เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 251 ฉันไม่อยากแต่งงานกับเขา

“ยืนอยู่ตรงนั้นนะ! ”เย่โม่เซินก็เรียกหยุดเธอไว้ ก้าวของหานเส่โยวก็หยุดอยู่ที่เดิม ไม่ได้หันกลับไป

เสียงของเย่โม่เซินที่เย็นชาได้ยินมาจากด้านหลัง : “เรื่องนี้ไม่ควรให้เธอรู้! ”

หานเส่โยวหัวเราะในใจอย่างเยือกเย็น เสิ่นเฉียวรู้ตั้งนานแล้ว แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่โวยวาย หันกลับไปมองที่เย่โม่เซินอย่างอ่อนแอ “อืม คุณวางใจได้ ฉันจะไม่บอกเธอ ”

เย่โม่เซินขี้เกียจจะพูดอะไรกับเธอไปมากกว่านี้ จ้องมองไปที่เซียวซู่อย่างเย็นชา : “ไป”

เซียวซู่เดินมาเข็นรถเข็นของเย่โม่เซิน ในขณะที่กำลังจะไป หานเส่โยวก็พูดขึ้นมา : “คุณเคยคิดไหม สุดท้ายกระดาษก็ห่อไฟไม่ได้ ถ้ามีวันหนึ่งเฉียวเฉียวรู้ขึ้นมา คุณจะเตรียมรับมือยังไง? ”

พูดถึงตรงนี้ หานเส่โยวลูบไปที่ท้องของตัวเอง กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า : “ฉันกำลังท้องลูกของคุณนะ ”

ได้ยินแล้ว สักพักเย่โม่เซินก็หยีตาอย่างอันตราย : “เธอพูดอะไร? ”

หานเส่โยวได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นไวมาก ไม่ผิด เธอกำลังโกหก แต่วันนี้เย่โม่เซินท่าทางของเขาแสดงออกได้ว่ายังไง ถ้าหากต่างหูคู่นั้นให้เสิ่นเฉียวจริงๆ ก็เห็นได้ชัดว่าเย่โม่เซินมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งให้กับเสิ่นเฉียว แต่ตัวเขาเอาอาจจะไม่รู้ตัว

เธอต้องป้องกัน จะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้

เย่โม่เซิน！

เป็นผู้ชายที่หานเส่โยวชอบ เธอเดินไปก้าวหนึ่ง แล้วเธอต้องทำก้าวที่เหลือทั้งหมด ไม่สามารถให้ใคร รวมถึงเสิ่นเฉียว มาแย่งผู้ชายที่เธอหานเส่โยวชอบไปได้!

ตอนที่เซียวซู่ได้ยินประโยคนี้ ตกใจอยู่ไม่น้อย หานเส่โยวท้องหรอ? แล้ว……มันจะไม่ยุ่งเหยิงกันไปใหญ่หรอ?

หานเส่โยวเดินเข้ามา ยืนอยู่หน้าเย่โม่เซิน

“ถ้าคุณไม่เชื่อ งั้นเราไปตรวจที่โรงพยาบาลกับตอนนี้เลย หรือว่าคุณคิดว่าเด็กคนนี้อยู่แล้วไม่มีประโยชน์ ฉันก็จะไปเอาออกให้ไวที่สุด จะไม่ทำให้คุณกับเสิ่นเฉียวลำบากใจ ”

เซียวซู่：“คุณชายเย่ นี่……”

เย่โม่เซินเงยหน้าชำเลืองมองเธอ เม้มริมฝีปาก : “ก่อนที่ฉันจะสืบเรื่องนี้ให้ชัดเจน เธออยู่ที่นี่ไปก่อน”

“ไป ”

เซียวซู่เข็นเย่โม่เซินด้วยอารมณ์ที่สับสนไปจากคฤหาสน์ คิดทั้งทางว่า หานเส่โยวท้องลูกของเย่โม่เซิน! แล้วที่คุณนายน้อยสองท้องเป็นลูกของคนแปลกหน้า ต้องเลือกหนึ่งคน ผู้ชายปกติต้องรู้ว่าจะเลือกยังไงสิ?

แต่ไม่รู้ทำไม ก้นบึ้งในใจเขา…..คอยแต่จะไปทางเสิ่นเฉียว

รู้สึกว่าหานเส่โยวนั่นไม่ใช่คนที่ดีอะไร แล้วก็แปลกๆ

“คุณชายเย่ คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้? ต้องการให้ผมส่งคนไปสืบดูไหมว่าที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? ”

“สืบ” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “ถึงแม้สถานที่และเวลาเธอพูดถูกทั้งหมด ทั้งหมดมันช่างพอดีเกินไป ”

บางทีสิ่งที่ดูปกติ ก็คือไม่ปกติ

“งั้นคุณนายน้อยสองที่นั่น……”

“เรื่องนี้อย่าให้เธอรู้”

“ไม่ ความหมายของคุณชายเย่คือ ถ้าหากสืบมาแล้วสุดท้ายเป็นความจริงล่ะ? หานเส่โยวกับคุณนายน้อยสองเป็นที่น้องที่ดีต่อกัน ถ้าหากเรื่องนี้….. เกิดแดงขึ้นมา นั่นจะทำร้ายคุณนายน้อยสองเป็นอย่างมาก ”

เรื่องนี้เย่โม่เซินก็รู้ดี เพราะฉะนั้นก็อยากจะปิดเรื่องนี้กับเสิ่นเฉียว

แต่ต่อไปต้องทำคือไปสืบให้แน่ใจว่าที่หานเส่โยวพูดเป็นความจริงไหม

ก็มีสิทธิ์ที่เธอกำลังจะพูดโกหกนิ?

*

หลังจากเสิ่นเฉียวออกจากร้านชานมแล้วเดินไปตามถนนลูกรังไปข้างหน้า เพราะนี่ใกล้โรงเรียน เพราะฉะนั้นจะมีนักเรียนไปมาจำนวนมาก จับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเมื่อก่อนเวลาที่เธออยู่ในมหาวิทยาลัยกับหานเส่โยว ตอนนั้นสองคนดีที่สุดแล้ว เพราะว่าสภาพแวดล้อมของครอบครัวหานเส่โยว ดังนั้นเธอถึงถูกเพื่อนร่วมชั้นหลายๆคนเบียดเบียน บวกกับตัวเธอเองเข้าสังคมไม่เก่ง เพราะแบบนี้เลยทำให้ทุกคนไม่พอใจ

มีครั้งหนึ่งโดนเพื่อนตีเกือบตาย ก็ได้เสิ่นเฉียวช่วยเธอเอาไว้ครั้งหนึ่ง

จากนั้นหานเส่โยวก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ทำท่าทางดีๆ หลังจากนั้นสองคนก็เป็นเพื่อนสนิทที่ตัวติดกัน ยิ่งนานไปก็กลายเป็นพี่น้องกัน เรียนด้วยกันบ่อยๆ

จากนั้น สองคนใจแลกใจหลายเรื่อง รอจนหลังๆ มาทันใดนั้นครอบครัวก็ปรากฏตัวขึ้นและเธอก็กลายเป็นคุณหนูของตระกูลหาน

ต่อมาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ได้เปลี่ยนไป หานเส่โยวกลับทำดีกับเธอมากขึ้น มีของอะไรดีๆ ก็มักจะคิดถึงเธอ เธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นหานเส่โยวก็ช่วยเธอเป็นคนแรก

เธอไม่เคยคิดเสียใจย้อนหลังเลยที่สองคนมาเป็นพี่น้องกัน แต่เรื่องที่ชอบคนคนเดียวกัน เสิ่นเฉียวตอนแรกรู้สึกว่าพระเจ้าเล่นตลกกับเธอจริงๆ

หานเส่โยวชอบสามีตัวเองโดยไม่คาดคิด แต่พวกเขาก็รักกัน

งั้นเธอจะพูดอะไรได้? จะโทษอะไรได้?

เรื่องที่สองคนรักกัน เธอจะไปแยกพวกเขาได้หรอ?

ดังนั้น เธอไม่โทษหานเส่โยว

แต่ว่า เธอก็ไม่สามารถจะยกโทษให้ได้ พวกเธอก็คงไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้อีกแล้ว

ท้ายที่สุด เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงใจกว้างนิ……..

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็หยุดก้าว มองไปที่ผู้ชายที่ปรากฏอยู่ไม่ไกลข้างหน้า

ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนอยู่ตรงนั้น แสงแดดตกกระทบลงมาที่เขา ราวกับว่ามีแสงวอร์มไวท์อยู่ทั่วตัวเขา ทำให้ทั้งตัวเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา

เย่หลิ่นหาน คิดไม่ถึงมาจะเป็นเขา

คิดไม่ถึงว่าที่ปรากฏต่อหน้าเธอบ่อยๆ ต่างก็เป็นเขา

เสิ่นเฉียวมองไปที่ดวงตาที่อบอุ่นและอ่อนโยนของเขา จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เธอตาแดงๆ มองไปที่เย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานหยุดสายตา เดินเข้ามาหาเธอหลังจากนั้นไม่นาน

“จัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว? ”

เสียงของเขาอ่อนโยน ราวกับผู้ใหญ่ที่เป็นห่วงเธอ ในเวลานี้เสิ่นเฉียวคิดว่าตอนนี้เธอต้องการไหล่มาให้ซบ แต่เย่หลิ่นหานเป็นพี่ชายของเย่โม่เซิน

หลังจากความคิดนี้เข้ามาในหัวอย่างชัดเจน เสิ่นเฉียวเม้มปาก หันหลังเดินไป

ถึงแม้จะอ่อนแออีกแค่ไหน เธอก็ไม่ต้องการจะพึ่งไหล่ของใคร

หลินเจียง เย่โม่เซิน……

เธอไม่เหมาะความรักของผู้ชายพวกนั้น

แต่ละคน…….

มือโดนจับไว้ เย่หลิ่นหานดึงเธอไว้

“เธอได้แต่หนีหรอ? ”

เสิ่นเฉียวอึ้ง มือให้แรงคิดจะต่อสู้ เย่หลิ่นหานก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

“เธอดูสองวันนี้ เขาเคยมาหาเธอ? ถ้าเขามีเธอในใจ ก็คงไม่ทิ้งเธอแบบนี้ไม่ถามไถ่แบบนี้! ”

คำพูดของเขาเหมือนกับใช้เข็มมาแทงใจ เสิ่นเฉียวผลักเขาอย่างแรง : “ไม่ใช่เรื่องของคุณ ”

“เธอบอกว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของเธอหรอก แต่นอกจากฉันที่สนใจเธอ ยังมีใครสนใจเธอจะเป็นตายร้ายดีอีกไหม? เสิ่นเฉียวเธอหันกลับมามองฉันได้ไหม? ฉันต่างหากที่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอตลอด คือคนที่มอบหัวใจให้เธอ คนที่ชอบเธอจริงๆ เธอเอาความชอบของเธอที่ชอบเขาเอากลับมาที่ฉัน ไม่ดีหรอ? ”

ได้ฟังแล้ว เสิ่นเฉียวหันกลับมาอย่างหัวเราะ : “ดูแล้วความรู้สึกของพี่ชายคงจะมาไวไปไว ความรู้สึกมันง่ายที่จะถ่ายโอนขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันบอกให้กลับก็สามารถกลับได้เลยหรอ? คุณคิดว่าฉันอยากจะชอบเขาหรอ? ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากจะแต่งงานเข้าตระกูลเย่! ”