เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 120 ความไว้วางใจของผู้เฒ่าหยิน

บทที่ 120 ความไว้วางใจของผู้เฒ่าหยิน

เว่ยฉิงรู้ว่าภรรยาของตนรออยู่ด้านนอก ตอนนี้เขาต้องการพบนางมากกว่า

“น้องชาย ข้ากำลังจะถูกประหาร คงจะไม่ได้เจอเจ้าอีกตลอดชีวิตนี้แล้ว”

เว่ยฉิงตัดสินใจนั่งลงและฟังอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ชายชราเริ่มพูดพล่ามทันที

เขากำลังจะตาย ผู้เฒ่าหยินรู้ดี เขาจึงอยากพูดทุกอย่างที่มีอยู่ในใจ ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มีโอกาสระบายมันออกไปอีกเลย

“เมียข้าตายตั้งแต่ยังอายุไม่มาก ทิ้งลูกสาวหนึ่งคนไว้ให้ข้าเลี้ยง ข้าเลี้ยงดูนางมาอย่างยากลำบาก การเป็นพ่อแม่คนไม่ใช่เรื่องง่าย โชคดีที่นางเป็นเด็กดี ข้าสอนให้นางเป็นเด็กกตัญญูรู้คุณ นางก็ทำได้ดีตามที่ข้าได้อบรมสั่งสอนทุกวัน”

“ข้าเป็นเพียงช่างไม้ ทำเครื่องเรือนขาย ข้าทำเครื่องเรือนเอาไว้ให้นางหนึ่งชุดเป็นสินสอดยามที่นางจะออกเรือน”

“ในวันที่ข้าทำเครื่องเรือนพวกนั้นเสร็จ พอกลับไปถึงบ้านก็พบว่าลูกสาวข้าหายตัวไป…ข้าตามหานางไปจนทั่วแล้วก็พบ…”

ผู้เฒ่าหยินเริ่มร่ำไห้ในขณะที่กำลังพูด เขาร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ และหลังจากที่เสียงร่ำไห้เบาบางลง ชายแก่เปิดปากพูดต่อ

“ลูกสาวที่ข้าเลี้ยงดูมาถึงสิบห้าปีถูกพวกสัตว์เดรัจฉานย่ำยี! ข้าไปหาความยุติธรรมให้นาง ไอ้ลูกหมานั่นข่มขู่ลูกสาวข้า! ไม่นานนักทั้งเมืองก็เต็มไปด้วยข่าวฉาวของนาง พอเรื่องไปเข้าหูนาง ลูกสาวข้าก็ตัดสินใจจบชีวิตที่บ่อน้ำ!”

“ลูกสาวของข้า… ข้าเกลียดมันเข้าไส้ แต่พอข้าไปหาความยุติธรรมกับผู้ใหญ่บ้านปรากฏว่ามันเป็นลุงของไอ้สารเลวคนนั้น! เมื่อข้าฟ้องทางการพวกเขาก็รับเงินไปโดยไม่สนใจสิ่งที่ข้าเรียกร้อง! ข้าทำอะไรไม่ได้เลย ข้าทำได้แค่…”

ดวงตาของชายชราเป็นประกายเย็นเยือก

“ข้าทำได้แค่ฆ่าไอ้เวรนั่น! เพื่อล้างแค้นให้แก่นาง ทว่าอย่างไรก็ตามลูกสาวข้าไม่มีวันกลับมาหาข้าอีกแล้ว!

“น้องชาย..เหตุใดชีวิตของข้าจึงได้โชคร้ายนัก! ชีวิตของลูกสาวข้าก็ยิ่งรันทด…เหตุใดโชคชะตาถึงได้เป็นเช่นนี้!” ผู้เฒ่าหยินปิดหน้าร้องไห้

เว่ยฉิงทำได้เพียงแค่ตบไหล่เขาเท่านั้น มีคนทุกข์ทรมานมากมายบนโลกใบนี้

“น้องชายข้าได้รับสุราจากเจ้ามาเยอะมากจนดื่มไม่ไหวแล้ว ทางใต้ของเมืองมีต้นฮวยฉู่ต้นใหญ่ หากไม่รู้ทางก็ไปถามคนแถวนั้นดู ข้าฝังอะไรบ้างอย่างไว้ เจ้าช่วยไปขุดมันขึ้นมาที”

ชายชราพูดพร้อมปล่อยน้ำตาไหลริน และเมื่อทุกอย่างเงียบลงผู้เฒ่าหยินทำเพียงแค่นั่งยอง ๆ ในมุมมืดของคุก เว่ยฉิงยืนมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ก่อนจะเดินจากไป

ไม่นานหลังจากที่เว่ยฉิงจากไป ชายชราพูดพึมพำกับตัวเอง หลังจากที่เขาดื่มสุราหมดเขากล่าวขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ “ลูกสาว พ่อกำลังไปหาเจ้าแล้ว” พูดจบเขาก็เอาหัวโหม่งกำแพงสิ้นชีวิตไปแบบนั้น

…….

เว่ยฉิงและสองพี่น้องสกุลเจียงเดินออกมาจากประตูคุกด้วยกัน พวกเขาเห็นคนผู้หนึ่งยืนรออยู่ เมื่อหญิงสาวหันมาพบกับเว่ยฉิงดวงตาของนางเปล่งประกาย ถังหลี่รีบวิ่งเข้ามาหาเขา คนทั้งคู่ผวาเข้ากอดกันทันทีอย่างแนบแน่น

พี่น้องสกุลเจียงมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่ความตื่นเต้นดีใจลดน้อยลง หญิงสาวรู้สึกขัดเขินขึ้นมาทันที นางรีบผละออกจากเว่ยฉิง แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยนาง หลังจากนั้นนางจึงได้พาสามีเดินออกไป

เจียงจื่อเฟิงเตรียมรถม้าไว้ให้ที่ด้านนอก

“หลานหลาน ทำไมเจ้าไม่อยู่ที่บ้านเราสักพักเล่า” เจียงจื่อเฟิงพูดพลางยิ้มกว้าง

“ข้าต้องกลับสกุลมู่หากทิ้งให้มู่ซิ่วเหวินดูได้ล่มจมแน่ หลังจากเทศกาลเหมายัน[1] ข้าจะมาเยี่ยมบ้านพร้อมกับซิ่วเหวินนะท่านพี่” ฮูหยินมู่กล่าว

“อืม เดินทางปลอดภัยนะ” เจียงจื่อเฟิงพยักหน้า

“คุณชายเจียง ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือในครั้งนี้” ถังหลี่กับเว่ยฉิงรีบโค้งคำนับเจียงจื่อเฟิงอย่างซึ้งใจ

นางจะจดจำบุญคุณครั้งนี้ไว้ในใจของนางอย่างแน่นอน

“แม่นางถังอย่าได้ใส่ใจ เรื่องนี้มันผิดมาตั้งแต่ต้นแล้ว ข้าแค่ช่วยเหลือให้เต็มที่เท่านั้น” เจียงจื่อเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ถังหลี่ เว่ยฉิง และฮูหยินมู่ ขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางกลับเมืองเหยาสุ่ยด้วยกัน เจียงจื่อเฟิงมองรถม้าที่ค่อย ๆ แล่นออกไปจนลับหายตา ก่อนหันหลังเดินจากไป

ถังหลี่และเว่ยฉิงเพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มา พวกเขาจึงตัวติดกันตลอดเวลา ฮูหยินมู่เข้าใจพวกเขาเป็นอย่างดี นางจึงนั่งมองไปนอกหน้าต่างรถม้าตลอดทาง

หลังจากที่กลับมายังเมืองเหยาสุ่ยนางกล่าวคำอำลากับฮูหยินมู่ แล้วพากันกลับบ้าน ในยามที่บุตรทั้งสองเห็นพวกเขา เด็ก ๆ ดีใจกันมาก

ท่านพ่อกลับมาแล้ว!

ท่านพ่อสบายดี!

เด็กทั้งสองคนหวาดกลัวและวิตกกังวลมาสองสามวันแล้ว พวกเขาทำได้แต่เพียงสวดมนต์อ้อนวอนเงียบ ๆ ให้ท่านพ่อ ตอนนี้พวกเขาพากันกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข

สามีภรรยาทั้งสองคนต่างพากันอาบน้ำชำระสิ่งสกปรกจากห้องขังออก กินข้าวร้อน ๆ ฝีมือป้าจ้าวและเข้านอน ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้มีเรื่องต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย ทั้งคู่มีอาการเหนื่อยล้าและอยากพักผ่อน หลังจากที่เข้าไปในห้องนอนแล้วเว่ยฉิงอุ้มถังหลี่ขึ้นไปบนเตียงให้นางนั่งอยู่บนตักของเขา เขาคลอเคลียกับริมฝีปากอ่อนนุ่มของนางมอบจุมพิตแสนหวาน ถังหลี่เองก็ตอบสนองเขาอย่างโหยหา พวกเขาระบายความว้าวุ่นใจที่เกิดขึ้นไปกับรสจูบร้อนแรง

หลังจากที่ใช้เวลาด้วยกันสักพัก ทั้งสองก็โอบกอดพากันเข้าห้วงนิทราหลับใหลไป

ในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเว่ยฉิงลืมตาตื่นขึ้น เขามองภรรยาตัวน้อยที่ยังคงอยู่ในผ้าห่ม จูบเบา ๆ ที่หน้าผากของนางแล้วลุกออกจากเตียงอย่างเงียบ ๆ ช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมาภรรยาของเขาเหนื่อยมากกับการหาหนทางเพื่อช่วยเขาออกจากคุก

เว่ยฉิงยืนมองนางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เอ้อร์เป่ากับซานเป่าตื่นแล้ว พอพวกเด็ก ๆ เห็นบิดา ทั้งสองวิ่งเข้ามากอดต้นขาของเว่ยฉิงอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มลูบหัวเด็ก ๆ

“เจ้าสูงขึ้น เอ้อร์เป่าเจ้าโตเร็วมาก”

เอ้อร์เป่ายืดอกอย่างภูมิใจ

“ท่านพ่อ ซานเป่าจะทำงานให้หนักจะได้ตัวสูงไว ๆ” ซานเป่าพูดอย่างอิจฉา

เว่ยฉิงมองไปที่ใบหน้าของบุตรสาว เขาบีบพวงแก้มของนางเบา ๆ

“ดีมาก”

หลังจากที่ถังหลี่ตื่นขึ้น นางเห็นเด็ก ๆ เกาะติดเว่ยฉิงทั้งด้านหน้าด้านหลัง ราวกับลูกหมาตัวเล็ก ๆ ที่กำลังยืนด้วยสองขา นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมากับภาพที่เห็น

หลังจากเหตุการณ์ร้าย ๆ ผ่านไป ถังหลี่ก็รู้ว่าการที่ครอบครัวได้อยู่อย่างมีความสุขและปลอดภัยนั้น…เป็นเรื่องที่วิเศษขนาดไหน

………

ศาลาว่าการ

เจ้าเมืองจูไล่เหล่าเหวินออกจากตำแหน่งพร้อมกับไล่ออกจากเมืองเหอตง แต่เพราะคำพูดหวานหูของอนุภรรยา หัวใจของชายวัยกลางคนก็อ่อนยวบลงอีกครั้ง เขาให้นางเรียกน้องชายกลับมา

“ท่านพี่เขย เป็นข้าเองที่สับสนไปชั่วครู่ เพียงแต่ข้าเป็นห่วงว่า หากเมืองเหอตงของเราไม่สามารถจับโจรภูเขาได้ ข้าเกรงว่าเบื้องบนจะตำหนิ ทำให้ข้าลงมือกระทำสิ่งที่โง่เขลาลงไป” เหล่าเหวินยิ้มอย่างประจบ

สีหน้าของเจ้าเมืองจูผ่อนคลายมากขึ้น จริง ๆ แล้วเหล่าเหวินทำงานได้ดีมาก ตราบใดที่มีเขาอยู่ เจ้าเมืองจูก็ไม่ต้องทำงานหนักมากนัก

“งั้นก็ทำงานในศาลาว่าการต่อไป แต่ห้ามมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง !”เจ้าเมืองจูสำทับอย่างดุดัน

“ได้ ๆ ข้าจะไม่ทำอีกแล้วขอรับ!” เหล่าเหวินรีบยืนยันทันที

เขาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วแววตาก็ฉายแสงโหดเหี้ยมวาบออกมา โชคดีแล้วที่ครั้งนี้เขายังรักษาตำแหน่งของตนเองเอาไว้ได้ คนที่บังอาจทำเช่นนี้กับเขา เขาจะคิดบัญชีไล่ออกให้หมด !

คนแรกคือเจียงจื่อเฟิง ไอ้พวกพี่น้องสกุลเจียง…เขาเป็นคนมีอำนาจและเป็นเจ้าหน้าที่ของเมืองเหอตง เพียงแค่ขยับมือขยับเท้าสักเล็กน้อยก็กำจัดคนตระกูลเจียงออกไปได้แล้ว เขาจะทำให้เจียงจื่อเฟิงไปเป็นทาสให้ได้!

ส่วนเจ้าเว่ยอะไรนั่น เขาควรระวังตัวให้ดี หากพลาดไปล่ะก็เขาคงทำให้ชีวิตของผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่สู้ตาย!

——————–

[1] วันที่กลางคืนยาวนานกว่ากลางวัน เทศกาลนี้คนจีนฉลองกันทั่วไป โดยมากก็จะมีการรับประทานอาหารกัน