เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา - ตอนที่ 9

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 9

นี่คือการเทเลพอร์ต

มันเหลือเชื่อจริงๆ ที่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง

เมื่อแสงวาบจางลง ทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ซึ่งแตกต่างจากอาณาจักรปีศาจซึ่งถูกปกคลุมด้วยท้องฟ้าสีเทา ท้องฟ้าสีครามและเมืองที่คึกคักอยู่ต่อหน้าต่อตาฉัน

สถานที่ที่เนื้อเรื่องหลักของนิยายของฉัน [ราชาปีศาจตายแล้ว] เริ่มต้นขึ้น

นครหลวงของจักรวรรดิ การ์เดียม

มันทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้เห็นสถานที่ที่ฉันเคยบรรยายเองมาก่อน

เราอยู่ที่ไหน

ฉันไม่รู้จักที่นี่

พูดตามตรง ฉันไม่ได้บรรยายทุกซอกทุกมุมของเมืองหลวง ถ้าฉันทำ ฉันคงถูกด่าว่าสร้างบทให้ยาวขึ้นโดยการเพิ่มคำอธิบายที่ไร้ประโยชน์

บางทีเราอาจอยู่ในพลาซ่าที่ไหนสักแห่งในเมืองหลวง ผู้คนต่างมองมาที่ฉันและเจ้าหญิงที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ด้วยการเทเลพอร์ตด้วยสีหน้างุนงง การเทเลพอร์ตเป็นคาถาระดับสูงมาก ดังนั้นจึงไม่สามารถพบเห็นได้โดยทั่วไป

ในที่สุดฉันก็มาถึงเมืองหลวงการ์เดียมเมืองที่ฉันเขียนถึง แต่ไม่มีเบาะแสเลย

“ฮะ…. เกิดอะไรขึ้น? นี่…เมืองหลวงเหรอ?”

และถัดจากฉัน เจ้าหญิงชาร์ลอตต์ เดอ การ์เดียสซึ่งเทเลพอร์ตมากับฉัน ก็แสดงสีหน้างุนงงเช่นกัน

ฉันควรจะพาเธอไปสู่การคุ้มกัน แต่สุดท้ายฉันก็ลักพาตัวเธอโดยใช้เวทเทเลพอร์ต ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะต้องประหลาดใจ

“เซอร์ฟรานซิสถูกสังหารแล้ว ดังนั้นฉันจึงกลับไปที่ปราสาทราาปีศาจเพื่อหาม้วนกระดาษเทเลพอร์ต ฉันคิดว่าเมืองหลวงของจักรวรรดิจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเจ้าหญิง”

หลังจากฟังคำอธิบายของฉัน เจ้าหญิงก็เบิกตากว้าง เธอตกใจมากที่ได้ยินว่าเซอร์ฟรานซิสถูกฆ่าตายแล้ว และดูเหมือนประหลาดใจที่ฉันสามารถคิดหาทางอื่นได้อย่างรวดเร็วและช่วยเธอจากสถานการณ์เช่นนั้น

ใช่ มันไม่เหมือนกับเด็กอายุ 17 ปีทั่วไปที่จะมีไหวพริบขนาดนั้น

แต่เมื่อพิจารณาจากอายุเดิมของฉันแล้ว มันก็ไม่แปลกที่จะเกิดขึ้น!

ฉันเกือบจะตายอีกครั้งสองสามครั้ง

“ทำได้ดีมาก… คุณทำได้ดีมากจริงๆ”

ชาร์ลอตต์ทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งใกล้ๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเธอรู้สึกโล่งใจ

เธอเกือบจะถูกฆ่าไปแล้ว

มันค่อนข้างน่ากลัวที่จะคิดแบบนั้น

– แวบ!

ไดรัสมาถึงตรงหน้าฉันพร้อมแสงวาบ

“แฮ่ก…. แฮ่ก….”

ไดรัสซึ่งดูเหมือนจะหลบหนีจากสถานการณ์ที่ค่อนข้างสิ้นหวังมาถึงตรงหน้าเราพร้อมกับหายใจเฮือกใหญ่

“คุณปลอดภัยดีใช่มั้ย ร้อยโท!”

“ใช่…. ถ้าช้ากว่านี้นิดนึงแขนและขาของฉันคงหายไปแล้ว”

ไดรัสหายใจเข้าลึก ๆ และทรุดตัวลงคุกเข่า ไม่ใช่ต่อหน้าฉัน แต่ต่อหน้าชาร์ลอตต์

“ร้อยโทไดรัส ผู้บัญชาการหมวดที่ 3 กองร้อยที่ 11 กรมทหารม้าที่ 4 กองพลที่ 1 ข้าขอแสดงความนับถืออย่างสุดซึ้ง องค์หญิงองค์แรก”

ชาร์ลอตต์ดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

* * *

เรามีม้วนเทเลพอร์ตสองอัน

แผน A ค่อนข้างเรียบง่าย เพียงเข้าไปหาเจ้าหญิงและใช้เทเลพอร์ตแบบกลุ่ม หากยามให้เราผ่านทางเข้าไป

แผน B คือให้ไดรัสเปิดเส้นทางให้ฉันและไดรัสจะหนีไปด้วยเทเลพอร์ตคนเดียว ในขณะที่ฉันพาเจ้าหญิงออกไปโดยใช้เทเลพอร์ตแบบกลุ่ม

แน่นอน ชาร์ลอตต์รู้สึกประหลาดใจที่เห็นคนแปลกหน้าโผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ดังนั้นฉันจึงอธิบายเรื่องราวทั้งหมดก่อน ฉันอธิบายว่าถ้าไม่ใช่เพราะร้อยโทไดรัส ฉันคงไม่สามารถปฏิบัติภารกิจได้สำเร็จ

ชาร์ลอตต์ผงกศีรษะของเธอ ยังคงมีสีหน้างุนงง

“ขอบคุณค่ะ ร้อยโทไดรัส”

ชาร์ลอตต์แสดงความขอบคุณเนื่องจากเขาช่วยเธอไว้อย่างมาก

“ในฐานะทหารของราชวงศ์ ฉันจะให้ความปลอดภัยของราชวงศ์มาก่อนเสมอ”

ไดรัสได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่ยากลำบาก ไม่ว่าทหารควรจะพูดคำเหล่านี้มากแค่ไหน การนำไปใช้จริงเป็นเรื่องที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง เขาเสี่ยงชีวิตเข้าไปในกองกำลังที่พยายามฆ่าเจ้าหญิงอย่างเป็นธรรมชาติ เขาไม่ลังเลหรือคิดว่าเขาอาจจะตายได้เลย

ฉันแค่ทำเพราะชีวิตของฉันเกี่ยวพันกับเธอ แต่คนนี้คือของจริง

ชาร์ลอตต์พยักหน้าราวกับว่าเธอคิดเช่นกัน

“ศัตรูของเราจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์เทเลพอร์ตตามเรามาได้หรือ?”

นั่นคือความกังวลเร่งด่วนที่สุดของเราในตอนนี้ แน่นอนว่ามีจอมเวทย์อยู่ในหมู่ศัตรูของเรา และฉันก็แทบจะตะโกนออกมาว่าเรากำลังเทเลพอร์ตไปที่การ์เดียมเห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ว่าเราอยู่ที่ไหน

สีหน้าของไดรัสแข็งกระด้างเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน

“เราต้องรีบเคลื่อนไหวโดย”

“ไม่ เราไม่ต้องทำอย่างนั้น”

อย่างไรก็ตามชาร์ลอตต์ยังคงใจเย็น

“ไม่น่าจะมีจอมเวทย์ในกองกำลังผสมที่สามารถเทเลพอร์ตจากอาณาจักรปีศาจไปยัง การ์เดียมได้สำเร็จ เรามาไกลอย่างไม่น่าเชื่อ เดิมทีนี้เป็นไปไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีประตูวาร์ปใกล้กับปราสาทของราชาปีศาจเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่มีใครไล่ตามเราได้”

ม้วนกระดาษเทเลพอร์ตจากปราสาทราชาปีศาจมีการแสดงผลที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่น่าเชื่อ ชาร์ลอตต์ปฏิเสธความเป็นไปได้ที่ผู้ไล่ตามจะตามเรามาโดยใช้การเทเลพอร์ตทางไกล

“อย่างไรก็ตาม พวกเขาสามารถรายงานเรื่องนี้ได้โดยใช้เวทมนตร์สื่อสาร คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก น่าจะเพียงพอที่เราจะไปถึงพระราชวังอิมพีเรียล”

เวทมนตร์ในการสื่อสารไม่ได้เกิดขึ้นทันที จะมีความล่าช้า พูดตามตรง ระยะห่างระหว่างสถานที่ทั้งสองนี้ห่างกันมากจนทำให้ต้องใช้เวลานานพอๆ กันจนกว่าเวทมนตร์จะไปถึงคนที่เหมาะสม

ครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าเจ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่ เขาจึงออกคำสั่งให้ฆ่าเธอ ครั้งนี้ต้องมีรายงานว่าเจ้าหญิงได้เคลื่อนย้ายไปยังการ์เดียมแล้ว

“คุณช่วยอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้ไหม ร้อยโทไดรัส”

“ครับ ผมจะอธิบาย”

เราไม่มีเวลาว่างมากนัก แต่เรายังคงใช้เวลาเพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าหญิงขณะที่เราเดินไปตามถนนในเมืองหลวง เมื่อเราไปถึงส่วนที่เกี่ยวกับฉันที่เกือบตายกับอัศวินของดยุค เจ้าหญิงดูเสียใจขณะที่มองมาที่ฉัน ฉันทำสิ่งนี้เพื่อความอยู่รอด ดังนั้นเธอไม่ต้องรู้สึกเสียใจกับฉันหรอก

แน่นอน ฉันสามารถใช้ม้วนกระดาษเทเลพอร์ตได้ทันทีที่ฉันออกจากปราสาทราชาปีศาจถ้าฉันแค่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่นั่นไม่ใช่วิธีที่ฉันอยากให้เป็น

ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันทิ้งชาร์ลอตต์ไว้เบื้องหลังไม่ได้แม้ว่าชีวิตของฉันจะเป็นเดิมพันก็ตาม ฉันรู้ว่าไม่มีใครต้องการเหตุผลในการช่วยใครสักคน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเสี่ยงชีวิตเพื่อคนอื่น ฉันสามารถพูดได้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยเลยสำหรับฉัน

ยังไงซะทุกอย่างก็จบลงด้วยดี แต่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าฉันคงจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกในอนาคต

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ ไดรัสกำลังเล่าถึงเหตุการณ์นั้นอยู่นั้น ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั่วสันหลัง..

เมื่อมองย้อนกลับไปที่เรื่องราว มีส่วนที่ไม่เป็นธรรมชาติมากเกินไป

ทันใดนั้นการ์กอยล์ก็เคลื่อนไหวและขัดขวางอัศวิน

จู่ๆ ปีศาจก็ลุกฮือขึ้น และด้วยเหตุผลบางอย่าง ปีศาจที่ถูกจับได้ก็ทำท่าราวกับว่าพวกมันพยายามปกป้องเรา

ครั้งแรกอาจเกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่สถานการณ์ที่สองน่าสงสัยเกินไป มันเหมาะเจาะเกินไป

ไดรัสดูเหมือนจะรู้สึกโชคดีที่มีชีวิตอยู่ แต่ฉันเฝ้าดูสีหน้าของเจ้าหญิงที่แข็งกระด้างอยู่

เธอคือชาร์ลอตต์ซึ่งเคยอาศัยอยู่ในปราสาทอิมพีเรียลซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นเวทีหลักสำหรับการต่อสู้ทางการเมือง เธอเคยผ่านอะไรมาบ้าง และเธอก็ฉลาดเป็นพิเศษ ทันทีที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากสถานการณ์ที่เธอถูกกดดันถึงขีดสุดทั้งทางร่างกายและจิตใจ เธอก็มองเห็นความตายของตัวเองในทันที

เหตุการณ์ประหลาดเหล่านั้น

เด็กชายผู้สูญเสียความทรงจำ

พบม้วนกระดาษเทเลพอร์ตราวกับว่ารู้ว่ามันอยู่ที่ไหน

มีเหตุผลมากมายที่จะสงสัยในตัวฉัน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้ข้อสรุปอะไรจากเรื่องนี้ แต่เท่าที่ฉันเห็น มันคงไม่ดีสำหรับฉัน

เห็นได้ชัดว่าเจ้าหญิงจะบรรลุข้อสรุปใด ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเลือกอะไร แต่ฉันไม่สามารถรอให้เธอตัดสินใจได้

ฉันลดความเร็วลงเล็กน้อยและเดินตามหลังพวกเขา โชคดีที่ไดรัสอยู่ใกล้กับเจ้าหญิงและเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

ดีแล้ว

คงจะดีถ้าเจ้าหญิงติดหนี้ฉัน แต่ฉันคงไม่สามารถอยู่ใกล้เธอได้ เพราะมันเสี่ยงที่ตัวตนของฉันจะถูกค้นพบเข้าสักวัน

มันเป็นความสัมพันธ์ที่คงอยู่ได้ไม่นาน

นี่เป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะสามารถหนีออกมาได้

ฉันเดินช้าๆ และเงียบ จากนั้นฉันก็เข้าไปในตรอกที่ฉันเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเธอจะเต็มใจให้ทองคำหนึ่งพันเหรียญแก่ฉัน ฉันก็ไม่สามารถอยู่กับเจ้าหญิงได้อีกต่อไป

เจ้าหญิงจะปลอดภัย ในทางกับกันฉันก็เข้าไปในถ้ำเสืออีกแห่ง

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะไปยังสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มีอำนาจและชนชั้นสูงด้วยเวทมนตร์อำพรางของฉัน ที่สามารถสลายได้เพียงแค่ใช้เวทมนตร์ปัดเป่าทั่วไป

ทำไมฉันทำได้แค่ตั้งเป้าหมายระยะสั้นด้วยนะ?

แล้วทำไมฉันถึงต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเป้าหมายระยะสั้นเหล่านี้ตลอดเลย ตั้งแต่มาที่โลกนี้?

เมื่อผ่านตรอก ฉันซ่อนตัวเพื่อไม่ให้เจ้าหญิงและไดรัสหาฉันเจอ

พวกเขาคงไม่ตามหาฉันในตอนนี้ การกลับไปที่พระราชวังอิมพีเรียลมีความสำคัญเป็นลำดับแรก

ครั้งแรกที่ฉันออกจากถ้ำที่พังทลายที่เรียกว่าปราสาทของราชาปีศาจเพียงเพื่อไปจบลงที่ถ้ำเสือซึ่งเป็นกองทหารรักษาการณ์ของกองกำลังผสม แต่นั่นเป็นเพียงหินก้าวเข้าสู่ถ้ำมังกรที่เรียกว่าพระราชวังอิมพีเรียล

หลังจากเดินไปมาสักพัก ในที่สุดฉันก็หยุดที่จุดที่เงียบสงบและนั่งลงบนม้านั่ง

“วุ้ย….”

ฉันต้องพักผ่อน

“เวรเอ้ย….”

จิตใจของฉันกำลังระเบิด

ดูเหมือนว่าฉันต้องเผชิญกับการทดสอยนองเลือดมากมาย ได้เห็นผู้คนมากมายถูกเข่นฆ่า และฉันยังทำให้บางคนเสียชีวิตด้วยมือของฉันเอง

ในขณะที่มาไกลถึงขนาดนี้นี้ จิตใจของฉันได้ก้าวข้ามขีดจำกัดไปหลายครั้งแล้ว

ขอพักก่อน มาพักสมองและจัดการกับความทรงจำอันน่าสยดสยองเหล่านี้กันเถอะ

และคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

* * *

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้หยุดพักหลังจากเจอสถานการณ์ที่สิ้นหวังมากมายและถูกต้อนจนมุมหลายครั้งในโลกที่ไม่คุ้นเคยใบนี้ ฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ไม่ได้ถูกบังคับให้ไปไหนต่อ

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งในเมืองหลวงของจักรวรรดิ

อย่างที่ฉันเห็น เมืองหลวงของจักรวรรดิค่อนข้างคล้ายกับโซลในเกาหลี มันเป็นเมืองที่ใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ใหญ่ที่สุดในทวีปทั้งหมด ในยุคนี้เมืองขนาดดังกล่าวไม่ได้มีอยู่ทั่วไป

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งบนทางเดินอะไรสักอย่าง มันไม่ร้างหรือแออัดเกินไป เมืองหลวงของจักรวรรดิเป็นเมืองที่คึกคักและเฟื่องฟูอยู่แล้ว แต่จักรวรรดิจะรุ่งเรืองยิ่งขึ้นด้วยชัยชนะจากสงครามโลกปีศาจ

ไม่ว่ายังไง ถ้าฉันต้องการมีชีวิตรอด ฉันต้องบังคับตัวเองให้คิดถึงสิ่งต่างๆ

ในขณะที่พยายามรวบรวมหัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ของฉันกลับมา ฉันก็ต้องระงับความทรงจำอันเลวร้ายเหล่านี้และหาเหตุผลเข้าข้างตนเองในความผิดของฉัน

จากจุดนี้ไปฉันต้องคิดว่าฉันต้องทำอะไรได้บ้าง

ฉันมีปัญหาเล็กน้อย

ฉันไม่มีเงินเลย

ฉันไม่มีที่อยู่หรืออาหารกิน การกลับไปหาเจ้าหญิงเพื่อเรื่องนั้นไร้สาระยิ่งกว่า

การทำงานและการหาเงินก็ค่อนข้างยากเช่นกัน จะเป็นอย่างไรถ้าจู่ๆ เวทมนตร์พรางตัวของฉันก็หมดลงในขณะที่ฉันกำลังล้างจานในร้านอาหารแห่งหนึ่ง? พวกเขาจะไม่ให้เงินล่วงหน้าใดๆ แก่ฉัน และฉันก็มีตัวตนที่ไม่ชัดเจน

ตอนนี้ฉันค่อย ๆ ตระหนักตามเวลาจริงว่าทำไมคนเร่ร่อนมักก่ออาชญากรรม

ฉันไม่มีทางอื่นนอกจากนั้น ฉันไม่สามารถเข้าไปในสถานรับเลี้ยงเด็กสาธารณะหรืออะไรแบบนั้นได้รึเปล่านะ? สถานที่แบบนี้มีอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ? ไม่ว่าคนๆ หนึ่งจะคลั่งไคล้การสร้างฉากขนาดไหน ใครจะบ้าตั้งระบบรับเลี้ยงเด็กสาธารณะในนิยายของพวกเขา……?

โอ้

ตอนนี้พอฉันคิดดูแล้ว

ฉันทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นลงไปจริงๆ

โครงการจัดการเด็กกำพร้าจำนวนมากที่เกิดจากการบาดเจ็บล้มตายของสงครามโลกปีศาจจะดำเนินการตามมาตรการหลังสงคราม

ฉันรู้เรื่องนี้เพราะมีเด็กบางคนจากสถานเลี้ยงเด็กสาธารณะดังกล่าวในสถาบันเทมเปิล ซึ่งเป็นเวทีหลักของนิยายในรั้วโรงเรียนของฉัน ฉันเขียนว่ามีเด็กสองสามคนที่เป็นเหยื่อจากสงครามโลกปีศาจในเทมเปิลในหมู่พวกเขาก็เป็นตัวละครหลักด้วย

อย่างไรก็ตาม ข่าวชัยชนะเหนือปีศาจเพิ่งถูกส่งออกไป นโยบายขนาดใหญ่เช่นนี้จะไม่ถูกนำมาใช้อย่างรวดเร็ว

นั่นเป็นไปได้อย่างมาก

ฉันสามารถลองไปที่ที่คล้ายกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและขอให้พวกเขารับฉันเข้าไปได้ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะยอมรับฉันหรือไม่ ที่นี่ก็ยังเป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิ

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำในตอนนี้ แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่เจ้าหญิงจะพยายามตามหาฉัน

ไม่ว่าเธอจะต้องการให้รางวัลฉันหรือดำเนินการเพื่อค้นหาว่าฉันเป็นใคร เป็นไปได้มากที่เจ้าหญิงจะพยายามตามหาฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง

และเธอควรจะอนุมานได้ว่าในที่สุดฉันจะไปสถานรับเลี้ยงเด็กสาธารณะบางแห่ง เพราะเธอก็ฉลาด

ดังนั้น ถ้าฉันไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันคงอยู่รอดได้สักวัน แต่ฉันมักจะรู้สึกกังวลว่าวันหนึ่งเจ้าหญิงจะมาหาฉัน

เธออาจจะไม่สามารถหาฉันเจอถ้าฉันไปต่างเมือง แต่ฉันไม่มีเงินเดินทาง ฉันไม่มีความมั่นใจมากนักเกี่ยวกับการเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดารเช่นกัน

และถึงแม้ฉันจะเป็นปีศาจ เมื่อฉันถือขนมปังกรอบ ฉันแน่ใจว่าฉันต้องกิน

ที่จริงตอนนี้ฉันหิว ฉันควรจะตั้งค่าที่สะดวกเช่น “ปีศาจสามารถอยู่รอดได้ด้วยมานาเท่านั้น” หรืออะไรซักอย่าง!

[ใช้ฟังก์ชัน ‘เพิ่มการตั้งค่า’]

“……ฮะ?”

[ต้องใช้คะแนนความสำเร็จรวม 100,000 แต้มเพื่อเพิ่มการตั้งค่า ‘เผ่าพันธุ์อาร์คเดมอนสามารถเสริมสารอาหารได้ด้วยการใช้พลังเวทย์มนตร์’]

ทันใดนั้นข้อความก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาฉัน

…นี่มันอะไรกัน?