เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 302 เกิดเรื่อง

เย่โม่เซิน: “ตาข้างไหนของนายที่เห็นว่าฉันรอให้เธอมา?”

เซียวซู่: “ก็คุณนายมองประตูทางเข้าตลอด ไม่ใช่รอคุณนายน้อยหรือครับ?”

เขาอยากบอกว่าตนเองเห็นเต็มสองตา แต่คิดไปคิดมาพูดแบบนั้นคงไม่ค่อยสุภาพ เลยเปลี่ยนคำพูด

“ฉันมองประตูใหญ่ เพราะรอเธอเหรอ? เซียวซู่ นายเปลี่ยนมาอ่านใจคนตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว?”

เซียวซู: “…งั้นก็เอาเถอะ ถือว่าผมไม่ได้พูด”

เป็นความจริง เห็นชัด ๆ ว่ากำลังรอคุณนายน้อย แต่ให้ตายก็ไม่ยอมรับ

ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าสองคนนี้ทะเลาะอะไรกันอีกแล้ว

เพียงแต่…พอคิดถึงเรื่องที่เขาไปตรวจสอบมา แววตาของเซียวซู่ก็หนักใจขึ้นมา

คุณนายน้อย คุณต้องมาให้ได้นะ ถ้าคุณไม่มาล่ะก็…เกรงว่า…

หลังจากนี้เซียวซู่ไม่อยากจะคิด

ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันที่สำคัญขนาดนี้ เย่โม่เซินจึงอยากเชิญเธอมาร่วมงานเลี้ยง เพราะคิดที่จะแนะนำฐานะของเธอต่อทุกคน ให้ทุกคนได้รับรู้ว่าเสิ่นเฉียวเป็นภรรยาของเขาเย่โม่เซิน

ก่อนออกจากบ้านเย่โม่เซินถามเธอแล้ว แต่ก็เธอปฏิเสธ

คุณผู้หญิง ทางที่ดีเธอควรมาตอนเริ่มงานเลี้ยงให้ทัน…ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ยอมอภัยให้เธอ

เย่โม่เซินท่องอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมาอย่างเย็นชาแล้วหมุนรถเข็นของจากไป

บนถนนซิงฝู เสิ่นเฉียวเหลือบมองเวลาแล้วก็พบว่าอีกสิบนาทีจะสองทุ่ม แต่พวกเขายังคงอยู่ระหว่างการเดินทาง

“พี่ใหญ่ พวกเราใกล้จะถึงแล้วใช่ไหม?”

เย่หลิ่นหานพยักหน้า: “หลังจากข้ามสะพานข้างหน้านั้น ตรงไปอีกสองร้อยเมตรก็ถึงแล้ว”

เยี่ยมมาก!

เสิ่นเฉียวยิ้มออกมา สะพานอยู่ข้างหน้าแล้ว เธอใกล้จะได้เจอกับเย่โม่เซินแล้ว!

เธอไม่ได้ผิดสัญญาที่ให้ไว้ แล้วเธอก็สามารถไปได้ตรงเวลาอีกด้วย

เมื่อเห็นเธอรีบ เย่หลิ่นหานก็เร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นในเวลานี้

พอเข้าเข้าใกล้สะพาน ก็มีรถบรรทุกขนาดเล็กคนหนึ่งขับส่ายไปส่ายมาแล้วยังขับมาทางนี้ด้วยความเร็ว

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พอเธอเงยหน้าขึ้น รถบรรทุกคันเล็กคันนั้นก็เข้ามาใกล้พวกเขามาก ขณะนั้นเธอตกใจจนร้องไม่ออก เบิกตากว้างมองรถคันนั้นที่พุ่งมาทางพวกเธอ

พอเย่หลินหานที่ขับอยู่ข้างหน้ารู้สึกตัว เขาก็รีบหมุนพวงมาลัยไปทางอื่น เขาก็ตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ตอนที่หมุนพวงมาลัย เย่หลิ่นหานก็หันมาแล้วตะโกนใส่เสิ่นเฉียวที่อยู่ข้างหลัง: “เฉียวเฉียว ก้มลงเร็ว!”

ตูม ! ! !

……

ตูม!

งานเลี้ยงเปิดตรงตามเวลา เสียงเพลงเปิดงานเลี้ยงดังขึ้นพร้อมกับเสียงจุดดอกไม้ไฟเสียงนั้นพอดี แขกเริ่มเข้ามาในงานแล้ว แต่เย่โม่เซินกลับไม่เห็นเงาที่คุ้นเคยเดินเข้ามาจากประตู

เซียวซู่เหลือบมองเวลาแวบหนึ่ง “ตอนนี้เพิ่งเริ่มงาน กว่าที่แขกจะเข้ามาในงานเสร็จอาจจะต้องใช้เวลาประมาณสิบนาที”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว: “นายได้เอาบัตรเชิญให้เธอไหม?”

เซียวซู่อึ้งไปสักพัก แล้วส่ายหน้า: “ดูเหมือนจะไม่ครับ”

“สมควรตาย แล้วเธอจะเข้ามาอย่างไร”

เซียวซู่รีบตอบทันที “ผมทราบแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะลงไปรอคุณนายน้อยที่ชั้นล่าง” เมื่อพูดเสร็จเซียวซู่ก็รีบหันหลังแล้วลงไปชั้นล่าง พอเขาเดินไปที่ประตูซึ่งมีพนักงานต้อนรับไม่กี่คนที่กำลังคอยตรวจสอบบัตรเชิญอยู่ เป็นไปตามนั้น…ถ้าคุณนายน้อยมาโดยไม่มีบัตรเชิญจะต้องเข้าไปไม่ได้แน่นอน

หลาย ๆ คนรู้จักเซียวซู่ ดังนั้นจึงทักทายเขา “ผู้ช่วยเซียว คุณลงมาช่วยแล้ว”

เซียวซู่ยิ้มแล้วตอบ: “ใช่ ผมลงมารับคน”

“ว้าว คนที่สามารถรบกวนให้ผู้ช่วยเซียวลงมารับด้วยตนเองจะต้องเป็นคนสำคัญอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าพอจะเปิดเผยสักหน่อยได้ไหม แหะแหะ…”

“พวกคุณรีบเข้าไปเถอะ งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว” เซียวซู่ไม่บอกเขาหรอก เพราะรู้สึกร้อนใจสุดชีวิตและไม่รู้ว่าคุณนายน้อยจะมาหรือไม่มา?

ไม่ใช่ไม่มาหรอกนะ?

สิ่งนี้เกิดขึ้นมาในหัว เซียวซู่รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาคุณนายน้อย

แต่พอเซียวซู่โทรหาเสิ่นเฉียว

“สวัสดีค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

น้ำเสียงเย็นชาที่พูดอย่างเป็นทางการของผู้หญิงพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก สีหน้าของเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว นี่เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าคืนนี้คุณนายน้อยจะไม่มาจริง ๆ แล้ว?

ร้อนใจจะแย่แล้วจริง ๆ ! พอนึกถึงเย่โม่เซินเย็นชาหน้าตายอย่างเอาชีวิตคนนั้น เซียวซู่ก็รู้สึกสิ้นหวังในชีวิต ถ้าหากคุณนายน้อยไม่มาล่ะก็ วันนี้อารมณ์ของคุณชาย…ยังมีหลังจากนี้อีก! จบแล้ว!

เซียวซู่ร้อนใจไม่ไหวแล้ว หรือเขาจะไปตามหาด้วยตนเองสักหน่อย แม้จะไม่อยากมา แต่เขาก็ต้องพาคุณนายน้อยมาให้ได้

เมื่อดังนี้ เซียวซู่ก็วางโทรศัพท์ของเขาและเดินออกไปข้างนอก แต่กลับถูกใครบางคนหยุดไว้: “ผู้ช่วยเซียวคุณจะออกไปข้างนอกเหรอ? ออกไปเวลานี้คงไม่ได้แล้วล่ะ”

เซียวซู่รู้สึกรำคาญและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าอย่างไร?”

“เกิดอุบัติเหตุรถชนกันบนสะพาน คนขับรถบรรทุกเล็กเมาแล้วขับ ชนราวกั้นสะพานพังทั้งหมด เวรกรรมจริง ๆ ดื่มแล้วจะขับรถทำไมล่ะ ตอนนี้ที่นั้นรถไม่สามารถผ่านไปได้เพราะตำรวจได้เข้ามาควบคุมสถานการณ์”

“อย่างนั้นเหรอ?” เซียวซู่เริ่มขมวดคิ้วอย่างจริงจัง ถ้าราวกั้นถูกชนพังเสียหายแล้วและที่นั่นก็ถูกควบคุมไว้ไม่สามารถผ่านมาได้ คุณนายน้อยจะรถติดอยู่ที่นั่นหรือไม่นะ?

เขาเก็บความคิดนี้ไว้แล้วกลับไปที่ชั้นสอง เพิ่งจะไปอยู่ข้างกายเย่โม่เซินและเซียวซู่ก็เตรียมที่จะบอกเรื่องนี้กับเย่โม่เซิน กลับได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขา: “ไม่มาใช่ไหม?”

“คุณชายเย่ เกิดเรื่อง…”

“ถ้าไม่มา อย่างนั้นก็ตามใจเธอ”

พอพูดจบ เย่โม่เซินก็หันตัวและออกจากชั้นสองไป เซียวซู่หน้าเปลี่ยนสีแล้วรีบตามไป: “คุณชายเย่ คุณนายน้อยสอง อาจจะกำลังมาก่อนออกจากวิลล่าเธอยังบอกกับผมว่าจะต้องมาแน่นอน คุณนายน้อยไม่เหมือนคนที่ชอบผิดสัญญานะครับ”

“จริงเหรอ? งั้นตอนนี้ตัวเธออยู่ไหน? ไม่ใช่คนผิดสัญญา แต่ทำไมไม่เห็นแม้แต่เงา?”

เซียวซู่: “นี่…”

เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ อันที่จริงเขาสามารถเข้าใจถึงความรู้สึกของเย่โม่เซิน อย่างไรเสียหลังจากที่ได้รู้เรื่องเหล่านั้น กลับยังมีทางเลือกให้เธอ ผลคือไม่คาดคิดว่าคุณนายน้อยจะเลือกอีกทาง

ตอนนี้งานเลี้ยงเริ่มได้สิบกว่านาทีแล้ว คุณนายน้อยยังไม่ปรากฏตัว ก็ไม่แปลกใจที่คุณชายเย่จะโกรธแล้ว

ไม่มีทางเลือก เซียวซู่ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ทางที่ดีขึ้นไปบนเวทีกับเย่โม่เซินก่อน อย่างน้อยคุณนายน้อย…ถ้าเธอมาได้จริง ๆ ล่ะก็ รอเธอปรากฏตัวเขาค่อยพาเธอมา!

“ราวกั้นสะพานพังเสียหายแล้ว ระหว่างทางยังวิ่งชนรถหลายคันและมีผู้บาดเจ็บหลายคน ตอนนี้ยังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบ

เมื่อเย่หลิ่นหานได้รับการช่วยเหลือออกมา เขาอยู่ในระหว่างอาการโคม่า ร่างกายหลายแห่งถูกแทงด้วยเศษกระจก แล้วสมองของเขาก็ได้รับความกระทบกระเทือนจากการชนและเขาก็ยังเลือดไหลอยู่

หลังจากที่เขาถูกช่วยออกมาวางนอนราบกับพื้น เขาก็ยังอดกลั้นแล้วจับมือคนนั้นไว้: “ด้านหลัง…ช่วยคน!”

คนนั้นตะลึงไปสักพัก: “คุณบอกว่าที่นั่งด้านหลังยังมีคน?”

“ใช่!”

“รู้แล้ว พวกเราจะรีบช่วยคนออกมา”