เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 320 ปลาหลี่แห่งความโชคดี

บทที่ 320 ปลาหลี่แห่งความโชคดี

ในเวลาเดียวกันที่จวนสกุลเว่ย ถังหลี่และเว่ยฉิงยังไม่เข้านอน ทั้งสองคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เว่ยฉิงกอดภรรยาที่ตัวหอมกรุ่นไว้ในอ้อมแขนด้วยสีหน้าพอใจ

“เว่ยฉิง อาหยูเป็นบุตรของอู่โหวเยว่ตัวจริง การได้พบกันของพวกเขาอีกครั้งเป็นความปรารถนาตลอดชีวิตของอู่โหวเยว่และฮูหยินอู่” ถังหลี่กล่าวออกมาเบา ๆ

แม้จะเป็นเรื่องบังเอิญแต่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี สามีของนางเคยกล่าวไว้ว่านางคือปลาหลี่ที่สามารถทำให้คนที่ดีกับนางมีความสุขได้

เว่ยฉิงจูบไปที่หน้าผากของนางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ปลาหลี่ตัวน้อยของข้านำโชคมาให้ผู้คนอีกแล้ว” ถังหลี่ยิ้มอย่างมีความสุข

อาหยูนั้นทุกข์ทรมานมาอย่างยาวนาน อู่โหวเยว่และฮูหยินอู่ก็เช่นเดียวกัน นางเองก็มีความสุขที่สามารถนำโชคดี ๆ ไปให้พวกเขา และหวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยไร้โรคหมดสิ้นทุกข์โศก

ก่อนรุ่งสางเว่ยฉิงจึงกลับไปที่จวนจวิ้นเฉิง เขานอนต่ออีกประมาณครึ่งชั่วยามก่อนที่จะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อผลักประตูออกไปพบว่าอู่โหวเยว่ยืนรออยู่ด้านนอกแล้ว

“ท่านพ่อ” เว่ยฉิงร้องเรียกอีกฝ่าย

“ลูก…พ่ออยากพาเจ้าไปพบใครสักคน”

“ขอรับ”

อาหยูคือคนที่อู่โหวเยว่พาเว่ยฉิงไปพบ

“นี่คืออาหยู เป็นหนึ่งในเด็กที่เจ้าเคยช่วยชีวิตไว้…แม่ของเจ้ากับพ่อรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ ดังนั้นพวกเราเลยคิดว่าจะรับอาหยูมาเป็นบุตรบุญธรรม” อู่โหวเยว่กล่าว

ในความเป็นจริงแล้วนั้นทุกคนรู้ดีกว่าอะไรเป็นอะไร เว่ยฉิงมองไปที่อาหยูและตบไหล่เขาเบา ๆ

“เช่นนั้นก็ดี ข้าเองก็ชอบเจ้าอาหยู นับจากนี้ต่อไปเจ้าจะเป็นน้องชายข้า!”

อาหยูยิ้มอย่างอ่อนโยน ที่แก้มของเขามีลักยิ้มปรากฏอยู่สองข้างในยามที่ชายหนุ่มหัวเราะ

“ท่านพี่”

เว่ยฉิงเห็นด้วยกับเรื่องนี้ เขาหันไปมองฮูหยินอู่และอู่โหวเยว่ทันที

“ท่านพ่อท่านแม่ พิธีนี้ต้องจัดขึ้นอย่างดี”

อาหยูคืออู่เสี่ยวโหวเยว่…เพื่อปกปิดตัวตนของเว่ยฉิง ชายหนุ่มจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยชื่อของตัวเอง ดังนั้นพิธีรับบุตรบุญธรรมครั้งนี้จะต้องจัดให้ยิ่งใหญ่โดยไม่มีการผิดพลาดใด ๆ ทั้งสิ้น

“ไม่ต้องห่วง แม่จะจัดการเอง” ฮูหยินอู่พูดด้วยรอยยิ้มยินดี

ฮูหยินอู่จับมือของเว่ยฉิงข้างหนึ่ง เกาะแขนของอาหยูอีกข้างหนึ่ง นางมองซ้ายทีขวาทีอย่างมีความสุข

ไม่ช้าข่าวที่ว่าอู่โหวเยว่ต้องการรับบุตรบุญธรรมก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็วทั่วเมืองชิงเหอ มีเสียงร่ำลือกันว่าตระกูลอู่ชอบลูกบุญธรรมคนนี้มาก ดังนั้นพวกเขาจึงจัดพิธีอย่างยิ่งใหญ่ บนถนนทุกสายมีแต่คนพูดถึงเรื่องนี้

“เด็กคนนั้นทรมานมานาน เขาเป็นเหยื่อที่ถูกหมอพิษทำร้าย หลังจากที่ต้องทนมานานตอนนี้ได้รับการสนับสนุนจากสกุลอู่กลายเป็นบุตรบุญธรรมของอู่โหวเยว่ บอกได้เลยว่าตอนนี้ชีวิตเขาเหมือนได้พบกับแสงสว่างแล้ว”

“ใช่แล้ว ตอนนี้พี่ชายของเขาก็เป็นถึงรองเจ้าเมือง คดีนี้ได้รับการสืบสวนและปิดคดีเป็นที่เรียบร้อย การที่เขาเข้าไปเป็นบุตรบุญธรรมของสกุลอู่ กลายเป็นว่าตอนนี้เขาเองมีพี่ชายที่มีอำนาจมากล้น!”

“เด็กคนนี้ทรมานมานับสิบปี ในที่สุดก็มีบ้านของตัวเองแล้ว ข้าหวังว่าเด็กที่น่าสงสารเหล่านั้นจะหาบ้านเจอสักที”

ที่ประตูจวนใต้เท้าเหวิน เด็กสาวคนหนึ่งแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเรียบง่าย อายุประมาณสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีกำลังยืนฟังบทสนทนาด้วยรอยยิ้ม หากสังเกตให้ดีจะเห็นว่ามุมปากของนางยกยิ้มอยู่เกือบตลอดเวลา

เด็กสาวคนนี้คือหลิวหลาน

อาหยูได้พบบิดามารดาในเวลาไม่นานอย่างที่นางคิดไว้ นางรู้สึกดีใจแทนอาหยู แม้ในหัวใจของนางจะรู้สึกวูบโหวง อาหยูบอกวันนั้นว่าจะกลับมาหานาง เด็กสาวคิดว่ามันคือคำปลอบใจเท่านั้น เมื่อมาคิดดูแล้วอาหยูสูงส่งกว่านางมาก

นางเป็นเพียงเด็กสาวบ้านนอกที่พี่กับแม่ไม่รัก ส่วนเขานั้นคือคุณชายของโหวเยว่ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นเกียรติของนางที่อีกฝ่ายไม่ได้รังเกียจ แต่ในโลกของความเป็นจริงนั้นระหว่างพวกเขาทั้งคู่แทบจะเป็นไปไม่ได้

ขณะนั้นเองรถม้าคันหนึ่งได้วิ่งมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของนาง

“ขออภัย ไม่ทราบว่าที่นี่มีคนชื่อหลิวหลานหรือไม่เจ้าคะ?”

“ข้าเอง”

“แม่นางหลิว ข้าเป็นบ่าวรับใช้สกุลอู่ได้รับคำสั่งจากคุณชายรองให้พาท่านกลับไป” ดวงตาของหลิวหลานเป็นประกายวาววับขึ้นทันที ใบหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยความสุข อาหยูยังจำนางได้!

วันถัดมาเป็นงานพิธียกน้ำชารับรองบุตรของตระกูลอู่

ผู้คนจากทางการจำนวนมากมาร่วมงานในครั้งนี้ รวมถึงใต้เท้าเหวินเจ้าเมืองชิงเหอเองก็ส่งของขวัญมาอวยพรด้วยเช่นกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ถังหลี่และหลิวหลานยืนอยู่บริเวณด้านข้าง มองอาหยูที่กำลังยกน้ำชาให้อู่โหวเยว่และฮูหยินอู่ สองสามีภรรยานั้นดูมีความสุขเป็นอย่างมากในสายตาของพวกเขา

เป็นภาพที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

หลังพิธียกน้ำชารับรองบุตรบุญธรรมสิ้นสุดลง แขกเหรื่อต่างพากันเดินทางกลับ ยามนี้จึงเหลือเพียงอู่โหวเยว่ ฮูหยินอู่ อาหยู เว่ยฉิง ถังหลี่ และหลิวหลานเท่านั้น เด็กสาวมองไปที่ชายหนุ่มในชุดเสื้อผ้าสีขาวเนื้อดีที่ดูสะอาดสะอ้าน บรรยากาศรอบตัวของเขานั้นช่างสง่างาม นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นอาหยูเป็นแบบนี้ เจิดจ้าจนไม่อาจละสายตาได้

อาหยูมองไปที่เด็กสาวพลางโบกมือให้นาง หลิวหลานจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

“อาหยู”

“นี่คือท่านพ่อท่านแม่ของข้า” อาหยูแนะนำนางให้รู้จักกับบิดามารดาของตน

หลิวหลานมองไปที่อู่โหวเยว่และฮูหยินอู่ด้วยใบหน้าเขินอายเล็กน้อยนางโค้งคำนับทั้งสองด้วยท่าทีประหม่า

“คารวะอู่โหวเยว่ อู่ฮูหยิน”

“ท่านพ่อท่านแม่นี่คือหลิวหลาน ในตอนที่ข้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนั้น นางดูแลข้าเป็นอย่างดี” อาหยูกล่าว

“ไม่เจ้าค่ะ…ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย…” หลิวหลานรีบโบกมือปฏิเสธแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยมือของฮูหยินอู่

“แม่นาง ขอบคุณเจ้ามาก”

ฮูหยินอู่เป็นคนอ่อนโยน ไม่มีท่าทีถือตัวเลยแม้แต่น้อยจึงช่วยให้หลิวหลานรู้สึกประหม่าน้อยลง

นี่คือแม่ของอาหยู…แม่ของเขาช่างอ่อนโยน

ทันใดนั้นเองหลิวหลานรวบรวมความกล้า นางคุกเข่าลงต่อหน้าฮูหยินอู่

“แม่นางน้อย เจ้ากำลังจะทำอะไร” ฮูหยินอู่ก้าวปราดเข้าไปหานางทันที แต่หลิวหลานยืนยันที่จะคุกเข่าต่อไป

“อู่โหวเยว่ ฮูหยินอู่ อาหยู ตัวข้าเป็นเพียงคนจรจัด ข้าอยากให้พวกท่านเมตตารับข้าเป็นสาวใช้ให้อาหยูได้ไหมเจ้าคะ?” หลิวหลานกล่าว

อาหยูรีบประคองนางให้ลุกขึ้น แล้วพูดเบา ๆ

“เด็กโง่ สาวใช้อะไร…เจ้าอยู่ที่นี่ ต่อไปนี้เจ้าคือน้องสาวของข้า”

น้องสาว…

คนที่ไม่เป็นที่ต้องการอย่างนาง แต่อาหยูบอกว่านางคือน้องสาวของเขาและต้องการจะปกป้องนาง ทำให้หลิวหลานรู้สึกวูบไหว ความผิดหวังจางหายไปในพริบตา ไม่นานรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางทันที

ไม่ว่าจะเป็นสาวใช้หรือน้องสาว ตราบใดที่นางสามารถมองเห็นอาหยูอยู่ในสายตาได้นางจะทำทุกอย่าง ถังหลี่เห็นเช่นนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้กับท่าทางที่มีความสุขของพวกเขา

เมื่อครอบครัวอยู่รวมกันนับว่าดียิ่งนัก

ถังหลี่อยู่ที่จวนสกุลอู่เพื่อร่วมทานอาหารเย็น และกลับบ้านหลังจากที่กินเสร็จ เว่ยฉิงยืนส่งนางที่ประตูจวนมองดูนางจากไปอย่างช่วยไม่ได้ ถึงร่างกายเขาจะอยู่ที่จวนจวิ้นเฉิงแต่หัวใจของเขานั้นได้ตามภรรยาไปแล้ว

“อาฉิง…แม่ว่าอีกไม่กี่วันเราไปสู่ขอเสี่ยวถังให้เจ้าดีหรือไม่?” ฮูหยินอู่กล่าวถาม

ความจริงแล้วเว่ยฉิงและถังหลี่ได้แต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อเขาเปลี่ยนตัวตนใหม่ สถานะระหว่างพวกเขาจึงไม่มีอีกต่อไป เป็นเรื่องจำเป็นที่เขาต้องขอนางแต่งงานอีกครั้ง เพื่อมอบสถานะฮูหยินของเขาให้กับนาง เพื่อจะได้ไม่เป็นที่ครหา

“ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนท่านแม่เป็นธุระให้แล้ว” เว่ยฉิงกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เมื่อเห็นความกระตือรือร้นที่อยู่ในดวงตาของเขา ฮูหยินอู่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เห็นทีจะต้องสู่ขอเสี่ยวถังให้เร็วที่สุดแล้ว

เสี่ยวถังเป็นสตรีที่สวย เฉลียวฉลาด มีหัวใจที่งดงาม สตรีที่ดีเช่นนั้นต้องรีบฉวยไว้ก่อนที่จะถูกผู้อื่นมาชิงตัวไป!