เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 832 ตอนพิเศษ ซานเป่า พบกัน

บทที่ 832 ตอนพิเศษ ซานเป่า พบกัน

คนตรงหน้าสวมชุดสีแดง รูปร่างเพรียวผอมสูง เขารวบผมยกขึ้นสูง มีผมขาวกระจัดกระจาย อยู่ตามกรอบของใบหน้าที่หล่อเหลา มีเสน่ห์

เว่ยหนิงมองเขารู้สึกได้ถึงความมั่นคงและความอบอุ่นที่แผ่กระจายอยู่ในอกของตนเอง ความรู้สึกบางอย่างไหลท่วมล้นเอ่อออกมา

ชายคนนั้นยังคงมองนางด้วยแววตาที่มั่นคง และปีติยินดีที่ได้พบนางอีกครั้งหลังจากไม่เจอนางมานานมากแล้ว มีทั้งความรักและความหลงใหลปรากฏในดวงตาของเขา

ชายหนุ่มไม่กล้ากะพริบตาเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป ทั้งสองมองหน้ากัน ราวกับสรรพสิ่งรอบกายเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

เว่ยหนิงเปิดปาก ในใจที่หม่นหมอง มีคำพูดที่ติดปากหลุดออกมาอย่างคุ้นเคย

“อาจารย์”

เว่ยหนิงวิ่งไปหาชายผู้นั้น เอามือโอบรอบแขนของเขา แล้วกอดคอเขาแน่น ตู้เย่ยื่นมือไปกอดนางเอาไว้ เมื่อมองเห็นหญิงสาวที่เขาคุ้นเคย บางอย่างที่ว่างเปล่าในหัวใจของเขาก็เต็มตื้นขึ้น

เขาพบนางแล้ว! ลูกศิษย์ตัวน้อยของเขา

“อาจารย์! ” เว่ยหนิงตะโกนเรียกเขาอีกครั้ง น้ำตาไหลลงมา ชิ้นส่วนของความทรงจำที่กระจัดกระจายไม่ต่อเนื่องเหล่านั้นค่อยๆ ถูกเชื่อมต่อกันทีละชิ้นๆ กลายเป็นความทรงจำที่สมบูรณ์ นางคิดถึงอาจารย์ของตนเอง บิดา มารดา หรือแม้กระทั่งตัวตนของนาง

ในที่สุดนางก็จำสงครามที่น่าสลดใจในครั้งนั้นได้ นางตกหน้าผา เมื่อคิดถึงเรื่องของตนเองที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับท่านอ๋องเหยาโดยบังเอิญ ทั้งคู่เป็นศัตรูกันในสนามรบ ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางเห็นเขาแล้วคิดอยากจะเข้าไปโจมตีเขาตั้งแต่แรกเห็น

เว่ยหนิงรู้ว่าอาจารย์ตามหานางเช่นกัน หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุข ไหล่ของตู้เย่เปียกไปด้วยน้ำตาของเว่ยหนิง ทำให้นางอดเขินอายผู้คนบนถนนไม่ได้

เว่ยหนิงพาเขาไปยังมุมสงบไร้ผู้คน หญิงสาวเช็ดน้ำตา รู้สึกอับอายที่ตนเองเป็นถึงแม่ทัพแต่ต้องมาร้องไห้เสียมากมาย อาจารย์ต้องหัวเราะเยาะนางแน่ แต่เมื่อหันกลับไปมองเขา ตู้เย้มองนางด้วยสายตาที่อ่อนโยน ดวงตาดอกท้อที่งดงามยังเต็มไปด้วยความรักใคร่เช่นเดิม นางและอาจารย์ชอบทะเลาะกันมาตลอด พอเห็นสายตาของเขายิ่งทำให้นางอายมากขึ้นไปอีก

“อาจารย์ ข้าสบายดี ดูสิ! แขนขาข้ายังอยู่ดีครบถ้วน แต่ก่อนหน้านี้ข้าความจำเสื่อม” เว่ยหนิงกล่าว

“ข้าตกจากหน้าผาแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว” เว่ยหนิงพูดเบาๆราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“งั้นหรือ…”

“อาจารย์ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่แคว้นฉู่”

“ข้ามาที่นี่กับบิดา มารดาของเจ้า”

เว่ยหนิงได้ยินดังนั้น นางมีความสุขขึ้นมาทันที

“ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าก็มาด้วยหรือ?”

“ยังมีมู่เป่ากับถังเป่าอีกด้วย”

ท่านพ่อ ท่านแม่ และพี่น้องอยู่ที่นี่กันทุกคน เว่ยหนิงดีใจเป็นที่สุด มีคนมากมายที่ห่วงใยนาง

“อาจารย์ ข้าทำให้ท่านเป็นกังวล” เว่ยหนิงรู้สึกผิดไม่น้อย

“ไม่เป็นไร”

“อาจารย์ ท่านดีกับข้ามากเหมือนกับท่านขุดหลุมให้ข้ากระโดดออกมาเลย”

“ไม่เป็นไร ข้ายินดี”

“อาจารย์จะไม่ว่าอะไรข้าเลยหรือ?” ตู้เย่คิดว่าตอนที่เขารอนางอยู่ที่หน้าประตู เห็นเว่ยหนิงเดินมากับชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขารู้สึกหดหู่ไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

เขาส่ายหน้า

“ไปหาบิดามารดาของเจ้ากันเถอะ” เว่ยหนิงคิดถึงพวกเขาไม่น้อย ตอนที่นางกำลังจะตกจากหน้าผา ก็อดคิดไม่ได้ว่าหากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ท่านพ่อ ท่านแม่จะเสียใจมากเพียงใด?

เว่ยหนิงสั่งให้ชุ่ยหงและชุ่ยหลู่รอนางอยู่ที่โรงเตี๊ยม จากนั้นจึงได้ตามตู้เย่ไปหาบิดามารดา พวกเขาอยู่ในโรงเตี๊ยมอีกแห่งหนึ่ง เมื่อนางไปถึงบิดามารดาไม่อยู่ มีเพียงถังเป่าและมู่เป่าเท่านั้น ถังเป่ากำลังนั่งเขียนบางอย่างอยู่อย่างจริงจัง นางนั่งตัวตรง ท่าทางสง่างาม เมื่อเห็นคนเดินเข้ามา ดวงตาของนางโตขึ้น

“พี่สาว!” เด็กหญิงตัวน้อยรีบวิ่งไปกอดเอวพี่สาวของนางเอาไว้ มู่เป่าก็วิ่งเข้ามากอดนางไว้อีกข้างเช่นกัน

“พี่สาว ฮือๆๆ ในที่สุดก็ได้พบพี่แล้ว พวกเราคิดถึงพี่เหลือเกิน” มู่เป่าเป็นเด็กน้อยขี้แย เขาร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

เว่ยหนิงกอดเด็กทั้งสองคนเอาไว้

“พี่สาวสบายดี”

“ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไร” เว่ยหนิงปลอบโยนน้องสาวและน้องชายอย่างนุ่มนวล ถังเป่าปล่อยเอวของพี่สาว จากนั้นก็ถามไถ่นางสองสามข้อราวกับเป็นผู้ใหญ่

ส่วนมู่เป่ายังซุกอยู่กับพี่สาวร่ำไห้ออกมาก ทั้งคู่พากันติดเว่ยหนิงแจ โดยเฉพาะมู่เป่าที่กำชายเสื้อของพี่สาวเอาไว้แน่น เขาตามนางไปทุกที่ไม่ว่านางจะขยับกายไปที่ไหนก็ตาม

“ถ้าข้าไม่จับเอาไว้ พี่สาวจะหนีไป” มู่เป่าว่า

เขากลัวว่านี่จะเป็นแค่ความฝันเท่านั้น ถังเป่าเอื้อมมือไปหยิกน้องชาย เขาร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด

เด็กน้อยถอนหายใจโล่งอก “ไม่ใช่ความฝัน” เขามองเว่ยหนิงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“พี่สาวของข้ากลับมาแล้วจริงๆ”

เว่ยหนิงรู้จากเด็กทั้งสองว่าบิดาและมารดากำลังไปตามหานาง มู่เป่าเรียกนกน้อยมา กระซิบข้อความกับนกสองสามคำ นกน้อยบินจากไป

“ข้าขอให้นกน้อยไปหาท่านพ่อกับท่านแม่ พวกเขาจะได้กลับมาเร็วขึ้น” ว่าแล้วเขาก็พองหน้าอกของตนราวกับต้องการขอคำชมเชย

เว่ยหนิงจับหัวเล็กๆ ของน้องชายโยกเบาๆ

“มู่เป่าของเราเก่งมาก” ถ้าเขามีหางคงจะได้ชี้ขึ้นฟ้าเป็นแน่

“น้องชายยังเป็นเด็กน้อยอยู่” ถังเป่าไม่ได้มองด้วยซ้ำ นางเอียงหัวมากระซิบกับพี่สาวเสียงเบา

“ท่านพ่อก็เป็นเช่นนี้ไม่ต่างกัน” เว่ยหนิงยิ้ม ถังเป่าคิดแบบเดียวกับพี่สาว ท่านพ่อเหมือนน้องชายเพียงแต่ตัวโตกว่าเท่านั้น

สามพี่น้องคุยกันเสียงดัง เสียงของมู่เป่าดังลั่น จนทำให้เว่ยหนิงและถังเป่าต่างทำตัวไม่ถูก ตู้เย่นั่งมองอยู่ด้านข้าง ดวงตาเขาจ้องมองที่เว่ยหนิงพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ไม่นานนักเว่ยฉิงและถังหลี่ก็มาถึง

หญิงสาวมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ระหว่างเด็กน้อยทั้งสองแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้ว่าเทียนเต๋าจะตบหน้าอกของเขารับประกันอย่างเป็นมั่นเหมาะว่าเว่ยหนิงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน แต่ถังหลี่ยังไม่อาจวางใจได้ นางกังวลว่าเว่ยหนิงจะอดทนกับการถูกรังแกและความยากลำบากได้หรือไม่ พอเห็นว่าลูกสาวสบายดี นางจึงโล่งใจได้ในที่สุด ถังหลี่อ้าแขนออก กอดเด็กสาวไว้ในอ้อมแขน

“เว่ยหนิง ซานเป่าของแม่ ในที่สุดแม่ก็ได้พบลูกแล้ว” ถังหลี่พูดเบา

เมื่อได้ยินเสียงของมารดา จมูกของเว่ยหนิงเจ็บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก น้ำตากำลังจะไหลออกมา

เว่ยฉิงอ้าแขนออกโอบทั้งแม่และลูกสาวไว้แนบอก

“เว่ยหนิงอกตัญญู ทำให้ท่านพ่อ ท่านแม่เป็นห่วง” เว่ยหนิงว่า

“ไม่เป็นไร” เสียงของเว่ยฉิงเต็มไปด้วยความโล่งใจ

บิดามารดาจะไม่กังวลใจได้อย่างไร ในเมื่อบุตรสาวของพวกเขาหายไปเช่นนี้ ทั้งคู่กังวลใจมาก เมื่อเว่ยฉิงตื่นขึ้นมากลางดึกครั้งใด เขาเห็นถังหลี่ลืมตาโพลงทุกครั้ง นางต้องเป็นห่วงบุตรสาวมากเป็นแน่ ตอนนี้พบนางแล้ว เขาและภรรยาสามารถนอนหลับอย่างเป็นสุขสักที

“ลูกสาว ใบหน้าของเจ้าเป็นอะไรไปหรือ?” เว่ยฉิงถาม มีบาดแผลที่ดูน่ากลัวอยู่บนใบหน้าเล็กที่สวยงามของบุตรสาวเขา เมื่อเห็นครั้งแรกดูช่างน่ากลัวจริงๆ

เว่ยหนิงเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้พวกเขาฟัง

“สาวใช้ของคุณหนูตระกูลจูวาดรอยแผลให้ข้า” เว่ยหนิงว่า

“ท่านพ่อท่านแม่ ข้าอยากออกจากเมืองพร้อมกับชุ่ยหงและชุ่ยหลู่”

ทั้งคู่ย่อมเห็นด้วยกับความคิดของบุตรสาวอยู่แล้ว พวกเขาขึ้นรถม้าสองคันขับตามกันไป เมื่อมาถึงหน้าประตูเมือง รถม้าได้หยุดกระทันหัน เว่ยฉิงเปิดม่านออก เห็นคนแต่งกายเหมือนทหารยามยืนอยู่ด้านหน้า

“เจ้านายของเรา ขอเชิญท่านผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายาแห่งต้าโจวเข้าพบพะย่ะค่ะ”

เว่ยฉิงขมวดคิ้ว ใครบางคนจากต้าฉู่ค้นพบสถานะของพวกเขาแล้ว

นี่ไม่ใช่เรื่องดี!