เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 172 พบเจอแม่ทัพเฉา

บทที่ 172 พบเจอแม่ทัพเฉา

วันถัดมา

เมื่อถังหลี่ออกจากห้อง นางเห็นเถ้าแก่เนี้ยฮวานั่งซึมอยู่ที่โต๊ะด้านล่าง ฮวาเหนียงจื่อเสียใจนานกว่าที่นางคิด

“พี่ฮวาไม่เป็นไรนะ อีกไม่นานพี่จะเจอชายคนใหม่ที่ดีกว่าเขา” ถังหลี่พูดเกลี้ยกล่อม

“เงินสิบตำลึงเลยนะถังถังที่ข้าเสียไปให้เขา! เขาจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเสียเงินให้กับบุรุษ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีชายใดได้เงินจากข้าเลย” เถ้าแก่เนี้ยฮวาเอามือทาบอกพูดออกมาอย่างขมขื่น

ถังหลี่ “…”

นี่คือความทุกข์ของนางสินะ

ถังหลี่สลัดความคิดที่จะปลอบโยนนางออกไป แต่เมื่อพวกเขากำลังจะออกจากโรงเตี๊ยม ทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ทางการพร้อมกับทหารกลุ่มหนึ่งเดินผ่านหน้าประตูร้านเข้ามา

“พี่เจ้าหน้าที่ พี่ทหารเกิดอะไรขึ้นหรือ?” เถ้าแก่เนี้ยฮวาทำใจแข็งถาม

พวกทหารไม่สนคำพูดนาง ก่อนจะมีคำสั่งอย่างเย็นชาว่า “ค้นให้ทั่ว!”

เมื่อหัวหน้าออกคำสั่ง เหล่าเจ้าหน้าที่และทหารหลายสิบคนรีบรุดเข้าไปค้นหาทั่วโรงเตี๊ยม ก่อนจะออกไปเมื่อไม่ได้พบอะไร ถังหลี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเว่ยฉิงก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถังหลี่เคยพบเห็นเจ้าหน้าที่กับทหารที่มาตรวจค้นหาอะไรบางอย่าง แต่ว่าในคราวก่อนที่เจอพวกเขาไม่ได้ดูเก่งกาจเท่านี้ เห็นได้ชัดว่าเหล่าเจ้าหน้าที่ชุดนี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

เถ้าแก่เนี้ยฮวาชะโงกออกไปดูเหล่าเจ้าหน้าที่ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

“เกิดอะไรขึ้นหรือ? เขากำลังค้นหาอะไร?”

ถังหลี่อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเด็กหนุ่มผู้นั้น

มันไม่น่าจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญใช่หรือไม่?

ที่นี่คือชายแดนย่อมมีเรื่องวุ่นวายเป็นธรรมดา

พวกเขาอาจจะค้นหาคนหรืออย่างอื่นอยู่ก็ได้ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย การเข้าพบแม่ทัพเฉานับเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า

ถังหลี่และเว่ยฉิงจึงได้ขึ้นรถม้าเดินทางไปยังค่ายทหาร

หญิงสาวมองค่ายทหารตรงหน้า นี่คือการมาครั้งที่สองของนาง ทำให้หญิงสาวไม่ใช่คนแปลกหน้าของที่นี่

เว่ยฉิงเองก็มองค่ายทหารที่มีป้อมปราการด้วยสีหน้าไร้ความหวาดกลัว มีแต่ความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ถังหลี่ยื่นป้ายของแม่ทัพเฉาให้กับทหารยามที่เฝ้าประตู ทำให้ไม่มีใครกล้าเพิกเฉยกับนาง ทหารวิ่งเข้าไปในค่ายอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองรออยู่หน้าค่ายครู่หนึ่ง มีทหารเดินออกมายศดูจะสูงกว่าทหารที่เฝ้ายามอยู่ข้างหน้า

“พวกท่านโปรดมากับข้า”

ถังหลี่กับเว่ยฉิงจึงได้เดินตามเข้าเข้าไปในค่ายทหาร

“โปรดนั่งรอสักครู่ แม่ทัพเฉาไม่ได้อยู่ที่ค่ายในตอนนี้ขอรับ แม่ทัพน้อยเฉากำลังจะมาในไม่ช้า” ทหารกล่าว

แม่ทัพน้อยเฉา?

แม่ทัพน้อยเฉาคือใคร?

ถังหลี่และเว่ยฉิงรออยู่ไม่นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามา เขาเป็นบุรุษร่างสูงดูธรรมดา ทว่ายิ้มแย้มและดูเป็นมิตร ไม่เหมือนแม่ทัพที่อำมหิตในสนามรบเลย

“สวัสดีท่านทั้งสอง ข้าชื่อเฉาฮัว หรือ รองแม่ทัพเฉา ท่านแม่ทัพไม่ได้อยู่ที่ค่าย หากพวกท่านมีเรื่องด่วน ข้าจะช่วยอย่างเต็มที่” เฉาฮัวกล่าว

“ไม่มีอะไรเร่งด่วนหรอก ข้าแค่มาเยี่ยมเยียนแม่ทัพเฉาเท่านั้น เขาจะกลับมาเมื่อใดหรือ?” ถังหลี่กล่าว

“ในช่วงบ่าย” เฉาฮัวตอบ

ตอนนี้ถังหลี่อยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ในความฝันมากกว่านี้ หากชัดเจนขึ้นอีกสักหน่อย นางคงจะไม่เหมือนคนตาบอดแบบนี้ ถังหลี่รู้ว่าตัวเองคือผีเสื้อที่รอกระพือปีกพวกนั้น โดยที่ยังไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อไป

สามีและภรรยาจึงตัดสินใจที่จะรอท่านแม่ทัพเฉาต่อ

ในตอนบ่าย เฉาเช่ากลับมาที่ค่าย รีบมาหาคนทั้งคู่ทันที ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นทั้งตัว

“แม่นางน้อยมีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?” เฉาเช่าถาม

“พวกข้าแค่มาเยี่ยมท่านไม่ได้หรือ?” ถังหลี่พูดเสียงดัง

แม่ทัพหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น

“ข้าสำคัญมากสำหรับเจ้าสินะ จึงได้เดินทางมาหาข้าถที่นี่”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ สามีข้าก็อยู่ที่นี่นะลุงเฉา”

เฉาเช่าหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินถังหลี่เรียกสรรพนามของตนเอง แม่นางคนนี้ฝีปากร้ายกาจเสียจริง

ส่วนเฉาฮัวนั้น กำลังมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง

เฉาฮัวเป็นบุตรบุญธรรมของแม่ทัพเฉา อยู่กับเขามาเกือบสิบปีแล้ว แม่ทัพเฉาเป็นคนเข้มงวด ทั้งคาดหวังในตัวเขาไว้สูง ชายหนุ่มไม่เคยเห็นบิดาบุญธรรมของตนเป็นเช่นนี้มาก่อน เขาสนุกสนานที่จะได้เย้าแหย่เด็กสาวผู้นี้

เฉาฮัวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

“ลุงเฉา ข้ามีบางอย่างอยากให้ท่าน” ถังหลี่พูด

เฉาเช่ายื่นมือที่หยาบกร้านของเขามาตรงหน้าถังหลี่ นางชำเลืองมองไปทางสามี ก่อนที่เว่ยฉิงจะหยิบไข่สองฟองออกมาจากในสาบเสื้อ และวางพวกมันลงบนมือของแม่ทัพเฉา เขามองไปที่ไข่ทั้งสองฟองราวกับว่ากำลังจ้องมองดอกไม้ที่ในฝ่ามือ

มาถึงนี่เพื่อให้ไข่เขาสองฟองหรือ?

“ลุงเฉาอย่ารังเกียจเลย การขนส่งไข่ห่านมาพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้ถือว่าเป็นมารยาทและความห่วงใยนะ” ถังหลี่กล่าว

จริงสิ!… ต่อให้นางมีข้อผิดพลาดมากมาย แต่สิ่งที่พูดกลับเชื่อถือได้

“ลุงเฉา ข้าได้ยินมาว่าทหารซยงหนูนั้นอำมหิตมาก ท่านต้องระวังตัวให้ดีนะ”

“ไม่ต้องห่วงหากทหารของข้าได้รับการฝึกหน้าไม้พวกนั้นแล้ว ถึงตอนนั้นก็เอาชนะไอ้พวกสารเลวพวกนั้นได้” เฉาเช่าพูดด้วยท่าทีที่มั่นใจ

ตอนนี้เขายุ่งวุ่นวายอยู่กับการฝึกฝนใช้หน้าไม้ให้กับบรรดาทหารเหล่านั้น

“ถ้าพวกเขาเลือกโจมตีในช่วงนี้เล่า?”

“ข้าไม่กลัวหรอก! ไอ้พวกสารเลวพวกนั้นมันปอดแหก” เฉาเช่าเสียงกล่าวว่าเย้ยหยัน

ถังหลี่และเว่ยฉิงอยู่ในค่ายทหารพักหนึ่งก่อนจะกลับออกไป ในสายตาคนนอกพวกเขาเป็นเพียงหนุ่มสาวชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น ทั้งสองจึงไม่สามารถถามถึงสถานการณ์ของกองทัพโดยตรงได้ทันทีที่มาถึง ไม่ถึงพูดถึงความสามารถในการสื่อสารของแม่ทัพเฉา หากทำเป็นไม่รู้เรื่องและค่อย ๆ ถามไถ่ไปจะเป็นเรื่องที่ง่ายกว่า

“เว่ยฉิง เจ้าคิดว่าอย่างไร?” ถังหลี่ถาม

“แม่ทัพเฉามั่นใจในกลยุทธ์ของตนเองมาก” เว่ยฉิงกล่าว

ถังหลี่ก็รู้สึกแบบเดียวกับชายหนุ่ม

ในเมื่อแม่ทัพเฉามีความมั่นใจขนาดนี้ เหตุใดถึงพลาดท่าในภายหลัง?

ถึงหลี่รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

ทั้งสองเดินทางกลับไปถึงโรงเตี๊ยม ท่าที่ของเถ้าแก่เนี้ยฮวาเปลี่ยนไปจากตอนเช้ามาก ตอนแรกนางเศร้าหมอง แต่ตอนนี้หญิงสาวมีรอยยิ้มประดับบนไปหน้า นางเดินอย่างกระฉับกระเฉง หลังจากที่นางทักทายถังหลี่เสร็จก็เดินเข้าไปในห้องทันที

“ปรับอารมณ์ได้เร็วจริงนะ” ถังหลี่พูดขึ้นมาหลังจากฮวาเหนียงจื่อปิดประตูห้องลง

“หน้าแดงเช่นนั้นคงมีเรื่องน่ายินดี” เว่ยฉิงครุ่นคิด

มีความสุขหรือ?

แล้วเหตุใดต้องปิดบัง?

ถังหลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่นางไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้หญิงสาวมีความจดจ่ออยู่กับความปลอดภัยของเมืองฉินโจว ยิ่งเวลาผ่านไปถังหลี่ก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นถ้าหากได้ฝันอีกครั้ง…

“ฮูหยิน อย่ากดดันตัวเองเลย ทุกคนล้วนมีชะตากรรมของตนเองทั้งนั้น เราทำได้แค่เดินตามมันให้ดีที่สุด” เว่ยฉิงมองหญิงสาวที่หน้าบึ้ง เขาใช้ปลายนิ้วลูบคิ้วที่เป็นปมของนางให้ค่อย ๆ คลายออก

ชายหนุ่มไม่อยากให้ภรรยาต้องรู้สึกทุกข์แบบนี้เลย

ถ้าเพียงเขามีกองทัพนับแสนอยู่ในกำมือ ออกคำสั่งเพียงคำเดียวทำให้กองทัพกลายเป็นกำแพงเหล็กคุ้มครองเมืองฉินโจวได้คงจะดีไม่น้อยทีเดียว

หากเว่ยฉิงมีตำแหน่งมีอำนาจ เขาคงจะชี้เป็นชี้ตายใครต่อใคร ให้ทำตามความปรารถนาของภรรยาได้อย่างเต็มที่

ถังหลี่ไม่รู้ว่าสามีของนางกำลังคิดอะไรอยู่ หญิงสาวเอนศีรษะเพื่ออิงแอบแผ่นอกของเขาพยักหน้ารับเบา ๆ

ความจริงถังหลี่ไม่ใช่เทพเซียนที่จะสามารถช่วยเหลือทุกคนได้

อย่างไรก็ตาม นางรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

เฉาเช่า เถ้าแก่เนี้ยฮวา เสี่ยวเอ้อร์โรงเตี๊ยม คนเหล่านี้คือบุคคลที่นางคุ้นเคยดี ดังนั้นถังหลี่จึงไม่ต้องการให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับพวกเขา

“ถ้าความฝันของข้ามันชัดเจนมากกว่านี้ได้คงดีไม่น้อย” ถังหลี่กล่าว

ตอนนี้แม่ทัพเฉามีความมั่นใจมาก ซึ่งหมายความว่าพวกซยงหนูจะต้องมีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่างแน่นอน เท่าที่ถังหลี่ทราบมาสาเหตุที่กองทัพของต้าโจวที่ทรงพลังต้องพ่ายแพ้คือ กำลังคนของศัตรูที่เพิ่มขึ้นอย่างกระทันหัน หรือเป็นเพราะเสบียงถูกทำลาย แต่ถ้าถังหลี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นล่ะก็ นางก็สามารถปกป้องไว้ได้อย่างถูกจุด

หญิงสาวต้องการความฝันที่ชัดเจนกว่านี้

และในคืนนั้นถังหลี่ก็ฝันถึงเรื่องนี้โดยไม่รู้ตัว