เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 578 ให้กำเนิดเด็กแฝด

บทที่ 578 ให้กำเนิดเด็กแฝด

เสียงของถังหลี่ร้องออกมาดังขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือของเว่ยฉิงกำแน่น หัวใจของเขาเจ็บเหมือนมีใครมาบีบเอาไว้ มันทรมาก เทียบกับตอนที่ลูกธนูพุ่งเข้าใส่ที่หน้าอกเขายังไม่รู้สึกเจ็บมากขนาดนี้

ตอนนี้ภรรยาของเขากำลังเจ็บปวดกับการคลอดลูก ไฉนเขาจึงไม่สามารถเจ็บปวดแทนนางได้ ?

แต่เดิมเขาอยากมีลูกให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของนางแล้ว เขาเกิดเปลี่ยนใจ แทบไม่อยากได้ลูกสักคนเลย เขาเองก็มีบุตรบุญธรรมถึงสี่คนแล้ว!

ดวงตาของเว่ยฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“ภรรยา ข้าอยู่ที่นี่แล้ว” เว่ยฉิงพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกถึงเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่รู้ว่านานเพียงใดก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงเด็กทารกดังออกมาจากในประตู

“คลอดแล้ว!”

คลอดแล้ว!

เว่ยฉิงกระโดดตัวลอยทันที เขาผลักประตูออกรีบเข้าไปด้านใน เขาเห็นภรรยามองมาที่เขา ใบหน้าเล็กๆ ของนางซีดเซียวไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ผมของนางแผ่กระจาย เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เว่ยฉิงจ้องมองนางตาไม่กะพริบ ถังหลี่มองเขาแล้วยิ้ม เหตุใดจึงสกปรกถึงเพียงนี้?

ใบหน้าของเขาเป็นคราบ เสื้อผ้าดำมอมจนไม่เห็นสีเดิม ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเครายาวดูเหมือนคนป่า เขาผอมลง หากแต่ใบหน้ากลับดูคมสันมีเหลี่ยมมุมชัดเจนขึ้น

ช่างอัปลักษณ์จริง…

ทว่านางไม่อาจละสายตาจากสามีได้เลย

เว่ยฉิงอยากจับมือของนางเอาไว้และสวมกอดนางแน่นๆ เขาอยากจูบภรรยาของเขา แต่เนื้อตัวเขาสกปรกมาก เว่ยฉิงไม่กล้าเข้าใกล้ถังหลี่ เขาเฝ้าดูจากนางห่างๆ อย่างวุ่นวายใจ

“ขอแสดงความยินดีด้วยเจ้าค่ะใต้เท้า ฮูหยินคลอดฝาแฝดเจ้าค่ะ ทั้งคุณชายและคุณหนูน่ารักมาก” นางเหวินพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้ม

ฝาแฝด?

ภรรยาของเขาให้กำเนิดบุตรสองคน เว่ยฉิงจึงทอดสายตามองไปที่เด็กทารกทั้งคู่ พวกเขาถูกวางอยู่ข้างถังหลี่ดูตัวเล็กมาก

“ฮูหยิน เหตุใดเนื้อตัวเขาถึงได้ดูเหี่ยวน่าเกลียดเหลือเกิน” เว่ยฉิงพูด

ถังหลี่หัวเราะออกมา ใช่!ดูเหี่ยวย่น น่าเกลียดจริงๆ

เว่ยฉิงมองดูทารกทั้งคู่ด้วยอารมณ์หลากหลาย นี่คือบุตรของเขากับภรรยา เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับถังหลี่ เขามองเด็กสลับกับภรรยาหลายครั้ง รู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมา

เขามีความสุขเหลือเกิน

“สามี ไปอาบน้ำเถอะ” ถังหลี่กล่าว

เว่ยฉิงออกจากห้องอย่างไม่เต็มใจนัก ในช่วงนี้ถังหลี่ต้องทำความสะอาดร่างกาย และกินอาหารเพื่อบำรุง

ฮูหยินกู้และฮูหยินซูเข้ามาในห้องอุ้มเด็กทารกไว้

“ถังถัง เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนเจ้าเลย โตขึ้นมาจะต้องงดงามเป็นแน่” ฮูหยินซูเอ่ย

ถังหลี่มองทารกที่นางอุ้มอยู่ นางมีใบหน้าเล็กๆ ปากนิดจมูกหน่อย มองแค่แว่บเดียวก็รู้ว่าเหมือนถังหลี่มาก มีเพียงจมูกเท่านั้นที่คล้ายกับเว่ยฉิง

หน้าตาของทารกน้อยคล้ายบิดาและมารดาผสมผสานกันอย่างลงตัว

ครึ่งชั่วยามต่อมาเว่ยฉิงจึงกลับมาที่ห้อง ฮูหยินกู้และฮูหยินซูออกไปจากห้องนอนพร้อมกับเด็กทารกในอ้อมแขน เพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาด้วยกัน เว่ยฉิงอาบน้ำและโกยหนวดเคราออกทำให้เขาดูสะอาดสะอ้านขึ้น เขาหยิบเก้าอี้มานั่งที่ข้างเตียง ชายหนุ่มมองไปที่ถังหลี่ด้วยความตื่นเต้น ถังหลี่มองเขาเช่นกัน

ตอนนี้ใบหน้าของเขาสะอาดและเกลี้ยงเกลา ทำให้เห็นว่าเขาน้ำหนักลดไปมาก นอกจากนี้ยังมีแผลตกสะเก็ดบนใบหน้าของเขาอีก ถังหลี่ยื่นมือออกไป นางต้องการอยากสัมผัสเขาเพื่อให้รู้ว่าสามีของนางกลับมาแล้วจริงๆ

“ท่านโดนลูกธนู..เจ็บมากไหม?” ถังหลี่ถา

“ตอนนี้หายแล้ว ไม่เจ็บแล้วล่ะ” เว่ยฉิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฮูหยิน ตอนนี้ต่อให้ข้าตีลังกาก็ไม่เจ็บแผลแล้ว”

เขาทำท่าจะตีลังกาหากนางไม่เชื่อ ถังหลี่รีบบิดหูเขา

“อย่าวุ่นวาย”

เว่ยฉิงหัวเราะ ฮิฮิ จับมือของนางเอาไว้จุมพิตที่ริมฝีปากของนาง

“ฮูหยิน เจ้าเจ็บไหม?” เว่ยฉิงถาม

ภรรยาของเขาเข้มแข็งมากแทบจะไม่เคยร้องไห้เลย แต่เสียงร้องของนางเมื่อครู่เป็นที่ยืนยันได้ว่านางคงเจ็บปวดมาก

“ตอนแรกเจ็บ แต่ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว” ถังหลี่พูด “หลังจากที่ข้าได้ยินเสียงท่าน ทำให้ข้าอยากจะคลอดลูกเร็วๆ เพื่อที่จะได้เจอหน้าท่าน”

“ฮูหยินของข้า.. เจ้าทำงานหนักแล้ว” เว่ยฉิงจับมือของนางมาแนบที่ใบหน้าของตนเอง ไม่นานก็จับมือของภรรยาเข้าไปซุกใต้ผ้าห่มอีกครั้ง

เขาเอนใบหน้าซบลงบนเตียงเพื่อจะได้มองและใกล้ชิดกับภรรยามากขึ้น เมื่อได้กลิ่นกายของนาง เขารู้สึกได้ถึงความปลอดภัย ช่างน่าอัศจรรย์

“ฮูหยิน เจ้าเหนื่อยแล้วพักผ่อนเถอะ” เว่ยฉิงกล่าว

“ข้าจะร้องเพลงให้เจ้าฟัง”

เว่ยฉิงฮัมเพลงด้วยเสียงต่ำๆ เสียงของเขาแหบและน่าฟังมาก ถังหลี่อ่อนเพลียรู้สึกเหนื่อยเช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงเพลงกล่อมจากเขา ไม่นานนางก็หลับสนิทไป

ส่วนเว่ยฉิงแม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่เขาตื่นเต้นมาก นอนไม่หลับ ได้แต่มองภรรยาอยู่เช่นนั้น จากนั้นจึงได้ผล็อยหลับไปกลางดึก

กลางดึก เว่ยฉิงตื่นมาจูบที่ใบหน้าของนาง

“สามี ขึ้นมานอนบนเตียงเถอะ” ถังหลี่ลำบากใจ เขาทรมานตนเองเช่นนี้ได้อย่างไร เว่ยฉิงขึ้นเตียงนอนลงข้างภรรยา เขายังจ้องมองนางอย่างไม่รู้จักพอ หญิงสาวยื่นมือออกมาปิดดวงตาของเขาเอาไว้ทำให้เว่ยฉิงผล็อยหลับไป นางนอนลงฟังเสียงหัวใจของเขาเต้น จากนั้นจึงได้หลับไปจนรุ่งสาง

เว่ยฉิงตื่นขึ้นมาก่อน ไม่นานถังหลี่ก็ตื่นขึ้นมา เขาจูบภรรยาทันที ตอนนี้ภรรยาของเขาเพิ่งคลอดลูกกำลังจะอยู่ไฟ การอยู่ไฟมีสำคัญมากหากไม่ได้อยู่ไฟจะทำให้สุขภาพไม่ค่อยดี เว่ยฉิงเก็บผ้าห่ม แล้วเปิดประตูออกเพื่อเรียกบ่าวรับใช้นำไปซัก

เว่ยฉิงกินอาหารเช้าและอาหารบำรุงที่หมอซูทำมาให้แล้ว หลังจากที่ภรรยาของเขาให้นมลูกจนเสร็จ เขาเข้าไปหาเด็กน้อยทั้งสองคน พวกเขานอนเคียงข้างกันอยู่ในเปลไม่ขยับเหมือนเมื่อคืน ตัวอ้วนท้วนดูน่ารักมาก

เด็กคนหนึ่งลืมตาขึ้นมาก่อน ดวงตาของเขากลมโตเหมือนผลองุ่น จ้องมองเว่ยฉิงนิ่งๆ แล้วโบกมือเล็กๆ ให้เขา จากนั้นจึงตีไปที่เด็กน้อยที่นอนข้างๆ

เด็กน้อยที่โดนตีตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง เขากะพริบตา เมื่อรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า ปากน้อยๆ เม้มเข้าหากัน เขาปล่อยโฮออกมาทันที เมื่อเด็กคนหนึ่งร้องอีกคนจึงร้องตาม เสียงร้องไห้ของพวกเขาทำให้ผู้คนต่างพากันทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่มีแม่นมมีประสบการณ์วิ่งเข้ามาในห้อง กล่อมเด็กน้อยทั้งสองจนหยุดร้องไห้

เว่ยฉิงไปหาถังหลี่ที่ห้องข้างๆ

“ฮูหยิน ข้ากลัวแทบตาย เมื่อครู่เด็กๆ ร้องไห้เสียงกังจนหลังคาบ้านแทบจะพังลงมาเลย”

ถังหลี่ยิ้มพูดว่า

“เสียงของพวกเขาทรงพลังเหมือนท่าน”

“เฮ้..” เว่ยฉิงเกาหัวอย่างงุ่มง่าม

เขาเดินวนรอบเตียงหลายรอบเหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่มีความสุข จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูจริงจังขึ้นมา

“ฮูหยิน ข้าต้องเข้าวัง” เขาต้องทูลถวายรายงานทุกอย่างที่เขาพบเห็นให้ฮ่องเต้ทรงรับทราบ

ถังหลี่พยักหน้า สามีของนางอดทนต่อความยากลำบากมามาก จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เป็นไม่ได้ที่องค์หญิงใหญ่จะยอมรามือและรอความตาย นางจะต้องสู้กลับแน่