เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 812 แม่ลูกเปิดใจคุยกัน

บทที่ 812 แม่ลูกเปิดใจคุยกัน

ทางด้านซานเป่าถังเป่า และถังหลี่ต่างนอนกอดกันกลม ถังเป่านอนตรงกลางระหว่างมารดาและพี่สาว ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความสุข

ซานเป่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในสองปีที่ผ่านมาหลังจากที่มารดาจากไปให้ฟัง นางและอู๋หลี่เริ่มจัดระเบียบเผ่าอู๋ซานใหม่ ในตอนนั้นชาวอู๋ซานยังอยู่ในสภาวะสับสนและคับแค้นใจเพราะเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้น ธิดาเทพในฐานะผู้ปกครอง เป็นที่รวมศรัทธาหนึ่งเดียวของทุกคน ในช่วงเวลานั้นพวกของซานเป่าจึงได้รับความกดดันเป็นอย่างมาก

“แต่ท่านผู้เฒ่าเยว่ช่วยเราได้มาก” ซานเป่าหวนระลึกถึงเรื่องราวในตอนนั้น

“นางเป็นคนให้ความคิดเห็นมากมายเพื่อที่จะทำให้ทุกอย่างเหมาะสมกับเผ่าอู๋ซาน”

ในช่วงเวลานั้น ทุกอย่างสับสนและวุ่นวายจนแทบไม่มีเวลาได้พักผ่อนเลยด้วยซ้ำ อู๋หลี่ผอมลงจนทำให้ซานเป่ารู้สึกเป็นทุกข์เวลามองเขา

ด้วยความพยายามของพวกเขา ในที่สุดผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจ ตอนนี้เผ่าอู๋ซานกำลังเดินไปในทิศทางที่ดีขึ้น

“พวกเรานำกฎบางอย่างของต้าโจวมาใช้ โดยลดอำนาจของพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ลงอย่างเหมาะสมและกำหนดกฏอย่างง่ายๆขึ้นมา เพื่อกำจัดบทลงโทษที่โหดร้ายออกไป” ซานเป่าเอ่ยอย่างฉะฉาน จากคำพูดของซานเป่า ถังหลี่รับรู้ได้ถึงความลำบากและเหน็ดเหนื่อยในเวลานั้น หัวใจของนางเต็มไปด้วยความสงสาร ในขณะเดียวกันก็รับรู้ได้ว่าซานเป่าเติบโตขึ้นมากเช่นกัน ไม่ใช่แค่เพียงร่างกายเท่านั้น แต่ยังเป็นเรื่องของความคิดอีกด้วย

ถังหลี่ตระหนักได้ว่า ในตอนนี้บุตรสาวของนางสามารถยืนได้ด้วยขาของตัวเองโดยไม่ต้องอยู่ใต้ปีกของนางอีกต่อไป

“ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ข้ามีเวลามากขึ้น ทำให้มีเวลาได้พูดคุยกับอาจารย์” ซานเป่ากล่าว

ถังหลี่มองนางด้วยความทุกข์ใจ

“ซานเป่าของแม่เหนื่อยมากเลยสินะ แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับลูกในช่วงเวลานั้น”

“ท่านแม่ ข้าเป็นธิดาเทพ นี่เป็นหน้าที่รับผิดชอบที่ข้าต้องแบกรับไว้” ซานเป่ากล่าว

มารดาของนางทำเพื่อนางมามากพอแล้ว

“ท่านแม่ ตอนนี้พี่อาฮวาเป็นผู้นำตระกูลเยว่แล้ว” ซานเป่ากล่าว

“นางเก่งมาก มีความเด็ดเดี่ยวและมีไหวพริบ ทำให้สกุลเยว่มีชื่อเสียงมากขึ้น”

“อามู่ก็แต่งงานแล้ว” ซานเป่าคันปากยุบยิบอยากเล่าให้มารดาฟังเหลือเกิน

“เรื่องของพวกเขาน่าสนใจมาก ภรรยาของเขาเป็นหญิงสาวที่เย่อหยิ่ง นางงดงามมาก บรรดาบุรุษที่อยู่ใกล้ เห็นนางเป็นต้องน้ำลายไหลทุกคน แต่อามู่ไม่เป็นเช่นนั้น เขาชอบมองนางด้วยใบหน้าที่ดุร้าย นางจึงคิดว่าเขาดูพิเศษแปลกกว่าผู้ชายคนอื่น นางทั้งยั่วโมโหและกลั่นแกล้งอามู่ สุดท้ายแล้วนางก็ตกหลุมรักเขา”

ถังหลี่วาดภาพตามแล้วคิดว่าน่าขบขันมาก แม้ภายนอกอามู่จะมีหน้าตาดุร้าย แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนอบอุ่น นางคงได้เห็นนิสัยและตัวตนที่แท้จริงของเขา จึงได้ตกหลุมรักอามู่

“อย่างไรก็ตามตอนนี้ข้ามีข่าวดีอีกเรื่อง” ซานเป่าดูมีเลศนัย

“ท่านแม่คิดว่ามันคืออะไรหรือ?”

“ข้าจะมีพี่เขยหรือ?” ในตอนนั้นเสียงนุ่มนิ่มก็แทรกเข้ามา เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจนทำซานเป่าหน้าแดงก่ำ

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรยัยหนู!”

ถังเป่ากระพริบตาอย่างงุนงง นางเดาผิดไปหรือ?

เรื่องอะไรที่น่าสนใจหรือ?

“ข้าพบธิดาเทพคนต่อไปแล้ว” ซานเป่าพูดอย่างมีความสุข ธิดาเทพองค์ต่อไปจะถูกพบโดยธิดาเทพองค์เดิม นางจะปรากฏตัวขึ้น ในกรณีของซานเป่านั้นกว่าที่ธิดาเทพองค์ก่อนจะพบซานเป่า นางก็มีอายุถึงสามสิบปีแล้ว

ซานเป่ากลัวว่าตัวเองจะมีชะตาเหมือนธิดาเทพองค์ก่อน ที่ต้องอยู่ในตำแหน่งนี้เป็นเวลาถึงสิบๆ ปี นางคิดถึงพ่อกับแม่รวมถึงครอบครัวของนางด้วย โชคดีที่ธิดาเทพคนต่อไปได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว นางมีความสุขมากเมื่อพาธิดาเทพกลับมาที่วิหาร แต่อู๋หลี่ไม่มีความสุข และซานเป่าย่อมรู้สาเหตุนั้นดี

อู๋หลี่ทำใจลำบากที่จะปล่อยซานเป่าไป นางเองก็เช่นกัน

แต่ซานเป่าอยากทำเพื่อตนเอง …

นางอยากเข้าร่วมกองทัพ อยากเป็นแม่ทัพหญิงปกป้องแคว้นและครอบครัวของนาง

ความคิดของซานเป่าหลุดลอยไป จนกระทั่งเด็กหญิงในอ้อมแขนของนางดึงนางกลับมา

“แล้วท่านพี่จะไปได้หรือ?” ถังเป่าถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ได้สิ ข้าจะกลับไปต้าโจวพร้อมกับเจ้า ข้าจะทำตามความฝันของตัวเอง” ซานเป่าพูดพร้อมกับบีบจมูกเล็กๆ ของน้องสาว คิ้วของเด็กน้อยเลิกขึ้นอย่างมีความสุข

แต่รอยยิ้มของซานเป่ายังแฝงไว้ด้วยความกังวล

ถังหลี่รู้ว่าซานเป่าลังเลเรื่องอะไร หญิงสาวจึงพูดขึ้นว่า

“มันยากที่จะทำสองอย่างพร้อมกันได้ เจ้าแค่ทำตามหัวใจของเจ้า”

ซานเป่าจึงตัดสินใจได้หลังจากคิดแล้วคิดอีก นางเสียใจกับอู๋หลี่และไม่เต็มใจจะปล่อยเขาไป แต่นางไม่สามารถอยู่ที่เผ่าอู๋ซานตลอดไปได้เช่นกัน แม่ลูกคุยกันอยู่ค่อนคืนก่อนจะหลับไป

วันถัดมา

ถังหลี่อยากเห็นธิดาเทพตัวน้อย ในตอนเช้านางจึงได้เห็นร่างอ้วนๆ กลมๆ เดินตามอยู่ด้านหลังของมู่เป่า เด็กน้อยวัยประมาณหนึ่งขวบกำลังหัดเดินด้วยขาสั้นๆ ของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงกำลังจะล้ม มู่เป่าก็รีบกอดนางไว้จนเจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคัก

ถังหลี่สงสัยว่าเหตุใดมู่เป่าถึงสนิทสนมกับธิดาเทพตัวน้อย มู่เป่าเป็นเด็กชอบเข้าหาผู้คน เขาตื่นแต่เช้า เดินไปทุกห้องที่สามารถเข้าได้ในวิหาร เขาได้พบกับเหล่าพ่อมด เรียกขานเขาว่าพี่ชาย ทำให้พวกเขาคุ้นเคยกับมู่เป่าอย่างรวดเร็ว

มู่เป่าเห็นเด็กหญิงน้อยกำลังเล่นอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทักทาย ตอนแรกเด็กคนนี้กลัวเขาอยู่บ้าง แต่ด้วยความน่ารักช่างเจรจาของมู่เป่า ไม่นานก็เกลี้ยกล่อมน้องสาวคนใหม่ได้ทันที ภาพตรงหน้าจึงเกิดขึ้น

ซานเป่ารับเด็กน้อยมาจากมู่เป่า เด็กคนนี้ขี้อายต้องพึ่งพาซานเป่าเสมอ นางอยู่ในอ้อมแขนของซานเป่าอย่างว่าง่าย เด็กสาวบีบแก้มเล็กๆ ของนาง

“ท่านแม่ นางน่ารักหรือไม่?” ถังหลี่มองไปที่เด็กน้อยและเห็นว่านางนั้นน่ารักจริงๆ ซานเป่าส่งเด็กเข้าไปในอ้อมแขนของถังหลี่ นางดูหวาดกลัวคนแปลกหน้าเล็กน้อย ร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงแข็งทื่อ เด็กน้อยลอบมองคนอุ้ม ถังหลี่เชี่ยวชาญเรื่องเด็กอยู่แล้ว ไม่นานเด็กน้อยคนนั้นก็ซุกเข้าในอ้อมกอดของถังหลี่แล้วเรียกนางว่า ท่านป้า

ไม่นานนักอู๋หลี่ก็เข้ามา ชายหนุ่มอยู่ในชุดสีดำดูสุขุม สง่างาม เด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงต้นขาของถังหลี่ดูจะหวาดกลัวเขาเล็กน้อย นางเอนตัวเข้าพิงต้นขาของถังหลี่อย่างไม่รู้ตัว

“อาหลี่” ซานเป่าเรียกเขาอย่างอารมณ์ดี

ท่าทีของอู๋หลี่อ่อนลง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ “ธิดาเทพ”

เขามองเด็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคารพเช่นกันว่า

“ธิดาเทพน้อย”

คำแรกที่เขาพูดออกมาเต็มไปด้วยความสนิทสนม แต่อีกคำดูเหินห่าง

เด็กน้อยสังเกตเห็นถึงความแตกต่างทำให้นางหวาดกลัวอาหลี่มาก ธิดาเทพกับพ่อมดศักดิ์สิทธิ์มีความผูกพันกันเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดมาแต่ดั้งเดิม

แต่สำหรับเด็กน้อยแล้ว อู๋หลี่เหมือนกับผู้อาวุโสที่เข้มงวดมากกว่า วันหนึ่งนางก็จะได้พบกับพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ของนางเอง

อู๋หลี่และซานเป่ามีเรื่องต้องพูดคุยกัน มู่เป่าจึงพาเด็กน้อยไป ถังหลี่อยู่กับถังเป่า เว่ยฉิงแอบขยิบตาให้ลูกสาว เด็กน้อยใจดีมาก นางยกมารดาให้กับบิดาอย่างว่าง่ายแล้วปลีกตัวไปเล่นกับมู่เป่าและธิดาเทพองค์น้อยแทน จึงเหลือแค่สามีภรรยาตามลำพัง

“ฮูหยิน เจ้าคุ้นเคยกับที่นี่ดีใช่หรือไม่? พาข้าไปชมรอบๆ หน่อยเถอะ” เว่ยฉิงว่า ไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้ใช้เวลากับภรรยาของเขาสองต่อสองเช่นนี้