลางใช้นิ้วโป้งเช็ดมันเสีย

นี่ก็ผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง…

ตรอกนี้อยู่ห่างซอย 23 ไปน้อยกว่าสองกิโลเมตรเท่านั้น และด้วยความว่องไวของโยฮันตอนใช้คาถาเงาซ่อนเร้น เขาควรจะไปถึงที่หมายในไม่ถึงห้านาทีแท้ ๆ

ทั้งที่เป้าหมายการตรวจสอบนั้นจะเรียกว่าดูอย่างละเอียดก็ไม่ได้ นี่ถือว่าช้ากว่าภารกิจครั้งผ่าน ๆ มาของตัวเองมากนัก

“ท่าทางเจ้าของร้านนี่จะไม่ธรรมดาจริง ๆ…” อูริถอนหายใจ การที่เขาเลือกจะระมัดระวังและไม่ไปที่นั่นด้วยตัวเองถือว่าถูกแล้ว

ทว่าจนถึงตอนนี้ เขายังสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงของอีเธอร์อย่างมหาศาลจากทิศของซอย 23 ไม่ได้เลยสักนิด อย่างน้อยการต่อสู้ก็ยังไม่เกิดขึ้น

เหตุผลที่เป็นไปได้ที่สุดคือโยฮันแทรกตัวเข้าไปได้สำเร็จแต่กำลังพบกับการป้องกันหลายรูปแบบอยู่ จึงยังไม่ได้ข้อมูลใด สถานการณ์แบบนั้นก็ถือว่าไม่แย่เท่าไรนัก แค่เจ้าของร้านหนังสืออาจตกใจกลัวและอูริอาจต้องตามไปดูเอง

ยามนี้ สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงรอโยฮันกลับมา ก่อนวางแผนกันอีกครั้ง

อูริมั่นใจในฝีมือการซ่อนตัวและการหลบหนีของโยฮัน เพราะอย่างไรเสีย ลูกผสมระหว่างสัตว์มายาและมนุษย์นั้นถือว่าเป็นตัวตนอันหาได้ยากยิ่ง

ด้วยครึ่งสายเลือดของตะไคร่เงาไหลเวียนอยู่ในตัว การแปลงเป็นเงา เป็นส่วนหนึ่งของความมืด และหลบซ่อนตัวตนนั้นถือว่าง่ายพอกับการหายใจสำหรับโยฮัน

ซ่า…ซ่า…

ชั่วพริบตาเดียว ฝนตกหนักพลันชะล้างก้นบุหรี่ลงไปในท่อระบายน้ำ

อูริเก็บนาฬิกาพกลงกระเป๋าและกำลังจะจุดบุหรี่ขึ้นใหม่ ในตอนนั้นเองที่เขาตัวแข็งทื่อ

บุหรี่เขามอดไปแล้ว แล้วทำไมถึงยังมีเงาอยู่ท่ามกลางตรอกมืดไร้แสงสว่างในคืนฝนตกกันล่ะ

“บ้าเอ๊ย!”

อูริสบถแล้วรีบคีบบุหรี่ที่ยังไม่จุดในมือพร้อมชี้ไปข้างบน “คาถาไฟ – ประกายระเบิด!”

ตูม!

เปลวเพลิงรูปร่างไม่ต่างกับอสนีบาตผุดขึ้นมาจากบุหรี่แสนโชคร้ายซึ่งถูกใช้แทนสื่อมนตรา ทำให้แสงส่องประกายเจิดจ้าไปทั่วตรอกทันที

อย่างไรเสีย แสงและไฟนั้นเป็นวิธีรับมือกับเงาที่ดีที่สุดอยู่แล้ว!

ทว่า อูริเองก็ทราบดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้างตัวเองสักเท่าไรนัก ความชื้นจากสายฝนจะค่อย ๆ ลดเวทไฟทุกรูปแบบ และตัวช่วยของชายหนุ่มมีแค่บุหรี่โง่ ๆ เพียงอันเดียว

นั่นหมายความว่าประกายระเบิดนี้จะช่วยได้แค่ไม่กี่วินาที และไม่ได้อันตรายอะไรขนาดนั้น

ดังนั้น อูริจึงเริ่มถอยหนี ในขณะเดียวกันก็หยิบอัญมณีสีแดงขนาดพอกันกับเหรียญออกมาจากกระเป๋าข้างในเสื้อ ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าผู้โจมตีคือโยฮันซึ่งหักหลังเขา

แม้จะไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดการทรยศกันเช่นนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่มั่นใจจนถึงที่สุด… โยฮันต้องตาย!

“คาถาไฟ – ธรณีแผดเผา!” อูริคำรามด้วยสายตาเย็นยะเยือก

หากแต่เงาบนพื้นนั้นไวกว่านั้นเสียอีก

ในชั่ววินาทีก่อนอูริจะรับรู้ได้ว่ามีอะไรผิดไป เงานั้นก็เปลี่ยนกลับไปเป็นร่างมนุษย์และจัดการโยนลิ่มเหล็กแหลมจำนวนนับไม่ถ้วนแทงทะลุร่างของอูริไปเสียแล้ว

“อ๊ากกก!” ลิ่มทั้งหลายนั้นตรึงอูริติดกับกำแพงด้วยเสียงปังอันดังก้อง ความเจ็บปวดอันมหาศาลเป็นผลให้เขาต้องกรีดร้องออกมา

แค่โดนเสียบไม่ได้ทำให้เขากรีดร้องขนาดนี้ ทว่าเมื่อหมุดเหล่านี้ปักตัวเขาไปแล้วกลับงอกหนามแหลมจำนวนมากขึ้นมา และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องครวญครางอย่างสิ้นหวัง

ในเวลาเดียวกัน เปลวเพลิงพิโรธได้ปะทุไปทั่วตรอกนี้ แปลงซึ่งทุกสิ่งเป็นแผ่นดินอันร้อนระอุ

ร่างกายอันบอบบางของโยฮันถูกเปลวเพลิงฉีกกระชากและเผาจนเป็นตอตะโก ท่ามกลางเสาอัคคีร้อนแรง ร่างของเขาเป็นเพียงเงาดำมืด

การต่อสู้อันแสนสั้นก็ได้มาถึงจุดจบ

อูริจัดการใช้มนตร์คืนรูปเพื่อนำลิ่มเหล็กออกจากตัว แล้วจึงใช้ความร้อนละลายมันจนเป็นเหล็กไหล

ชายหนุ่มเดินโซเซไปข้างหน้าพลางปิดปากแผลไว้ รอยยิ้มกริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้า “นี่คิดว่าฉันจะไม่ลดการ์ดลงเลยหรือไง ฉันน่ะเชี่ยวชาญด้านการทรยศมากกว่านายซะอีก น่าสมเพชจริง ๆ!”

ทุกสิ่งมีชีวิตในรัศมีเพลิงได้ดับดิ้น และเงาดำนั้นกลายเป็นร่างตอตะโกซึ่งยังคงยืนอยู่กลางตรอก เป็นการนำเสนอถึงจุดจบของนักเวทมนตร์ดำผู้โง่เขลาโดยแท้จริง

อูริยกมือขึ้น เตรียมตัวร่ายมนตร์สุดท้ายเพื่อสรุปผลของการต่อสู้ครั้งนี้

เมื่อขี้เถ้าลอยไปทั่วได้ร่วงลงพื้น เส้นโลหิตโชกเลือดจำนวนมหาศาลจัดการแผ่รากสาขาอยู่เต็มกำแพงตรอก และครอบคลุมตรอกนี้แทบจะทันที

“อะไรวะเนี่ย!?”

ตอนที่อูริรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดแผกไป ทั่วตรอกนี้ก็ถูกปิดโดยก้อนเส้นเลือดเต้นตุบตับเสียแล้ว

เขารีบปล่อยมนตร์ออกไป แต่เจ้าสิ่งน่าหวาดกลัวนี่กลับเติบโตแผ่ขยายแล้วเริ่มจะกรูเข้าหาอูริ และมันกำลังจะกลืนกินตัวเขาแล้ว

อูริกวาดสายตามองไปทั่ว ความหวาดกลัวได้เผยออกมาบนสีหน้าเขา “ไม่ใช่โยฮันนี่หว่า! แกเป็นใครวะ!”

ท่ามกลางพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือด ก้อนเนื้อ และเนื้อเยื่อที่ต่างก็เต้นตุบ ๆ ราวกับกำลังหายใจ เสียงของโยฮันก็ลอยเข้ามา “นายท่าน… ข้าทาสของท่าน… ได้ทำลายสิ่งที่เป็นภัยต่อท่านแล้ว… ครับ…”

นายท่านเรอะ? อูริชะงักไปกับคำนี้ เขารู้พื้นหลังของโยฮันเป็นอย่างดี อีกทั้งรู้ด้วยว่าโยฮันไม่เคยเป็นผู้ศรัทธาในสิ่งใดมาก่อน

แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงมี ‘นายท่าน’ หลังผ่านการตรวจสอบไปแค่ครึ่งชั่วโมงได้ล่ะ

มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น เจ้าของร้านหนังสือนั่น! นี่เป็นคำเตือนของมัน!

ความคิดสุดท้ายของอูริแล่นเข้ามา ก่อนจะถูกกลืนกินไป

—

ก๊อก ๆ

เฮริสได้ยินเสียงเคาะประตูด้านหลังเขา “เข้ามาสิ เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงสั่นเครือของลูกน้องได้พรั่งพรูออกมา “คุณอูริ… เขาตายแล้วครับ”

เฮริสนิ่งอึ้ง “…ได้ยังไงกัน?”

“คุณอูริทำตามคำแนะนำและส่งคนไปตรวจสอบร้านหนังสือซอย 23 มาน่ะครับ แต่คนที่ส่งไปดันกลับมาพร้อมกับพลังอะไรก็ไม่รู้ ทรยศคุณอูริและฆ่าเขาเฉยเลย

“นี่ครับรายงาน รวมไปถึงภาพที่เกิดเหตุและร่องรอยเวทมนตร์เพื่อการประมวลผลเหตุการณ์ แล้วก็… คำสุดท้ายบนพื้นที่คุณอูริทิ้งเอาไว้ให้ด้วยครับ”

“อะไร”

“เขาเขียนว่า…‘หนีไป’ ครับ”