เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 460 สามี ข้าหาคนมาให้ท่าน

บทที่ 460 สามี ข้าหาคนมาให้ท่าน

ถังหลี่กลับไปที่ห้อง ดูกลยุทธ์ควบคุมน้ำของฉางหยู

ในช่วงนี้นางอ่านตำราเกี่ยวกับศาสตร์การควบคุมน้ำบ่อยครั้งและพบว่าข้อมูลนี้เป็นข้อมูลเชิงลึก

ฉางหยู ฉางหยู

คุ้นมาก…

ถังหลี่คุ้นหูกับชื่อนี้ เพราะนางเคยเห็นปรากฏอยู่ในนวนิยาย หลังจากที่จ้าวชูและกู้อิ๋นได้ขึ้นครองแผ่นดินแล้ว เหตุผลที่พวกเขาสามารถควบคุมสถานการณ์น้ำได้สำเร็จจนมีความดีความชอบบันทึกอยู่ในพงศาวดารก็เพราะพวกเขาได้พบกับอัจฉริยะในการควบคุมน้ำที่ชื่อฉางหยู…

เนื่องจากพี่ชายของฉางหยูมีความล้มเหลวในการควบคุมน้ำทำให้ชาวบ้านหลายคนต้องตาย เขาจึงถูกผู้คนจำนวนมากเกลียดชัง

แม้ว่าฉางหยูจะมีพรสวรรค์มากเพียงใดก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครไว้ใจเขาอีก จนเขาป่วยเป็นโรคซึมเศร้านานถึงสิบปี

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยยอมแพ้ ประการแรกเพื่อล้างมลทินให้กับครอบครัว ประการที่สองก็เพื่อราษฎรเป็นส่วนใหญ่ และข้อสามก็เพื่อความปรารถนาของท่านอาจารย์ซ่งของเขา

ฉางหยูทำงานหนักเป็นเวลาถึงห้าปีกว่าที่จ้าวชูและกู้อิ๋นจะแต่งตั้งเขา เขาอุทิศแรงกายแรงใจทั้งหมดไปกับการควบคุมน้ำ จนในที่สุดก็แก้ปัญหาน้ำท่วมในอี้โจวและล้างมลทินให้กับสกุลฉางได้

นอกจากนี้เขายังช่วยเหลือผู้คนในอี้โจวที่ตกทุกข์ได้ยากจากอุทกภัยอีกด้วย

หลังจากที่ถังหลี่ได้ดูแผนกลยุทธ์การควบคุมน้ำของฉางหยูแล้ว นางแน่ใจว่าคนผู้นี้จะเป็นคนที่สามารถช่วยทำให้พวกเขาควบคุมสถานการณ์น้ำได้

คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่นางเก็บมาจากกลางถนนจะเป็นผู้วิเศษที่มีความสามารถในการควบคุมน้ำได้จริงๆ นี่อาจจะเป็นบัญชาจากสวรรค์ก็เป็นได้

ถ้าถังหลี่พบกับฉางหยูเร็วกว่านี้เหตุการน้ำท่วมในอี้โจวคงจะได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็วและสามารถช่วยชีวิตผู้คนที่ทุกข์ทรมานได้อีกหนึ่งวัน หญิงสาวลุกขึ้นรีบเดินไปที่ห้องของฉางหยูในทันใด

ฉางหยูนอนบนเตียงจ้องมองไปยังเพดานอย่างเหม่อลอย เขารู้สึกว่าถึงความเป็นไปได้น้อยมากที่ฮูหยินจะเชื่อเขา

แต่เหตุใดเขายังมีความหวังลมๆ แล้งๆ ล่ะ…

ถ้าสตรีเช่นนางสามารถเข้าใจกลยุทธ์ในการควบคุมน้ำได้และไม่มีอคติฟังคำแนะนำจากเขา นั่นคงเป็นปาฏิหาริย์จากสวรรค์!

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉางหยูลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

“ฮูหยินอู่”

ถังหลี่เดินเข้าไปด้านในพลางยิ้มให้เขา

“ฉางหยูข้าได้อ่านกลยุทธ์การควบคุมน้ำของเจ้าแล้วมันเต็มไปด้วยข้อมูลและมีความลึกซึ้งเป็นอย่างมาก ข้าขอชื่นชมเจ้า”

“แต่เจ้ายังไม่หายจากอาการป่วย วันนี้กินยาและพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปหาสามีของข้า”

ถังหลี่ยื่นแผนควบคุมน้ำทั้งหมดให้แก่ฉางหยู เขายืนเหม่อลอยด้วยความงุนงงอยู่เช่นนั้น จนกระทั่งถังหลี่เดินจากไป

ภรรยาของทูตจากราชสำนักเข้าใจแผนกลยุทธ์ควบคุมน้ำของเขาและเชื่อใจเขา?

เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

ฉางหยูตบหน้าตัวเองอย่างแรง ในเวลานั้นเองชิวเยว่เพิ่งเดินเข้ามาหลังจากต้มยาให้เขา นางเหลือบไปมองฉางหยูอย่างแปลกใจ

“เจ้าโง่หรือ ตบหน้าตัวเองทำไม?”

ฉางหยูตบหน้าตัวเองอีกครั้ง

เจ็บ!

นี่เป็นความจริง!

“ดื่มยาเสีย” ชิวเยว่พูด

“ดื่ม!”

เขาเดินไปหยิบถ้วยยาอย่างเบื่อหน่าย

“ยังร้อนอยู่…” ฉางหยูไม่สนใจ เขาหยิบชามดื่มยาขึ้นดื่มทันที

ชิวเยว่มองไปยังชามที่ว่างเปล่าอย่างตกตะลึง นางหยิบชามเปล่าขึ้นมาแล้วเดินหันหลังจากไป สักพักก็มีบ่าวรับใช้อีกคนหนึ่งนำน้ำร้อนและเสื้อผ้าสะอาดมาให้เขาอาบน้ำ ทำให้ฉางหยูรู้สึกดีขึ้นมาก

….

ในช่วงบ่ายของวันนั้น

ถังหลี่ง่วงนอนจึงเผลองีบหลับไป นางไม่ได้มีฝันเป็นลางบอกเหตุล่วงหน้ามานานแล้ว แต่ครั้งนี้ความฝันของนางได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

ในความฝัน ท้องฟ้ามืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆสีดำ พายุฝนกำลังตกอย่างหนัก

ในกลุ่มคนที่สร้างเขื่อนจวนเจียนจะเสร็จงานอยู่แล้วนั้น เหลือเพียงแค่ประตูกั้นน้ำเท่านั้น แต่กระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากมาอย่างเร็วจนไม่สามารถกั้นเอาไว้ได้

ท่ามกลางพายุฝน ร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น คนผู้นั้นคือสามีของนาง เขาเปลือยท่อนบนเผยให้เห็นร่างกายที่เต็มด้วยกล้ามเนื้อ เขาพยายามที่จะปิดทางกั้นน้ำแต่กระแสน้ำไหลเชี่ยวมาเร็วมาก “หนีเร็ว! น้ำกำลังมาแล้ว วิ่ง!”

“วิ่งขึ้นฝั่ง!”

“ใต้เท้าอู่วิ่ง!”

รอบข้างมีเสียงร้องหวาดกลัวดังขึ้นเต็มไปหมด แต่สายเกินไปแล้วชั่วพริบตาพวกเขาก็จมอยู่ใต้มวลน้ำขนาดใหญ่

“เว่ยฉิง!”

ถังหลี่ลืมตาขึ้นใบหน้าของนางซีดเผือด ใจสั่น

ไม่! นางจะปล่อยให้สิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันเป็นจริงไม่ได้

เดิมทีถังหลี่ไม่คิดว่าตัวนางจะต้องรีบร้อนเพราะฉางหยูยังป่วยอยู่จึงอยากให้เขาพักผ่อน อย่างไรก็ตามจากความฝันเมื่อครู่ทำให้ถังหลี่ไม่มีเวลาอีกแล้ว

ไม่มีใครรู้ว่าความฝันจะเกิดขึ้นตอนไหน

ถังหลี่รีบลุกขึ้นไปหาฉางหยู

ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อผ้าสะอาด เขารวบผมเอาไว้เขาดูเป็นชายหนุ่มรูปงาม

“คุณชายฉาง เจ้าไปหาสามีข้าตอนนี้เลยได้ไหม?” ถังหลี่ถามฉางหยู

นางอยากให้เขาไปรีบความคุมน้ำทันที

“ข้าอยากไปขอรับ”

“เช่นนั้นก็เตรียมตัวแล้วตามข้ามา”

….

ที่เขื่อน

หลังจากผ่านไปหลายวันเขื่อนก็ถูกสร้างขึ้นจากความพยายามที่ไม่ลดละของผู้คนหลายพันคน เขื่อนนี้ถูกสร้างขึ้นจากสองด้านไปบรรจบที่ตรงกลาง สุดท้ายมีช่องระบายน้ำเพียงช่องเดียวเรียกว่าประตูมังกร

ยามนี้เกิดปัญหาใหม่ขึ้นมา แม่น้ำสายนี้เชี่ยวเกินไปจนไม่สามารถปิดประตูมังกรได้ พวกเขาพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง ทำให้ทุกคนเริ่มอ่อนล้าและสิ้นหวัง

“ตอนนี้น้ำเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว การปิดประตูมังกรก็คงยากมากขึ้น”

“จะแก้ปัญหาได้อย่างไร?” เว่ยฉิงถาม

หลายคนก้มหน้าลง ตอนนี้ไม่มีหนทางจริง

“ข้าบอกแล้วว่าเราไม่ควรสร้างเขื่อนที่ตรงนี้ หากเราไม่สามารถปิดประตูมังกรได้ นั่นหมายถึงว่าเราเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์สองสามวัน กำลังคนไม่สำคัญเท่ากับเวลาที่เสียไป ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยที่จะมามัวเสียเวลาอยู่เช่นนี้”

จางตงพ่านรู้สึกย่ามใจเขามองไปที่สวี่จื่อเหวิน

“ใต้เท้าสวี่ท่านเป็นคนเสนอความคิดนี้ บอกข้าทีเถอะว่าต่อไปควรทำอย่างไร?”

ใบหน้าของสวี่จื่อเหวินดูไม่ดีนักเขาเองก็ไม่ได้คาดคิดเหมือนกันว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาไม่สามารถคิดหาวิธีแก้ไขได้

“แผนการณ์นี้ถูกตัดสินใจโดยข้าเอง ไม่ว่าผลจะออกมาเช่นไรข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเอง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะปัดความรับผิดชอบ ข้ากำลังถามความคิดเห็นจากพวกเจ้าหากไม่มีความคิดที่ดีก็พยายามหาทางปิดประตูมังกรต่อไปซะ!”

เว่ยฉิงพูดด้วยใบหน้าเย็นชา คำพูดของเขามีอำนาจมากจนไม่มีใครกล้าโต้เถียง ใบหน้าของจางตงพ่านบิดเบี้ยว

สวี่จื่อเหวินรู้สึกผิดในหัวใจ ใต้เท้าอู่ไว้ใจเขาแต่เขากลับทำให้มีปัญหา ในขณะเดียวกันเขาก็อุทิศตนเพื่อทูตจากราชสำนักผู้นี้ เขาเดินไปพยายามจะปิดประตูมังกรด้วยตัวของเขาเอง

หลังจากที่เว่ยฉิงพูดจบเขาถอดเสื้อออกเผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อพร้อมที่จะลงไปในน้ำ

“ใต้เท้าอู่ภรรยาของท่านมาขอรับ” ในขณะนั้นเองก็มีคนรีบวิ่งมารายงานเว่ยฉิง

ชายหนุ่มได้ยินก็ประหลาดใจ ฮูหยินมาที่นี่หรือ?

เว่ยฉิงรีบเดินไปตามสันเขาเมื่อเห็นภรรยาของตนชายหนุ่มมีความสุขมาก

เว่ยฉิงกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาภรรยาของตัวเองตอนนี้เขาไม่มีความสงบอีกต่อไป เขาวิ่งไปอุ้มถังหลี่ขึ้นมา

ถังหลี่อ้าแขนโอบรอบลำคอของเขาเมื่อเห็นว่าสามีของนางปลอดภัยดี หญิงสาวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฝันร้ายที่เห็นทำให้ถังหลี่รู้สึกไม่สบายใจและกังวลมาตลอดทาง

“ฮูหยิน เจ้ามาที่นี่ทำไม?” เว่ยฉิงถาม

“ข้าพาคนผู้หนึ่งมาให้ท่าน”

เว่ยฉิงจึงได้สังเกตเห็นว่าภรรยาของเขามาพร้อมกับชายแปลกหน้า ฉางหยูทำความเคารพเว่ยฉิง

“ข้าน้อยฉางหยู คารวะท่านทูตจากสำนักขอรับ”