เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 525 คนที่มีความสุขที่สุด
บทที่ 525 คนที่มีความสุขที่สุด
เว่ยฉิงเดินเข้าไปเห็นภรรยานั่งอยู่ในสวน เขาเดินไปข้างๆ วนรอบๆ ตัวถังหลี่สักสองครั้ง หลังจากตรวจดูละเอียดถี่ถ้วนแล้วไม่เห็นว่านางบุบสลายตรงไหน เขาจึงได้วางใจ
“ฮูหยิน เจ้าไม่สบายหรือ?” เว่ยฉิงถาม
“ข้า…ไม่สบายนิดหน่อย” ถังหลี่มองสามี
เว่ยฉิงเริ่มวิตก ร่างกายของเขาตึงเครียดขึ้นมา
“เจ้าไม่สบายที่ใด?”
พรืด..
ฮวาเฟิ่งเซี่ยที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าวิตกกังวลของเว่ยฉิง นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ชายหนุ่มงงงวย เขามองถังหลี่ ที่กำลังเอามือแตะที่หน้าท้องของตน
“ฮูหยิน ท้องเจ้าเป็นอะไรหรือ?” เว่ยฉิงสับสนเล็กน้อย
ฮวาเฟิ่งเซี่ยยิ้ม แสดงว่าถังหลี่ไม่ได้ป่วย ภรรยาของเขาสัมผัสที่หน้าท้องของตนเอง…เป็นไปได้ไหมว่า…..
ดวงตาของเว่ยฉิงเบิกกว้างทันใด หรือจะเป็นเรื่องที่เขาหวังเอาไว้? ดวงตาพยัคฆ์ของเว่ยฉิงจับจองที่ภรรยา
“ฮูหยิน…เจ้าท้องหรือ?”
ถังหลี่ยิ้มพยักหน้า เว่ยฉิงตัวแข็งทื่อทันที ความปีติยินดีพลุ่งพล่านไปทั้งหัวใจ นางกำลังมีลูก! ลูกของพวกเขา! เขากำลังจะเป็นพ่อคน! เขามีความสุขมากจนเวียนหัว เขาอยากจะอุ้มนางไว้ไว้ในอ้อมแขนชูนางขึ้นให้สูง หมุนไปรอบๆ แต่เขาจะทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นลูกในท้องจะตกใจกลัว!
แล้วถ้าวิ่งไปรอบๆ จวนสองครั้งล่ะ? แต่เขาไม่อยากให้นางคลาดสายตาเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายแล้วเขาทำได้แค่ยื่นมือใหญ่เทอะทะไปวางบนหน้าท้องของภรรยา การเคลื่อนไหวของเว่ยฉิงอ่อนโยนมาก เขารู้สึกถึงลูกได้ ทันใดนั้นดวงตาของเขาเบิกกว้าง
“ฮูหยิน ลูกเตะข้า!”
“…..”
ถังหลี่มองสามีราวกับเขาเป็นตัวโง่งม
“หมอบอกว่าเด็กเพิ่งอายุได้หนึ่งเดือนเท่านั้น”
ทารกอายุหนึ่งเดือนจะเตะได้อย่างไร ? ถังหลี่คิดว่านางท้องตั้งแต่วันที่นางฝัน นับจากวันนั้นเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น
หลังจากถูกภรรยาตำหนิ เขาก็หัวเราะออกมา
ฮวาเฟิ่งเซี่ยขอตัวออกไปพร้อมกับจ้วงจ้วงเพื่อให้ทั้งสองคนตามประสาสามีภรรยา
เมื่อฮวาเฟิ่งเซี่ยออกไปเว่ยฉิงคว้าถังหลี่เข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนของเขา
เขากอดภรรยาที่มีบุตรของพวกเขาอยู่ในท้อง ชายหนุ่มเหมือนกับได้ครอบครองโลกทั้งใบ ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีความสุขมาก
“หมอว่าอย่างไรบ้างหรือ?” เว่ยฉิงถาม
“เขาบอกไม่เป็นไร จ่ายยาบำรุงให้” ถังหลี่ว่า
“ฮูหยินเจ้าหนาวไหม?” เว่ยฉิงถามอีกครั้ง ตัวของเขาอบอุ่นราวกับเตาขนาดใหญ่บราวนี่ออนไลน์
“ร้อน” ถังหลี่บอก
ชายหนุ่มรีบปล่อยตัวนางอย่างรวดเร็ว เขาทำตัวราวกับถังหลี่เป็นตุ๊กตากระเบื้องที่หากไม่ระมัดระวังให้ดีเขาจะทำร้ายนางได้
“เว่ยฉิง ข้าไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”
เว่ยฉิงโน้มตัวเข้าไปหานางอีกครั้งราวกับสุนัขตัวใหญ่ จากนั้นก็นั่งลงข้างๆ หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะขบขันเมื่อเห็นคนตัวใหญ่โตแบบเขาแสดงท่าทีโง่เขลาออกมาเช่นนี้ นางยังสัมผัสถึงความรู้สึกทะนุถนอมที่สามีมีต่อตนเอง ถังหลี่เอื้อมมือไปลูบหัวเขา
“ฮูหยินเจ้าหิวหรือไม่?” เว่ยฉิงถาม
ถังหลี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง ตอนนี้นางจึงหิวมาก เว่ยฉิงรีบไปที่ครัวกลับมาพร้อมกับโจ๊กหนึ่งชาม
“ข้าป้อนเจ้าเอง”
“ข้ามีมือนะ” ถังหลี่ยิ้ม
“ภรรยา ข้าอยากป้อนให้” ถังหลี่ปล่อยให้เขาทำตามใจ ในตอนบ่ายวันนั้น เว่ยฉิงติดตามนางไปตลอดเวลาราวกับเป็นหางขนาดใหญ่ของถังหลี่
ระหว่างที่กินอาหารเย็นเมื่อถังหลี่แจ้งข่าวว่านางกำลังจะมีลูก นายท่านอู่และฮูหยินอู่นั้นมีความสุขมาก ควรจะเป็นแบบนี้นานแล้ว นางรู้ดี ฮูหยินอู่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
คุณหนูเจ้าคะ นายน้อยกำลังจะมีบุตรแล้วเจ้าค่ะ
นายท่านอู่เอาแขนโอบภรรยาไว้
ในตอนแรกที่ตระกูลเซียวถูกใส่ร้าย ทั้งตระกูลถูกตัดศีรษะ ฮองเฮาฆ่าตัวตาย องค์ชายหายไป ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดมิด ตอนนี้เขาได้พบกับองค์ชายที่หายตัวไปแล้ว เขาเก่งกาจมากสามารถจัดการปัญหาน้ำท่วมในเหลียงโจวได้ ตอนนี้ยังได้เป็นเจ้ากรมอาญา และกำลังจะมีทายาท ทุกอย่างกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งเขาจะดึงเมฆที่บดบังอยู่ให้เห็นแสงจันทร์ให้ได้
หลังอาหารเย็นเด็กๆ เข้ามาหาถังหลี่ทีละคน สวี่เจวี๋ยและเว่ยจื่ออั๋งนำสิ่งของล้ำค่าในห้องหนังสือมาให้ เว่ยจื่ออี้ให้หนังสือเล่มโปรดของเขามา ส่วนซานเป่านำขนมมากมายมาให้มารดา
“ท่านแม่ นี่สำหรับน้องสาวข้า” ซานเป่าบอก
ซานเป่าเป็นคนที่หวงของกินมากโดยเฉพาะขนมที่นางโปรดปราน แม้แต่อาจารย์นางก็ไม่เต็มใจมอบให้ แต่ขนมทั้งหมดถูกส่งให้มารดา
“นี่สำหรับน้องสาวเจ้าหรือ?” ถังหลี่ถาม นางมองจานขนม หัวเล็กๆ ของซานเป่าผงกขึ้นลง ผมของนางถูกมัดเป็นหางม้าอย่างเรียบร้อยมีระเบียบ ยามที่นางผงกศีรษะหางม้าก็แกว่งไปมา ถังหลี่บีบแก้มอ้วนๆ ของนาง
“แต่น้องสาวเจ้ายังกินไม่ได้” ถังหลี่พูด
ซานเป่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งด้วยความหนักใจ จากนั้นดวงตาของนางก็สว่างขึ้น
“งั้นท่านแม่กิน น้องสาวจะได้กินด้วย”
“เป็นเด็กฉลาดจริงๆ” ถังหลี่พูดด้วยรอยยิ้ม
ซานเป่าที่ได้รับคำชมเงยหน้ามองมารดาอย่างมีความสุข ในขณะที่กินถังหลี่ก็ป้อนซานเป่าไปด้วย เด็กน้อยเคี้ยวจนแก้มปูดฟันของนางบดเร็วราวกับเครื่องจักร
ถังหลี่กินไปสองชิ้นป้อนที่เหลือให้กับซานเป่า นางเอามือปิดปากของตัวเอง
“ท่านแม่ เอาขนมให้น้องสาวข้า”
“น้องสาวเจ้ายังเด็ก เอาแค่สองคำพอ”
ซานเป่าก็วางมือลง แก้มของนางพองขึ้น เด็กหญิงจ้องไปที่ท้องของถังหลี่ ตอนนี้นางกำลังจะมีน้อง! น้องสาวของนางจะต้องงดงามมากเป็นแน่
นางจะแต่งตัวให้น้องสาว ใส่เสื้อผ้าสวยๆ มัดผมให้นาง
ซานเป่าคิดหัวใจของนางเต้นแรงมากขึ้น
ใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืน
ตู้เย่กอดอกเอนตัวพิงประตูอย่างเฉื่อยชา แสงจันทร์ส่องลงมาบนใบหน้าที่สวยงามของเขา เว่ยฉิงยืนอยู่ข้างๆ เขาตัวสูงใหญ่ หน้าตาคมคายดูเด็ดเดี่ยว
ทั้งสองคนเป็นคนหน้าตาดีแต่คนละแบบ
“ดูดวงจันทร์สิ” เว่ยฉิงพูด ตู้เย่มองขึ้นไป
“เห็นแล้ว”
“…”
“สว่างไหม”
“อืม สว่างดี”
“เหมาะกับการฝึกเพลงมวยใต้แสงจันทร์ไหม?”
“หือ?”
“เพลงมวยของซานเป่า ไม่ขึ้นสนิมไปหน่อยหรือ?” เว่ยฉิงพูดเป็นนัยให้ตู้เย่เข้าใจ
“ตงถิงชุนเซ่อสามไห” ตู้เย่กลาว
ตงถิงชุนเซ่อเป็นสุราที่มีชื่อเสียงหายากมาก แม้ว่าจะมีเงินซื้อก็ไม่ได้หาซื้อได้ง่าย สามไห… เว่ยฉิงอ้าปากค้าง เขาชำเลืองมองไปที่ซานเป่าที่เกาะมารดาแน่น
“ตกลง”
ตู้เย่เดินไปหาซานเป่า บอกเรื่องการฝึกเพลงมวย เด็กหญิงเม้มปาก แม้นางจะไม่ต้องการจากมารดาไป แต่ความเข้มงวดของอาจารย์ทำให้นางจำใจต้องลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ตู้เย่จูงมือนางเดินจากไป
ทันทีที่พวกเขาออกไปกัน เว่ยฉิงรีบเกาะถังหลี่ทันที เขากระชับเสื้อคลุมบนตัวของนาง โอบกอดนางไว้พลางชวนคุย
ตกดึกคืนนั้น ถังหลี่เข้ามาในห้องเห็นเว่ยฉิงนั่งเขียนจดหมายภายใต้แสงเทียน
เว่ยฉิงดึงนางไปนั่งข้างกาย
“ภรรยา ข้ากำลังเขียนจดหมายถึงท่านลุงเพื่อบอกข่าวนี้”
เว่ยฉิงพูด แม้จะดึกแล้วแต่เขายังคงตื่นเต้นไม่หาย จึงได้ตัดสินใจเขียนจดหมายหาท่านลุงสามของเขา
“หมอซูกำลังจะกลับมาเร็วๆ นี้ เขาบอกว่าท่านลุงสุขภาพดีขึ้นมากแล้ว ท่านลุงจะมาเมืองหลวงไหม?”
“ข้าจะเขียนถามเขา” ว่าแล้ว เขาก็หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนถามท่านลุง
ท่านลุงสามเป็นญาติทางสายเลือดเพียงคนเดียวของเขา แม้ว่าการมาเมืองหลวงจะค่อนข้างอันตรายแต่ก็ถือว่าเป็นการรวมตัวพบปะกันของครอบครัวได้
หลังจากที่เขาเขียนจดหมายจบแล้วชายหนุ่มพาถังหลี่เข้านอน
เว่ยฉิงนอนไม่หลับเขาลืมตามองดูถังหลี่ จุมพิตที่หน้าผากของนาง
“ฮูหยิน ข้ารู้สึกเหมือนราวกับฝันไป”
ช่างสวยงามราวกับฝันไปจนเขากลัวว่าหากวันหนึ่งตื่นขึ้นมาจะเป็นเพียงความฝันเท่านั้น ถังหลี่กัดปากของเขา
“เจ็บไหม?”
เว่ยฉิงพยักหน้าทันที
“เจ็บ”
“เช่นนั้นก็ไม่ใช่ความฝัน”
ถังหลี่ลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมดกหนาของเขา
“นอนเถอะ” ถังหลี่พูดอีกครั้ง เว่ยฉิงจึงดับตะเกียง
เขาตื่นเต้นจนหลับไม่ลง อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือสัมผัสกับภรรยาของเขา จากนั้นเขาก็นอนไม่หลับอีกเลยจนรุ่งสาง
วันถัดมา
เว่ยฉิงจะต้องไปที่กรมอาญาแต่เช้า เขาจ้องภรรยาอยู่ครู่หนึ่ง ก็ต้องลุกจากเตียงด้วยความไม่เต็มใจ หลังจากแต่งตัวและกินมื้อเช้าแล้ว เขารีบไปที่กรมอาญาทันที
วันนี้มีการประชุมสภาขุนนาง หลังจากขุนนางสองคนเดินเข้าไปยังท้องพระโรง
ในความคิดของขุนนางที่อยู่ในนั้น กู้หวนเนี่ยนแห่งศาลต้าหลี่และอู่อวี้จากกรมอาญาต่างเป็นผู้มีหน้าที่รับผิดชอบทางกฎหมายของต้าโจว พวกเขาแอบได้รับการสมญานามว่ามัจจุราชทั้งสองคน
บรรดาขุนนางต่างรู้ดีโดยทั่วกันว่า จะล้ำเส้นใครก็ได้แต่ห้ามล้ำเส้นมัจจุราชทั้งสองคนนี้อย่างเด็ดขาด
วันนี้เขาเห็นเจ้ากระทรวงอาญาเดินไปหาผู้พิพากษาจากศาลต้าหลี่ ไม่รู้ว่าพวกเขาได้คุยอะไรกันถึงได้ดูมีความสุขกันมากขนาดนั้น
