เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 845 ตอนพิเศษ ทันสมัย 8

บทที่ 845 ตอนพิเศษ ทันสมัย 8

หลังจากการถ่ายทอดสดจบลง เว่ยฉิงและถังหลี่ได้เริ่มต้นการเดินทางของพวกเขา

ทั้งสองเลือกไปเที่ยววัดที่อยู่ในเมืองซึ่งเป็นที่ศรัทธาของผู้คนจำนวนมาก ทั้งคู่ไปวัดแต่เช้าตรู่ แต่ก็มีคนมาก่อนหน้าพวกเขามากแล้ว เว่ยฉิงเป็นคนเคร่งศาสนา เขากราบไหว้บูชาพระพุทธรูปทุกองค์

เป็นเรื่องยากที่ถังหลี่จะเห็นสามีคร่ำเคร่งเช่นนี้

หลังจากมาถึงยุคปัจจุบัน เขาหลุดพ้นจากตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้ว เว่ยฉิงดูปล่อยวางมากขึ้น เขาท่องไปในโลกของอินเตอร์เน็ตทุกวันเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ พูดคุยกับคนอื่นเรื่องชาและทักษะต่างๆ อย่างมากมาย จนในบางครั้งถังหลี่แทบจะทนไม่ไหว

เมื่อเห็นสายตาของภรรยามองเขาอย่างแปลกใจ เว่ยฉิงจึงพูดขึ้นว่า

“ฉันอยากจะขอบคุณพระโพธิสัตว์ที่ได้ส่งภรรยามาหาฉัน” เว่ยฉิงรู้สึกว่าตนเองเป็นคนที่โชคดีมากที่ได้พบภรรยาของเขา ทั้งยังได้รับเลี้ยงเด็กๆ เหล่านั้น อีกทั้งยังให้กำเนิดถังเป่าและมู่เป่าอีกด้วย

นอกจากท่านผู้เฒ่าเทียนเต๋าผู้นั้นที่เขาต้องขอบคุณแล้ว ยังจะมีทวยเทพและพระเจ้าในชั้นฟ้าที่เขาต้องขอบคุณด้วย

ทั้งสองคนปีนขึ้นเขาเพื่อไปสักการะพระพุทธรูป กว่าจะปีนขึ้นไปยังจุดสูงสุดก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว โชคดีที่มีเมฆและมีลมพัดทำให้อากาศไม่ร้อนมากนัก

เว่ยฉิงจับมือถังหลี่ยืนอยู่บนที่สูง วัดที่เรียบง่ายอยู่เบื้องหลัง ตรงหน้าเป็นเมืองที่มีตึกสูงระฟ้า จู่ๆ ก็มีคู่รักเป็นหนุ่มสาวสองคนจับมือกันเดินเข้ามา พวกเขาขอให้ถังหลี่ถ่ายรูปคู่ให้ ถังหลี่ถ่ายรูปให้หนุ่มสาวที่สบตากันอย่างหวานซึ้ง หลังจากนั้นเมื่อพวกเขาอ้อมไปทางด้านหลังมีหน้าผาที่ล้อมรอบด้วยรั้วกั้น ถังหลี่กับเว่ยฉิงจึงได้พบกับหนุ่มสาวคู่นั้นอีกครั้ง

พวกเขาเห็นชายหนุ่มหันหน้าไปทางหน้าผาแล้วตะโกนเรียกชื่อหญิงสาว จากนั้นก็พูดว่าเขาชอบเธอด้วยความกระตือรือร้น

เว่ยฉิงโน้มตัวเข้าไปหาถังหลี่พลางพูดว่า

“ภรรยา เด็กหนุ่มคนนี้น่ารังเกียจจริง” เขาทำท่าขนลุกพลางลูบแขนตนเอง ถังหลี่จึงบอกว่าคู่รักทั้งสองมีเหตุผลที่ทำเช่นนี้

หน้าผาแห่งนี้มีชื่อเรียกว่า หน้าผาคู่รัก ในตำนานเล่าว่ามีคู่รักเทพเซียนอยู่ที่นี่ หากตะโกนไปที่หน้าผาจะได้รับความคุ้มครองและขอพรได้สมปรารถนา

หลังจากเว่ยฉิงได้ยิน เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้ดึงตัวถังหลี่ที่ทำท่าปฏิเสธออกไปที่หน้าผา เขาตะโกนเรียกชื่อภรรยาเสียงดัง พร้อมทั้งบอกว่าพวกเขาจะอยู่กันไปชั่วฟ้าดินสลาย หนักข้อยิ่งกว่าคู่รักสองคนนั้นเสียอีก

หลังจากตะโกนแล้วเว่ยฉิงจึงได้ดึงถังหลี่วิ่งลงจากภูเขา

หลังจากกลับไปยังที่พักแล้ว วันรุ่งขึ้นทั้งคู่เก็บข้าวของและขับรถไปทางใต้ พวกเขามาที่เกาะแห่งหนึ่ง พักที่โรงแรมริมทะเล มองจากหน้าต่างไปก็เห็นชายหาด ทะเลและสระว่ายน้ำเชื่อมต่อกัน

เว่ยฉิงว่ายน้ำเป็นอยู่แล้ว เขาหาครูสอนว่ายน้ำและใช้เวลาเรียนรู้แค่สองสามวันเท่านั้น ตอนนี้เขาว่ายราวกับปลาอยู่ในน้ำ ถังหลี่เห็นร่างสูงกำยำของเขาที่กลางสระ เพียงแค่ชั่วพริบตาเขาโผล่หัวขึ้นมาดึงเธอลงไปในน้ำด้วยกัน

ถังหลี่ว่ายน้ำเก่งอยู่แล้ว ทั้งคู่ว่ายไล่ตามกัน เมื่อเห็นว่าสามีว่ายน้ำตามตนเองไม่ทัน ถังหลี่จึงจงใจชะลอให้ช้าลง ไม่นานก็มีแขนแข็งแรงยื่นมาจากข้างหลัง ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน

นอกจากนี้เว่ยฉิงยังได้เรียนรู้การดำน้ำและโต้คลื่นอีกด้วย

ถังหลี่นั่งมองร่างเงาของสามีที่ลอยโต้อยู่บนคลื่น เธอสัมผัสได้ว่าสามีมีความสุขมาก ประสบการณ์เช่นนี้หาไม่ได้ในสมัยโบราณ ทั้งสองลงไปดำน้ำและได้สัมผัสใกล้ชิดกับสัตว์ในทะเล

พวกเขาอาศัยอยู่ที่เกาะแห่งนั้นจนถึงฤดูใบไม้ร่วง ร่างกายของสามีคล้ำลงมากจนไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นผิวสีน้ำผึ้ง เวลายิ้มเห็นแต่ฟันขาวลอยเด่นมา ถังหลี่อยากหัวเราะเมื่อเห็นสามี แต่เธอกลับหัวเราะไม่ออกเมื่อมองตนเองในกระจก ปกติเธอมักจะสวมแว่นกันแดดเสมอ ตอนนี้เมื่อถอดแว่นออกจะเห็นแต่วงขาวๆรอบดวงตาเท่านั้น ดูแล้วตลกมาก

พอถึงฤดูใบไม้ร่วง ทั้งสองออกจากเกาะมุ่งหน้าไปยังตะวันตกเฉียงใต้ ทั้งคู่มาถึงเมืองโบราณที่มีชื่อเสียง เช่าโรงแรมที่เงียบสงบ ในวันหยุด เมืองโบราณแห่งนี้จะเต็มไปด้วยผู้คนคึกคัก ทำมาหากินกันเสียงดังอึกทึก แต่บางครั้งก็เงียบสงบ โดยเฉพาะยามเช้าตรู่ เมืองโบราณดูเหมือนหญิงสาวที่มีความงามตามธรรมชาติ ปราศจากการเสกสรรปั้นแต่ง

ถังหลี่และเว่ยฉิงจะตื่นแต่เช้าเดินไปยังถนนที่ปูด้วยอิฐของเมืองโบราณแห่งนี้ บางครั้งพวกเขาจะพบกับแมวที่เดินเล่นไปตามถนนอย่างเกียจคร้าน มันเป็นแมวสีขาวที่ดูสง่างาม เว่ยฉิงวิ่งไปจะแหย่มันเล่น แมวตัวนั้นมองเขาอย่างดุร้าย แต่พอเป็นถังหลี่เดินเข้าไปหา มันกลับนั่งอย่างเรียบร้อยหรี่ตาทำท่าเชื่อฟัง เว่ยฉิงโกรธมาก

ถังหลี่นำอาหารแมวมาให้มันกิน หลังจากนั้นไม่นานเมื่อแมวเห็นคู่รักทั้งสองเดินมา มันก็รี่เข้าไปหาพวกเขา ในที่สุดเว่ยฉิงก็ได้เลี้ยงแมวสมใจ

มีร้านอาหารขายเนื้อชื่อดังอยู่นอกเมืองโบราณ มีสุราดอกท้อ และน้ำแกงเห็ดขาวของที่ร้านอร่อยเป็นพิเศษ บางครั้งทั้งเว่ยฉิงและถังหลี่จะไปกินอาหารที่นั่นบ่อยๆ พวกเขาจึงคุ้นเคยกับเจ้าของร้าน

ร้านนี้เปิดโดยคนหนุ่มสาวสองสามคนที่มาจากเมืองทางตอนใต้ หลังจากพวกเขามาเที่ยวแล้วจึงได้ตกหลุมรักกัน จนมาตั้งรกรากที่นี่ ถังหลี่รู้ว่านี่คือชีวิตที่มนุษย์เงินเดือนหลายคนต่างอิจฉา

ถังหลี่และเว่ยฉิงอาศัยอยู่ที่นี่จนถึงฤดูใบไม้ผลิ พวกเขาจึงได้พากันขึ้นเหนือไปยังเมืองที่มีชื่อเสียงทางตะวันตกเฉียงเหนือ ที่นี่เป็นแหล่งอารยธรรมเก่าแก่และมีถ้ำที่มีงานจิตรกรรมฝาผนังในสมัยโบราณวาดเอาไว้

สามีภรรยาออกเดินทางจากโรงแรม ขึ้นรถบัสไปยังจุดชมวิว ต่อแถวเข้าคิวเพื่อเข้าไปเยี่ยมชมภายในถ้ำ

ถ้ำหลายแห่งเปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชม ภาพจิตรกรรมฝาผนังสีสันสดใสสะท้อนให้เห็นถึงจิตนาการของช่างฝีมือและลักษณะเฉพาะในสมัยนั้น

เว่ยฉิงอดคิดไม่ได้ว่าหากต้าโจวได้ถูกแกะสลักไว้บนกำแพงหิน มันจะกลายเป็นจุดชมวิวของคนรุ่นต่อไปที่จะมาเยี่ยมชมดูหรือไม่?

ทั้งสองอยู่ในเมืองนี้กันนานถึงครึ่งเดือน ก่อนจะออกเดินทางไปยังสถานที่ท่องเที่ยวต่อไป

ในปีถัดมา พวกเขาพากันไปปีนภูเขาที่มีชื่อเสียงและเยี่ยมชมทะเลสาบจนเกือบทั้งหมด

จากนั้นถังหลี่ได้พาเว่ยฉิงไปยังบ้านเกิดของตนเอง

ที่นั่นเป็นหุบเขาดอกท้อ ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกราวกับแดนสวรรค์ มีเด็กเล็กๆเดินไปมา เด็กสี่ห้าขวบดูเหมือนนางฟ้าตัวน้อยเดินเตร่ไปตามภูเขาโดยมีเด็กวัยรุ่นอายุสิบห้าสิบหกปีคอยดูแลอีกที เมื่อเห็นถังหลี่กลับมา เด็กๆเหล่านั้นพากันมาล้อมรอบตัวเธอ เว่ยฉิงลองนับดูแล้วมีประมาณสิบสองคน ภรรยาของเขาเป็นพี่สาวคนโตของเด็กๆกลุ่มนี้ ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหน เด็กๆ จะพากันไปล้อมรอบเอาไว้

ไม่น่าแปลกใจว่าเหตุใดเธอจึงได้กลายเป็นที่ชื่นชอบของลูกๆ หลังจากที่เธอได้เดินทางข้ามกาลเวลา

เมื่อเด็กทั้งโขยงพากันเกาะติดถังหลี่ เว่ยฉิงจึงได้แต่เดินไปไหนมาไหนด้วยตัวเองตามลำพังเท่านั้น เมื่ิอเขารู้ว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดของภรรยา ชายหนุ่มก็พลอยหลงรักและชื่นชอบที่นี่ไปด้วย

เดิมทีพวกเด็กๆ มีความอยากรู้อยากเห็นในตัวเว่ยฉิงไม่น้อย แต่ก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ไม่นานหลังจากคุ้นเคยกันดี เด็กๆกลับมาติดเว่ยฉิงแทน ทั้งคู่พักอยู่ที่นี่นานถึงหนึ่งเดือนเต็ม

“สามี คิดถึงมู่เป่ากับถังเป่าแล้ว” ถังหลี่เอ่ยขึ้นมา

พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานถึงสองปีเต็ม แม้จะเป็นอิสระและสบายตัวเมื่อไม่มีลูกๆมากวนใจ แต่เธอยังอดกังวลไม่ได้ เว่ยฉิงก็เช่นกัน เมื่อเขามองดูเด็กๆ เหล่านั้นก็ให้ความรู้สึกว่าเหมือนกับมู่เป่าและถังเป่ามากเช่นกัน

“ภรรยา พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

เมืองหลวง แคว้นต้าโจว ยามค่ำคืนบนท้องฟ้ามีดาวสองดวงส่องแสงเจิดจรัส

ที่ลานบ้าน ถังหลี่ลืมตาขึ้น มือของเธอยังคงกุมมือของสามีไว้แน่น ทั้งสองกลับมายังเวลาที่พวกเขาจากไป สองปีที่ผ่านมาในยุคปัจจุบันช่างเหมือนกับความฝันหนึ่งตื่น ทั้งคู่เดินเข้าประตูไปอย่างเงียบๆ

ถังเป่าเหมือนรู้สึกได้ถึงบางอย่าง นางปีนขึ้นลุกจากเตียงตะโกนร้องเรียก “ท่านแม่” ออกมาเสียงดัง

ถังหลี่อ้าแขนอุ้มบุตรสาวเอาไว้

“แม่เอง” เว่ยฉิงมองดูทั้งสองคนแล้วยิ้มออกมา

วันเวลาผ่านไปอีกวันหนึ่ง หลังจากนี้อีกหลายปี ครอบครัวของพวกเขาจะยังคงอยู่ด้วยกันเช่นนี้ พร้อมกับมีเด็กๆที่เกิดขึ้นใหม่อีกนับไม่ถ้วน

………………….

【จบบทสมัยใหม่】