เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 198 คุณยั่วผม

เสิ่นเฉียวตะลึงกับคำพูดของเขา จ้องมองเขาอย่างตกตะลึงเป็นเวลานาน เย่โม่เซินเข็นรถเข็นไปข้างหน้าด้วยตัวเอง เสิ่นเฉียวก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีก กลัวว่าเขาจะจูบเธอต่อหน้าผู้คนตรงนี้

ในท้ายที่สุดก็ถูกเย่โม่เซินบังคับให้ขึ้นรถจนได้ เสิ่นเฉียวไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ทำได้เพียงแค่หลบหน้าไว้ที่อ้อมอกของเขา จนกว่าขึ้นไปบนรถ เธอถึงใช้แรงผลักเย่โม่เซินออก

“จู่ๆทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”

เสิ่นเฉียวนั่งอยู่บนที่นั่งของรถ จ้องมองเย่โม่เซินอย่างไม่พอใจ

“ก่อนหน้านั้นคุณบอกฉันตลอด อยู่ข้างนอกฉันเป็นเพียงพนักงานของคุณ? ตอนนี้คุณจะทำอะไรกันแน่?” อุ้มเธอมานั่งตักเขาอย่างยิ่งใหญ่ ยังพาเธอขึ้นรถ ต่อไปนี้ต้องไปทำงานพร้อมเขาทุกวัน

“ผมกำลังทำอะไรคุณไม่รู้เหรอ?” เย่โม่เซินถามกลับ

เสิ่นเฉียวที่ถูกสายตาที่สว่างไสวของเขามองจนเธอกลัว จึงต้องหลบสายตาของเขา เสียงพูดก็เบาลง

“ฉันจะไปรู้ได้ว่าคุณจะทำอะไร?”

“งั้นก็ดี” เย่โม่เซินยื่นมือไปจับคางเธอ บังคับเธอให้สบตาเขา เสิ่นเฉียวพยายามอย่างหนักที่จะหลีกเลี่ยง แต่หลังจากพยายามมานานเขาก็ยังคงจับคางของเธอไว้ในมือ และใช้แรงที่มากเกินไป เจ็บจนหน้าเธอเปลี่ยนสี

“เย่โม่เซินคุณปล่อยฉัน!”

“ตอนนี้ผมจะบอกคุณว่าผมจะทำอะไร?” สายตาของเย่โม่เซินร้อนแรงราวกับเปลวไฟ หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เผาทุกตารางนิ้วบนใบหน้าของเธอ: “ผมจะบอกกับทุกคน คุณเป็นผู้หญิงของเย่โม่เซิน ใครก็ห้ามมาคิดไม่ซื่อกับคุณ รวมทั้งเย่หลิ่นหานด้วย ถ้าหาก……เขายังกล้าที่จะโยกย้ายตำแหน่งคุณอย่างเปิดเผย ก็เท่ากับตีท้ายครัวของผม”

พูดถึงตอนนี้ ดวงตาของเย่โม่เซินดูเหมือนมีความเกลียดชัง: “เขาเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีผิดเพี้ยน ของของคนอื่นมักจะดีกว่าเสมอ ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนก็จะแย่งมาให้ได้ ยัยผู้หญิงแต่งงานรอบสอง ผมจะบอกเธอล่วงหน้านะ หากคุณกล้าไปมีอะไรกับเย่หลิ่นหาน ผมจะ………ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่”

“ฟังเข้าใจมั้ย?”

เสิ่นเฉียวทำไมจะฟังไม่เข้าใจล่ะ? เธอใช้แรงผลักมือของเย่โม่เซินออก พูดอย่างโกรธเคือง: “ความแค้นระหว่างพี่น้องของพวกคุณทำไมต้องดึงฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย? ปล่อยฉัน!”

“ใครใช้ให้คุณยั่วผมแล้วก็ไปยั่วคนอื่นล่ะ?” เย่โม่เซินจับข้อมือเธอไว้ ไม่ปล่อยออกแม้แต่ตารางนิ้ว เสิ่นเฉียวเจ็บ เลยไม่ดิ้นอีก เพราะตอนนี้อยู่บนรถ จะกอดยังไงจูบยังไงก็ไม่มีคนเห็น ตามใจเขาละกัน

ดูเธอสงบลง เย่โม่เซินก็คงจะเบื่อ มือเธอที่ถูกกำแน่นไว้ไม่ได้ใช้แรงมากเหมือนเมื่อกี้ หลังจากนั้นไม่นานร่างกายของเขาก็เอนไปหาเธอ เสิ่นเฉียวสะดุ้ง คิดจะผลักเขาออกนั้น กลับพบว่าหัวของเย่โม่เซินซบอยู่บนไหล่เธอแล้ว

“คุณจะทำอะไรอีก?” การกระทำของเขาน่าตกใจจริงๆ เสิ่นเฉียวถูกเขาทำให้ตกใจไม่น้อย

พิงแป๊บ เย่โม่เซินพูดอย่างเหนื่อยล้า ใต้ตาของเขาเห็นได้ชัดว่าเหนื่อยล้า ผู้หญิงคนนี้เมื่อคืนได้ปลุกไฟในตัวเขาขึ้นมา แล้วก็หนีไปนอนอีกห้องหนึ่ง ทิ้งเขาไว้ในห้องคนเดียวอย่างนอนไม่หลับ

เสิ่นเฉียวตะลึง รอจนกว่าเธอจะรู้ตัวเย่โม่เซินเอาแรงทั้งหมดที่มีทับไว้บนไหล่ของเธอ ชั่วขณะร่างกายที่หนักได้ถอยไปข้างหลัง พิงไปเบาะที่นุ่มนิ่มของเธอ “คุณ………..”

เธอรู้สึกหนัก อยากจะผลักเขาออกโดยสัญชาตญาณ เย่โม่เซินก็ได้ล็อกมือที่ขยับไปมาของเธอ กดลง พูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง: “ทางที่ดีคุณควรจะอยู่เฉยๆ อย่าลืมว่าเมื่อคืนผมบริการคุณยังไง”

บริการ?

ได้ยินคำเปรียบเปรยนี้ความรู้สึกแรก เสิ่นเฉียวคิดลึกทันที สีหน้าแดงเล็กน้อย

“คุณอย่าพูดไปเรื่อย เมื่อคืน……….”

คุณกล้าปฏิเสธ? เย่โม่เซินน้ำเสียงแข็งกร้าวเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยพอใจ

ริมฝีปากสีชมพูของเสิ่นเฉียวอ้าขึ้น ต้องการจะเถียงแทนตัวเอง แต่สุดท้ายคิดไปคิดมา ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

ไม่ว่ายังไงเมื่อคืนเขาก็เป็นคนที่ช่วยเหลือเธอ เขาไม่ได้ทำอะไรในขนาดที่หน้าสิ่วหน้าขวาน แต่กลับเรียกคุณอาของเขามา………

แค่จุดนี้ เสิ่นเฉียวก็ไม่ควรที่จะโกรธเขาอีก พิงก็พิงเถอะ แค่พิงไม่ถึงกลับตายสักหน่อย

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวสงบลง จากนั้นเธอก็มองไปที่อาคารและเงาต้นไม้ที่ถอยห่างออกไปจากนอกหน้าต่าง มีภาพที่กระจัดกระจายอยู่ในหัว เมื่อคืนตอนที่เย่โม่เซินกำลังจะเข้าสู่เขตหวงห้ามของเธอนั้น จู่ๆก็ถอยออกทันที ปล่อยเธอทนทรมานโดยไม่แตะเธออีก

เพราะอะไร?

อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็อยากรู้คำตอบขึ้นมา ได้เอ่ยถามขึ้นมาอย่างแผ่วเบา

“เย่โม่เซิน คุณ………..”

ลมหายใจของเย่โม่เซินสม่ำเสมอ ซบอยู่ตรงไหล่ของเธอเห็นได้ชัดว่าได้หลับไปแล้ว คำพูดเสิ่นเฉียวที่มาถึงริมฝีปากได้แต่เก็บมันกลับมา จากนั้นเธอก็มองออกไปนอกหน้าต่างและเงียบไป

เซียวซู่ขับรถได้นิ่งมาก เสิ่นเฉียวที่พิงอยู่ก็ค่อยๆหลับตาลง สุดท้ายก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา

หลับไปนานเท่าไหร่ เสิ่นเฉียวรู้เพียงว่าตื่นขึ้นมาตัวเธอได้อยู่ในบ้านตระกูลเย่แล้ว และยังนอนอยู่บนเตียงของเย่โม่เซิน แค่พลิกตัวก็เห็นผ้าปูที่นอนที่ตัวเองเป็นคนปู

สิบวินาทีเต็ม สมองของเสิ่นเฉียวถึงรันมาปกติ เธอค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างเอ้อระเหยลอยชายแล้วนั่งมองผ้าปูที่ตัวเองปู ทำไมเธอถึงได้มานอนอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่เมื่อกี้เธอยังนอนอยู่บนรถของเย่โม่เซินเลย ทำไมตื่นขึ้นมาอยู่ตรงนี้? ใครเป็นคนอุ้มเธอมาที่เตียง?

ตามหลักแล้ว ถึงแม้เย่โม่เซิน……….จะอุ้มเธอขึ้นมา แต่ว่าจะวางเธอลงบนเตียงมันก็ยากพอสมควรนะ?

หรือว่าให้เซียวซู่ช่วย?

ช่างมันเถอะ เธอจะไปคิดทำไม?

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวรีบเอาผ้าห่มออกลุกลงจากเตียง จากนั้นไปล้างหน้าทานข้าวเย็น

รอจนถึงกลางคืนเข้านอน เสิ่นเฉียวยังอยากกลับไปนอนห้องของตัวเอง เอวก็ถูกเย่โม่เซินคล้องไว้โดยตรง: “พรุ่งนี้ให้คนเก็บข้าวของไปให้หมด ต่อไปนี้คุณต้องนอนกับผม”

ได้ยินแบบนี้แล้ว สีหน้าเสิ่นเฉียวเปลี่ยนทันที: “คุณมีสิทธิ์อะไรมาเก็บข้าวของของฉัน? พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าแยกกันนอน?”

“ผมเคยพูด ผมจะให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผมเย่โม่เซิน ใครก็ไม่สามารถมาคิดถึงได้ เป็นไปได้ยังไงจะให้คุณแยกนอนกับผม?” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด ความแข็งแกร่งในคำพูดนั้นทำคนสั่นสะท้าน

“นี่มันคือที่บ้าน ไม่มีใครเห็น!”

“แล้วจะทำไม?” เย่โม่เซินล็อกเอวเธอแน่นขึ้น: “ขอเพียงเป็นเรื่องที่ผมเย่โม่เซินต้องการจะทำ อยู่ไหนก็เหมือนกัน”

เขาใช้แรงในมือนิดหน่อย ก็ผลักเธอลงไปบนเตียง ชุดนอนทีเสิ่นเฉียวใส่ยาวถึงเข่า ล้มลงบนเตียงอย่างไม่ทันระวัง กระโปรงวิ่งมาถึงด้านบนตัว ทำให้เธอตกใจจนร้อง รีบยื่นมือดึงกระโปรงลงมา

แต่ภาพนี้ได้ถูกเย่โม่เซินเห็นเข้าแล้ว สีดำที่เงียบสงบที่อยู่ใต้แสงไฟได้เคลื่อนไหวขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปใช้พลิกตัวขึ้นมาบนเตียง เสิ่นเฉียวตกใจกับการเคลื่อนไหวของเขา ยังไม่ที่เธอจะรู้ตัวร่างทั้งร่างของเขาก็ทับอยู่บนตัวเธอแล้ว

“แมวโดเรมอน? ยัยผู้หญิงแต่งงานรอบสองทำไมคุณไร้เดียงสาแบบนี้? หรือว่าคุณจงใจยั่วผม?”

เสิ่นเฉียวหายใจ ใจที่เต้นอยู่เกือบจะหยุดเต้นทันที