เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 7 ความทุกข์ของภรรยาตัวน้อย
บทที่ 7 ความทุกข์ของภรรยาตัวน้อย
เช้าวันรุ่งขึ้นเว่ยฉิงเข้าเมืองเพื่อนำหมูป่าที่เหลืออยู่ครึ่งตัวไปขาย ถังหลี่ดูแลเด็ก ๆ บ้าน ในขณะที่นางกำลังเล่นกับเด็ก ๆ อยู่นั้น หญิงสาวก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งชะโงกมาดู นางรีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตูกวาดสายตามองดูอีกฝ่าย สตรีนางนี้มีใบหน้ากลม ผิวพรรณดีกว่าหญิงสาวคนอื่นในหมู่บ้าน เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูมีราคา แต่ด้วยลักษณะท่าทางแล้วคงไม่ใช่สตรีมีสกุลมาจากไหน
“เจ้ามาหาใครหรือ?” ถังหลี่ไม่รู้จักนางจึงร้องทักทาย ใครจะไปรู้ว่าพอหญิงสาวเอ่ยปาก อีกฝ่ายกลับจ้องดูนางอย่างตกตะลึงแล้วก็หันหลังหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจแม้แต่รองเท้าที่หลุดทิ้งไว้ ถังหลี่รู้สึกมึนงงเป็นอย่างมาก
เกิดอะไรขึ้นกันนะ?
เฉินเสี่ยวชุ่ยวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว นางไม่เคยรู้สึกอับอายเช่นนี้มาก่อน ราวกับหัวใจจะหยุดเต้น เดิมทีเพราะเว่ยฉิงนั้นมีลูกติดถึงสามคน คนที่คิดจะแต่งงานกับพ่อม่ายแบบนี้ได้ย่อมมีแต่สาวอัปลักษณ์เท่านั้น! ต่อมาก็มีข่าวลือจากคนในหมู่บ้านว่าภรรยาของเว่ยฉิงนั้นทั้งสวยงามและเก่งกาจ แต่ใครจะเชื่อล่ะ! แต่เมื่อเฉินเสี่ยวชุยย่องมาแอบดู ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสวยงามถึงเพียงนี้ เฉินเสี่ยวชุ่ยรู้สึกอับอายเหลือเกิน
ในตอนแรกนั้นหญิงสาวคิดว่าความพยายามในหลายปีที่ผ่านมาของนางน่าจะเรียกร้องความสนใจของเว่ยฉิงให้หันมามองตนได้ แต่นางไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลยว่า ชายหนุ่มจะได้ตบแต่งกับสาวงามเช่นนี้
เฉินเสี่ยวชุ่ยรู้สึกคับแค้นใจยิ่งนัก!
นางรู้สึกริษยาสตรีผู้นั้น เว่ยฉิงทั้งรูปหล่อ แข็งแกร่งสมชายชาตรี และเก่งกาจทุกด้าน แต่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้กลับตกเป็นของหญิงอื่นเสียแล้ว!!
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหึงหวงและแค้นอยู่ในอก
“ท่านพี่ คิดอะไรอยู่หรือ?” เจ้าหมูตอนน่ารังเกียจยื่นมือมาแตะที่พวงแก้มของนาง เสี่ยวชุ่ยฟาดไปที่เขา โชคดีที่ชายหนุ่มหลบได้ทัน
“ชุ่ยชุ่ย ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องเจ้านะ! เหตุใดอยู่ ๆ ถึงได้มาตีข้าเล่า”
ชายคนนี้คือหลี่ต้าจู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวชุ่ย เป็นบุรุษอ้วนฉุบ้ากาม เวลาเห็นหญิงสาวที่สวยก็จะชอบเข้าไปตอแย เฉินเสี่ยวชุ่ยรู้สึกรำคาญเขามาก และปกตินางมักจะเมินหลี่ต้าจู้เสมอ จู่ ๆ เฉินเสี่ยวชุ่ยก็พลันเกิดความคิดบางอย่างขึ้น
“ลูกพี่ลูกน้องที่รัก เว่ยฉิงมีภรรยาแล้วนะ นางสวยมากเลย เจ้าเคยเห็นนางหรือยัง?”
……..
“บ้านเว่ย ๆ ข้าเห็นเว่ยฉิงกลับมาจากในเมืองแล้วนะ หอบของมาพะรุงพะรังออกไปดูเขาหน่อยไหม?” เสียงหนึ่งดังมาจากนอกบ้าน
เว่ยฉิงกลับมาแล้ว?
หอบอะไรมาเยอะแยะนะ?
“ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า แม่จะไปช่วยพ่อถือของหน่อยนะ อยู่บ้านกันได้ใช่หรือไม่?”
“ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลน้อง ๆ เอง” ต้าเป่าตบเบา ๆ ที่หน้าอกของตนท่าทางเอางานเอาการราวกับผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ
“ดีมาก” ถังหลี่คลี่ยิ้มลูบหัวของเด็กชายเบา ๆ
หญิงสาวเดินออกจากบ้านไป บ้านสกุลเว่ยอยู่ทางทิศเหนือแต่ทางเข้าหมู่บ้านนั้นอยู่ทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน ทำให้ระหว่างทางนางต้องเดินผ่านทุ่งกก ในขณะที่กำลังเดินผ่านทุ่ง อยู่ ๆ ก็มีชายแปลกหน้าโผล่ออกมาขวางหน้านางไว้
“คนสวย จะไปไหนจ๊ะ?” บุรุษรูปร่างอ้วนเตี้ยที่มีนัยน์ตาตี่เล็ก ยิ้มแย้มส่งมาให้ถังหลี่ หญิงสาวเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะพยายามเดินอ้อมหลบไปอีกทาง
“ข้าไปจะรับสามีข้าที่ทางเข้าหมู่บ้าน อีกไม่นานเขาจะเดินมาถึงนี่แล้ว”
“สามีเจ้าไม่ได้เดินเร็วนักหรอก มีเวลาอีกเหลือเฟือที่เราจะทำอะไรสนุก ๆ กัน..” ชายคนนั้นเดินตามนางไม่ห่าง ใช่แล้ว! เขาคือหลี่ต้าจู้นั่นเอง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ถังหลี่อย่างไม่ละสายตา นังผู้หญิงคนนี้งดงามมาก ทั้งผิวขาวดูนุ่มนิ่ม ใบหน้าสวย ๆ เอวคอดกิ่วและขาเรียว ๆ นั่น คงดีมากที่เขาจะได้มีโอกาสยลโฉมนางใกล้ ๆ
เมียเจ้าเว่ยฉิงหรือ?
ต่อให้หลี่ต้าจู้จะรู้สึกกลัวเว่ยฉิงอยู่บ้าง เป็นเพราะเรื่องในอดีตที่เขาโดนเว่ยฉิงทุบตีเสียจนลุกออกจากเตียงไม่ได้ไปสองสามเดือน แต่ความสวยงามของถังหลี่กระตุ้นให้หลี่ต้าจู้ใจกล้าบ้าบิ่นมากยิ่งขึ้น เขาอยากได้! เขาปรารถนา! ตราบใดที่เขาสามารถจัดการผู้หญิงคนนี้ได้ นางคงอับอายจนไม่กล้าฟ้องสามี และนางจะต้องเชื่อฟังเขา! ถึงตอนนั้นนังหมูตัวเมียผู้นี้จะตกอยู่ในกำมือของหลี่ต้าจู้อย่างสมบูรณ์ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรนางย่อมไม่สามารถปฏิเสธได้
เจ้าเว่ยฉิงจะมาโกรธเคืองอะไรเขาได้ นี่เขากำลังช่วยไม่ให้เมียของมันเหงาหงอยเชียวนะ!
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลี่ต้าจู้กระทำการอุกอาจเช่นนี้ เขาเคยทำสิ่งชั่วร้ายแบบนี้หลายครั้งแล้ว ครั้งนี้คงจะสำเร็จเหมือนที่แล้วมานั่นแหละ ! เขากระหยิ่มยิ้มย่องรีบเข้าไปประชิดตัวถังหลี่อย่างเร็ว เพื่อไม่ให้นางได้มีโอกาสหลบหนี!
“ช่วยด้วย!!” ถังหลี่วิ่งหนีพร้อมตะโกนขอความช่วยเหลือ
“นังลูกหมา! เวลาแบบนี้ไม่มีใครมาสนใจเจ้าหรอก!! จะหนีไปก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้!”
“หยุดนะ!! ช่วยด้วย!!”
“อย่าหนีนะ! จับได้ข้าจะลงโทษเจ้าให้เข็ด!!” หลี่ต้าจู้ตะโกนข่มขู่ไล่ตาม ถังหลี่ออกวิ่งไปตามทางแต่ก็ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นเลย ด้วยร่างกายที่ยังอ่อนแอ หญิงสาวเริ่มเหนื่อยหอบ…นี่นางจะถูกมันจับได้แล้ว!
ให้ตายอย่างไร ถังหลี่ก็ไม่ยอมให้เจ้าสารเลวนี่มาย่ำยีอย่างแน่นอน!!
หากถูกจับได้จริง ๆ คงเหมือนนรกบนดินสำหรับถังหลี่ ต้องหนีให้พ้น! ถังหลี่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว หญิงสาวกระโดดลงไปในแม่น้ำ นางรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง แม่น้ำนี้มีความลึกและไหลเชี่ยว ไอ้เจ้าสารเลวนั่นคงไม่กล้ากระโดดตามลงมาหรอก แต่แล้วก็ได้ยินเสียงดัง พลั่ก! ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากศีรษะ
มีก้อนหินขว้างมาโดนหัวของนาง !
ไอ้คนชั่ว!..พอจับข้าไม่ได้ ก็คิดจะฆ่าปิดปากกันเลยสินะ!
เป็นตายร้ายดีก็ไม่ให้มันจับได้หรอก!
ถังหลี่เริ่มหายใจไม่ออก หญิงสาวสำลักน้ำจนน้ำเข้าปอด ก่อนที่จะค่อย ๆ จมลงไปใต้ผิวน้ำ
ฉันจะตายแล้วหรือ? นี่เป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่ถังหลี่จะหมดสติลง ในช่วงเวลาที่เคลิ้มก่อนจะหมดสติไปนั้น ถังหลี่รู้สึกราวกับเรียวขาทั้งสองข้างกลายเป็นหางปลาแสนสวย นางเปลี่ยนรูปร่างเป็นปลาหลี่[1]แล้วว่ายน้ำหนีไปอย่างอิสระเสรี….
………..
“ฮือออ ท่านแม่! อย่าตายนะ ฮึก”
“ท่านแม่ตื่นเร็ว ฮือ ๆ ท่านตื่นเร็ว ๆ นะ ฮือ ๆ พวกข้าจะไม่ดื้อกับท่านแม่อีกข้าสัญญา”
“ท่านแม่อย่าทิ้งพวกเราไป! ฮือออออ”
“ฮืออ เป็นความผิดของข้า ที่ไม่ดูแลท่านแม่ให้ดี ฮือออ”
เสียงสะอื้นไห้ดังระงมไปทั่ว เมื่อถังหลี่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนเห็นเจ้าก้อนแป้งยืนร้องไห้อยู่ข้างเตียง เด็กทั้งสามมีดวงตาปูดโปนแถมเลอะเทอะไปด้วยน้ำมูกและคราบน้ำตา ทำให้ดูน่าสงสารมาก
ต้าเป่าเป็นคนแรกที่สังเกตว่าถังหลี่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว แววตาของเด็กน้อยฉายความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“ท่านแม่ยังไม่ตาย!”
“ท่านพ่อ! ท่านแม่ยังไม่ตาย!”
“อ๊ะ ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่!” ซานเป่าโถมเข้ามาในอ้อมอกของถังหลี่ เด็กน้อยกอดผู้เป็นมารดาไว้แน่น
“ท่านแม่อยู่กับข้านะ! ฮึก ห้ามไปไหนอีกนะ!” เสียงของหนูน้อยสั่นเครือ ใบหน้าน่ารักนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา ยิ่งทำให้ถังหลี่ทั้งขบขันทั้งรู้สึกผิด หญิงสาวลอบถอนหายใจ ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบพร่า
“ซานเป่า.. หนูทำแม่เลอะน้ำมูกไปหมดแล้ว” เจ้าเกี๊ยวน้อยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเป็นสีแดงขึ้นมา เด็กน้อยเขินอายเป็นอย่างมาก
เว่ยฉิงเดินเข้ามาหาช้า ๆ หญิงสาวมองไปที่อีกฝ่ายพบว่าชายหนุ่มมีดวงตาแดงก่ำและดูอ่อนล้า เขาเดินมาที่เตียงก่อนจะอุ้มลูกสาวออกจากอกของถังหลี่ มือหยาบกระด้างนาบไปทั่วใบหน้าของนางเพื่อตรวจดูอุณหภูมิของร่างกาย ถังหลี่รู้สึกเวียนหัวไม่น้อย
“เจ้าช่วยข้าเอาไว้หรือ? “
“อืม ข้าเจอเจ้าในแม่น้ำ”
ในตอนนั้นเว่ยฉิงเดินผ่านแม่น้ำมาพอดี เขาสังเกตเห็นรองเท้าของถังหลี่ลอยขึ้นมา เขารีบถอดเสื้อผ้าออกแล้วกระโดดลงไปงมหาหญิงสาว โชคดีที่หาพบ ชาวบ้านบอกว่าถังหลี่โชคดีมากที่รอดมาได้ ส่วนเว่ยฉิงก็คิดว่านางช่างตายยากเสียจริง ถังหลี่สำลักน้ำเข้าไปเยอะมาก หญิงสาวสลบไม่ยอมฟื้นขึ้นมา..
“ข้าสลบมานานแค่ไหนหรือ?”
“หนึ่งคืน”
“เจ้าได้นอนบ้างหรือไม่? เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ?”
“ถ้าเจ้าตาย ข้าก็เสียเงินยี่สิบตำลึงไปเปล่า ๆ นะสิ! ” เว่ยฉิงพึมพำเบา ๆ
ถังหลี่อมยิ้ม เขาดูเป็นห่วงนางอย่างเห็นได้ชัด แต่บุรุษผู้นี้ปากหนักยิ่งนัก หญิงสาวรู้สึกปวดหัวมาก
“ดื่มยาก่อนเถิด”
แต่แล้วถังหลี่ก็จำชายอ้วนผู้นั้นได้
“มีผู้ชายอ้วนเตี้ยคนหนึ่ง เขามีไฝขนาดใหญ่ที่ข้างจมูกแล้วก็มีแผลเป็นใต้ตา เจ้ารู้จักเขาหรือไม่?” ถังหลี่อธิบายลักษณะของเจ้าสารเลวคนนั้นให้เว่ยฉิงฟัง เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาคือคนที่มาตะโกนบอกให้นางไปหาเว่ยฉิง แล้วดักรอถังหลี่ตรงทุ่งต้นกก หญิงสาวคับแค้นใจมาก ต่อให้นางตายเป็นผีก็จะมาลากตัวไอ้ชั่วนั้นลงนรกให้ได้!
“หลี่ต้าจู้? เขาเป็นคนทำร้ายเจ้าหรือ?” แววตาของเว่ยฉิงวาวโรจน์
“ใช่ ไอ้ชั่วนั้นมันมาดักข้า พยายามจะฉุดข้า!” ถังหลี่ครุ่นคิดถึงวิธีเอาคืนชายคนนั้น แต่ร่างกายของถังหลี่ตอนนี้อ่อนแอมาก ถ้านางแข็งแรงมากกว่านี้ คงได้ซัดเจ้าคนสารเลวนั้นจนหมอบไปอย่างแน่นอน!
เว่ยฉิงจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของเขาเจือไปด้วยความอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว แต่เมื่อเดินออกจากห้องไป สีหน้าของเว่ยฉิงก็เย็นเยียบขึ้นมาทันที ดวงตามีเพลิงแห่งโทสะลุกโชนราวกับเทพเจ้าแห่งสงคราม
———————————–
[1] ปลาหลี่คือปลาคาร์ฟ
