เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 503 ฤดูใบไม้ผลิที่กำลังใกล้เข้ามา

บทที่ 503 ฤดูใบไม้ผลิที่กำลังใกล้เข้ามา

“เหลืออีกหนึ่งเดือนก็จะเข้าสู่การสอบในฤดูใบไม้ผลิแล้ว” ถังหลี่พูดขึ้น

“ท่านแม่ ยังมีเวลาเหลืออีกสามสิบเอ็ดวันนะขอรับ” เว่ยจื่ออั๋งแย้ง เขานับวันและเวลาอย่างถี่ถ้วน ชุนเหวยคือการสอบทั่วไปที่จัดขึ้นในเมืองหลวง บัณฑิตที่ผ่านการสอบจากมณฑลทั้งหมดจะมารวมตัวกันเพื่อสอบอีกครั้ง ผู้ที่ผ่านการทดสอบจะได้บรรจุเข้าเพื่อร่วมการสอบหน้าพระที่นั่งเป็นครั้งสุดท้าย

ลำดับการสอบแบ่งออกเป็นสามอันดับ เรียกจิ้นซื่อและลำดับที่หนึ่ง สอง สาม ของการสอบหน้าพระที่นั่งนั้นจะเป็นการคัดเลือกเข้าไปทำงานในราชสำนัก พวกเขาจึงให้ความสำคัญกับมันมาก นั่นคือจุดหมายปลายทางของความยากลำบากตลอดสิบปี และการได้จารึกชื่อบนแผ่นทองคำจะทำให้พวกเขามีชื่อเสียงไปทั่วแผ่นดิน

ในนวนิยาย เส้นทางที่เว่ยจื่ออั๋งและสวี่เจวี๋ยมุ่งไปสู่การสอบหน้าพระที่นั่งไม่ราบรื่น สวี่เจวี๋ยได้เข้าสอบตอนอายุสิบเก้าปี ได้เป็นจ้วงหยวนในปีนั้น ในขณะที่เว่ยจื่ออั๋งเข้าสอบในช่วงอายุยี่สิบสองปีและเป็นจ้วงหยวนในปีนั้นเช่นกัน

การสอบชุนเหวยจัดขึ้นทุกๆ สามปี พวกเขาจึงเป็นจ้วงหยวนต่างรุ่นกัน ก่อนที่เว่ยจื่ออั๋งจะเข้าสู่ราชสำนัก สวี่เจวี๋ยก็กลายดาวเด่นของราชสำนักไปแล้วด้วยความเฉลียวฉลาดของเขา แต่หลังจากที่เว่ยจื่ออั๋งเข้าไป เขาสามารถแย่งความโดดเด่นของสวี่เจวี๋ยไปได้

ทั้งสองคนแม้จะอยู่ราชสำนักเช่นกัน แต่ความคิดกลับแตกต่างกันมาก ในตอนแรกพวกเขาเพียงแค่โต้แย้งเรื่องความคิดเห็น และสรรหาข้อแก้ต่างมาหักล้างอีกฝ่ายจนติดเป็นนิสัย

แต่หลังจากที่เขาได้นั่งในตำแหน่งขุนนาง ความขัดแย้งระหว่างพวกเขาก็ยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ ในนวนิยาย วันที่เว่ยจื่ออั๋งถูกประหารชีวิต สวี่เจวี๋ยถึงกับทำจอกสุราตกแตก แม้ว่าทั้งสองคนจะมีความคิดเห็นที่ขัดแย้งกัน แต่ทว่าพวกเขาก็ยอมรับในความเก่งกล้าสามารถซึ่งกันและกันอีกด้วย

การข้ามมิติมาของถังหลี่ทำให้ชะตากรรมของพวกเขาเปลี่ยนไป ในนวนิยายเหตุผลที่ทั้งสองขัดแย้งกันมากเป็นเพราะ พวกเขามีประสบการณ์ต่างกัน คนที่ให้คำปรึกษาพวกเขาก็ต่างกันไป แต่ตอนนี้ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน ย่อมไม่มีปัญหาในเรื่องนี้แน่นอน

ทั้งคู่ควรจะสอบชุนเหวยตอนที่อายุสิบเก้าและยี่สิบสองปีเหมือนในหนังสือ แต่ตอนนี้พวกเขากลับมีอายุเพียงแค่สิบสี่ปีเท่านั้น อายุน้อยกว่าในนิยายมาก ไม่รู้ว่าผลการสอบจะเป็นอย่างไร?

“จื่ออั๋ง สวี่เจวี๋ย พวกเจ้าสองคนมั่นใจว่าจะคว้าที่หนึ่งในการสอบครั้งนี้ได้ไหม?” ถังหลี่ถาม เว่ยจื่ออั๋งเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ

“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว”

“มันค่อนข้างยาก” สวี่เจวี๋ยลูบคางของตัวเอง

เว่ยจื่ออั๋งมองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ เพราะปกติแล้วสวี่เจวี๋ยจะมั่นใจในตนเองมากกว่าเขา

“ตำแหน่งจ้วงหยวนมีได้เพียงคนเดียว” สวี่เจวี๋ยพูดขึ้น ถังหลี่และเว่ยจื่ออั๋งต่างเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะครองอันดับหนึ่งได้ หากเว่ยจื่ออั๋งได้ สวี่เจวี๋ยจะไม่มีวันได้

“ถ้าจื่ออั๋งของเราได้ที่หนึ่ง ข้าก็มีความสุขมากแล้ว” สวี่เจวี๋ยเอาแขนโอบบ่าของเว่ยฉิงอั๋ง

“อย่าพูดไร้สาระ ไม่ว่าใครก็อยากได้อันดับดีๆ เท่านั้น ทุกคนมีเป้าหมายอยากจะคว้าตำแหน่งจ้วงหยวนทั้งนั้น” เว่ยจื่ออั๋งใช้ศอกกระแทกไปที่สวี่เจวี๋ย

“งั้นเจ้ากับข้ามาพนันกัน หากใครแพ้ล่ะก็จะต้องซักถุงเท้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน!”

ถังหลี่มองเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่เดินคุยกันอย่างสนุกสนาน นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ในชั่วชีวิตนี้เด็กทั้งสองจะไม่มีวันที่จะขัดแย้งกันอีก พวกเขาจะเดินเคียงข้างกันแบบนี้ต่อไป เว่ยฉิงเดินมาโอบบ่าของนาง

“ไปกันเถอะ” เขาพานางเดินไปข้างหน้า

…

พระราชวัง

พระสนมเหลียงถือแส้โดยมีสาวใช้เดินตาม พวกนางเปิดประตูออกทีละบานราวกับต้องการหาใครบางคนอยู่

นางเห็นขันทีผู้หนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาเป็นขันทีคนสนิทของจ้าวจิ่งซวน

“พระสนม” เมื่อเห็นพระสนมเหลียง ขันทีรีบคุกเข่าทันที

“องค์ชายหกอยู่ไหน?” นางถาม

“องค์ชาย…องค์ชายเสด็จไปยังสำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยนแล้วพะย่ะค่ะ” เสี่ยวลิ่วจื่อตอบ

ใบหน้าของพระสนมเหลียงดูเย็นชา เสี่ยวลิ่วจื่อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ห้องด้านหลังของนาง พระสนมเหลียงเลิกคิ้วอย่างเย้ยหยัน นางเดินไปที่ประตูห้องนอน เปิดประตูเข้าไป เห็นเงาดำนั่งยองๆ อยู่ที่มุมห้อง เมื่อนางเดินเข้าใกล้ จึงได้เห็นว่าเขากำลังเล่นกัดจิ้งหรีดอย่างสนุกสนาน

“เสี่ยวลิ่วจื่อมาดูเร็ว ท่านแม่ทัพของข้าเก่งมากใช่ไหม?” จ้าวจิ่งซวนคุยโว แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

จ้าวจิ่งซวนรู้สึกผิดปกติ เขาหันศีรษะไปดูเห็นใบหน้าที่เย็นชาของพระสนมเหลียง

“เสด็จแม่…” เสียงของเขาสั่นเทา อึดใจต่อมาหูของเขาถูกบิด

พระสนมเหลียงกำลังจะอกแตกตายด้วยความโกรธ นางบิดหูจ้าวจิ่งซวนอย่างแรง

“เสด็จแม่! เสด็จแม่!” เสียงของจ้าวจิ่งซวนหวีดร้องขึ้น แต่พระสนมเหลียงจับหูของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยพร้อมกับฟาดแส้ในมือลงไป

“เจ้าไม่ไปเรียนหรือ?” พระสนมเหลียงกริ้ว

“ลูกกำลังจะไปแล้ว เสด็จแม่” จ้าวจิ่งซวนรีบพูดขึ้นทันที

นางแทบจะลมใส่เพราะความกริ้วที่มีต่อพระโอรส พระสนมเหลียงจะยินดีเป็นอย่างมาก หากมีใครสามารถสั่งสอนพระโอรสของนางได้ นางใคร่อยากเอาแส้ฟาดเขาให้แรงๆ สักหลายที แต่พอคิดดูแล้ว ผิวเขาหนาออกปานนั้นต่อให้ฟาดแรงสักเพียงใดคงไม่ระคายผิว

พระสนมเหลียงโกรธจนโยนแส้ในมือทิ้ง จากนั้นจึงได้นั่งนิ่งบนเก้าอี้โดยไม่ตรัสอะไรออกมาเลย

จ้าวจิ่งซวนลอบมองพระมารดาเห็นนัยน์ตาของนางแดงก่ำ พระสนมเหลียงร้องไห้เงียบๆ เขาไม่เคยเห็นพระมารดาเป็นเช่นนี้มาก่อนจึงรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

“เสด็จแม่…” จ้าวจิ่งซวนเดินไปจับที่ชายเสื้อของมารดา

นางหันหลังให้เขา แต่จ้าวจิ่งซวนวนไปอีกทาง

“เสด็จแม่”

เขาเล่นซ่อนหากับมารดา เพราะไม่ว่านางจะหันไปทางใด จ้าวจิ่งซวนจะตามนางไปทางนั้น นางเหลือบมองไปที่พระโอรสรู้สึกกริ้วขึ้นมาอีกครั้ง จึงตัดสินใจดีดนิ้วไปที่หน้าผากของจ้าวจิ่งซวน เขากลับยินดีที่พระมารดาสนใจเขาแล้ว

พระสนมเหลียงพิศดูใบหน้าอ่อนเยาว์ของบุตรชายอย่างจริงจัง

“เจ้ารู้ไหมว่าเหตุใดแม่ต้องให้เจ้าไปเรียนที่กั๋วจื่อเจี้ยน”

“เพราะเสด็จแม่ต้องการให้ท่านลุงสั่งสอนข้า” จ้าวจิ่งซวนพูดตรงไปตรงมา

“นั่นคือเหตุผลหนึ่ง”

“ที่สำนักศึกษาหลวงแห่งนั้น มีบัณฑิตชั้นยอดมากมายที่ต่อไปจะได้เข้าไปทำงานในราชสำนักหลังจากเรียนจบ แม่อยากให้เจ้าผูกมิตรกับพวกเขา ต่อไปภายหน้าพวกเขาจะได้ช่วยเหลือเจ้าได้”

“ข้าทราบแล้ว” จ้าวจิ่งซวนตระหนักรู้ขึ้นมา

“ยามที่เจ้าศึกษาในกั๋วจื่อเจี้ยน เจ้าจะต้องไม่ใช้ฐานะขององค์ชาย หากเจ้าทำให้บัณฑิตเหล่านั้นไม่ประทับใจในตัวเจ้าต่อไปพวกเขาจะต่อต้านเจ้า” พระสนมเหลียงกล่าว

คำพูดเหล่านี้จ้าวจิ่งซวนได้ฟังพระมารดาสอน ตั้งแต่วันแรกที่เขาได้ไปเรียนที่สำนักศึกษาแล้ว ทว่าจ้าวจิ่งซวนไม่ได้สนใจ ปล่อยคำพูดให้ผ่านเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเช่นนั้นเอง

“ในหมู่บัณฑิตมีไม่กี่คนที่โดดเด่น นั่นคือศิษย์ที่มาจากเมืองชิงเหออย่างสวี่เจวี๋ยและเว่ยจื่ออั๋ง”

พี่ชายของนางยกย่องชมเชยเด็กทั้งสองคนเป็นอย่างมาก ปกติแล้วเขาเป็นคนถือตัว การที่เขาจะเอ่ยปากชมเด็กสองคนนั่น ย่อมแสดงว่า สวี่เจวี๋ยและเว่ยจื่ออั๋งเป็นเด็กที่โดดเด่นจริงๆ…

เจ้าเด็กน่ารังเกียจสองคนนั่น

จ้าวจิ่งซวนหน้ามุ่ยไม่พอใจ

พระสนมเหลียงยื่นพระหัตถ์ออกไปคว้าเอาขวดที่ใส่จิ้งหรีดที่จ้าวจิ่งซวนถืออยู่ไว้กับตัว

“เสด็จแม่ ท่านจะทำอะไร” เขาถามอย่างหวั่นเกรง

“ยังมีเวลาเหลืออีกหนึ่งเดือนก่อนจะถึงการสอบชุนเหวย เจ้าไปผูกมิตรกับสวี่เจวี๋ยและเว่ยจื่ออั๋งเสีย ไม่เช่นนั้นแม่จะไม่คืนท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ให้เจ้าอีก”

พระสนมเหลียงตรัสอย่างเย็นชา ในขณะที่จ้าวจิ่งซวนโวยวายเสียงดัง