เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 661 มันคือความผิดของเจ้าเอง

บทที่ 661 มันคือความผิดของเจ้าเอง

หลังจากที่เว่ยฉิงกลับมา เขาเดินไปที่ห้องเพื่อหาภรรยาและกอดนางไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าของชายหนุ่มมีความเย็นอยู่เล็กน้อย เขาคลอเคลียใบหน้าเล็กๆ อบอุ่นของนางเพื่อหยอกล้อ ปกติแล้วถังหลี่จะหงุดหงิดและหยิกเนื้อเวลาเขาทำแบบนี้ แต่ครั้งนี้นางกลับไม่ตอบสนอง เว่ยฉิงจึงตระหนักได้ว่าเกิดความผิดปกติ

“ฮูหยิน เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

ถังหลี่เล่าเรื่องราวที่มีคนจับบุตรชายของหยูเหนียงไปเพื่อข่มขู่ให้หยูเหนียงวางยาพิษเด็กทั้งสอง เว่ยฉิงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ มีคนต้องการทำร้ายลูกของเขา!

“ข้าคิดว่าเป็นองค์หญิงอันเยว่” ถังหลี่กล่าว

“ในเมื่อนางวอนหาที่ตาย ข้าก็จะทำให้ความปรารถนาของนางเป็นจริง ฮูหยิน ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าไม่ต้องห่วง” เว่ยฉิงกล่าว เขารับเรื่องนี้ไปดูแลต่อ ประการแรกคือช่วยบุตรชายของหยูเหนียง อีกเรื่องคือทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังได้รับในสิ่งที่ตนเองก่อ เว่ยฉิงส่งคนไปตามองค์หญิงอันเยว่และคนรอบตัวของนาง ไม่ว่าใครจะออกจากจวนคนของเว่ยฉิงก็จะตามไป

จวนผิงหยางโหว

องค์หญิงอันเยว่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนตกเป็นเป้าหมาย ตอนนี้ยังไม่ได้รับข่าวร้ายจากสกุลโหว แสดงว่าพี่เลี้ยงของเด็กพวกนั้นยังไม่ลงมือ

“องค์หญิงจะให้หม่อมฉันไปเตือนนางอีกครั้งหรือไม่เพคะ” สาวใช้กล่าว องค์หญิงอันเยว่พยักหน้าทันที

“เอาอะไรบางอย่างที่ติดตัวลูกชายให้กับนาง นางจะได้รู้ว่าควรรีบลงมือ”

“เพคะ” สาวใช้ของนางตอบรับก่อนจะออกจากจวนผิงหยางโหวไป

สาวใช้นั่งรถม้าจากทิศตะวันออกไปทางทิศตะวันตกของเมือง เข้าไปในตรอกเปลี่ยว รถม้าหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง เมื่อสาวใช้ลงจากรถไปเคาะประตู ทันใดนั้นเสียงเด็กร้องไห้ก็ดังออกมา

สาวใช้ขมวดคิ้ว นางเดินไปตามทางที่มีเสียงเด็กร้องแล้วแล้วผลักประตูออก ในห้องมีชายสองคนและเด็กอ้วนผู้หนึ่ง เด็กน้อยคนนี้อายุราวหนึ่งขวบเท่านั้น บนศีรษะมีมวยผมสองก้อน เขาใส่เสื้อบุนวมหนาๆ เห็นได้ว่าได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีจากครอบครัว

ตอนนี้เด็กน้อยนั่งอยู่บนพื้นสกปรก มีกลิ่นปัสสาวะและกลิ่นเหม็นปะปนอยู่ ในปากของเขามีแถบผ้ายัดไว้ ใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อยตื่นตระหนกเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก

“ร้องตลอดเวลาแบบนี้เอาผ้าอุดปากไว้ดีกว่า” ชายคนหนึ่งพูดอย่างหมดความอดทน สาวใช้มองดูเด็กชายด้วยความรังเกียจเช่นกัน

“ตัดนิ้วของมันมา” สาวใช้บอก ผู้ชายที่อยู่ในห้องชักดาบออกมา ในตอนนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออก ผู้คนจำนวนมากเข้ามาจากทางประตูต่อสู้กับผู้ชายทั้งสองในห้อง ใบหน้าของสาวใช้ซีดลงทันที นางอยากจะวิ่งหนีไปแต่ก็ถูกกระชากไว้

เด็กน้อยที่อยู่บนพื้นถูกอุ้มขึ้นมา พาออกไปด้านนอกให้ห่างจากเรื่องวุ่นวาย ในไม่ช้าชายทั้งสองก็พ่ายแพ้ลง พวกเขาทั้งหมดถูกส่งตัวไปที่กรมอาญาทันที เด็กน้อยถูกส่งกลับไปหาครอบครัวของเขา

หยูเหนียงรอบุตรชายอย่างใจจดจ่อที่บ้าน นางนอนไม่หลับทั้งคืน ในยามที่หลับตาภาพของโกวตันที่นอนจมกองเลือดก็ปรากฏขึ้น นางสวดมนต์ภาวนาในใจนับครั้งไม่ถ้วน หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับบุตรชายของนาง

“ภรรยา เจ้ากินอะไรรองท้องหน่อยเถอะ” สามีของนางเดินเข้าไปพร้อมกับชามโจ๊กในมือ หยูเหนียงส่ายศีรษะไปมา

“ข้าไม่หิว เจ้าว่าตอนนี้โกวตันของเราอยู่ไหนหรือ? เขาได้ทานอะไรหรือยัง? จะหิว จะหนาวหรือไม่?” หยูเหนียงถามขณะที่จับมือกับสามี ใบหน้าของสามีเต็มไปด้วยความกังวลแต่เขาไม่อาจจะเอ่ยปากออกมาได้เลย

“ข้าอยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน พอตื่นขึ้นมาข้าจะได้เจอโกวตันนอนข้างๆ ข้า” หยูเหนียงพูดพร้อมกับสะอื้นเบาๆ

“แม่โกวตัน พ่อโกวตัน ออกมาเร็วๆ โกวตันกลับมาแล้ว” ทันใดนั้นเองที่ด้านนอกประตูก็มีเสียงตะโกนขึ้นมา หยูเหนียงรีบลุกขึ้นยืนวิ่งออกไปทันที นางเห็นโกวตันถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนเด็กน้อยร้องไห้สะอื้นไม่หยุด

“โกวตัน” หยูเหนียงตะโกนเสียงดัง นางกอดโกวตันไว้ในอ้อมแขนของนาง

“แม่..” เสียงของเด็กชายแหบแห้งจากการร้องไห้เป็นเวลานาน เขาซุกตัวในอ้อมกอดของมารดา หยูเหนียงร้องไห้เสียงดังไม่หยุดด้วยความดีใจ นางเจอลูกชายที่หายไปแล้ว!

หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไป นับครั้งไม่ถ้วนที่หยูเหนียงหันไปมองโกวตันที่มีชีวิตชีวาอยู่เคียงข้างนาง นางรู้สึกขอบคุณสวรรค์ โชคดีที่หยูเหนียงเลือกที่จะเชื่อฟังคำพูดของฟู่เหนียง เล่าเรื่องนี้ออกไปจนทำให้โกวตันมีชีวิตรอดกลับมาสู่อ้อมอกของตนเอง

ส่วนเว่ยฉิง ชายหนุ่มจัดการกับทุกคนในบ้านหลังนั้น สาวใช้และชายทั้งสองเป็นคนขององค์หญิงอันเยว่ นางเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเหมือนที่เขาและภรรยาพูดไว้ไม่มีผิด

องค์หญิงอันเยว่ส่งคนไปจับกุมลูกชายของพี่เลี้ยงไว้พร้อมข่มขู่ให้นางวางยาพิษลูกทั้งสองของเว่ยฉิง แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องจัดการให้เร็วที่สุดแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นราชนิกุลหรือองค์หญิงที่สืบสายมาจากโอรสสวรรค์ก็ตามที

เว่ยฉิงทูลเรื่องนี้กับฮ่องเต้โจวโดยตรง สีพระพักตร์ของฮ่องเต้โจวจริงจัง พระองค์ไม่คาดคิดว่าน้องสาวจะกระทำการอุกอาจถึงเพียงนี้ ฝ่ายหนึ่งคือขุนนางที่มีความสำคัญกับเขามาก แต่อีกฝ่ายคือองค์หญิงที่พระองค์ไม่ได้ทรงใกล้ชิดมากนัก แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่พระองค์จะทรงทำลายความไว้วางใจของขุนนางที่มากความสามารถเพื่อเห็นแก่องค์หญิงอันเยว่

คดีในครั้งนี้ต้องสอบสวนให้กระจ่าง

อู่อวี้เป็นเหยื่อในครั้งนี้ กู้หวนเนี่ยนเองเป็นพี่ชายของงถังหลี่ หากกรมอาญาและศาลต้าหลี่เป็นผู้พิจารณาเรื่องนี้ จะก่อให้เกิดการครหาขึ้นได้ ฮ่องเต้โจวจึงแต่งตั้งผู้ที่สอบสวนคดีในครั้งนี้อย่างละเอียด ซึ่งสกุลหลูได้รับข่าวสารนี้เช่นกัน

จวนผิงหยางโหว

ใบหน้าขององค์หญิงอันเยว่เปลี่ยนสี ไม่เพียงแต่ไม่สำเร็จแต่ยังถูกจับได้ว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังอีกหรือ?

“องค์หญิง ท่านทำเช่นนี้จริงๆ หรือ?” หลูอันถามด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า

ในความเป็นจริงแล้ว เรื่องนี้ได้รับการยืนยันว่าองค์หญิงอันเยว่คือผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ตอนนี้ก็เหลือแค่ขั้นตอนการพิจารณาคดีเท่านั้น เขาจับตาดูองค์หญิงอันเยว่ไว้เพราะกลัวว่านางจะตัดสินใจอะไรหุนหันพลันแล่น แต่ไม่คาดคิดเลยว่านางยังตัดสินใจทำเรื่องเลวร้ายขึ้นมาอีก

เมื่อเห็นแววตาผิดหวังของหลูอัน องค์หญิงอันเยว่ก็ตื่นตระหนก บุตรชายของนางเสียชีวิตไป แรงจูงใจของนางคือการล้างแค้นให้กับหลูเสวี่ยน ส่วนสามี..เขาคือชายที่นางไม่สามารถปล่อยไปได้ เพราะเมื่อการล้างแค้นจบลง พวกเขาสามีภรรยาจะได้ใช้ชีวิตต่อไปอย่างสงบสุข

องค์หญิงอันเยว่รีบคว้าแขนของสามีไว้

“ข้าฝันมาสักพักแล้วว่าเสวี่ยนเอ๋อร์ต้องการให้ข้าล้างแค้นให้เขา ท่านพี่ บุตรชายของเราถูกถังหลี่ฆ่าตายนะ ข้าแค่อยากแก้แค้น..”

“องค์หญิง เราต่างต้องรับผิดชอบการกระทำของเสวี่ยนเอ๋อร์ แล้วท่านไปโทษผู้อื่นได้อย่างไร” หลูอันกล่าว เขาพูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่เหตุใดนางถึงยังไม่เข้าใจความเป็นจริงบ้าง นี่คงเป็นความผิดของเขาด้วยที่อ่อนแอ ได้แต่มองนางตามใจลูกชายจนเสียคนแบบนี้

“ท่านพี่..” องค์หญิงอันเยว่เดินเข้ามาหาเขาใบหน้าของนางตื่นตระหนก หลูอันถอนหายใจเบาๆ เขาดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง

“ท่านพี่ เราควรทำอย่างไรดี.. เสด็จพี่ต้องปกป้องข้าใช่หรือไม่ ข้าเป็นน้องสาวของพระองค์นะ” องค์หญิงอันเยว่พูดด้วยความหวังที่ริบหรี่ นางหวังว่าเสด็จพี่จะดูแลและสั่งให้ผู้พิจารณาคดีช่วยเหลือนาง ให้เอาคนเหล่านั้นมาชดใช้ความผิด เพื่อไม่ให้เรื่องมากระทบถึงนาง เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านนอกในไม่ช้าประตูก็ถูกเคาะ

“องค์หญิง ท่านผิงหยางโหว มีเจ้าหน้าที่อยู่ที่ด้านนอกขอรับ พวกเขามาพาตัวองค์หญิงเสด็จไปที่ทางการเพื่อสอบสวน” เสียงของพ่อบ้านดังขึ้น

และแล้วความหวังสุดท้ายขององค์หญิงอันเยว่ก็พังทลายลง นางเป็นลมในอ้อมแขนของหลูอัน สุดท้ายองค์หญิงที่สูงศักดิ์ก็ถูกพาตัวไปกับทางการเพื่อสอบสวน นางต้องทนทุกข์กับความอัปยศอดสูเช่นนี้

——————————-