เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 777 จดหมายจากตู้ชิงหยู

บทที่ 777 จดหมายจากตู้ชิงหยู

“มือของเจ้า เจ็บหรือไม่?” ตู้เยี่ยนถาม

“บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มากหรอก” ใบหน้าของจางจ้าวหมิงปรากฏรอยยิ้ม

จะไม่เจ็บได้อย่างไร ตอนนี้ตามร่างกายของจางจ้าวหมิงมีแต่ผ้าพันแผล ใบหน้าของเขาขาวซีด คงเพราะเลือดออกมาก หัวใจของตู้เยี่ยนราวกับว่ามีเข็มแทง หากสังเกตดีๆ จะพบความเศร้าปะปนกับความห่วงใย

“หน้าเจ้าซีดมาก นั่งก่อนเถอะ”

จางจ้าวหมิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งลงตามคำสั่ง เมื่อเห็นท่าทางตื่นตกใจของตู้เยี่ยน เขารู้สึกปลาบปลื้มอยู่ในใจ ความเจ็บปวดบนร่างกายไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสำหรับเขาอีกต่อไป

“คุณหนูตู้ ท่านมาหาข้าหรือ?” จางจ้าวหมิงมองนางด้วยแววตาสดใส

“ใช่ ข้าไม่เห็นเจ้าสองสามวันแล้ว ข้าคิดว่าคงจะมีอะไรเกิดขึ้น..”

“ขออภัยด้วย ข้าบาดเจ็บระหว่างทำภารกิจเลยไม่ได้ไปพบ ข้าควรจะบอกเจ้า” จางจ้าวหมิงพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด เขาคิดว่าหากตัวเองไม่ได้บอกนาง นางก็คงไม่ได้สนใจอะไร ไม่เคยคิดหรือคาดหวังว่านางจะเป็นห่วงเขา

ที่จริง เขาน่าจะขอให้ใครสักคนช่าวส่งข่าวให้นางจะได้ไม่เป็นห่วง

“มือของเจ้า..” ตู้เยี่ยนมองด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไร กระดูกไม่ได้หัก แค่สองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว” เขาพูดอย่างเฉยเมย

“อาการบาดเจ็บเหล่านี้เล็กน้อยมาก ในสนามรบร้ายแรงกว่านี้อีก เช่นตรงนี้..” จางจ้าวหมิงชี้ไปที่หน้าอกตัวเอง

“ข้าเคยโดนธนูยิงเฉียดหัวใจมาก และก็เคยโดนดาบฟันจนถึงกระดูก..”

เดิมทีจางจ้าวหมิงอยากจะบอกว่านี่เป็นการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น แต่แล้วก็สังเกตเห็นว่าคิ้วของหญิงสาวขมวดเข้าหาแน่นขึ้น เขาจึงตระหนักได้ว่ายิ่งพูดยิ่งทำให้นางกังวล จางจ้าวหมิงหยุดพูดแล้วกล่าวอย่างใจเย็นว่า

“ไม่เป็นไรจริงๆ”

เขาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของนาง หวังว่านางจะคลายคิ้วที่ขมวดแน่น

ถังหลี่ที่ยืนรออยู่หน้าประตูได้ยินเสียงหนุ่มสาวคุยกันอยู่ด้านใน น้ำเสียงที่อ่อนโยนของฝ่ายชายทำให้นางพอเดาเรื่องราวได้ ตอนนี้พวกเขาคงมีใจให้กันแล้ว

พี่รองของนางช่างน่าสิ้นหวังจริงๆ ครั้งนี้เขาเป็นสะพานให้กับผู้อื่นไปเสียแล้ว

จู่ๆพี่ชายที่ถังหลี่กำลังคิดถึงก็ปรากฏตัวต่อขึ้นที่ข้างหน้า

“พี่รอง” ถังหลี่เรียก

กู้หวนอวี้พยักหน้า เมื่อมองเข้าไปเขาก็ได้ยินเสียงแว่วออกมา

ถังหลี่สังเกตใบหน้าของพี่ชายตัวเอง..ยิ้มหรือ?

พี่ชายของนางมีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ แต่มันเป็นรอยยิ้มธรรมดาไม่ได้ลึกซึ้งอะไร ต่างจากรอยยิ้มในตอนนี้!

ถังหลี่ราวกับเห็นผี!

นางเคยคิดว่าพี่รองของนางเป็นคนเย็นชา ทำตัวพิเศษกับคนในครอบครัวเท่านั้น แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ คนที่เดียวดายมาสามสิบปีก็มีหัวใจเช่นกัน!

“จ้าวหมิงเป็นเด็กยากจน ข้าช่วยเขามาจากความตาย ตอนนั้นเขายังเด็ก ข้าเก็บเขาไว้เรียกใช้ เขาดูแลข้าในเรื่องประจำวันต่างๆ อีกทั้งยังดื้อมาก ยืนยันจะไปสนามรบเพราะอยากปกป้องข้า ต่อมาเขาก็ช่วยข้าจากความตาย เด็กคนนี้สมควรได้รับความรัก ไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้เจอคนที่รักเขา เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ถังหลี่ได้ยินพี่ชายพูดประโยคยาวๆ ความคิดของเขาคล้ายกับบิดาหมดห่วงบุตร

“พี่รอง ท่านแม่ก็ห่วงท่านเหมือนกันนะ เมื่อไหร่ท่านจะหาพี่สะใภ้ให้ข้าล่ะ?” ถังหลี่หยอกล้อ ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้า

“วันนี้ฝนจะตกหรือเปล่า? ตอนกลางวันยังแดดแรงแท้ๆ เดือนห้านี่อากาศเปลี่ยนแปลงง่ายเสียจริง”

“…”

หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน ถังหลี่แค่หยอกเย้าเท่านั้น นางไม่ได้เร่งรัดให้อีกฝ่ายแต่งงานเหมือนมารดาด้วยซ้ำ เมื่อเห็นว่าพี่ชายของนางไม่อยากพูดถึง นางจึงไม่คิดจะเอ่ยต่อ หากมองจากมุมนี้แล้วพี่ชายของนางดูมีชีวิตชีวาเหมือนมนุษย์มากขึ้น

…

วันถัดมา

ตู้เยี่ยนตื่นแต่เช้าเข้าครัวกับสาวใช้เกือบทั้งวันเพื่อน้ำแกงไก่ถ้วยเดียว

“กลิ่นหอมมากเลยเจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้ชื่นชม ตู้เยี่ยนมีความสุขมาก นางตักน้ำแกงไก่ใส่กล่องอาหารแล้วไปยังจวนสกุลกู้

ฮูหยินกู้สั่งบ่าวรับใช้ไว้ว่า ให้ตู้เยี่ยนเข้าไปได้หาจางจ้าวหมิงได้เลย

ตู้เยี่ยนเดินไปตามความทรงจำตนไปถึงเรือนซงเถา เห็นจางจ้าวหมิงอยู่ที่ประตูทำท่าชะเง้อมองหา ราวกับรอใครอยู่

ทั้งสองคนสบตากันและกัน

“เจ้ารอใครอยู่หรือ?” ตู้เยี่ยนถาม ดวงตาของจางจ้าวหมิงเป็นประกาย

“ข้ากำลังรอเจ้า”

ใบหน้าของนางร้อนผ่าวขึ้นมา

“ระวังแผลจะเปิด ข้าเอาน้ำแกงไก่มาให้เจ้า”

ทั้งสองเข้าไปในห้อง นางเทน้ำแกงไก่ใส่ชามยื่นให้กับจางจ้าวหมิง

“หอมนะ ข้าชิมแล้ว ไม่เหมือนครั้งที่แล้วแน่นอน” ตู้เยี่ยนกล่าว

จางจ้าวหมิงหยิบชามขึ้นมาจิบ เขาไม่เคยกินน้ำแกงที่อร่อยรสชาติดีมากขนาดนี้มาก่อนและรู้สึกชอบมาก เมื่อตู้เยี่ยนจากไปแล้ว เขาจึงเทแล้วค่อยๆ จิบทีละน้อยเพราะกลัวว่าจะหมดเร็ว

“ดื่มช้าแบบนั้นไม่อร่อยหรอก? ให้ข้าดื่มแทนหรือไม่?” เสียงหนึ่งดังขึ้น

จางจ้าวหมิงเห็นมือหนึ่งยื่นเข้ามาทำท่าจะหยิบชามน้ำแกง เขารีบเอามือกั้นไม่ยอมให้ใครแย่งน้ำแกงไก่ของเขา เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าท่านแม่ทัพกำลังมองตนเองด้วยรอยยิ้มล้อเลียน ชายหนุ่มขัดเขิน

“ท่านแม่ทัพ”

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่แย่งเจ้าหรอก”

“ไม่ๆ ของทุกอย่างของข้า ข้าให้ท่านได้” จางจ้าวหมิงอธิบาย “แค่..”

“เจ้ากำลังมีคนรัก คำว่าทุกอย่างของเจ้าหากนางได้ยินจะต้องอิจฉาแน่” กู้หวนอวี้พูดด้วยรอยยิ้ม

“แม้ว่าจะข้ามีภรรยา ท่านแม่ทัพก็สำคัญกับข้าเสมอ” จางจ้าวหมิงพูดอย่างรวดเร็ว

“ไม่ล่ะ ข้าไม่อยากแข่งกับภรรยาเจ้าหรอก” กู้หวนอวี้มองเขาด้วยสายตาหยอกล้อทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังแกล้งตนเองอยู่

“พักฟื้นเถอะ ไม่ต้องกังวลอะไร” กู้หวนอวี้มาพบจางจ้าวหมิงในครั้งนี้ เมื่อเห็นว่าสบายดีเขาก็โล่งใจ

ตู้เยี่ยนมาเยี่ยมจางจ้าวหมิงอย่างสม่ำเสมอ ทุกวันนางจะมาพร้อมกับน้ำแกงที่ทำเอง เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำแกงหรือสุขภาพที่ดีของตัวเขา ทำให้ไม่กี่วันอาการบาดเจ็บของเขาก็หายจนเกือบจะเป็นปกติ

…

จวนสกุลอู่

ถังหลี่ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง เมื่อเห็นลายมือที่คุ้นเคย นางรู้ทันทีว่ามาจากตู้ชิงหยูนั่นเอง

หากนับเวลาแล้วถังหลี่ไม่ได้เจอนางมาเป็นเวลาหกหรือเจ็ดปีเห็นจะได้ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องราวอะไรกับนางบ้าง?

หลายปีที่ผ่านมา ตู้ชิงหยูและตู้เสี่ยวไป๋เดินทางไปยังต่างแคว้น หากทั้งสองไปยังที่ห่างไกลถังหลี่จะไม่ได้รับข่าวคราวเลยเป็นเวลาครึ่งเดือน แต่หากทั้งสองอยู่ในเมืองที่เจริญ ถังหลี่จะได้รับจดหมายทุกเดือน ในจดหมายนางจะเขียนถึงเรื่องที่น่าสนใจ และที่สำคัญคือนางต้องการให้ถังหลี่รู้ว่านางปลอดภัยดี

ดังนั้นเมื่อได้รับจดหมายฉบับนี้ถังหลี่จึงมีความสุขมาก หญิงสาวเปิดจดหมายอ่านแล้วพบว่าเนื้อหาในครั้งนี้สั้นมาก ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจแต่เปี่ยมไปด้วยความสุข

ตู้ชิงหยูกำลังกลับมาที่เมืองหลวง!