เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 1572 เสียใจ

บทที่ 1572 เสียใจ

ตอนที่ถามคำถามนี้ เมิ่งเข่อเฟยเธอก็ตกใจ

“เธอ ทำไมจู่ๆเธอถึงถามคำถามอย่างนี้?”

ถางหยวนหยวนพิงอยู่บนโต๊ะ ค่อนข้างขี้เกียจ “เฟยเฟย เธอรู้ไหม รีบบอกฉันเร็ว”

“ฉัน ฉันไม่รู้ ฉันจะรู้เรื่องนี้ได้ไง?” หน้าของเมิ่งเข่อเฟยแดงระเรื่อ รีบส่ายหัวปฏิเสธ

แต่ทว่าเมิ่งเข่อเฟยยังคงสงสัย “ทำไมจู่ๆเธอถึงถามล่ะ นี่เธอมีคนที่ชอบแล้วเหรอ?”

ถางหยวนหยวนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เมิ่งเข่อเฟยฟัง

แค่เมิ่งเข่อเฟยได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“มีพี่สาวที่สวยมากๆคนหนึ่ง กำลังจีบพี่ชายเธอ?”

“พี่ฉู่เฟิงบอกฉัน เขาบอกว่าพี่คนสวยคนนั้นชอบพี่ฉัน อยากจะเป็นว่าที่พี่สะใภ้ของฉัน”

“แล้ว แล้วพี่เธอว่ายังไง?” ตอนที่เมิ่งเข่อเฟยถามคำถามนี้ ก็ขาดความมั่นใจไปมากแล้ว ราวกับร้อนรนอย่างนั้น

“พี่ฉัน……” ถางหยวนหยวนนึกถึงสถานการณ์ตอนนั้นครู่หนึ่ง ค่อนข้างเลือนราง ตอนนั้นเธออยู่บนหลังของพี่ จึงมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางของเขาเลย

เห็นใบหน้างงๆของเธอ เมิ่งเข่อเฟยจึงเข้าใจแล้ว ถางหยวนหยวนไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไรกันแน่ เธอแค่ถามขอคำชี้แนะเท่านั้น

“เธออย่าคิดมากเลย งั้นฉันถามเธอตรงๆ พี่ชายเธอยอมรับว่าพี่สาวคนนั้นเป็นพี่สะใภ้ของเธอไหม?”

ฟังแล้ว ถางหยวนหยวนก็ส่ายหน้า : “ไม่ได้ยอมรับนะ”

“ในเมื่อพี่เธอไม่ได้ยอมรับ งั้นเธอก็สบายใจได้ เป็นไปได้มากว่าเขาไม่ได้สนใจพี่สาวคนนั้นหรอก”

ในใจของเมิ่งเข่อเฟยก็ผ่อนคลายไปด้วยในเวลาเดียวกัน เบื้องบนรู้อยู่แล้วว่าตอนที่ได้ยินถางหยวนหยวนพูดคำเหล่านี้ทั้งหัวใจก็กังวลขึ้นมาทันที

“แต่ พี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ” ถางหยวนหยวนนึกถึงสถานการณ์ตอนนั้น พี่แค่ห้ามไม่ให้พี่ฉู่เฟิงพูดจาเหลวไหล แต่ไม่ได้บอกเธอว่าเรื่องนี้ไม่จริง แล้วพี่สาวคนนั้นก็ทั้งสวยทั้งอ่อนโยน

พี่……อาจจะชอบเธอ?

“หยวนหยวน ไม่ปฏิเสธไม่ได้แสดงว่ายอมรับนะ แต่ถ้าไม่ยอมรับ ก็เป็นไปได้มากๆว่าไม่ใช่ความจริง พี่เธอรักใคร่เอ็นดูเธออย่างนี้ คงไม่มีแฟนเร็วขนาดนั้นหรอก”

เมิ่งเข่อเฟยตบที่มือของถางหยวนหยวนเบาๆ ปลอบใจเธอ : “ดังนั้นเธอไม่ต้องคิดมากหรอก”

“แต่ถึงพี่จะรักหยวนหยวนขนาดไหน ช้าเร็วเขาก็ต้องมีแฟนสินะ?” ถางหยวนหยวนพิงอยู่บนโต๊ะ เอียงหัวมองเมิ่งเข่อเฟย : “ใช่ไหมล่ะ?”

“อืม” ประเด็นนี้เมิ่งเข่อเฟยกลับไม่ปิดบังเธอ พยักๆหน้า แล้วอธิบาย : “พี่เธอถือว่าอายุไม่น้อยแล้ว ต่อให้มีแฟนก็เป็นเรื่องปกติ โรงเรียนพวกเราจริงๆผู้หญิงหลายคนก็มีแฟนแล้วนะ เธอรู้ไหม?”

“จริงเหรอ?” ถางหยวนหยวนประหลาดใจ ดวงตาใสแป๋วราวกับลูกแก้ว “ไม่ควรรีบมีความรักไม่ใช่เหรอ? เรื่องเรียนสำคัญมาก แม่บอกว่าถ้ามีแฟนแล้วจะส่งผลต่อการเรียนนะ”

เมิ่งเข่อเฟยโดนตอกหน้าจนสะอึก เธอมองถางหยวนหยวนแล้วพูดขึ้น : “เธอไม่มีแฟน ก็ไม่เห็นว่าผลการเรียนของเธอจะดีเท่าไหร่เลยนะ”

“ใช่สิ” พูดถึงเรื่องนี้ ถางหยวนหยวนก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที แม้เธอจะไม่มีความรัก แต่ทุกวันนี้นอกจากกินก็คือนอน เรื่องเรียนโดนเธอทิ้งไปนานแล้ว โชคดีที่พี่ชายฉลาด ก่อนที่เธอจะครุ่นคิดได้ก็สอนเพิ่มเติมให้เธออยู่บ่อยๆ แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ถางหยวนหยวนก็ยังคงไม่เรียนรู้ที่จะเข็ดหลาบ

คงจะเป็นเพราะมียู่ฉือยี่ซู จึงรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องกลัว

“เอาหน่า เธอไม่ต้องคิดมากแล้ว”

แม้เมิ่งเข่อเฟยจะบอกให้ถางหยวนหยวนไม่ต้องคิดมาก ปากเธอก็ตอบตกลงแล้ว แต่ตอนนอนถางหยวนหยวนกลับฝันเสียได้

เธอฝันเห็นพี่ชายกับพี่สาวคนสวยอยู่ด้วยกัน พี่สาวคนสวยกลายเป็นพี่สะใภ้ของเธอจริงๆแล้ว สองคนยืนอยู่ด้วยกันไม่เพียงแต่ส่วนสูง หน้าตายังสวยหล่อช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันเหลือเกิน

ดูอย่างไร ก็สมบูรณ์แบบ

แต่ตอนที่ถางหยวนหยวนตื่นขึ้นมา กลับไม่มีความสุขเลย เธอนอนอยู่ในนั้นเงียบๆตั้งนาน จนกระทั่งเมิ่งเข่อเฟยลงมาจากเตียงบน ตอนที่เตรียมตัวจะไปแปรงฟันล้างหน้า

“เฟยเฟย อรุณสวัสดิ์” ถางหยวนหยวนไม่ได้คิดอะไรมาก ทักทายเมิ่งเข่อเฟย

เมิ่งเข่อเฟยไม่คิดว่าวันนี้ถางหยวนหยวนจะตื่นเช้าขนาดนี้ มองเธออย่างประหลาดใจ “หยวนหยวน ทำไมวันนี้ตื่นเช้าขนาดนี้?”

เพิ่งพูดจบ เมิ่งเข่อเฟยก็ตกใจที่เห็นหางตาของถางหยวนหยวนเต็มไปด้วยน้ำตา

“หยวนหยวน เธอร้องไห้ทำไม?”

ห๊ะ?

ถางหยวนหยวนโดนเธอถามอย่างนี้ ตนเองก็ค่อนข้างตกตะลึง “ฉันร้องไห้?”

ทำไมเธอถึงไม่รู้สึก?

เมิ่งเข่อเฟยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของถางหยวนหยวนมาก่อนเลย จึงรีบนั่งลงไปข้างเธอ ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ : “เกิดอะไรขึ้น? เธออย่าร้องไห้เลย มีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะ”

จริงๆแล้วถางหยวนหยวนเองก็งง เพราะเธอไม่รู้สึกอะไรเลย แค่รู้สึกเหมือนกับค่อนข้างกลุ้มใจ นอนนึกถึงฉากในความฝัน เห็นเมิ่งเข่อเฟยตื่นแล้ว จึงทักทายเธอก็เท่านั้น

ใครจะรู้ว่าเธอจะร้องไห้?

นึกถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนยื่นมือไปแตะหางตาของตนเอง จึงพบว่าเปียกไปด้วยน้ำตาจริงๆ

นี่เกิดอะไรขึ้น?

“หยวนหยวน?”

เมิ่งเข่อเฟยประคองเธอลุกขึ้นมา มองเธอด้วยความกังวล : “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ถางหยวนหยวนกับเมิ่งเข่อเฟยอยู่ด้วยกันมานานแล้ว สำหรับเธอไม่มีความหวาดระแวงใดๆเลย ดังนั้นแค่เธอถาม ตนเองจึงไม่คิดมาก เล่าเหตุการณ์ในฝันให้เมิ่งเข่อเฟยฟัง แล้วยังมีอารมณ์เมื่อครู่ของตนเองด้วย

เมิ่งเข่อเฟยยังคงเป็นห่วงเธอมาก หลังจากได้ฟังสิ่งที่เธอบรรยายก็เงียบไปครู่หนึ่ง ถึงถามขึ้นเบาๆ : “เธอไม่อยากให้พี่ชายมีแฟนใช่ไหม?”

“ไม่นะเฟยเฟย” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า : “ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น ฉันรู้สึกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาเหมาะสมกันมากๆ”

“แต่เธอกลับร้องไห้” เมิ่งเข่อเฟยพูดเบาๆ แต่ความรู้สึกของเธอกลับหนักหน่วงขึ้นมา เห็นสายตาของถางหยวนหยวนไม่เหมือนแต่ก่อนมีแค่ความกังวลเท่านั้น แล้วยังเพิ่มอารมณ์ที่หลากหลายอื่นๆเข้าไปด้วย

“เฟยเฟย ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้ ฉันกลัวพี่จะมีแฟน แล้วจะไม่รักหยวนหยวนแล้วงั้นเหรอ?”

“อืม เป็นไปได้นะ” เมิ่งเข่อเฟยทำได้เพียงช่วยให้เธอสบายใจได้ชั่วคราวเท่านั้น “เธออย่าคิดมากเลย ความฝันกับความจริงจะตรงข้ามกันนะ เธอฝันเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน แสดงว่าความเป็นจริงพวกเขาเป็นไปไม่ได้หรอก”

“เป็นอย่างนี้ใช่ไหม?” ถางหยวนหยวนก้มหัวลง กอดขาทั้งคู่ของตนเอง ฟุบหน้าลงไปที่หัวเข่า ไม่ได้พูดอะไรอีก

“พอแล้ว ไม่ต้องคิดอีกแล้ว ในเมื่อเธอตื่นแล้ว งั้นก็รีบๆแปรงฟันล้างหน้า วันนี้ไปห้องสมุดกับฉันนะ”

“อืม” ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าก็ดี จึงตอบตกลงเธอไป

ตอนบ่าย จู่ๆจงฉู่เฟิงก็มา ถางหยวนหยวนเห็นเขาก็ประหลาดใจมาก เพราะถ้าพี่ฉู่เฟิงมา พี่ชายเธอก็ต้องมาแน่ๆ

แต่ถางหยวนหยวนมองหาที่ด้านหลังเขาตั้งนานแล้ว ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของยู่ฉือยี่ซูเลย จึงถามด้วยความผิดหวัง : “พี่ฉู่เฟิง พี่ฉันไม่มาเหรอคะ?”

ฟังแล้ว จงฉู่เฟิงก็ทำท่าทางเจ็บปวดทันที “น้องหยวนเธอทำร้ายจิตใจของพี่ฉู่เฟิงแล้ว ในสายตามีแค่พี่ชายของเธอคนเดียวเหรอ?”