เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 824 ตอนพิเศษ ซานเป่า นางยังมีชีวิตอยู่

บทที่ 824 ตอนพิเศษ ซานเป่า นางยังมีชีวิตอยู่

ตู้เย่รู้สึกว่าลูกศิษย์ของเขายังมีชีวิตอยู่ เด็กน้อยคนนั้นไม่มีวันตาย

ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังไม่มีใครได้พบเห็นศพของนางเลยด้วยซ้ำ

นางเป็นคนมีโชคและนางยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

เพียงแต่ตอนนี้เว่ยหนิงกำลังหลงทางอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ตู้เย่ปีนลงไปในจุดที่นางตกลงไป เขาค้นหาตามหน้าผาดูว่านางหล่นไปอยู่ตรงไหน แม้แต่ต้นไม้แทบทุกต้น เพื่อว่าจะเจอร่างของนางที่อาจจะเกี่ยวแขวนอยู่ตามกิ่งไม้ใหญ่

แต่เขาไม่พบเด็กน้อยของเขาที่ไหนเลย…

ตู้เย่ร่อนกายลงไปสำรวจที่ด้านล่างของหน้าผา เขาพบแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวสายหนึ่ง

นางอาจจะตกลงไปในแม่น้ำแห่งนี้ ลูกศิษย์ของเขาว่ายน้ำเก่งมาก นางอาจจะว่ายไปที่ไหนสักแห่ง

ตู้เย่ค้นหาตามแม่น้ำ เมื่อเขาพบแอ่งน้ำลึกก็จะดำลงไปหาทันที นอกจากเขาแล้วก็ยังมีทหารที่ยังคงไม่ยอมแพ้ พวกเขาจะเห็นตู้เย่ที่ร่างกายเปียกโชกไปทั้งร่าง วันแล้ววันเล่าผ่านไป ทหารเหล่านั้นต่างถอดใจ เหลือแต่ตู้เย่คนเดียวที่ยังไม่ยอมแพ้

จางจ้าวหมิงยืนอยู่ที่ริมแม่น้ำ มือของเขาพันผ้าไว้ ในการต่อสู้ที่แสนน่าสลดนี้ เขาเกือบจะต้องสูญเสียแขนไป ชายหนุ่มรู้สึกหดหู่เมื่อเห็นร่างที่โผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ

“ตู้เย่ กลับเถอะเว่ยหนิงคงไม่อยากเห็นเจ้าในสภาพนี้” เขาถอนหายใจ

จางจ้าวหมิงรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน การต่อสู้ครั้งนี้ต้าโจวได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์ มีผู้เสียชีวิตไม่กี่พันเท่านั้น ซ้ำยังขับไล่กองกำลังทหารฉู่และพวกคนนอกด่านเกือบแสนนายออกไปได้ ราษฎรที่อยู่ชายแดนจะปลอดภัยอย่างน้อยอีกยี่สิบปี นั่นคือสิ่งที่เว่ยหนิงอยากเห็นมาตลอด….

แต่นาง…

“นางกำลังรอข้าอยู่” ตู้เย่พูด

“ข้าฝันถึงนางตลอด นางหนาวมาก ข้าต้องรีบหานางให้เจอ”

เขาพูดและรีบดำลงไปในแม่น้ำอีกครั้ง

จางจ้าวหมิงหลับตาลงและตัดสินใจออกค้นหาพร้อมเขา ชายหนุ่มคิดว่าการค้นหานี้ เว่ยหนิงคือความหวังที่ทำให้ตู้เย่มีชีวิตรอดอยู่ต่อไป

สถานการณ์นี้ยังดำเนินต่อไปจนกระท่งเว่ยฉิงและถังหลี่มาถึง ทั้งคู่เดินทางมายังซินหนานและเมื่อได้รับข่าวของซานเป่าพวกเขาก็รีบเร่งเดินทางมาตลอด

พวกเขาไปหากู้หวนอวี้ที่ซินหนานก่อน ชายหนุ่มรู้สึกผิดและละอายใจเกินกว่าจะพบหน้าน้องสาวและน้องเขยได้ เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดของกู้หวนอวี้แล้ว ท่าทีของเว่ยฉิงและถังหลี่ยังคงสงบกว่าเขามากนัก ไม่มีใครรู้ว่านางพูดอะไรกับพี่ชายแต่หลังจากนั้น ท่าทีของกู้หวนอวี้ก็ดีขึ้นมาก

ตู้ชิงหยูถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเช่นนั้น โชคดีที่ถังถังมาถึง ไม่อย่างนั้นแล้ว หากกู้หวนอวี้ยังตรอมใจเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าร่างกายเขาจะทนไหวไปได้ถึงเมื่อไร?

“ถังถัง ซานเป่า…” ตู้ชิงหยูสูญเสียความสุขุมไป ใบหน้าของนางซีดเซียวมาก

“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร เจ้าดูแลพี่รองเถอะ” นางยิ้ม กอดตู้ชิงหยูเอาไว้ เมื่อได้ยินถังหลี่พูดเช่นนั้น หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ถังถังเป็นคนมีพลังมาก หากนางบอกว่าไม่เป็นไร นั่นหมายถึงซานเป่าย่อมไม่เป็นไรเช่นกัน

จะต้องมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแน่นอน

ถังหลี่และเว่ยฉิงออกไปตามหาตู้เย่ด้วยกัน เขาถูกเว่ยฉิงลากขึ้นมาจากแม่น้ำ เมื่อทั้งสองเห็นตู้เย่ พวกเขาตกใจมาก เขาน้ำหนักลดลง ใบหน้าซีดเซียว มีผมขาวบนศีรษะ เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อเขาเป็นอย่างมาก

“ซานเป่ากำลังรอข้าอยู่ ข้าต้องตามหานาง” ตู้เย่พึมพำ ในขณะที่กำลังจะกระโจนลงไปที่แม่น้ำอีกครั้ง เว่ยฉิงจับตัวของเขาไว้ ลากตู้เย่กลับไปหาถังหลี่ทันที

“ฮูหยิน ตู้เย่เสียสติไปแล้วให้ข้าตีเขาสักทีดีไหม?” เว่ยฉิงกล่าว ถังหลี่กลอกตาบน นางวางมือที่ไหล่ของเขา

“ตู้เย่มองข้า ข้าถังหลี่เอง”

ดวงตาของตู้เย่หันไปมองถังหลี่

“ข้าขอโทษ..” ที่ดูแลซานเป่าไม่ดี

“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดเจ้า ซานเป่ายังคงปลอดภัยดีอยู่” ถังหลี่ว่า

“ปลอดภัยหรือ?” เขามองนางด้วยความหวัง

แม้เขาจะค้นหาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ความหวังที่นางจะรอดชีวิตก็แสนริบหรี่ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ได้แต่ค้นหานางต่อไปวันแล้ววันเล่าเช่นนั้น

“ใช่ ซานเป่าปลอดภัยดี”

ถังหลี่ตื่นตระหนกมากตอนที่ได้ยินข่าว นางจึงติดต่อกับเทียนเต๋าแล้วบิดหู ข่มขู่เขาว่าว่าหากซานเป่าเป็นอะไรนางจะถอนผมเขาให้หมดหัวเลย!

“มันคือเคราะห์กรรมที่นางต้องเผชิญ แต่นางยังปลอดภัยดีและจะได้รับพรหลังจากนี้” เทียนเต๋าว่า

ถังหลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อรู้ว่าซานเป่ายังปลอดภัย

“นางอยู่ไหน?” น้ำเสียงของตู้เย่ร้อนรน

“ทางเหนือของแคว้นฉู่..” ถังหลี่ตอบ

“เว่ยฉิงและข้ากำลังไปตามหานางที่นั่น จะไปด้วยกันหรือไม่?”

“ซานเป่า อยู่แคว้นฉู่…”

ในขณะที่ตู้เย่ทบทวนคำพูดของถังหลี่ ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น

ซานเป่าปลอดภัย..

นางปลอดภัย!!

เขาหัวเราะออกมาอย่างเสียสติ

“ไปต้าฉู่ ไปตามหานาง” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเร่งรีบ

“ใช่! แต่ตอนนี้เจ้าต้องไปอาบน้ำก่อนไม่เช่นนั้นจะไม่สบายได้”

“ฮูหยิน ข้าหนาวจัง” เว่ยฉิงแสร้งขดตัวอย่างน่าเวทนา แต่ร่างกายที่ใหญ่โตของเขายากที่จะทำให้ผู้ใดเวทนา

“ท่านอาบแดดเสียหน่อยให้ร่างกายอบอุ่นก็พอแล้ว” ถังหลี่ตอบอย่างไร้ปราณี

พวกเขากลับไปที่ซินหนานเก็บสัมภาระและออกเดินทาง พร้อมกับลูกชายหญิงสองคน ซึ่งรออยู่ที่เมืองซินหนานอย่างว่าง่าย

…..

ต้าฉู่ เมืองลู่สุ่ย

ในบ้านแห่งหนึ่งที่ดูทรุดโทรม สาวใช้และผู้คุ้มกันหลายคนมารวมตัวกัน

“เราจะทำอย่างไรดี มีเรื่องเกิดขึ้นกับคุณหนู พวกเราจะจัดการอย่างไร”

“หากกลับไปที่เป่ยเฟิงตอนนี้ แล้วนายท่านรู้เข้า คงฆ่าพวกเราทิ้งแน่”

“พี่สาว ข้ายังไม่อยากตาย”

“หยุดร้องไห้แล้วสงบสติอารมณ์ก่อน”

“เหลียงเฉิง เราทำอย่างไรดี พวกเรามีหน้าที่คุ้มกันดูแลคุณหนู หากเกิดอะไรขึ้นกับนางย่อมไม่มีทางหลบหนีได้”

“ข้าก็จนปัญญาเช่นกัน” พวกเขาเริ่มหมดหนทาง

“เหลียงเฉิง คนที่เจ้าช่วยเอาไว้ นางฟื้นหรือยัง?” สาวใช้ที่มีอายุมากกว่าคนหนึ่งถาม

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเหลียงเฉิงส่ายศีรษะ “ชุ่ยหงถามทำไมหรือ?”

นางส่ายหน้า และไปเปิดประตูห้อง ภายในห้องนั้นมีหญิงสาวผู้หนึ่งนอนอยู่นนเตียง นางเป็นหญิงสาวที่สวยจนตะลึงลาน ผมสีดำของนางยาวสยายแผ่กระจายเต็มหมอนราวกับหมึก ขนตายาว ใบหน้าซีดเซียวดวงตาปิดแน่นราวกับไร้วิญญาณ

ชุ่ยหงยืนอยู่ข้างเตียงของนางเงียบๆ สักพัก สาวใช้อีกคนหนึ่งเดินเข้ามา นางมีหน้าตาและรูปร่างเหมือนกับชุ่ยหงไม่ผิด พวกนางเป็นฝาแฝดกันแต่มีนิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิง พี่สาวเป็นคนใจเย็นเด็ดขาด ส่วนน้องสาวค่อนข้างโง่เขลา ชุ่ยหลู่ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดที่ใบหน้าของหญิงสาวด้วยความระมัดระวัง

“พี่สาว นางสวยมากเลย” ชุ่ยหลู่อดไม่ได้ที่จะพูด

“ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม เจ้ายังจะมาสนใจความงดงามอีก” นางพูดอย่างโกรธเคือง ทันทีที่ชุ่ยหงพูดจบชุ่ยหลู่ก็ตะโกนขึ้นมา

“พี่สาว นางฟื้นแล้ว!”