เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 256 พวกเราหย่ากันเถอะ

“เปิดดูสิ ” สุดท้ายเย่โม่เซินก็มีการตอบสนอง ริมฝีปากบาง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นทำให้สวยงาม

ที่จริงแล้วผู้หญิงชอบอะไรพวกนี้

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอปลอบง่ายขนาดนี้ เขาคงซื้ออะไรพวกนี้ให้เธอเยอะๆ

พรุ่งนี้ต้องให้รางวัลเซียวซู่สักหน่อย เย่โม่เซินคิด

เสิ่นเฉียวอยู่ในสายตาเขาค่อยๆ เปิดกล่อง แต่สีหน้าและท่าทางของเธอแปลกๆ ราวกับเรื่องจักร ค่อยๆ เปิดกล่องนั้น

ต่างหูเพชรสีชมพูปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอ

ขณะที่เห็นต่างหูเพชรสีชมพู เสิ่นเฉียวมีสักครู่ที่คิดว่าตัวเองดูผิดแล้ว เลยดูอย่างละเอียด ถึงรู้ว่าไม่ใช่คู่ก่อนหน้านี้

อันก่อนหน้านี้เป็นกลมๆ เล็กๆ แต่คู่นี้มีความประณีตกว่าอย่างเห็นได้ชัด และออกแบบรูปทรงเก๋ไก๋

ดูออกว่าใช้ใจเลือกมา แต่ว่า…..ตอนนี้เธอมองที่ต่างหูก็คิดถึงหานเส่โยวที่ท่าทางขี้อายเมื่อสวมต่างเพชรคู่นั้น

ในใจ เหมือนมีไฟลุก

เย่โม่เซินเห็นเธอจ้องต่างหูคู่นั้นไม่ละสายตา ก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยในดวงตา โน้มตัวเข้าไปใกล้

ทำเสียงต่ำๆ ดังขึ้นอยู่บนหัวเธอ : “ชอบไหม? ”

พูดแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นชี้ไปที่รอยช้ำบนหน้าผากของเธอ : “นี่เดี๋ยวต้องทายาแล้วแหละ? ”

ตูม!

เสิ่นเฉียวที่นั่งนิ่งๆ ไม่รู้เอาความโกรธและความกล้าที่ไหนมา ทันใดนั้นเอาต่างหูกับกล่องคว้างออกไปอย่างแรง!

ท่าทางนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เย่โม่เซินก็ไม่รู้เรื่องอะไร

ฉันรู้แค่ว่าจู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นมาทุบข้าวของอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นกล่องกระแทกกับผนังดังปั้ง ถึงหล่นลงมา ต่างหูข้างในก็หล่นออกมาอยู่บนพื้นเสียงดังขึ้นค่อนข้างชัดเจน

เย่โม่เซินรอยยิ้มบนริมฝีปากเย็นลง รอยยิ้มในดวงตาก็ปิดลง หลังจากนั้นเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่เสิ่นเฉียวอย่างโกรธแค้น

“เธอรู้ไหมเธอกำลังทำอะไรอยู่ ”

เสิ่นเฉียวอารมณ์อยู่เหนือการควบคุม เธอเอาของคว้างออกไปแล้ว ไฟในใจไม่ได้ระบายความโกรธออกมา แล้วยังลุกเป็นไฟมากขึ้น เธอยิ้มอย่างเย็นชาจ้องไปที่เย่โม่เซิน

เย่โม่เซินคุณคิดว่าฉันจะสนใจของเหล่านี้ที่คุณให้ฉันหรอ?

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว สายตามองดูเธออย่างโศกเศร้า

“ไม่สน? ”

เสิ่นเฉียวหัวเราะอย่างเย็นชา : “ใช่ ฉันไม่สนใจ คุณรีบเอาไปให้ผู้หญิงคนอื่นเถอะ ฉันไม่ต้องการ! ”

ต่างหูคู่นั้นทำฟางเส้นสุดท้ายของเธอขาดลง เขาหมายความว่ายังไง? ตอนที่แรกคู่ที่เธอชอบเขาให้คนอื่นไปแล้ว ตอนนี้ก็ไปหาอีกคู่ที่คล้ายๆ กันมาให้ตัวเอง?

ยังไง! น่าขำ!

เสิ่นเฉียวหัวเราะตัวเองในใจเป็นแปดร้อยครั้งแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าน่าขำมากเลย!

คำพูดที่เก็บไว้ในใจนานมากจนทนไม่ไหวแล้ว เลยพูดออกมา : “เย่โม่เซิน พวกเราหย่ากันก่อนเถอะ ”

ขณะนั้น เย่โม่เซินรูม่านตาหดลงทันที แล้วก็ใหญ่ขึ้น

เขาจับข้อมือของเสิ่นเฉียว เสียงแข็งขึ้น : “เธอพูดอีกครั้งสิ? ”

เสิ่นเฉียวเจ็บ อยากเอามือกลับมา “หย่า ฉันอยากหย่ากับคุณแล้ว! ปล่อยฉัน เย่โม่เซิน พวกเราไม่ต้องอิงจากสัญญาแล้ว ยังไงคุณก็เกลียดฉันมาก งั้นฉันก็ทำตามที่คุณต้องการไปให้ไกลจากสายตาคุณ”

คำพูดของเธอทำเย่โม่เซินคิ้วขมวดอย่างไม่มีความสุข ผู้หญิงคนนี้สรุปกำลังทะเลาะอะไร? อย่าทำให้อึดอัดถึงแบบนี้เลย

“ความคิดเองเออเองเหล่านี้ใครเป็นคนบอกเธอมา? ในหัวของเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? ”

“ปล่อยฉัน! ” เสิ่นเฉียวให้แรงสะบัดมือเขาออก เย่โม่เซินก็จับไว้อย่างแน่น เสิ่นเฉียวรีบร้อน ก้มหัวแล้วกัดไปที่มือของเขา เย่โม่เซินเจ็บเลยจะปล่อยเธอ

แต่คิดถึงคำพูดเธอเรื่องหย่าเมื่อกี้ ได้แต่กลั้นความเจ็บปวดนี้ ยังไงก็ต้องไม่ยอมปล่อยมือ

กลิ่นเลือดอบอวลไปทั่วปาก เสิ่นเฉียวใช้แรงจริงๆ เธอก็สามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดของอีกฝั่งได้ คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ เลือดสดๆ ไหลออกมาจากปาก เสิ่นเฉียวถึงตกใจรู้สึกตัวได้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่

เธอปล่อยปากของตัวเอง มองไปที่มือเย่โม่เซินที่มีรอยที่ตัวเองกัดลึกลงไป แทบจะมองเห็นกระดูกได้ เลือดก็ไหลไม่หยุด

เห็นเลือดสดๆ พวกนั้น เสิ่นเฉียวตัวสั่นไปหมด

“ทำไมไม่กัดต่อหล่ะ? ” เสียงแหบๆ ของเย่โม่เซินดังขึ้นมา เขาทนความเจ็บปวดมาตลอด หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ “กลัวแล้วหรอ? หรือว่าปวดใจแล้ว? ”

ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวเรียกสติกลับมา ใช้แรงสะบัดมือเขาออก

“เย่โม่เซิน เพราะคุณไม่เอามือกลับไปต่างหาก! ”

“ใช่ ฉันเต็มใจ ”เย่โม่เซินมองเธออย่างเงียบๆ ทันใดนั้นใช้มือที่ได้รับบาดเจ็บจับเธอไว้ เอาเธอมาไว้ในอ้อมอก เลือดบนมือก็โดนเสื้อผ้าของเธอไปโดยปริยาย

“สมน้ำหน้าฉัน โอเคไหม? ”เย่โม่เซินหรี่ตาด้วยความอันตรายจ้องไปที่เธอ แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความจำใจ : “ตอนนี้บอกฉันได้ไหม ว่าทำไมอารมณ์ถึงเปลี่ยนไปแรงขนาดนั้น? ”

ทั้งๆ ที่เธอเอาของที่ตัวเองมอบให้คว้างทิ้งไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่อาละวาดใส่เธอ ยังรู้ว่าผู้หญิงคนนี้โกรธขึ้นมาเขาไม่มีทาง ด่าก็ด่าไม่ได้ ตีก็ตีไม่ได้ ได้แต่ปลอบแล้วล่ะ

“เธอควรจะให้โอกาสเขาอธิบาย หรือว่าแค่เข้าใจผิดกัน”

คำพูดของเสี่ยวเหยียนก้องอยู่ในหู เสิ่นเฉียวมองไปที่เย่โม่เซินที่ถูกเธอกัดจนเลือดไหลแล้วยังถูกเธอโมโหใส่อีก ทันใดนั้นก็คิด……ให้โอกาสเขาอธิบายดีไหม

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากตัวเอง จ้องเขาด้วยสายตาดุดัน

“ฉันทำไมอารมณ์ถึงเปลี่ยนไปแรงขนาดนั้น? คุณสนใจด้วยหรอ? ”

เย่โม่เซินจ้องตา เม้มปาก : “เธอว่าไงล่ะ? ”

ครั้งนี้เขาไม่ได้ไม่ตอบคำถามของเธอ แล้วยังถามเธอกลับ เสิ่นเฉียวกลับอึ้ง คิดไม่ถึง

สักพักเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “คุณรู้แค่ว่าอารมณ์ฉันเปลี่ยนไปแรง ทำไมไม่ดูว่าตัวเองทำอะไรลงไป? ”

เย่โม่เซินคิดสักพัก จากนั้นสีหน้าเขาค่อยๆ เปลี่ยน “คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? ”

“ถามตัวเองจะดีกว่า? เย่โม่เซิน ฉันหย่ากับคุณก็คือหลีกทางให้พวกคุณ”

เย่โม่เซินคิ้วขมวดแน่น ฟังน้ำเสียงเธอทำไมเหมือนกับรู้เรื่องนั้นแล้วเลย? แต่ว่า…..เธอรู้ได้ยังไง?

“ฉันเสิ่นเฉียวถึงแม้จะแต่งงานแทนน้องสาวเข้ามาในบ้านตระกูลเย่ แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี ถ้าหากคุณมีความรักกับผู้หญิงคนอื่น คุณก็บอกฉันสักคำ ฉันจะไปเอง เกรงว่าจะเป็นเรื่องจนทุกคนมองหน้ากันไม่ติด”

พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวหัวเราะตัวเองอย่างไม่เห็นค่า : “ฉันมีประสบการณ์การแต่งงานที่ล้มเหลวมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่อยากจะเจออีกเป็นครั้งที่สอง เพราะฉะนั้น ……. ครั้งนี้ให้เป็นไปตามที่ฉันพูดเถอะ”

“ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ อย่างถูกทอดทิ้ง แล้วก็ไม่อยากทรมานด้วยสายตาเย็นชา

รวมทั้งความเกลียดชังของคุณ ฉันไม่อยากจะทนอีกแล้ว ยกเลิกสัญญาก่อนกำหนด ฉันยอมที่จะออกไปจากบ้านตระกูลเย่เอง ต่อไปจะไม่มีความข้องเกี่ยวอะไรกับคุณอีก ”

พูดจบ เย่โม่เซินขัดจังหวะเธอด้วยการหายใจเร็ว ๆ : “ใครอนุญาตให้เธออ้างสิทธิ์ของเธอเอง? ”