เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 793 ศิษย์พี่ของตู้ชิงหยู

บทที่ 793 ศิษย์พี่ของตู้ชิงหยู

ตู้ชิงหยูดื่มมากเกินไป พอนางลุกขึ้นถึงได้เสียการทรงตัว กู้หวนอวี้เข้าไปพยุงแล้วประคองนางเดินออกไป

“กู้หวนอวี้ ท่านไม่ได้เอาเปรียบข้าใช่หรือไม่?”

“ตอนที่เจ้าเอาเปรียบข้า เจ้าโหดร้ายกับข้ามากกว่าที่ข้าทำหรือไม่?” กู้หวนอวี้ตอบอย่างใจเย็น

“ท่านคงไม่คิดแก้แค้นข้าหรอกนะ” ตู้ชิงหยูจ้องเขาอย่างจริงจัง

“เหตุใดข้าจะแก้แค้นเจ้าไม่ได้เล่า?”

“โอ..ช่างหน้าหนา ต่างกับตอนที่อยู่เป่ยหมานยิ่งนัก ตอนที่ข้าแกล้งท่าน ท่านหน้าแดงมาก…”

“หากเจ้าอยากแกล้งข้าอีก ข้าก็ยินดี”

ตู้ชิงหยูพูดไม่ออก กู้หวนอวี้ตอนนี้ช่างมีลิ้นแหลมคมต่างกับตอนที่เขาอยู่ที่เป่ยหมานราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน

ชายหนุ่มช่วยประคองนางลงมาที่ชั้นล่าง มีรถม้าจอดอยู่ที่ข้างร้านอาหาร หญิงสาวไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาอีก นางปีนขึ้นรถม้าไปด้วยมือและเท้าของตนเอง

กู้หวนอวี้ขึ้นรถม้าแล้วนั่งลงที่ด้านข้าง เขาเบียดจนนางต้องกระเถิบไปซุกตัวอยู่ที่มุมรถ

“รถม้าคันใหญ่มาก เจ้าจะมาเบียดอยู่ข้างข้าทำไมกัน?”

“เจ้าเมามาก หากหกล้มไปได้รับบาดเจ็บ น้องสาวข้าอาจจะมาต่อว่าข้าได้”

กู้หวนอวี้ยกน้องสาวของเขามาอ้างทำให้ตู้ชิงหยูพูดไม่ออก เขาได้แต่ให้นางนั่งที่ด้านข้างของตนเท่านั้น

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถม้าเงียบกันไปครู่ใหญ่

“บิดาและมารดาข้าเคยรักกันมาก แต่สุดท้ายชีวิตคู่ของพวกเขาก็จบลงเช่นนั้น ข้าจึงไม่คิดจะแต่งงานกับผู้ใด”

แม้ตู้ชิงหยูจะไม่พูดออกมาแต่กู้หวนอวี้ก็พอเดาเหตุผลได้ ภายในใจของนางแล้ว ความรักที่บิดามีต่อมารดาอย่างลึกซึ้งต่อมาได้พังทลายลง ทำให้หญิงสาวตระหนักได้ว่านางไม่อาจไว้ใจใครได้ และความรักของหญิงชายไม่ใช่สิ่งที่จีรังยั่งยืน นางไม่อยากจบลงเช่นนั้น

กู้หวนอวี้ไม่ใช่เด็กหนุ่มแล้ว เขาเห็นการตายและการพลัดพรากมามาก เขาได้เคยเห็นคู่รักที่อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต สุดท้ายก็กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เขาเคยเห็นแม้กระทั่งคนที่ผลักเพื่อนสนิทของตนให้รับมีดแทนตนเองด้วยซ้ำ เขาได้เห็นผู้คนมามากเกินไป

แต่กระนั้นก็ยังมีคนอย่างเช่นบิดา มารดา น้องสาวและน้องเขยของเขา โดยเฉพาะน้องสาวและน้องเขย พวกเขาอยู่กันมานานถึงสิบกว่าปีแล้ว แต่ความรักและความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่เคยจางหายไป กลับเพิ่มพูนงอกงามขึ้นตามวันเวลาที่เปลี่ยนผัน

สิ่งเหล่านี้ไม่อาจพิสูจน์ได้โดยการยกตัวอย่างหรือแม้แต่ให้คำมั่นสัญญา เขาต้องพิสูจน์ตนเองและใช้เวลาที่จะโน้มน้าวจิตใจของผู้หญิงคนนี้

“ถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง เราแค่อยู่ด้วยกันก็พอ” กู้หวนอวี้พูดเสียงเรียบ หญิงสาวมองเขาอย่างตื่นตะลึง นางตั้งใจจะบอกสิ่งที่อยู่ในใจของตนให้เขาฟัง เขาจะได้เห็นด้านที่น่าเกลียดและอ่อนแอของตนเอง แต่เขากลับแก้ปมที่อยู่ในใจของนางมานานลงได้ นางบอกเขาว่าไม่อยากแต่งงานเพื่อให้เขาตัดใจจากตนเองไปเสีย แต่เขากลับ…

“ก่อนที่ข้าจะพบเจ้า ข้าก็ไม่ได้มีความคิดที่จะแต่งงานเช่นกัน หากพวกเราแต่งงานกันไปแล้ว ข้าเกิดตายในสนามรบขึ้นมาเจ้าจะใจสลาย…” เขาไม่ทันจะพูดจบ ตู้ชิงหยูใช้ข้อศอกถองเข้าที่หน้าท้องของเขา กู้หวนอวี้เจ็บจนพูดไม่ออก

“อย่าได้พูดจาไร้สาระ!”

“เจ้าใส่ใจข้า”

“ท่านซาบซึ้งหรือ?” ตู้ชิงหยูกลอกตา หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ทะเลาะกันจนถึงหน้าจวนสกุลอู่ กู้หวนอวี้ช่วยตู้ชิงหยูลงจากรถม้า พานางเดินไปยังเรือนที่นางอยู่ พวกเขาพบถังหลี่ที่นอกลาน ถังหลี่แปลกใจเมื่อเห็นพี่รองช่วยพยุงตู้ชิงหยูเข้ามา

“พี่รอง…”

กู้หวนอวี้กำลังจะเปิดปากพูด แต่จู่ๆ ตู้ชิงหยูที่อยู่ในอ้อมแขนเขาก็พรวดพราดวิ่งไปกอดถังหลี่ แม้น้องสาวของเขาจะไม่สูงมากนัก แต่ก็แข็งแกร่งพอที่จะโอบนางเอาไว้ได้

ถังหลี่ได้กลิ่นสุรา ใบหน้าของตู้ชิงหยูแดง นางคงจะเมาไม่น้อย แต่ที่น่าแปลกคือดวงตาของนางแดงก่ำราวกับคนร้องไห้ ด้วยนิสัยของตู้ชิงหยูแล้วไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางจะร้องไห้ออกมาให้ผู้ใดเห็น

ถังหลี่มองพี่ชาย เขาส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ต้องกังวลเรื่องได้รับการแก้ไขแล้ว

“น้องสาว ข้าฝากให้เจ้าดูแลนางด้วย ข้าจะกลับก่อน” ว่าแล้วกู้หวนอวี้ก็หันหลังกลับไป

หลังจากดื่มสุราแล้วตู้ชิงหยูเหนียวตัวมาก นางร้องขอให้ถังหลี่อาบน้ำให้ตนเอง

เว่ยฉิงกลับมาพอดี เขาได้ยินที่นางพูดว่าอยากอาบน้ำกับภรรยาของเขา ใบหน้าเขากลายเป็นสีเขียวไปทันที

กู้หวนอวี้แย่มาก เขาไม่มีปัญญาเกี้ยวผู้หญิงของตนให้อาบน้ำยวนยาง[1]กับตนเองได้ ต้องให้เขาช่วยเหลืออีกแล้วหรืออย่างไร?

เว่ยฉิงเรียกบ่าวรับใช้สองคนมาช่วยตู้ชิงหยูอาบน้ำแทนภรรยาของเขา

ถังหลี่กลับเข้ามาในห้องหลังจากไปช่วยเหลือคนเมา เสื้อผ้าขอนางเปียกไปหมด เว่ยฉิงเดินเข้ามาหา เขาดมกลิ่นไปตามร่างกายของนางแล้วบ่นว่า

“กลิ่นสุราแรงมาก เจ้าต้องอาบน้ำอีกครั้งแล้วล่ะ” สีหน้าเขาจริงจัง เมื่อเห็นถังหลี่เดินออกไปเพื่อจะเรียกบ่าว เขาก็ยืนกรานว่าจะอาบน้ำให้นางเอง

แน่นอนว่าการอาบน้ำยวนยางย่อมนานกว่าปกติอยู่แล้ว

เมื่อถึงเวลาเอนหลังลงนอนบนเตียง ถังหลี่จึงได้รู้สึกเหนื่อยไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อนึกถึงดวงตาแดงก่ำของตู้ชิงหยูขึ้นมา นางก็ไม่สบายใจ

หรือว่านางจะมองข้ามบางอย่าง?

“ฮูหยิน เจ้าอย่ากังวลเรื่องนี้เลย พี่รองจะดูแลนางเอง ให้โอกาสเขาสักหน่อย เขาจะทำสำเร็จเองนั่นแหละ” เมื่อได้ยินคำพูดของสามี นางจึงได้เบาใจลง

นางกับตู้ชิงหยูเป็นเพื่อนสนิทกัน พี่รองของนางสามารถเข้ากันได้ดีกับชิงหยู พวกเขามีจิตใจและนิสัยคล้ายกันจนคบกันเป็นสหายได้

“ฮูหยิน เจ้าควรกังวลเรื่องของสามีมากกว่า” เว่ยฉิงว่า

“เรื่องของท่านมีอะไรต้องกังวลอีกหรือ? ฝ่าบาทของท่านเติบโตมากขึ้นทุกวัน ชีวิตของท่านทุกวันนี้ก็สบายมากขึ้นแล้ว”

“แต่เดิมก็ควรเป็นเช่นนั้น แต่อีกไม่กี่วันทูตของแคว้นฉู่จะมาเยือน”

ทั้งสองแคว้นเคยขัดแย้งกันมาตลอด แต่หลังจากอดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ทรงงานหนักมากขึ้นเพื่อต้องการรื้อฟื้นความสัมพันธ์และการค้ากับแคว้นฉู่

“ฝ่าบาทไม่ทรงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกหรือ?”

“ครั้งนี้เป็นจิ้งจอกเฒ่า ข้าต้องรับหน้าแทนฝ่าบาทน่ะสิ”

“จิ้งจอกเฒ่าตัวไหนกัน?”

ระยะหลังนี้ถังหลี่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข นางดูแลเด็กๆ ทำอาหารและปลูกต้นไม้ดอกไม้ นางไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย แต่สามีของนางเป็นผู้ที่รับข้อมูลเรื่องนี้โดยตรง เขาจึงได้กลับมาบ่นให้นางฟัง ถังหลี่จึงเป็นคนแรกที่ได้รู้ข้อมูลในราชสำนัก

“อัครเสนาบดีแคว้นฉู่ เสิ่นเว่ยเฟิง เขามาจากสำนักเดียวกับอาจารย์ของชิงหยู พูดตามตรงแล้วเขาเป็นศิษย์พี่ของชิงหยูนั่นเอง”

ถังหลี่แปลกใจ เขาเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของชิงหยูหรือ?

ผู้ที่มาจากสำนักเดียวกันกับตู้ชิงหยูย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ไม่น่าแปลกใจที่สามีของนางกริ่งเกรงคนผู้นี้ และให้สมญาเขาเป็นจิ้งจอกเฒ่า

“เจ้าจำได้หรือไม่ว่าตอนที่ชิงหยูรับจื่ออั๋งและสวี่เจวี๋ยเป็นลูกศิษย์ นางได้เอ่ยปากว่านางต้องการเดิมพันกับคนผู้หนึ่ง แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าคิดว่าคนที่นางเดิมพันด้วยน่าจะเป็นเสิ่นเว่ยเฟิงผู้นี้ ภรรยา เจ้าจะสืบถามเรื่องของคนผู้นี้กับชิงหยูได้หรือไม่ รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”

ถังหลี่จดจำเรื่องนี้เอาไว้ หากมีโอกาสนางจะได้ถามตู้ชิงหยู

[1] ยวนยางคือเป็ดแมนดาริน ที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักของคนจีน เล่ากันว่า เมื่อตัวหนึ่งตายอีกตัวก็จะตายตาม อะไรที่เกี่ยวกับความรักจึงมักมียวนยางมีเกี่ยวข้องเสมอ