เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 1571 ชอบคืออะไร

บทที่ 1571 ชอบคืออะไร

“พี่ เป็นอะไรไป?” ถางหยวนหยวนแหงนใบหน้าเล็กๆมองยู่ฉือยี่ซูอย่างไม่เข้าใจ

ดวงตาของเธอใสแจ๋ว บริสุทธิ์ ยู่ฉือยี่ซูไม่อยากให้เธอเห็นด้านที่ไม่ดี จึงพูดขึ้น : “เด็กน้อยไม่ต้องถามเยอะหรอก ไปกับพี่ก็พอแล้ว”

ถางหยวนหยวนเชื่อฟังคำพูดของยู่ฉือยี่ซูมาโดยตลอด ตัวติดกับเขาตั้งแต่เล็กจนโต แล้วก็เชื่อใจเขามาก จึงไม่ได้ถามอีก ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายเดินไปที่ข้างกายของยู่ฉือยี่ซู

“ไป”

ยู่ฉือยี่ซูจูงมือของเธอจะออกไป ตอนที่หมุนตัวมากลับเจอเข้ากับเวินจิ่งหรัวที่เดินเข้ามาพอดี เธอเปลี่ยนไปสวมชุดราตรีที่สวยงาม ใส่มงกุฎวันเกิด แล้วยังสวมรองเท้าแก้วอีกด้วย ในสายตาของถางหยวนหยวน เธอสวยราวกับเจ้าหญิงในการ์ตูน

สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์ แค่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นสวยแล้ว จึงเอาแต่จับจ้องอีกฝ่าย

“พี่ซู คุณมาช้าไปหน่อยนะคะ หยวนหยวนกินเค้กไปชิ้นหนึ่งกับของหวานของที่นี่ไปตั้งเยอะแล้ว”

ยู่ฉือยี่ซูกำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เม้มริมฝีปากบางๆแน่น ส่วนสีหน้าของจงฉู่เฟิงแม้จะไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่ได้พูดจาร้ายๆกับเวินจิ่งหรัวเหมือนเมื่อวันก่อน

คนหนึ่งควบคุมอารมณ์ คนหนึ่งอึดอัดใจ

แต่เวินจิ่งหรัวไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของทั้งสองคนมาก่อนเลย ดูแล้วถางหยวนหยวนคงมีความสำคัญใช้ได้เลยสินะ วันนี้ที่เรียกเธอมาช่างเรียกได้ถูกคนจริงๆ มิเช่นนั้นต่อให้เธอคิดแผนการอีกมากมาย ยู่ฉือยี่ซูก็คงไม่มาปรากฏตัวอยู่ในงานวันเกิดเธอได้หรอก

เห็นทั้งสองคนไม่พูดไม่จา เวินจิ่งหรัวจึงมองไปที่ถางหยวนหยวน

“หยวนหยวน เค้กอร่อยไหมจ๊ะ?”

ถางหยวนหยวนนึกถึงรสชาติของเค้กผลไม้ชิ้นนั้น ในใจของเด็กตะกละตะกลามก็เริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว จึงพูดขึ้นเบาๆ : “อร่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ บอกฉันได้ไหมว่าเค้กซื้อมาจากไหน?”

“ดูแล้วเธอคงชอบกินมากๆเลยสินะ” เวินจิ่งหรัวไม่บอกเธอว่าซื้อมาจากที่ไหน เพียงยิ้มแล้วพูดขึ้น : “ถ้าเธอชอบ วันหลังพี่จะพามากินบ่อยๆนะ”

“ไม่ต้อง” ยู่ฉือยี่ซูเอ่ยปากเรียบๆ “ของหวานไม่ควรกินเยอะ เพื่อนเวินใส่ใจเกินไปแล้ว”

จงฉู่เฟิงจึงรีบเห็นด้วย : “ใช่ๆ กินของหวานมากจะเป็นเบาหวานได้ง่าย หยวนหยวนต่อไปห้ามกินเยอะแล้วนะ วันนี้กินพอแล้ว เมื่อกี้น้ามู่จื่อของเธอโทรมาถามว่าเย็นนี้เมื่อไหร่เธอจะกลับมากินข้าว พวกเราคงต้องรีบไปกันได้แล้ว”

ฟังแล้ว แววตาของถางหยวนหยวนก็ปรากฏความมึนงงออกมา แต่ไม่รอให้เธอตอบโต้ ก็โดนยู่ฉือยี่ซูอุ้มขึ้นมา แล้วทั้งสามคนก็ออกไปจากงานวันเกิด

ส่วนหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ที่วิ่งเข้ามาทีหลัง ก็ตามไปไม่ทันอยู่แล้ว

พวกเธอเห็นยู่ฉือยี่ซูพาถางหยวนหยวนออกไป จึงอยากจะรีบเดินตามไป แต่กลับโดนเวินจิ่งหรัวขวางเอาไว้

“พวกเธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสแล้ว งานเลี้ยงก็กำลังจะเริ่ม งั้นพวกเธออยู่ร่วมงานด้วยกันเถอะ”

“แต่หยวนหยวน……”

“หยวนหยวนมีธุระกับพี่ชายของเธอกะทันหันจึงต้องออกไปด้วยกัน นี่ก็ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเธอ อยู่ร่วมงานด้วยกันก่อน ดึกหน่อยฉันจะให้คนไปส่งพวกเธอกลับโรงเรียน”

หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่กลับมองไม่เห็นเงาของทั้งสามคนนั้นแล้ว หลังจากสองคนสบตากันจึงทำได้เพียงยอมแพ้ และตกลงอยู่ร่วมงาน

เพื่อนสนิทของเวินจิ่งหรัวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“จิ่งหรัว เธอเรียกน้องสาวของเขามา ไม่ได้เพื่อเรียกพี่ซูมาเหรอ? แล้วปล่อยพวกเขาไปอย่างนี้เนี่ยนะ?”

“แล้วจะทำยังไงล่ะ? ฉันจะบังคับให้เขาอยู่ต่อได้อีกเหรอ?”

“งั้นวันนี้พวกเราก็เสียแรงเปล่าแล้วล่ะสิ?”

เสียแรงเปล่า? เวินจิ่งหรัวยิ้ม จะเสียแรงเปล่าได้อย่างไรล่ะ? แต่ก่อนเธอรู้สึกว่ายู่ฉือยี่ซูเย็นชาเกินไปเก็บอารมณ์ความรู้สึกมากเกินไป ราวกับไม่มีสิ่งที่เขาสนใจเลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้ถึงคนที่เขาใส่ใจแล้ว

ถางหยวนหยวนก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ชอบกิน แค่มีของกินก็สามารถปราบได้อยู่หมัดแล้ว

หลังจากถางหยวนหยวนโดนพาออกไปจากงานวันเกิด แล้วยังโดนยู่ฉือยี่ซูอุ้มเอาไว้อีก วิธีการอุ้มเหมือนกับอุ้มเด็กน้อยอย่างนั้น หนีบจนแขนของเธอเจ็บไปหมด

“พี่ พี่ รีบปล่อยฉันลงเลย”

ยู่ฉือยี่ซูปล่อยเธอลง แล้วเปลี่ยนเป็นงอเข่าลงครึ่งหนึ่ง :“ขึ้นมาสิ”

ถางหยวนหยวนถึงโน้มตัวลงไปบนไหล่ของเขา

“พี่ เป็นอะไรไป? พี่สาวคนนั้นให้ฉันกินเค้ก เธอเป็นคนดีนะ”

“พี่ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนไม่ดีสักหน่อย”

“แต่เหมือนพี่ไม่ชอบเธอเลย เธอทำผิดต่อพี่ใช่ไหม?” ถางหยวนหยวนพิงลงไปบนหลังของเขา กำลังกอดคอยู่ฉือยี่ซูอยู่ ถามด้วยความสงสัย

จงฉู่เฟิงที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะขำ “น้องหยวนเธอเข้าใจอะไรมั่งเนี่ย? เวินจิ่งหรัวคนนั้นเธอจะจีบพี่ชายของเธอ”

“ห๊ะ?” ถางหยวนหยวนประหลาดใจนิดหน่อย “จีบพี่ฉัน?”

“ก็คืออยากจะเป็นพี่สะใภ้เธอ เธอชอบพี่ชายเธอ วันนี้จึงตั้งใจเรียกเธอไปงานวันเกิดโดยเฉพาะเลย”

ชอบ……

ได้ยินคำนี้ ถางหยวนหยวนกระพริบตาเบาๆ ไม่ได้พูดต่อ

พักหนึ่ง ถางหยวนหยวนจึงถามขึ้นเบาๆ : “พี่ อยากให้เธอเป็นพี่สะใภ้ไหม?”

“นี่จะเป็น……”

“ไม่ต้องพูดแล้ว เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก”

ยู่ฉือยี่ซูตัดบทคำพูดของจงฉู่เฟิง เสียงเรียบเฉย “ยังไงก็ตามต่อไปถ้าเธอมาหา เราไม่ต้องออกไปกับเธออีก พี่ก็จะไม่ให้เธอมาหาเราอีกแล้ว เข้าใจไหม?”

“อือ”

จงฉู่เฟิงกลับอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากพูดขึ้น : “นายดูแลเธอดีเกินไปหรือเปล่า? เธอไม่ใช่เด็กๆนะ มัธยมปลายแล้ว ไม่แน่ว่าหยวนหยวนของพวกเราอาจจะมีคนที่แอบรักหรือคนที่ชอบอยู่ในโรงเรียนแล้วก็ได้ ใช่ไหมล่ะ?”

ฟังแล้ว ถางหยวนหยวนหน้าตางงงัน แม้แต่อาการเขินอายสักเล็กน้อยก็ไม่มี

จงฉู่เฟิง : “……”

ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจอะไรเลย? ไม่น่าใช่มั้ง?

“นี่น้องหยวนตอนที่อยู่โรงเรียน ไม่เคยเห็นรุ่นพี่คนไหนหล่อเป็นพิเศษ แล้วก็รู้สึกหลงใหลชื่นชมบ้างเหรอ?”

“นายพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกับเธอ?” ยู่ฉือยี่ซูหยุดฝีเท้าลง ดวงตาดำขลับจ้องไปที่จงฉู่เฟิง

“พี่ซู! ฉันผิดไปแล้ว!”

จงฉู่เฟิงแลบลิ้น แต่ในใจกลับเบิกบาน เขาตั้งใจถามหยั่งเชิงดู ตอนที่รู้ว่าถางหยวนหยวนไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร เขาก็พอใจแล้ว

เขาไม่กลัวที่เธอไม่เข้าใจ แค่กลัวว่าถ้าเธอเข้าใจเร็ว มีแฟนตอนมัธยม แล้วเป็นอย่างนี้ไปจนจบมหาวิทยาลัย เขาคงโมโหจนกระอักเลือดแน่ๆ

ไม่เข้าใจอย่างนี้แหละ พอเข้ามหาวิทยาลัย จนกระทั่งเรียนจบแล้วยังไม่เข้าใจก็ได้ แต่ทว่าความคิดนี้คงไม่เป็นจริงหรอก ดังนั้นจงฉู่เฟิงจึงไม่กล้าเพ้อฝัน เขากำลังคิดว่า อย่างน้อยก่อนที่จะเข้ามหาวิทยาลัย เธอหลงรักของอร่อยๆอย่างที่เป็นมาโดยตลอดก็ดีอยู่แล้ว

แต่ที่จงฉู่เฟิงไม่รู้ เรื่องของวันนี้แล้วยังมีบทสนทนาของวันนี้ ล้วนแต่เป็นเมล็ดพันธุ์เล็กๆที่แอบฝังลงไปในใจของถางหยวนหยวนแล้ว

หลังจากกลับไป เธอเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ลงไป

{ชอบ? ชอบคืออะไรกันแน่? พี่ฉู่เฟิงบอกว่าพี่สาวคนสวยคนนั้นชอบพี่ อยากเป็นพี่สะใภ้ของหยวนหยวน แต่พี่ชอบเธอไหม? ต่อไปเธอจะกลายเป็นพี่สะใภ้ของฉันจริงๆไหม? สับสนจัง สรุปว่าชอบคืออะไรกันแน่นะ?}