เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 313 ข้าต้องการให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องตาย

บทที่ 313 ข้าต้องการให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องตาย

ณ ศาลาว่าการ

ในห้องที่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา มีคนนอนอยู่บนเตียงหลายสิบเตียงมี พวกเขาล้วนเป็นคนหนุ่มสาวและเด็กที่มีอายุระหว่างสิบห้าถึงยี่สิบห้าปี ถังหลี่มองใบหน้าที่ดูหมองคล้ำและดวงตาที่ปิดสนิทของพวกเขา หากไม่เห็นว่ายังมีลมหายใจนางคงคิดว่าคนเหล่านี้ได้ตายไปแล้ว

นางก้มมองชายคนหนึ่งที่นอนลืมตาโพลง ทว่าดวงตานั้นขาวโพลน เมื่อตรวจสอบดูก็พบว่าลมหายใจค่อย ๆ เบาบางลง … พลังชีวิตของเขากำลังหมดไปทีละนิด

ถังหลี่ขมวดคิ้ว แม้ว่าพลังปีศาจของนางจะฟื้นคืนมาแล้วก็ตาม แต่ในสถานการณ์เช่นนี้นางเองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

พลังปีศาจของถังหลี่ทำให้นางแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถประมือกับองครักษ์เงาได้ ทั้งยังได้มนต์คาถาคืนมาด้วยสองอย่าง คือมนต์ลวงตาและมนต์เผยความในใจ นอกจากนี้ยังมีความสามารถที่ช่วยขจัดอารมณ์ด้านลบของผู้คน ซึ่งพลังเหล่านี้เป็นสิ่งที่มีไว้ให้ถังหลี่ใช้ปกป้องตัวเอง

พลังปีศาจของนางไม่สามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นได้ และไม่สามารถฟื้นคืนสติให้คนที่เสียสติได้เช่นกัน ตามกฎของสวรรค์แล้วไม่มีพลังใดจะสามารถฝืนชะตาชีวิตได้ มิฉะนั้นแล้วโลกใบนี้จะเสียสมดุลในที่สุด การที่นางสามารถฟื้นพลังได้นั้นก็ต้องขอบคุณสวรรค์แล้วที่เมตตา

ถังหลี่ถอนหายใจ นางไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากพึ่งพา….

นางเงยหน้าไปมองอีกคนหนึ่งที่อยู่ในห้อง เขาคือหมอซู ในช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมานางเห็นสามีของนางหน้าบูดบึ้งอยู่เสมอ เพราะหมอฟางนั้นปฏิเสธที่จะมอบยาถอนพิษให้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ถึงจะขู่เอามาได้แต่หมอฟางกล่าวว่ายาที่ตัวเขาเองยังไม่เต็มใจให้ เจ้ากล้าใช้มันหรือ?

หากหมอฟางใช้กลอุบายอะไรกับยาถอนพิษพวกนั้นเพียงนิดเดียว มันคงกลายเป็นสิ่งที่คร่าชีวิตพวกเด็ก ๆ เป็นแน่ ทำให้เว่ยฉิงโกรธมากจนอยากจะฆ่าเขา แต่ก็ต้องระงับอารมณ์นั้นไว้เพราะใต้เท้าเหวินห้าม หากชายคนนี้ถูกสังหารเสียแล้ว คนบริสุทธิ์อีกสามสิบกว่าชีวิตก็คงต้องฝังลงไปพร้อมกับร่างของหมอฟางแน่นอน นี่จึงเป็นเหตุจนใจเป็นอย่างยิ่ง…

ถังหลี่รู้ว่าหมอฟางนั้นชั่วร้าย อย่างไรนางก็จะไม่ยอมอยู่เฉย นางจึงขออนุญาตใต้เท้าเหวินเป็นกรณีพิเศษ เพื่อพาหมอซูที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอเทวดามาที่นี่เผื่อว่าอาจจะช่วยหาทางออกได้

หมอซูสังเกตอาการของคนไข้ทุกคนอย่างละเอียดและกลับไปหมกตัวอยู่กับตำราแพทย์ หลังจากที่อ่านตำรามาถี่ถ้วนแล้ว ดูเหมือนเขาจะจับสังเกตบางอย่างได้ เช้าตรู่วันต่อมาหมอซูจึงให้ถังหลี่พาเขามาที่นี่อีกครั้ง เขาเฝ้ามองคนไข้เงียบ ๆ ถึงสองชั่วยาม จนสุดท้ายหมอซูก็ยืดตัวขึ้นยืนทำสีหน้าครุ่นคิดบางอย่าง

“หมอซูเป็นอย่างไรบ้าง?” ถังหลี่ถาม

“เมื่อไม่กี่วันมานี้ข้าค้นพบสูตรยาพิษ ในตำราได้กล่าวไว้ว่าหลังจากที่กินยาพิษตัวนี้แล้ว คนผู้นั้นจะเห็นแต่ตาขาว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ คล้ายศพที่เคลื่อนไหวได้ ซึ่งเป็นอาการเดียวกันกับคนเหล่านี้” หมอซูกล่าว

“ดียิ่งนัก!” แปลว่ามีสูตรยาพิษต้องมียาถอนพิษ! ถังหลี่นึกดีใจ

“อย่าเพิ่งดีใจไป” หมอซูกล่าวต่อ “นอกจากยาพิษชนิดนี้แล้ว ในร่างกายของพวกเขานั้นยังมียาอีกหลายตัว หากทำยาถอนพิษก็ต้องให้มันหักล้างกัน เพื่อไม่ได้เกิดข้อผิดพลาดมิฉะนั้นแล้ว…

ถังหลี่เข้าใจทันทีว่าหมายถึงอะไร

คนพวกนี้ไม่สามารถรู้เลยว่ายาที่กินเข้าไปทำให้ทรมานเพียงใด หมอพิษผู้นี้สมควรโดนหั่นออกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น!

“ข้าต้องนำเลือดของพวกเขาไปตรวจสอบ” หมอซูพูดขึ้น “ข้าจะช่วยเจ้าเอง..”

ถังหลี่นั้นมาจากยุคที่เข้าใจการรักษาตามตำราแพทย์สมัยใหม่ และในช่วงเวลาไม่กี่ปีนี้ที่นางได้รู้จักกับตัวละครอย่างหมอซู ก็ทำให้นางรู้ว่าชายคนนี้มีความรอบรู้มากเพียงใด เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่มีประโยชน์เขาจะบันทึกเก็บไว้ และด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา หมอซูนั้นเห็นด้วยอย่างยิ่งว่าสามารถตรวจสอบบางอย่างในตัวมนุษย์ผ่านทางเลือดได้ ดังนั้นเขาจึงค้นคว้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ และได้ทดสอบอยู่หลายครั้งจนได้ผลลัพธ์ในที่สุด

หมอซูหาคนทำภาชนะที่สามารถถ่ายเลือดได้ และยังทำเข็มเงินเล่มเล็กที่เหมาะกับการเจาะเลือดมาอีกด้วย

ทั้งสองคนง่วนอยู่กับงานอย่างหนัก หลังจากที่ได้เลือดครบแล้ว ก็พากันกลับไป

ทั้งคู่เดินเข้าไปที่ลานศาลาว่าการ ก็พบกับใต้เท้าเหวินกำลังยืนอยู่ด้วยใบหน้าหม่นหมอง พวกเขาเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปทำความเคารพทันที

“หมอซู ท่านกลับไปทำงานของท่านเถอะ ข้ามีเรื่องจะคุยกับใต้เท้าเหวินหน่อย” หมอซูพยักหน้าให้ก่อนจะจากไป

“ใต้เท้าเหวินท่านกำลังคิดถึงเรื่องหมอฟางหรือเจ้าคะ?” ถังหลี่มองไปที่ท่านเจ้าคณะมณฑลแล้วถาม อีกฝ่ายพยักหน้ารับ

“เขาบอกว่าเด็กพวกนี้ไม่มียาถอนพิษ และพวกเขามีชีวิตอยู่ต่อได้อีกแค่สิบห้าวันเท่านั้น อีกทั้งเขายังขอหลิวหลานไปคอยรับใช้เขาอีก เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการจะแก้แค้นนาง ถ้าทำให้เขาไม่พอใจก็คงไม่ส่งมอบยาถอนพิษให้เราแน่…”

“ใต้เท้าเหวินอยากส่งตัวหลิวหลานให้เขาหรือไม่เจ้าคะ?” ถังหลี่ถาม อีกฝ่ายส่ายศีรษะ

“ไม่ ถ้าทำความต้องการของเขาแม้เพียงข้อเดียว เขาก็จะเรียกร้องต่อไม่มีที่สิ้นสุด”

สีหน้าของถังหลี่ครุ่นคิด แม้ใต้เท้าเหวินจะหงุดหงิดจนอยากจะฆ่าสัตว์ร้ายตนนั้นทิ้งเสียตอนนี้ แต่จะต้องควบคุมสติอารมณ์ของตนเองเข้าไว้ สีหน้าที่ดูอ่อนโยนจึงเป็นแค่เพียงผิวเผินเท่านั้น

“ใต้เท้าเหวิน ข้าต้องการพบกับหมอฟาง” ถังหลี่กล่าว

ใต้เท้าเหวินมองถังหลี่ สตรีนางนี้ดูเยาว์วัยแต่ฉลาดหาตัวจับยากนับเป็นสตรีที่แปลก เขาจึงรู้สึกชื่นชมนาง

“ได้สิ เอาล่ะแม่นางมากับข้า”

ถังหลี่เดินตามใต้เท้าเหวินไปที่ห้อง ขณะกำลังเปิดประตูเข้าไป ท่านเจ้าคณะมณฑลกลับมีสีหน้าลังเลเป็นกังวลขึ้นมา

“แม่นาง ให้ข้าสั่งทหารสักสองคนตามเจ้าเข้าไปดีหรือไม่?”

“ไม่จำเป็นเจ้าค่ะ” ถังหลี่พูดพลางส่ายหน้า

“เช่นนั้นเจ้าระวังตัวด้วย อย่าเข้าใกล้เขามากเกินไป ถ้าดูแล้วสถานการณ์ไม่ดีก็ตะโกนเรียก ข้าจะรออยู่หน้าห้อง” นางพยักหน้าแล้วผลักประตูเข้าไปทันที

ที่ด้านใน หมอฟางกำลังนอนกินองุ่นอยู่ที่เตียงอย่างสบายใจ ดูท่าทางกระปรี้กระเปร่า เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเขารีบหันมามองทันที ครั้นเห็นเป็นถังหลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แลดูน่ากลัวก็ปรากฏขึ้น

“โอ้…เจ้าจะมารับใช้ข้าหรือ? เจ้างดงามกว่าหลิวหลานจริง ๆ มือเจ้าก็งามกว่า มาบีบนวดให้ข้าหน่อย” หมอฟางพูดอย่างเกียจคร้าน

“เจ้าจะมอบยาถอนพิษให้เมื่อไหร่?” ถังหลี่ยืนนิ่งถามออกไป

“ก็คงเป็นตอนที่เจ้าทำให้ข้าประทับใจในการปรนนิบัติล่ะมั้ง ข้าจึงจะมอบยาถอนพิษให้กับพวกเจ้า”

“เจ้าทำร้ายผู้คนมากมายเช่นนี้ไม่รู้สึกผิดเลยหรือ?”

“รู้สึกผิดหรือ? ทำไมต้องรู้สึกล่ะ? พวกมันก็แค่ฝูงมด ชีวิตของพวกมันเป็นสิ่งที่สังเวยให้กับความเก่งกาจของข้า เพื่อเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ เช่นนั้นควรจะต้องขอบคุณข้าไม่ใช่หรือที่ทำให้ชีวิตของพวกมันมีค่า? ฮ่า ๆ ๆ” หมอฟางพูดจบก็หัวเราะเสียงดัง

คนประเภทนี้นั้นไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ชีวิตคนอื่นก็คือของคนอื่นไม่ใช่เรื่องของเขา

“เจ้าฆ่าคนไปมากมาย สมควรแล้วที่จะตาย เจ้าไม่ควรนำยาถอนพิษมาเป็นข้อต่อรอง”

“ข้อต่อรอง? ฮ่า ๆ ๆ ชีวิตของคนทั้งสามสิบห้าคนอยู่ในกำมือของข้า และมีเพียงข้าเท่านั้นที่มียาถอนพิษ ใครเล่าจะกล้าทำอะไรข้า!” หมอฟางกล่าวด้วยความหยิ่งยโส

ตลอดระยะเวลาสิบห้าวันจะไม่มีใครกล้าทำอะไรเขาเลย! เพียงแค่สิบห้าวันก็เพียงพอที่จะมีคนมาช่วยเขาแล้ว! หมอฟางคิดอย่างมีความสุข เวลาเห็นคนพวกนี้อยากฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ ยิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาก็ยิ่งความสุขเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

ถังหลี่จ้องไปที่หมอฟางด้วยแววตาโกรธเกรี้ยวจนแทบจะอยากฆ่าให้ตายคามือ

“ชีวิตผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นถูกเจ้าพรากไป เด็กที่กินยาพิษของเจ้าต้องเจ็บปวดทรมาน บิดามารดาที่น่าสงสารต้องสูญเสียบุตร ความทุกข์ทรมานของพวกเขาจะต้องได้รับการชดใช้!”

“ความดีความชั่วตอบแทนผู้ที่กระทำ คนที่ทำความชั่วมากมายเช่นเจ้า จะได้รับโทษทัณฑ์อย่างสาสม!” ถังหลีจ้องหมอฟางแววตาส่อเจตนาฆ่า

“หากข้าจะให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องตาย!”