เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 513 การพิจารณาคดี
บทที่ 513 การพิจารณาคดี
จวนอู่โหว
“นางเฉินถูกพาตัวไปที่ศาลต้าหลี่แล้วใช่ไหม?” ถังหลี่ถาม
“ใช่แล้วขอรับนายหญิง ในตอนนั้นเจ้าหน้าที่ของศาลต้าหลี่กำลังซุ่มอยู่บริเวณใกล้เคียงขอรับ” ฉือซื่อรายงานพร้อมกับโค้งคำนับอย่างนอบน้อม
หญิงสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่นางให้ฉือซื่อไปดูนางเฉินไว้ มิฉะนั้นแล้วนางคงจะถูกฆ่าปิดปากไปแล้ว และก็จะซึ่งไร้พยานบุคคล…
อีกฝ่ายเป็นพวกที่เลือดเย็นมาก
“ดูเหมือนว่าพี่ชายของข้าจะสงสัยนางเฉินไว้ก่อนแล้ว” ถังหลี่กล่าว
“คนที่มาฆ่านางเฉิน…”
“เขาเป็นนักฆ่าเช่นเดียวกับข้าขอรับ” ฉือซื่อพูด
จากการคาดเดาของฉือซื่อ ฝ่ายนั้นน่าจะเป็นนักฆ่าเช่นกัน ถังหลี่รู้สึกหดหู่ ครอบครัวที่ร่ำรวยหรือมียศถาบรรดาศักดิ์จะมีองครักษ์เงาเป็นเบี้ยหมากที่ใช้แล้วทิ้ง ชีวิตของคนเหล่านี้เป็นของเจ้านาย พวกเขาเป็นดาบและโล่ให้กับเจ้านายได้ทุกเมื่อ พวกเขาไม่ลังเลที่จะสละชีวิตของตัวเอง ส่วนใหญ่แล้วงานของพวกเขาคือการปกป้องและลอบสังหาร
เป็นอย่างที่นางคาดไว้ นางเฉินมีเงื่อนงำบางอย่าง คนที่อยู่เบื้องหลังของนางมีความซับซ้อนมากยิ่งขึ้น เหมือนพวกเขากำลังเล่นเกมหมากกระดานใหญ่ การที่ศาลต้าหลี่มาจับกุมนางเฉินไป อาจเป็นเพราะพี่ชายของถังหลี่ได้เบาะแสบางอย่าง
….
ศาลต้าหลี่
“ใต้เท้า เหตุใดท่านถึงจับข้า! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ศาลต้าหลี่จับกุมคนไม่เลือกหน้า ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!”
“ข้าเป็นมารดาของเฉินเหวินหาน ลูกชายของข้าถูกฆ่าตาย! พวกเขากำลังจะฆ่าข้า!”
“ทุกคนช่วยข้าด้วย!!”
นางคว้าประตูไว้ไม่ยอมปล่อย ผู้คนที่สัญจรไปมาถูกดึงดูดด้วยเสียงดังของนางทันที มารดาของเฉินเหวินหานหรือ?
เรื่องราวการลอบวางยาพิษแพร่ไปเร็วมาก การที่เฉินเหวินหานศิษย์ของกั๋วจื่อเจี้ยนถูกวางยา แพร่ไปอย่างรวดเร็วในเมืองหลวง ทำให้ศิษย์ทั้งหลายกังวลเรื่องนี้เป็นพิเศษ ในฐานะเพื่อนร่วมสำนักศึกษาด้วยกัน ทุกคนเห็นใจเฉินเหวินหาน ซ้ำยังเกรงว่าตนอาจจะเป็นเหยื่อรายต่อไป เหตุผลอีกประการเป็นเพราะทุกคนมีความมุ่งมั่นในการสอบพวกเขาจึงหวังพึ่งพาศาลต้าหลี่
พวกเขารอให้ศาลต้าหลี่ค้นหาความจริง แต่สุดท้ายแล้วศาลต้าหลี่กลับจับกุมมารดาของเหวินหาน ทำให้พวกเขาโกรธมาก หลังจากที่ทุกคนรู้เรื่องนี้ข่าวก็แพร่กระจายทันที ศิษย์กลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันนอกศาลต้าหลี่
“เหตุใดศาลต้าหลี่จึงจับกุมผู้อื่นอย่างไร้เหตุผล”
“มารดาของเฉินเหวินหานทำผิดอะไรท่านจึงจับได้จับกุมนาง”
“ข้าเคยได้ยินว่าผู้ปกครองศาลต้าหลี่มีความเที่ยงธรรม เห็นทีว่าข่าวลือนี้จะไม่เป็นความจริงเสียแล้ว”
“ปล่อยนางไป”
“ใช่แล้ว ปล่อยนาง!”
ภายในศาลต้าหลี่
บรรดาเจ้าหน้าที่ต่างพากันได้ยินเสียงตะโกนจากด้านนอก อดไม่ได้ที่จะเหงื่อซึมที่หน้าผาก เจ้าหน้าที่รีบวิ่งไปรายงานที่ในศาลต้าหลี่ทันที
“ใต้เท้าขอรับเหล่าบัณฑิตมาประท้วงให้ปล่อยตัวนางเฉินขอรับ เราควรทำอย่างไรดีขอรับ”
กู้หวนเนี่ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความสงบ เขาอ่านหนังสือบนกระดาษท่าทางไม่ทุกข์ร้อน
เหตุใดใต้เท้ากู้จึงยังสงบอยู่?
หากปล่อยเช่นนี้ต่อไปบรรดาศิษย์ของกั๋วจื่อเจี้ยนคงจะได้รื้อหลังคาของศาลต้าหลี่เป็นแน่
“ใต้เท้าขอรับ เราปล่อยตัวนางเฉินก่อนดีหรือไม่? จากนั้นค่อยไปจับนางอีกครั้ง” เขาถามอย่างลังเล นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดที่เขาคิดได้ กู้หวนเนี่ยนมองเจ้าหน้าที่อย่างเย็นชา
ซือเจิ้งรู้ว่าใต้เท้ากู้ไม่ชอบให้เขาพูดมากนัก เขาจึงรีบหุบปากตัวเองทันที กู้หวนเนี่ยนลุกขึ้นยืน
“เปิดศาล” กู้หวนเนี่ยนพูดเสียงดัง
“ขอรับ?” ซือเจิ้งสับสน
“เปิดศาลพิจารณาคดีการวางยาพิษของเฉินเหวินหาน!” กู้หวนเนี่ยนกล่าว
“ขอรับใต้เท้า”
บรรดาศิษย์ที่โวยวายอยู่ด้านนอก พากันหน้าแดงด้วยความโกรธ ทุกคนแทบอยากจะพังประตูศาลต้าหลี่
“พวกเราไปที่ลานพิจารณาคดีกันเถอะ ตอนนี้ใต้เท้ากู้กำลังเปิดการพิจารณาคดีวางยาพิษ!”
“ไปเถอะ หากศาลต้าหลี่ไม่สามารถให้คำอธิบายได้พวกเราจะไม่ยอมกลับ”
เหล่าบัณฑิตทั้งหลายเดินไปที่ลานพิจารณาคดีด้วยท่าทีแข็งขัน
ที่ลานพิจารณาคดี ใต้เท้ากู้นั่งอยู่ในลานพิจารณาคดีด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ท่าทางที่น่าเกรงขามของเขาทำให้ศิษย์ทั้งหลายพากันหุบปากเงียบ
“เอาตัวนางเฉินออกมา” กู้หวนเนี่ยนกล่าว ในไม่ช้านางเฉินก็ถูกพาตัวออกมา
“ใต้เท้า…ใต้เท้าเจ้าคะ ท่านจับข้ามาทำไม ? ข้าเป็นเหยื่อนะเจ้าคะ บุตรชายของข้าถูกฆ่า ท่านควรจับฆาตกรสิ!” นางเฉินโวยวายทันที
“นางเฉิน สาเหตุที่ข้าจับเจ้ามาเพื่อสอบปากคำนั่นก็เพราะเจ้าถูกสงสัยว่าเป็นคนฆ่าเฉินเหวินหาน!” กู้หวนเนี่ยนกล่าว
“จะเป็นไปได้อย่างไร! เหวินหานเป็นบุตรชายของข้า ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไร!” นางเฉินพูดเสียงดัง บัณฑิตทั้งหลายพากันวิจารณ์เสียงขรม
“มารดาจะฆ่าบุตรได้อย่างไร? นี่มันอุกอาจเกินไปแล้ว!”
“ใช่แล้ว หรือว่าจะหาแพะรับบาป? ท่านคิดว่าทุกคนโง่หรืออย่างไร?”
“นอกจากจ้าวจิ่งซวนจะปิดผืนฟ้าด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้ว เขายังผลักความผิดไปให้มารดาของเหยื่ออีก!”
“หากเป็นแบบนี้ต่อไปกฎหมายของต้าโจวจะยังศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกหรือ?”
อารมณ์ของบัณฑิตพุ่งพล่าน
“เงียบ!!”
เสียงค้อนทุบลงกับโต๊ะอย่างแรง ทำให้ลานพิจารณาคดีเงียบเสียงลง แต่สายตาของพวกเขานั้นยังเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง หากศาลต้าหลี่ไม่มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผล เรื่องนี้จะต้องบานปลายเป็นแน่!
“เฉินเหวินหานไม่ใช่บุตรแท้ๆ ของเจ้า! เขาเป็นเพียงลูกเลี้ยงเท่านั้น!” กู้หวนเนี่ยนพูดขึ้นมาเสียงดัง
จากข้อมูลที่เขาเพิ่งสืบมาได้ ความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเฉินเหวินหานและเฉินหยางนั้นเป็นอย่างไร สกุลเฉินเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย เฉินเหวินหานเป็นบุตรชายคนโตของตระกูล เป็นที่รู้กันดีว่าเขาเป็นคนฉลาดมาตั้งแต่ยังเล็ก บิดาของเขาจึงพยายามเต็มที่เพื่อผลักดันเขาให้ประสบความสำเร็จในการเรียนเพื่อเป็นเกียรติแก่วงตระกูล
มารดาของเฉินเหวินหานเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก บิดาของเขาจึงได้แต่งงานใหม่กับนางเฉิน มีบุตรชายและบุตรสาวอย่างละคน
“เหวินหาน…แม้เหวินหานจะไม่ใช่บุตรในสายเลือดของข้า แต่ข้าก็รักเขาเหมือนลูกของตัวเอง ท่านจะมากล่าวหาว่าข้าฆ่าเขาได้อย่างไร!” นางเฉินว่า
“ใต้เท้า หากท่านไม่เชื่อข้า ท่านส่งคนไปสืบดูความสัมพันธ์ของข้ากับเขาได้ ความสัมพันธ์ของข้ากับเหวินหานเป็นไปอย่างดี”
จากการสืบสวน นางเฉินปฏิบัติกับเหวินหานเป็นอย่างดี นางดูแลเขาเหมือนบุตรของตัวเอง ความสัมพันธ์แม่ลูกเป็นไปด้วยดี ตอนที่เฉินเหวินหานได้รับจดหมายแนะนำให้เข้าเรียนที่กั๋วจื่อเจี้ยน นางเฉินเลือกที่จะทิ้งบุตรชายและบุตรสาวของตัวเองไว้ข้างหลังเพื่อตามมาดูแลเขาในเมืองหลวงด้วยซ้ำ
แต่เรื่องราวเป็นแบบนั้นจริงหรือ?
กู้หวนเนี่ยนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะ มันคือใบสั่งยา
“นางเฉิน เจ้าจำได้หรือไม่ว่ากระดาษแผ่นนี้คืออะไร?” กู้หวนเนี่ยนถาม เจ้าหน้าที่ส่งใบสั่งยาไปให้นางเฉิน นางมองไปที่ใบสั่งยาลอบกลืนน้ำลายครั้งหนึ่ง
“ใต้เท้า สุขภาพของเหวินหานไม่ค่อยดีเขาต้องกินยาเสมอ นี่คือใบสั่งยาของเขา ข้านำมันไปรับยาทุกเดือน มันเป็นเพียงยารักษาโรคเท่านั้น หากท่านไม่เชื่อจะไปสอบถามฮุ่ยชุนดูก็ได้เจ้าค่ะ”
นางเฉินจงใจพูดถึงฮุ่ยชุนเพื่อทำให้รอดพ้นจากข้อกล่าวหานี้
“ยาข้างต้นนั้นใช้ได้จริง แต่เจ้าไปที่ร้านขายยาอื่นเพื่อซื้อยาตัวอื่น และใบสั่งยาใบนี้กับใบนั้นหากดื่มแยกกันก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่หากดื่มพร้อมกันเมื่อไหร่มันจะเป็นพิษเรื้อรัง!”
กู้หวนเนี่ยนกล่าว
