เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 321 ฝาแฝดในงานเลี้ยงชมดอกไม้

บทที่ 321 ฝาแฝดในงานเลี้ยงชมดอกไม้

วันถัดมา

ถังหลี่ได้รับเทียบเชิญจากคนของสกุลเหวินว่านายหญิงของพวกเขาส่งเทียบเชิญมาให้นาง

เมื่อหญิงสาวเปิดออกจึงเห็นว่าเป็นเทียบเชิญงานเลี้ยงชมดอกไม้ที่จัดขึ้นโดยฮูหยินเหวินเป็นเจ้าภาพ

ถังหลี่ได้รับการเชื้อเชิญให้ไปร่วมงานแถวชานเมือง งานเลี้ยงชมดอกไม้เช่นนี้ส่วนมากเป็นงานที่กลุ่มสตรีจัดขึ้นเพื่อพูดคุยดื่มชาสังสรรค์กัน ฮูหยินเหวินส่งคำเชิญถึงถังหลี่เป็นพิเศษ โดยระบุว่านางตั้งใจอยากจะให้ถังหลี่เข้าร่วมแวดวงสังคมชั้นสูง ซึ่งถังหลี่ก็ตอบรับอย่างยินดี

เดิมทีแล้วสามีของนางมีความประสงค์ที่จะให้ใต้เท้าเหวินสนับสนุนตัวเขาอยู่แล้ว เขาพยายามสร้างสัมพันธไมตรีกับใต้เท้าเหวินเป็นการส่วนตัว นางเองก็ต้องพยายามช่วยเหลือด้วยการเป็นมิตรกับหลังบ้านของขุนนางใหญ่ๆ เช่นกัน

นอกจากนี้แล้วในภายหน้านางต้องเข้าเมืองหลวง เรื่องเหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่ขาดเสียมิได้ มีแต่ต้องพยายามทำตัวให้เคยชินเข้าไว้

ซานเป่าตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินว่ามารดาจะเดินทางไปที่จวนเจ้าคณะมณฑลเพื่อเข้าร่วมงานชมดอกไม้ เด็กหญิงกระตือรือร้นดีอกดีใจ ทำให้มารดาบีบแก้มนางอย่างนึกเอ็นดู

“แม่จะพาเจ้าไปด้วย”

“ท่านแม่ใจดีจัง!” ซานเป่าตบมืออย่างดีใจ

ไม่นานก็ถึงวันงาน ถังหลี่แต่งกายอย่างงดงามเป็นพิเศษ รวมทั้งให้ซานเป่าใส่ชุดสีแดงหรูหรา ทำให้ใบหน้ากลมน่ารักของนางดูน่าเอ็นดูราวกับนางฟ้าตัวน้อยในหนังสือนิทาน

สองแม่ลูกขึ้นรถม้าเดินทางไปยังจวนเจ้าคณะมณฑล เด็กน้อยพิงแขนถังหลี่ส่วนมืออีกข้างจับผ้าม่านของรถโผล่หน้าต่างมองออกไปด้านนอก

“ท่านแม่ ที่งานชมดอกไม้จะมีอาหารอร่อยๆ ไหมเจ้าคะ?”

ซานเป่าทั้งชอบเที่ยวและห่วงเรื่องกินมาก

“แน่นอนว่าต้องมีสิ” ถังหลี่ตอบลูกสาว

เมื่อได้ยินดังนั้น ซานเป่ายิ่งตั้งตารอให้ไปถึงสถานที่จัดเลี้ยงเร็วๆ

ประมาณครึ่งชั่วยามก็ถึงยังที่หมาย รถม้าหยุดที่หน้าจวนหลังหนึ่งซึ่งรายล้อมไปด้วยภูเขาและแม่น้ำ นับเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม ด้านหน้านั้นเป็นแม่น้ำที่ใสสะอาด มีเป็ดป่า มีหญ้าที่เขียวขจีตลอดสองข้างทาง ประตูหน้าจวนเป็นประตูไม้ มีเถาวัลย์เลื้อยตามซุ้มประตูดูมีเอกลักษณ์สวยงามไม่เหมือนใคร

ถังหลี่อุ้มซานเป่าตัวน้อยออกมาจากรถม้า หลังจากที่ลงเหยียบพื้น เด็กน้อยรีบออกจากอ้อมแขนของมารดาทันที ซานเป่ารู้ว่าตอนนี้นางตัวโตมากแล้ว นางไม่อยากให้มารดาเหน็ดเหนื่อยมากนัก

ซานเป่าจับแขนเสื้อของถังหลี่เดินตามไปอย่างว่าง่าย ในไม่ช้าก็เจอกับบ่าวเฝ้าประตูสองคน ถังหลี่หยิบเทียบเชิญส่งให้เขา

“ฮูหยิน โปรดตามข้ามาขอรับ”

บ่าวคนหนึ่งพูดจากับถังหลี่อย่างนอบน้อม นางจับมือบุตรสาวเดินตามบ่าวรับใช้เข้าไปข้างใน

หลังจากที่ผ่านประตูไม้เข้าไปแล้ว มีสะพานไม้ยาว พอข้ามไปก็จะเข้าสู่ลานกว้างลานหนึ่ง ที่ลานแห่งนั้นมีสตรีสูงศักดิ์รวมตัวกันมากกว่าสิบคน แต่ละคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราดูงดงาม พวกนางยืนรวมกันเป็นกลุ่มสองสามคนเพื่อสนทนากัน ในบริเวณนั้นมีเด็กวิ่งเล่นไปมาอีกด้วย

เมื่อถังหลี่ปรากฏตัวขึ้น สายตาหลายคู่จ้องมองไปที่นางอย่างอยากรู้อยากเห็น

“นายหญิงเชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ ฮูหยินยังไม่มา งานชมดอกไม้จึงยังไม่เริ่ม กรุณารอสักครู่”

บ่าวรับใช้กล่าว ถังหลี่พยักหน้ารับ

“เข้าใจแล้ว เจ้าไปเถอะ” บ่าวรับใช้ค่อยๆ ถอยกลับไป

สายตาของหญิงสูงศักดิ์เหล่านั้นพากันจ้องไปยังถังหลี่

“สะใภ้ใหม่บ้านไหนหรือ? เหตุใดไม่เคยเห็นมาก่อน”

“แต่ลูกสาวนางโตถึงขนาดนี้ ไม่น่าจะเป็นสะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้าเลยนะ หรือจะเป็นบุตรบุญธรรม?”

“ดูคุ้นๆ นะ ว่าจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านอาหารหนิงเฟิง…”

“เถ้าแก่เนี้ย? หญิงม่ายที่ท่านรองคณะมณฑลชอบพอน่ะหรือ? เหตุใดนางถึงมาที่นี่ได้?”

“จะมาได้อย่างไรหรือ? เป็นฮูหยินเหวินส่งเทียบเชิญให้นางนะสิ ขนาดเจ้าอยากมางานชมดอกไม้ตั้งนานแล้ว ยังต้องใช้เวลากว่าครึ่งปีกว่าฮูหยินเหวินจะเชิญเจ้ามาใช่ไหมเล่า? เหตุใดจึงได้เชิญนางมาง่ายถึงเพียงนี้นะ”

นางหลี่อิจฉาจึงพูดขึ้นมาอย่างกระฟัดกระเฟียด

“นางเก่งในการยั่วยวนบุรุษ คงเล่นกลบางอย่างเพื่อให้ได้เทียบเชิญแน่”

“แม้ว่านางจะเข้าร่วมงานชมดอกไม้ได้ แต่เถ้าแก่เนี้ยเช่นนางจะรู้อะไรเกี่ยวกับการชมดอกไม้พวกนี้บ้าง? พวกเราไม่ต้องสนใจปล่อยนางทิ้งไว้คนเดียวเถอะ”

สตรีเหล่านั้นพากันกระซิบกระซาบ แม้เสียงของพวกนางจะเบาแต่การได้ยินของถังหลี่นั้นดีกว่าคนทั่วไปมาก หญิงสาวจึงได้ยินคำพูดเหล่านั้นอย่างชัดเจน

แม้ถังหลี่จะมาที่นี่เพราะมีเป้าหมายอยากจะกระชับความสัมพันธ์กับคนเหล่านี้ แต่นางอยากมีไมตรีกับผู้ที่มีค่าคู่ควรมากกว่าผู้ที่ผักใฝ่อยากหาแต่ผลประโยชน์

คนเหล่านี้ล้วนมีอคติ ในเมื่อพวกเขาไม่ต้องการคุยกับถังหลี่ นางก็ไม่อยากจะคุยกับคนเหล่านั้นเช่นกัน

หญิงสาวจ้องนางหลี่ที่พูดจาไม่ดี มือของนางขยับเบาๆ ในขณะนั้นเองนางหลี่ที่กำลังพูดคุยอยู่จู่ๆ พลันเข่าอ่อนจนหงายหลังล้มกระแทกลงอย่างแรง ผู้หญิงที่อยู่บริเวณนั้นตกใจจนถอยหลังหนีไปสองสามก้าว

นางหลี่ทรงกายลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง เมื่อก้มลงมองจึงเห็นว่ากระโปรงตัวใหม่ของนางนั้นเต็มไปด้วยโคลน นางโกรธมากจนต้องรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ริมฝีปากของถังหลี่ปรากฏรอยยิ้มขึ้นจางๆ ที่มุมปาก

ในตอนนั้นเองดวงตาของซานเป่าก็ถูกบางอย่างดึงดูดความสนใจ นางมองไปที่ประตูเห็นบรรดาบ่าวรับใช้เดินเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีจานขนมต่างๆ ในมือ ซานเป่าสูดกลิ่นหอมจนน้ำลายแทบหก มีขนมมากมายหลายชนิดถูกวางไว้บนโต๊ะ

แม้ซานเป่าจะอยากกินมากแต่นางรู้จักกาลเทศะดี นางไม่เอื้อมมือไปคว้าตามใจชอบ เด็กหญิงเฝ้ารออย่างใจจดจ่อ

“น้องสาว กินขนมเกาเตี่ยนไหม?” ในตอนนั้นเองขนมเกาเตี่ยนหนึ่งชิ้นถูกยื่นให้ซานเป่า ผู้ที่ยื่นขนมให้นางเป็นเด็กสาวอายุสิบเอ็ดหรือสิบสองปี ใบหน้าเรียวรูปไข่ดวงตาสดใสฟันขาวสะอาดเรียงตัวสวย

ตอนนี้น้ำลายของซานเป่าแทบจะไหลออกมา นางยื่นมือไปรับไว้

“ขอบคุณพี่สาว”

ซานเป่าเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ แต่นางอ้าปากกินคำใหญ่มาก หลังจากกินแค่สองคำขนมในมือก็หมดลง

เด็กสาวที่มาใหม่แปลกใจ รู้สึกว่าน้องสาวคนนี้ช่างน่ารัก กินขนมแม้คำโตก็ดูน่าอร่อย

นางจึงหยิบขนมมาอีกสองชิ้น ชิ้นหนึ่งสำหรับซานเป่าส่วนอีกชิ้นสำหรับตัวเอง แม้ว่าเกาเตี่ยนชิ้นนี้จะรสชาติเหมือนเช่นที่เคยกิน แต่นางกลับรู้สึกว่าขนมอร่อยขึ้น ซานเป่ากินหมดอีกชิ้นอย่างรวดเร็ว เด็กสาวก็ยังคงส่งขนมให้ซานเป่าเรื่อยๆ ไม่นานนักขนมในจานก็หมดลง

“ว้าว เจ้ากินเก่งมาก มีหลุมลึกในท้องของเจ้าหรือเปล่า?”

เสียงหยอกเย้าดังขึ้นทำให้ซานเป่าเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นใบหน้าคนที่พูด ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง

คนผู้นี้หน้าตาเหมือนกับพี่สาวที่ให้ขนมนางเลย! เพียงแต่พี่สาวใส่กระโปรง แต่คนตรงหน้าผู้นี้แต่งกายด้วยชุดบุรุษ!

ซานเป่ามองพี่สาวก่อนจะหันไปมองพี่ชายอีกคน ดวงตากลมโตของนางเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เด็กโง่ พวกเราเป็นฝาแฝด หน้าตาจึงเหมือนกัน กินก็เยอะทำไมจึงโง่เช่นนี้?”

เด็กหนุ่มพูดอย่างดูแคลน

เด็กสาวมองเขา นางเลิกคิ้วบิดหูเขาอย่างแรง

“ทำไมเจ้าพูดกับน้องสาวข้าเช่นนี้! งาช้างไม่เคยงอกออกจากปากสุนัข[1] จริงอย่างที่เขาว่า”

“โอ๊ยๆ เจ็บๆ ท่านพี่ ปล่อยข้าเร็ว!” เด็กหนุ่มรีบอ้อนวอนพี่สาวของเขาทันที นางจึงได้ปล่อยเขาไป เมื่อเห็นว่าซานเป่ามองเขาด้วยดวงตากลมโต เด็กหนุ่มรู้สึกละอายใจ รีบวิ่งหนีไปอย่างเร็ว

มีเด็กชายตัวเล็กๆ หลายคนเข้ามาเล่นกับเขา แต่เขาก็ยังตะเพิดเด็กเหล่านั้นไป

“น้องสาว นั่นเป็นน้องชายฝาแฝดของข้าเอง” เด็กสาวพูดกับซานเป่าเบาๆ

ซานเป่าเอียงศีรษะพยักหน้ารับ

ในช่วงเวลานั้นเอง สตรีหน้าตาธรรมดาแต่กิริยาท่าทางสง่างามก็เดินเข้ามาในลานกว้าง เหล่าสตรีสูงศักดิ์หลายคนรีบวิ่งเข้าไปหารุมล้อม นางคือฮูหยินเหวิน ทั้งๆ ที่มีคนเข้ามารายล้อมมากมาย นางกลับเดินตรงมาหาถังหลี่

[1] หมายถึง ไม่มีความจริง ความซื่อสัตย์ เรื่องดีๆ จากปากคนเลว