เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 288 แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย

ในความมืดบรรยากาศช่างหวานเลี่ยน เดิมทีเสิ่นเฉียวอยากจะถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ถูกเขาทำเช่นนี้ในเมื่อทิ้งเรื่องนี้ไว้เบื้องหลังและแลกริมฝีปากกันสักพัก เย่โม่เซินกดหลังศีรษะของเธอและพูด “เอาล่ะ ท้องอยู่ก็ควรพักผ่อนก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

“อืมดี” เสิ่นเฉียวพูดมาก็เหนื่อยเล็กน้อย หลับตาลงด้วยความงุนงงและตอบกลับไป

หลังจากนั้นไม่นานท่ามกลางความมืดลมหายใจก็สม่ำเสมอ ผ่านไปไม่นานลมหายใจของอีกคนก็สม่ำเสมอเช่นกัน

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็เหมือนกับเมื่อวานนี้ เย่โม่เซินก็ไปที่บริษัทแล้วและเสิ่นเฉียวก็ตื่นขึ้นมาคนเดียวบนเตียง

วันแบบนี้ เธอน่าจะเคยชินแล้ว

แต่เมื่อเห็นเตียงว่างเธอก็ยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเย่โม่เซินจะยุ่งมาก ออกแต่เช้าและกลับดึกโดยทั่วไปทั้งสองคนพูดได้ไม่กี่คำตอนกลางคืน

ไม่นานหลังจากที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นมาล้างตัว หานเส่โยวก็โทรหาเธอ

“เฉียวเฉียว …” เสียงของหานเส่โยวแผ่วเบาและอ่อนแรงพร้อมกับหายใจไม่ออก

เมื่อได้ยินเสียงของเธอเสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บจมูกและดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงในทันที เธอไม่ตอบรับคำพูดของเธอ เพียงแค่ถือโทรศัพท์มือถือนั่งเงียบๆ

หานเส่โยวถอนหายใจหนักๆ แล้วพูดเบา ๆ “เมื่อวานฉันไม่อยากเจอเธอ เธอโกรธฉันหรือเปล่า หรือว่าโทษฉัน ขอโทษนะเฉียวเฉียว เมื่อวานนี้ ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉัน…ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ …”

“แต่อะไรนะ” น้ำเสียงของเสิ่นเฉียวเย็นชา “ฉันช่วยเธอ เธอเลยโทษฉันเหรอ”

“ฉัน…ฉันขอโทษนะเฉียวเฉียว” หานเส่โยวร้องไห้ฮือๆ “คราวนี้จะยกโทษให้ฉันได้ไหม วันนี้ฉันอยากเจอเธอ มาหาฉันที่โรงพยาบาลได้มั้ย ฉันต้องการจะบอกบางอย่างกับเธอ”

“ไปหาเธอที่โรงพยาบาลอ่านะ” เสิ่นเฉียวแสดงอารมณ์โกรธออกมาและหัวเราะเยาะ “แน่ใจเหรอว่าเธอจะไม่ปฏิเสธแล้วให้ฉันรออยู่นอกห้องอีก”

พระเจ้ารู้ดีว่าเธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่เมื่อวานนี้ได้ยินหานเส่โยวร้องเสียงแหลมบอกว่าเธอไม่อยากเจอตัวเอง

“ไม่มีอีกแล้วเฉียวเฉียว เมื่อวานฉันผิดเอง ฉันสัญญาว่าวันนี้จะไม่เกิดเรื่องเหมือนเมื่อวานอีก วันนี้เธอจะมาที่นี่ได้ไหม ถ้าเธอไม่ต้องการ ก็บอกฉันว่าเธออยู่ที่ไหนฉันจะไปหา”

หลังจากพูดอย่างนั้น ฝั่งของหานเส่โยวก็ลุกจากเตียงทันทีเสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์ ในที่สุดก็ทนไม่ได้และพูดว่า “ช่างเถอะ เธอนอนลงเถอะ ร่างกายของเธอตอนนี้อ่อนแอ เลือดออกมากขนาดนั้นไม่นอนพักผ่อนให้ดีคิดจะไปไหน”

เมื่อได้ยินหานเช่นนั้นจากที่เคยร้องไห้เส่โยวก็คลี่ยิ้ม “เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าเธอยังห่วงใยฉัน ฉันจะนอนพักผ่อนรอเธอมา”

หลังจากวางสายเสิ่นเฉียวก็มองไปที่โทรศัพท์ด้วยจิตใจสับสน เธอใจอ่อนจริงๆ เธอพูดแค่สองประโยคก็ยอมแพ้แล้ว

ช่างเถอะ ไปดูเธอสักหน่อย ถึงอย่างไรเธอก็เกือบเอาชีวิตมาทิ้งไว้แล้ว

เมื่อได้ยินว่าเสิ่นเฉียวกำลังจะออกไป จูหยุนและลุงจินก็ตามมาด้วยเช่นเดิม

วันนี้ห้องผู้ป่วยเงียบมาก มีแค่ซูจิ่วมาหานเส่โยว

เมื่อเสิ่นเฉียวเคาะประตูคนที่มาเปิดประตูคือซูจิ่ว เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกแปลกๆ บางอย่าง “คุณหนูเสิ่น ทำไม”

เสิ่นเฉียวหันไปพยักหน้าทักทายให้ซูจิ่ว ยังไม่ทันได้พูดก็ได้ยินเสียงของหานเส่โยวลอดออกมาได้ “เลขาซู ให้เฉียวเฉียวเข้ามา ฉันอยากจะคุยกับเธอตามลำพัง พวกเธอไม่ต้องเข้ามา”

ซูจิ่วตะลึง ครู่หนึ่งก็พยักหน้า

เธอหันไปด้านข้าง “คุณหนูเสิ่น เชิญค่ะ”

จูหยุนอยากจะตามเข้าไป แต่เสิ่นเฉียวกลับบอกเธอว่า “ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอตามลำพัง ทั้งสองคนไปรอฉันข้างนอกเถอะค่ะ ไม่นานเดี๋ยวฉันก็ออกมา”

แม้ว่าจูหยุนจะกังวลอยู่บ้าง แต่อย่างไรเสียคนข้างในก็เป็นเพื่อนของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดอะไรมาก พยักหน้าเห็นด้วย

หลังจากเสิ่นเฉียวเข้าไป ซูจิ่วก็ปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วทักทายจูหยุนและลุงจินและนั่งลงข้างๆ

ในห้องผู้ป่วยเงียบสงบมาก หลังจากเสิ่นเฉียวเดินเข้าไปข้างในก็เห็นหานเส่โยวนั่งอยู่บนเตียงคนไข้อย่างน่าสงสาร มือทั้งสองจับเข่า จ้องมองเธออย่างน่าสงสารหาใครเปรียบ

“เฉียวเฉียวในที่สุดเธอก็มาแล้ว…”

ข้อมือของเธอยังมีผ้าพันแผลหนาๆ พันอยู่มีคราบเลือดจางๆ และเห็นได้ชัดว่าบาดแผลยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่

เสิ่นเฉียวเลิกคิ้ว “บอกแล้วไงว่าให้นอนพักผ่อนให้ดี ทำไมต้องลุกขึ้นมานั่ง”

“ฉันกำลังรอเฉียวเฉียวไง” หานเส่โยวพูดด้วยดวงตาสีแดงก่ำ

เธอเดินไปที่เก้าอี้ไม่ไกลจากเตียงโรงพยาบาลแล้วนั่งลงเม้มริมฝีปากสูดลมหายใจเย็นๆ ก่อนจะพูดว่า “พูดมาสิ เรียกฉันมามีธุระอะไร”

“ฉันขอโทษ…” หานเส่โยวมองเธออยู่นาน จู่ๆ ก็กัดริมฝีปากล่างและสะอื้น “เฉียวเฉียวฉันขอโทษเธอ ฉันทำให้เธอตกใจเมื่อวานนี้ ทั้งยังทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วและไม่ตอบ

“จริงๆ แล้วฉันคิดเรื่องการฆ่าตัวตายมานานแล้ว แต่ฉันไม่เคยทำอะไรเลยเพราะฉันกลัวฉันกลัวความเจ็บปวดเฉียวเฉียว แต่ … ช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าคุณไม่สนใจ ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ฉันคิดว่าฉันสมควรที่จะตายจริงๆ เย่โม่เซินเป็นสามีของเธอ แต่แล้วฉันก็ชอบผู้ชายคนเดียวกับเธอ”

ได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวสะเทือนใจ นี่เธอเสียใจเหรอ เธอกำลังสารภาพความผิดใช่ไหม

แล้ว … เธอต้องเลือกจะให้อภัยเธอไหม

ความคิดเหล่านี้เสิ่นเฉียวไม่ได้เก็บมาใส่ใจนาน จึงฟังหานเส่โยวและพูดต่อ “อันที่จริงฉันตกหลุมรักคุณชายเย่ตั้งแต่แรกเห็น ตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกก็อดไม่ได้ที่จะชอบเขา อย่างที่เธอเห็นหลายๆ ครั้งฉันป็นฝ่ายเข้าหาเขา คุณชายเย่ก็ไม่ได้ปฏิเสธฉันจริงจังนัก ดังนั้นฉันจึงดีใจมาก แต่เธอเฉียวเฉียวเธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงทำตามใจกล้าเข้าหาเขาเพราะฉันคิดว่าหลังจากนี้เธอจะอยู่กับพ่อของเด็กอย่างแน่นอนดังนั้นฉันจึงไม่เคยสนใจที่จะพัฒนาอารมณ์ของฉันที่มีต่อคุณชายเย่ เรื่องต่างๆ ถึงมาจุดนี้ได้”

“เฉียวเฉียว เดิมทีฉันคิดว่า …ปิดเรื่องนี้ไม่ให้เธอรู้ และฉันจะบอกเรื่องนี้กับเธอหลังจากที่ฉันจัดการทุกอย่างได้แล้ว แต่ฉันไม่ว่าเธอจะรู้เร็วขนาดนี้ ฉันรู้สึกผิดต่อเธอมาก”

เสิ่นเฉียว “… ดังนั้นนายเลยเลือกที่จะฆ่าตัวตาย ทำแบบนี้เพื่อเข้าใจชีวิตเหรอ”

“ฉันขอโทษ” หานเส่โยวกัดริมฝีปากล่างแน่น “เฉียวเฉียวฉันขอโทษจริงๆ แต่ฉัน … ฉันชอบคุณชายเย่จริงๆ ถ้าฉันมีชีวิตอยู่ ฉันไม่สามารถจะทนเห็นเธออยู่กับเขาได้ … ดังนั้น ฉันจึงคิดว่าถ้าฉันตายฉันถึงจะไม่แยกเธอออกจากคุณชายเย่ แต่ทำไมเธอถึงมาช่วยฉัน”

แววตาของเสิ่นเฉียวเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “เธอไม่ใช่เหรอที่ส่งข้อความให้ฉันไปหาเธอ เธอบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับฉัน เส่โยว… ในโลกมีผู้ชายตั้งมากมาย ทำไมต้องชอบเย่โม่เซินคนเดียว”

“แล้วเธอล่ะ” หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นมองเธอทั้งน้ำตา “เธอตั้งท้องลูกของเย่หลิ่นหานแท้ๆ ทำไมถึงดึงดันอยากได้เย่โม่เซิน เธอคิดว่ามันยุติธรรมกับเย่โม่เซินแล้วเหรอ”