เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 133 ภรรยาของเขางดงาม

บทที่ 133 ภรรยาของเขางดงาม

เว่ยฉิงเฝ้ามอง… ภรรยาของเขานับวันยิ่งงดงามจนไม่สามารถละสายตาจากนางไปได้เลย นางปรายตามองเขา ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเบา ๆ ถังหลี่ดูอ่อนปวกเปียกไปหมด แต่เว่ยฉิงกลับดูเหมือนหมาป่าที่กินอิ่ม เขาอารมณ์ดีมาก

ครั้งนี้เว่ยฉิงไม่ได้ใช้ของที่ซื้อมาเมื่อเข้าไปในเมืองครั้งล่าสุด เขาลืมมันไปอย่างง่ายดายเพราะภรรยาชวนเข้าหออย่างกะทันหัน และเพื่อตอบแทนนาง เว่ยฉิงต้องดีกับนางให้มาก ๆ!

“ฮูหยิน เจ้าหิวหรือไม่? ข้าจะเอาโจ๊กมาให้” เว่ยฉิงพูดแล้วกระโดดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมาพร้อมกับโจ๊กร้อน ๆ ในชาม

หญิงสาวยื่นมือไปรับมัน แต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ

“ข้าป้อนเอง”

เว่ยฉิงเป่าโจ๊กร้อน ๆ ให้เย็นลงก่อนที่จะป้อนเข้าปากหญิงสาวอย่างระมัดระวัง หลังจากกินโจ๊กไปชามหนึ่งแล้ว เขาก็เอาเอาชามไปเก็บในครัวก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง

“ฮูหยิน เจ้าปวดหลังหรือไม่? ข้าจะนวดให้เจ้า”

ถังหลี่มองเว่ยฉิงพร้อมกับพยักหน้า

ฝ่ามือใหญ่ของเว่ยฉิงทาบอยู่บริเวณเอวของนาง ถึงจะไม่คล่องแคล่วชำนาญ หากถังหลี่ก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจจริงของเขา

ในไม่ช้าอาการเมื่อยขัดยอกของหญิงสาวก็เบาบางลงกว่าเดิม

เมื่อถังหลี่ลุกขึ้นจากเตียง เว่ยฉิงเข้ามาสวมถุงเท้าและเสื้อผ้าให้กับนางทันที ยามถังหลี่เดินออกจากห้อง ชายหนุ่มก็รีบมาเปิดประตูรอ เวลานางเดินไปไหนเขาก็เดินตามไม่ห่างราวกับสุนัขตัวโต ถังหลี่สัมผัสได้ถึงความรักจากหัวใจของเว่ยฉิง คนทั้งคู่ตัวติดกันทั้งวัน

วันถัดมา

ทั้งสองคนต้องแยกจากกันแล้ว ทางด้านเว่ยฉิงนั้น กล่าวได้ว่านายท่านเซี่ยดีต่อชายหนุ่มมาก เมื่อไม่กี่วันก่อนที่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นในหมู่บ้าน เว่ยฉิงก็ขอร้องนายท่านเซี่ยออกมาในกลางดึก ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะอยากอยู่กับภรรยามากเพียงใด แต่ความเกรงใจในความเมตตาของนายท่านเซี่ย ทำให้เว่ยฉิงต้องจำใจกลับไปทำงานที่จวนสกุลเซี่ยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ส่วนถังหลี่นั้นนางไม่ได้ไปที่เป่าชิงเก๋อหลายวันแล้ว ดังนั้นจึงมีงานที่รอนางไปจัดการอยู่มากมาย หญิงสาวไปที่เป่าชิงเก๋อแต่เช้าเพื่อจัดการงานต่าง ๆ เมื่อถังหลี่ไปถึงก็พบว่าร้านเปิดให้บริการแล้ว เฉิงลู่กำลังวุ่ยวายอยู่กับการคัดแยกชาด ทันทีที่เด็กหนุ่มเห็นถึงหลี่เขารีบทักทายอย่างมีความสุข

“นายหญิงกลับมาแล้วหรือขอรับ!”

ฉางลู่ไม่รู้เรื่องโจรภูเขาบุกปล้นหมู่บ้านลี่เจีย ดังนั้นบทสนทนาจึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับร้าน หลังจากพูดคุยเสร็จเขาจึงเดินเข้าไปที่ห้องด้านใน ทันทีที่นางเข้าไปก็สังเกตเห็นศีรษะเล็ก ๆ กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ เป็นเจิ้งติ่งนั่นเอง

เด็กชายมีท่าทีจริงจังมาก แม้กระทั่งหญิงสาวเดินเข้ามาเขาก็ไม่รู้สึกตัว ถังหลี่กระแอมเบา ๆ เรียกความสนใจจากเจิ้งติ่ง เมื่อเด็กชายเห็นนางดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับ

“ท่านอาจารย์!”

หลังจากที่ถังหลี่เริ่มสอนงานต่าง ๆ ให้ เจิ้งติ่งก็เรียกนางว่า ‘อาจารย์’ หญิงสาวรู้สึกละอายแก่ใจไม่น้อย ผู้หญิงธรรมดาสามัญอย่างนางนะหรือจะได้เป็นอาจารย์ของผู้ยิ่งใหญ่ในแวดวงการค้าผู้นี้ได้

หญิงสาวตกใจมาก นางรีบปฏิเสธทันที แต่เด็กชายไม่ได้ฟังคำขอของนางแม้แต่น้อย เขายังคงยืนกรานที่จะเรียกนางว่าอาจารย์ต่อไป

“นี่คืองานที่คั่งค้างของข้าในช่วงสองสามวันนี้หรือ?” ถังหลี่ถาม มองดูกระดาษปึกหนาที่วางอยู่

“ท่านอาจารย์ งานพวกนี้ข้าจัดการหมดแล้วขอรับ ข้าจดวิธีทำงานไว้หมดแล้ว ท่านสามารถตรวจสอบดูได้ว่าถูกต้องหรือไม่? บางอย่างข้ายังจัดการไม่ได้ จึงรอให้อาจารย์กลับมาตรวจสอบดูขอรับ”

ถังหลี่รู้สึกปวดหัวเมื่อเห็นงานมากมายที่นางต้องทำ แต่หลังจากได้ยินเด็กชายพูด หญิงสาวก็รู้สึกโล่งใจ

นางมองบัญชีที่เจิ้งติ่งสะสางแล้ว เขาเขียนกำกับไว้อย่างชัดเจน เมื่อถังหลี่อ่านดูก็แทบจะไม่พบความผิดพลาดใด ๆ เลย

ตอนแรกถังหลี่คิดว่าจะต้องใช้เวลาทั้งวันจัดการงานกองนี้ แต่เพราะความช่วยเหลือจากเจิ้งติ่งนางจึงใช้เวลาไม่นานนัก เด็กคนนี้น่ารักจริง ๆ

ถ้าหากถังหลี่ต้องทนนั่งทำงานทั้งวัน เอวของนางไม่ไหวแน่นอน

ขอบคุณเจิ้งติ่งที่ช่วยพิทักษ์เอวของนางไว้!

……

จวนสกุลเซี่ย

ศีรษะทั้งสองต่างยื่นออกมามองขึ้นไปบนหลังคาอย่างเงียบ ๆ เว่ยฉิงกำลังนั่งอยู่บนหลังคานั้นอย่างเคร่งขรึม แต่กลับหลุดยิ้มออกมาเป็นครั้งคราว

“หัวหน้าเว่ยเป็นอันใด หรือว่าเสียสติไปแล้ว?”

“เหตุใดข้ามองเขาแล้วเหมือนคนโง่งมตัวโตผู้หนึ่งเล่า?”

“พาเขาไปหาหมอดีหรือไม่?”

เหลยเป้าและเหลยหมิงกระซิบกระซาบกันใหญ่

“หยุดเพ้อเจ้อน่า! หัวหน้าเว่ยคิดถึงเมียมากกว่า!” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลพูดขึ้น

“เวลาข้าคิดถึงเมียข้าก็เป็นแบบเขานั่นแหละ!”

“หัวหน้าเว่ยกำลังคิดถึงฮูหยินอยู่หรือ?”

“แต่เมื่อวานเขาเพิ่งเจอนางนะ เหตุใดถึงกลายเป็นสภาพนี้ไปได้” เหลยเป้างุนงง

“เขาเรียกว่าไม่เจอนางเพียงหนึ่งวันเท่ากับผ่านไปสามฤดูอย่างไรเล่า คนไร้คู่อย่างพวกเจ้าไม่เข้าใจหรอก”

เหลยเป้ารู้สึกว่าเขาโดนดูถูกอย่างรุนแรง เขาถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง

“ท่านพี่ ข้าก็อยากมีภรรยาเช่นกันนะ!”

เหลยหมิง : …..

เหลยหมิงมองน้องชาย เขากำหมัดแน่นราวกับอยากทุบตีใครสักคนขึ้นมา!

เว่ยฉิงคิดถึงถังหลี่มาก ไม่ว่าจะเป็นใบหน้านิ่วคิ้วขมวดหรือยิ้มแย้มของนาง รสชาติของอาหารฝีมือนาง…ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังสูญเสียการควบคุม!

“หัวหน้าเว่ย! หัวหน้าเว่ย!” ในตอนนั้นเองมีเสียงเรียกเขาอย่างเร่งรีบดังขึ้น

คนที่เรียกเขานั้นเป็นหญิงสาวตัวเล็ก ๆ อายุราวสิบสามสิบสี่ปี เว่ยฉิงจึงได้สติอีกครั้ง ใบหน้าของชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขากระโดดลงจากหลังคา

“มีเรื่องใด?” เว่ยฉิงถาม

“หัวหน้าเว่ย ว่าวของคุณหนูข้าไปติดอยู่บนต้นไม้ เจ้าช่วยเอาลงมาได้หรือไม่?”

คุณหนูของสาวใช้ผู้นี้คือหลานสาวของนายท่านเซี่ย นางเป็นบุตรสาวของน้องชายนายท่าน พวกเขามาเยี่ยมเยียนที่จวนเซี่ยเมื่อไม่กี่วันก่อนเว่ยฉิงจะกลับมา ดังนั้นเรื่องนี้เว่ยฉิงจึงรู้มาจากปากของเพื่อนร่วมงาน พวกเขากล่าวว่าหลานสาวนายท่านงดงามมาก แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ

ผู้ชายในจวนเซี่ยก็เหมือนกลุ่มสุนัขไร้คู่ฝูงหนึ่ง ยามเจอหญิงงามก็กลายร่างเป็นหมาป่าที่หิวโซ

“เหตุใดเจ้าต้องให้หัวหน้าข้าทำด้วย ? ข้าไปเก็บให้เอง” เหลยเป้าอาสาทันที

เด็กสาวตัวเล็กกลอกสายตาพลางคิดในใจว่า เจ้าทั้งน่าเกลียด หยาบคาย วาจากระด้าง ไม่ยอมส่องกระจกดูตนเองบ้างหรือไร?

“คุณหนูของข้าบอกว่าต้องการให้หัวหน้าเว่ยเก็บให้”

“ว่าวของคุณหนูเซี่ยอยู่ที่ใด?” เว่ยฉิงถามด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ลอบมองมาทางเว่ยฉิง นางรู้สึกว่าบุรุษผู้นี้รูปงาม แต่เขาก็มีใบหน้าที่ดุดัน

“อยู่ในสวนตรงเรือนรับรองของคุณหนู” สาวใช้กล่าว

“คุณหนูเซี่ยเป็นสตรี หากข้าไปยังเรือนรับรองของนางจะไม่เหมาะสม” เว่ยฉิงกล่าว

เขาเป็นคนคุ้มกันของจวนสกุลเซี่ย ถ้าหากไม่จำเป็นเว่ยฉิงจะไม่ย่างกรายเข้าไปในเขตเรือนรับรองของสตรีเลย

“หัวหน้าเว่ยนี่เป็นคำขอร้องจากคุณหนู จะไม่มีบ่าวรับใช้คนใดกล้าเอาเรื่องนี้ไปพูดลับหลังเพื่อทำลายชื่อเสียงของคุณหนูได้ เจ้าวางใจเถอะ”

สาวใช้ตัวน้อยคิดว่าหัวหน้าผู้คุ้มกันผู้นี้ไม่เคยพบคุณหนูของนาง เขาจึงไม่ยินดีที่จะทำให้ หากเขาได้เห็นว่าคุณหนูงดงามเพียงใดเขาจะเต็มใจอย่างแน่นอน

ความงามของคุณหนู…ทำให้คุณชายสูงศักดิ์ในเมืองหลวงหลงใหลมานักต่อนักแล้ว

จู่ ๆ นางก็เกิดความคาดหวังขึ้นมาว่า บุรุษเย็นชาผู้นี้จะเคลิบเคลิ้มหลงใหลในตัวคุณหนูของนาง นางอยากเห็นเขากลายร่างเป็นหมาน้อยจริง ๆ

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามสาวใช้ตัวน้อยไปที่เรือนรับรองของคุณหนู

“หัวหน้าเว่ย คุณหนูของเราอยู่ตรงนั้น”

เว่ยฉิงมองไปที่ต้นไม้ เห็นสตรีรูปร่างบอบบางยืนอยู่ เขาเพียงแต่เหลือบตามองทำท่าเฉยเมย

สาวใช้มองใบหน้าที่สงบเยือกเย็นของเขา

ผู้ชายคนนี้ไม่แยแสคุณหนูของนางเลยหรือ?

เขาแสร้งทำหรืออย่างไร!

…………………..