เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 842 ตอนพิเศษ ทันสมัย 5
บทที่ 842 ตอนพิเศษ ทันสมัย 5
หลังจากกินหม้อไฟเสร็จแล้ว จ้าวซิงซิงกับหวังเสวี่ยจึงได้ล้างจานด้วยกัน
ในห้องนั่งเล่นถังหลี่นั่งอยู่ที่โซฟา เว่ยฉิงเดินตามมานั่งข้างๆ
“ภรรยา มือของฉันแดงไปหมดเลย สงสัยจะโดนลวก”
“ฉันจะไปเอายามาทาให้”
“แค่เป่าก็หายแล้ว”
จ้าวเฉิงเห็นผู้ชายท่าทางองอาจทำท่าออดอ้อนเช่นนี้ ก็ตกใจจนขนลุก แต่ถังหลี่กลับไม่คิดเช่นนั้น เธอยกมือของเว่ยฉิงขึ้นเป่า จ้าวเฉิงเห็นแล้วรู้สึกวิงเวียนจนต้องลุกเดินหนีเข้าห้องครัว แต่กลับโดนไล่ออกมาเพราะความซุ่มซ่ามของเขา
ในที่สุดถังหลี่กับเว่ยฉิงก็นั่งกอดกันอยู่ที่มุมโซฟานั่นเอง
จ้าวเฉิงคิดว่าตนเองควรหันหลังเดินจากไป แต่ไม่รู้อย่างไรเขากลับอดทนนั่งดูพวกเขาแสดงความรักต่อกันราวกับตนเองเป็นนักโทษ
หลังจากที่หวังเสวี่ยและจ้าวซิงซิงล้างจานเสร็จแล้ว จ้าวเฉิงจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก พวกเขาร่ำลาพร้อมที่จะจากไป เว่ยฉิงกับถังหลี่ลงไปส่งพวกเขาสามคนที่ชั้นล่าง เมื่อจ้าวเฉิงกำลังจะขึ้นรถ เขาพลันนึกขึ้นมาได้ว่าลืมเสื้อคลุม เขาตั้งใจจะเดินไปเอา แต่กลับเหลือบเห็นคู่รักสองคนกำลังจูบกันอยู่ที่มุมห้อง ดวงตาของจ้าวเฉิงเบิกกว้างราวกับถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่อย่างจัง เขาหันหลังวิ่งกลับไปอย่างสะเปะสะปะ
เว่ยฉิงเห็นแผ่นหลังที่วิ่งหนีไป เขาดีใจที่เอาชนะศัตรูหัวใจของตนเองได้ เขาคว้าภรรยาขึ้นมาก่อนจะจูบนางอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ในที่สุดเว่ยฉิงจึงได้ยอมปล่อยถังหลี่ไป
หลังอาหารเย็นพวกเขาพากันออกไปเดินเล่น ในชุมชนที่พวกเขาอาศัยอยู่มีสภาพแวดล้อมที่ดีมาก มีสวนสาธารณะเล็กๆอยู่บริเวณใกล้เคียง เมื่อทั้งคู่ไปที่สวนสาธารณะเขาพบกับชายชราที่อาศัยอยู่ข้างๆ ห้องของถังหลี่ กำลังจูงสุนัขเดินเล่น
ชายชรามองถังหลี่แล้วเอ่ยถามว่า
“เสี่ยวถัง เขาเป็นแฟนของคุณหรือ?”
“สามีของฉันเองค่ะ” ถังหลี่ว่า อย่างไรก็ตามเธอกับเว่ยฉิงก็ได้แต่งงานกันมาสิบกว่าปีแล้ว
เธอเพิ่งพบกับเพื่อนร่วมงานจ้าวซิงซิงและคนอื่นไม่กี่เดือนก่อนหน้า เธอจึงไม่ได้บอกพวกเขาว่าเธอแต่งงานแล้ว เพียงแค่พูดว่าเป็นแฟนของเธอเท่านั้น
เว่ยฉิงไปวิ่งเล่นกับสุนัข ถังหลี่มองสามีที่วิ่งเล่นกับสุนัขด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
“เสี่ยวถัง สามีของเธอเป็นคนดี”
“เขาโง่เขลาไปหน่อย”
“ความสุขจะเกิดขึ้นกับผู้ที่มีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจน เขาเป็นคนอารมณ์ดี” ถังหลี่รู้ว่าชายชราตรงหน้าประเมินเว่ยฉิงได้อย่างชัดเจน
สามีเป็นคนเช่นนี้ เขารู้ว่าตนเองต้องการอะไรในชีวิต เขาไม่หลงใหลกับอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ตราบใดที่ใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมาก็จะหาความสุขในชีวิตได้อย่างง่ายดาย เท่ากับได้รับพรจากสวรรค์อย่างแท้จริง
เว่ยฉิงพาสุนัขตัวน้อยเดินเล่น จากนั้นจึงได้นำไปคืนกับชายชรา
ทั้งคู่เดินกลับที่พักภายใต้หมู่ดาว ลมเย็นๆ พัดมากระทบใบหน้าทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเป็นพิเศษ เมื่อถังหลี่มาถึงเมือง เธอไม่เคยคิดว่าตนเองจะเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ในชีวิต เธอได้เดินทางข้ามเวลาและได้พบกับความรักที่เป็นนิรันดร์ของตนเอง
ช่างโชคดีเหลือเกิน !
เมื่อเว่ยฉิงกลับถังบ้าน เขาเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นทันที พวกเขาพากันนอนดูทีวีอยู่พักใหญ่ เว่ยฉิงกดรีโมทดูทีวีช่องสัตว์เลี้ยงที่เขาชื่นชอบ เขาดูอย่างสนุกสนาน ส่วนถังหลี่ลุกไปอาบน้ำเพราะการกินหม้อไฟทำให้รู้สึกว่าตนเองมีกลิ่นติดตามตัว ครั้งนี้เว่ยฉิงไม่รอช้าเข้ามาอาบน้ำกับเธอด้วย ถังหลี่พักผ่อนมาวันหนึ่งเต็มๆแล้ว นอกจากนี้อ่างอาบน้ำก็ใหญ่พอสำหรับคนสองคน เธอจึงไม่ได้ไล่สามีออกไป
แต่นั่นก็ทำให้ถังหลี่หมดแรงจนเว่ยฉิงต้องอุ้มเธอออกจากห้องน้ำไปที่เตียง ทั้งคู่หลับไปอย่างรวดเร็ว
เช้าวันถัดมาเป็นวันจันทร์ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ถังหลี่ตื่นขึ้นมา
วันจันทร์เป็นวันทำงาน ราวกับชีวิตได้ผ่านมานานแล้ว ถังหลี่อยากมีประสบการณ์ชีวิต เธอเคยร่ำเรียนหนังสือ แม้จะไม่อยากทำงานอีกต่อไป แต่เธอจะขาดความรับผิดชอบไม่ได้ ถังหลี่วางแผนจะลาออกในวันนี้
เธอลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าช้าๆ ได้กลิ่นอาหารทันทีที่เดินออกจากประตูห้องนอน
ที่ห้องครัวถังหลี่เห็นชายร่างสูงกำลังทำครัวง่วนอยู่
เว่ยฉิงสวมชุดกีฬาแต่กระนั้นก็ไม่อาจซ่อนรูปร่างที่ดีของเขาเอาไว้ได้ ไม่ว่าจะเป็นไหล่กว้าง เอวสอบและช่วงขายาวเพรียวของเขา
ถังหลี่ เดินเข้าไปหาเห็นเขากำลังทอดไข่อยู่ ความสามารถในการเรียนรู้ของเขาดีมาก เขาใช้เตาแก้สได้อย่างคล่องแคล่ว และไข่ดาวก็ดูหน้าตาดีเช่นกัน
เว่ยฉิงหันมาเห็นภรรยาจึงจูบเธอที่หน้าผาก
“ไปรอก่อน อาหารจะเสร็จอีกไม่นานแล้ว” ถังหลี่นั่งรออย่างว่าง่าย ไม่ช้าเว่ยฉิงก็ถือจานมาสองใบ พร้อมกับโยเกิร์ตสองขวดจากตู้เย็น ถังหลี่ไม่ได้กินอาหารทันที แต่นั่งเท้าคางมองสามีที่อยู่ตรงหน้า
“ภรรยา มองหน้าฉันทำไมหรือ?” เขาคิดว่ามีบางอย่างติดอยู่ที่หน้าของตนเอง
“สามีของฉันใจดีมาก” ถังหลี่ชมเขา
ถังหลี่ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรอีกต่อไปแล้ว เธอได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในชีวิต ได้เห็นความรักที่ลึกซึ้งมากมาย ความสัมพันธ์ระหว่างสามีกับเธอจึงมีค่าควรแก่การทะนุถนอมเอาไว้ให้ดี
เว่ยฉิงเป็นคนหน้าหนา เขาไม่หน้าแดงยามที่ได้รับคำชม หากกระโดดข้ามไปขอจูบจากภรรยาของเขาแทน
หลังมื้ออาหารถังหลี่วางแผนว่าจะเข้าบริษัท เว่ยฉิงอยากตามเธอไป เขาอยากรู้ว่าสถานที่ที่ภรรยาทำงานเป็นเช่นไร ทั้งคู่ขับรถมาจอดไว้ที่ชั้นใต้ดิน เว่ยฉิงมองถังหลี่ที่ขับรถอยู่พลางคิดในใจว่าภรรยาเขาช่างเก่งกาจอะไรอย่างนี้
เขาอยากขับรถให้ภรรยานั่งบ้าง แต่ว่ากันว่าการจะขับรถเป็นไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องสอบใบขับขี่ก่อน เมื่อได้ใบขับขี่แล้วถึงจะขับรถได้ หนทางยังอีกยาวไกล ของแบบนี้คงต้องค่อยๆ ทำไปทีละขั้นทีละตอน
ถังหลี่จอดรถ จากนั้นจึงให้เว่ยฉิงรออยู่ที่โซฟารับแขกในห้องโถง เธอเดินขึ้นไปชั้นบนตามลำพัง
วันนี้เว่ยฉิงใส่ชุดสูท นั่งตัวตรงรอที่โซฟาอย่างภูมิฐาน ท่าทางเหมือนนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ผู้คนที่เดินเข้ามาในบริษัทต่างพากันมองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น
หญิงสาวกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้นห้า ที่นั่นเป็นสำนักงานบริหาร ถังหลี่รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่อีกโลกหนึ่ง เธอเดินมาที่ประตูสำนักงาน เมื่อมองเข้าไปข้างในเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเหล่านั้น ทุกคนพากันส่งเสียงทักทาย สำหรับพวกเขาแล้ว ก็แค่วันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น
แต่กับถังหลี่ เป็นเวลาสิบปีกว่าแล้วที่ไม่ได้พบกับพวกเขา ถังหลี่เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของตนเองมองชื่อที่เขียนไว้บนโต๊ะอย่างงุนงง เธอเริ่มเก็บข้าวของส่วนตัว เปิดคอมพิวเตอร์ตั้งใจจะพิมพ์ใบลาออก
แต่แล้วกลับได้ยินจากเพื่อนร่วมงานว่าผู้จัดการจางกำลังเรียกหา
จ้าวซิงซิงเดินไปหาถังหลี่
“เสี่ยวถัง ตาแก่คนนี้พฤติกรรมไม่ดี เขาชอบลวนลามผู้หญิงในแผนกแต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา เพราะเขาเป็นอาของผู้อำนวยการจาง.. เธอระวังตัวหน่อย ถ้าเขาอะไรไม่ดีก็แค่ร้องโวยวายออกมา”
จ้าวซิงซิงกระซิบ
ถังหลี่ทบทวนความทรงจำ เธอจำได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า มีเด็กสาวคนหนึ่งแจ้งความว่าถูกชายคนนี้ล่วงละเมิดทางเพศ แต่กลับโดนแจ้งกลับว่าเป็นเด็กสาวที่ได้ล่อลวงเขาจนทำให้เด็กสาวคนนั้นถึงกับจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย
ตาแก่จางเป็นคนนิสัยไม่ดี แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขารังแกผู้คนมากมาย บังคับให้คนเหล่านั้นลาออก พวกเขาไร้ทางสู้ได้แต่กลืนเลือดและความโกรธของตนเองลงไป
ช่างเหมือนแมลงสาบ น่าขยะแขยง แต่ไม่อาจจะกำจัดออกไปได้
ถังหลี่ตัดสินใจจะลาออก แต่วางแผนที่จะทำความดีก่อน..ด้วยการกำจัดแมงสาบตัวนี้!
