เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 370 เขาต้องการให้หม่ามี๊มีความสุข

หลังจากบรรลุข้อตกลงกับหานชิง เสี่ยวหมี่โต้ว ก็เดินกลับห้องด้วยขาสั้นๆ ของตนอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ และเงยหน้าขึ้นและเปิดสวิตช์โน้ตบุ๊กด้วยมือป้อมๆ

ในปกติ เสี่ยวหมี่โต้ว นั้นทั้งดูไร้เดียงสาอย่างยิ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้า หานมู่จื่อก็ว่าง่ายเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าเขาจะฉลาด แต่เขากลับรู้จักแยกแยะเรื่องราว ไม่เคยถูกเปิดโปงอะไรใดๆ มาก่อน และไม่เล่นโน๊ตบุ๊คนานจนเกินไปต่อหน้ามีหานมู่จื่อ

แต่ตอนนี้ท่าทางของเขาต่อคอมพิวเตอร์นั้นชำนาญเป็นอย่างยิ่ง

หน้าต่างสนทนาเตือนขึ้นมาทันทีที่เขาเพิ่งจะเข้าสู่ระบบซอฟต์แวร์สำหรับการแชท

{พระเจ้าในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วนายก็มาแล้ว นายไม่รู้หรือไงว่ามีพี่ๆ ทั้งหลายหานายอยู่ตลอด? หลายวันมานี้นายไม่ออนไลน์เลย? }

เสี่ยวหมี่โต้ว อ่านข้อความอย่างใจเย็น จากนั้นเปิดกลุ่มเพื่อเรียกดู

หลังจากพบว่าไม่มีเรื่องใหญ่อะไร เขาก็ยื่นนิ้วออกไปพิมพ์

เต้าเจี้ยว: {กลับมาแล้ว }

เทพลม: {แม่เจ้าโว้ย โต้วจื่อกลับมาแล้ว! นายไปไหนมาทำไมถึงมาเอาป่านี้? หายไปเกือบสามวันเต็มๆ! }

เผือก: {โต้วจื่อ!! }

ไอ้อ้วน: {โต้วจื่อมาแล้ว! @ สมาชิกทุกคน! }

หลังจากนั้นต่อๆ มาก็เป็นการกรีดร้องเรียกโต้วจื่ออย่างบ้าคลั่ง เสี่ยวหมี่โต้ว มองดูอย่างปวดหัว จากนั้นจึงปิดหน้าต่างแชทลง

ดูเหมือนเขาจะชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว

จากนั้นประมาณสองนาทีต่อมา เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ค่อยเปิดหน้าต่างอีกครั้ง

เต้าเจี้ยว: {พูดอะไรหน่อยสิ! }

ไอ้อ้วน: {ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าโต้วจื่อไม่อ่านข้อความของพวกเราแน่ ทุกครั้งเขาก็เป็นแบบนี้ สองนาทีผ่านไปถึงค่อยมาตอบ! }

เทพลม: {หรือว่าเวลาที่พวกเราเห่าหอนจะเป็นสองนาทีพอดี? }

เผือก: {หุบปาก เข้าเรื่อง! }

มีคนตะโกนและเอ่ยห้ามขึ้นมาในกลุ่ม จากนั้นจึงบอก เสี่ยวหมี่โต้ว เกี่ยวกับปัญหาล่าสุดที่พวกเขาเจอ

เผือก: {แค่สองวันเองนี่? มีคนบังเว็บไซต์ของเรา พวกเราติดตาม IP ไปเพื่อหาแต่กลับไม่พบว่าคนๆ นั้นเป็นใคร อีกทั้งยังถูกถล่มยับด้วย พวกเราโกรธแทบแย่แล้ว ไม่กี่วันมานี้นายไม่อยู่ ทุกคนล้วนหาวิธีมาไม่น้อย แต่กลับไม่มีทางเพื่อสัมผัสอดีตกำจัดเว็บไซต์ของอีกฝ่ายได้ แต่พวกเราก็ทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เซิร์ฟเวอร์ยังคงล่มอยู่! }

ผู้ดูแลระบบหลายคนก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน

เทพลม: {ใช่ ใช่ คิดไปคิดมาเรื่องนี้มีแค่โต้วจื่อที่สามารถทำได้! }

มันฝรั่งทอด: {โต้วจื่อ รีบออกโรงเร็วเข้า! การกู้คืนเว็บไซต์ขึ้นอยู่กับนายแล้ว! }

เสี่ยวหมี่โต้ว: “…..”

ที่แท้ก็ถูกโจมตี เขาเปิดระบบหลังบ้านของเว็บไซต์อย่างใจเย็น และพบว่าแม้แต่หลังบ้านก็ถูกถล่มจนล่มไปด้วยเช่นกัน พวกคนเหล่านี้…เขาแค่หายไปเพียงสองวัน เว็บไซต์กลับกลายเป็นสภาพแบบนี้ไปแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้ว วางมือของเขาลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ความเร็วมือเร็วมากจนแทบมองไม่ชัด

และฝูงชนยังคงเดือดดาลต่อ

เทพลม: {พวกนายว่าโต้วจื่อเห็นข้อความของพวกเราไหม? เห็นและไปจัดการแล้ว หรือว่าไม่เห็นกันแน่? }

เผือก: {นิสัยของเขานายไม่รู้จักเหรอ? คงจะไปจัดการกับมันแล้วล่ะ โต้วจื่อก็เป็นแบบนี้ เยือกเย็นไม่พูดมาก! }

ใช่! แม้ว่า เสี่ยวหมี่โต้ว จะเป็นเด็กที่น่ารักและไร้เดียงสาต่อหน้า หานมู่จื่อ เสี่ยวเหยียน และผู้อาวุโสคนอื่นๆ แต่บนอินเทอร์เน็ตเขาเป็นบุคคลลึกลับเย็นชาอีกทั้งยังเย่อหยิ่งและพูดน้อยอย่างยิ่ง!

ทุกคนในกลุ่มรู้จักเพียงโต้วจื่อรู้แค่ว่าเขาเก่งกาจอย่างยิ่ง แต่กลับไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา

หากพวกเขารู้ คนที่พวกเขาชื่นชอบนั้นแท้จริงแล้วเป็นเพียงเด็กน้อยอายุห้าขวบ คาดว่าคงจะโกรธจนแทบอยากจะมุดกลับไปที่ครรภ์มารดาเพื่อเกิดใหม่อีกครั้งแน่!

เด็กที่มีพรสวรรค์ไม่มาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มี!

อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้ว ยังเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง! น่าเสียดายที่พวกเขายังไม่รู้ความจริง

คนในกลุ่มยังคงพูดคุยกัน และมีคนทักขึ้นมา

มะเขือเทศเน่า: {แย่แล้วฉันเปิดเว็บไซต์ได้แล้ว เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? }

เทพลม: {ไม่ใช่หรอกน่า? ยังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ! ความเร็วมืออันบ้าคลั่ง! }

เผือก: {เมื่อกี้ฉันดูแล้ว เว็บไซต์ซ่อมแล้วจริงๆ สมกับที่เป็นโต้วจื่อคนที่ถล่มพวกเราเป็นใครเจอหรือยัง}

ทันทีที่เสียงจบลง เสี่ยวหมี่โต้ว ก็โยนภาพเข้าไปในกลุ่ม เมื่อรับรู้ว่างานของตนเสร็จสมบูรณ์แล้ว เขาจึงพิมพ์ลงไป

เต้าเจี้ยว: {ฉันเพิ่งกลับบ้าน ไม่กี่วันมานี้ยุ่งมาก }

เทพลม: {เด็กนอกกลับบ้านนี่เอง กลับไปที่ไหน? }

มะเขือเทศเน่า: {ท่านเทพคุณอยู่เมืองอะไร มาเจอกันหน่อยไหม? }

ไอ้อ้วน: {ท่านเทพคงไม่ใช่คนที่พวกนายอยากเจอแล้วจะได้เจอสักหน่อย! }

เผือก: {รู้จักกันมาก็นานแล้ว พวกเรายังคงไม่รู้เลยว่าโต้วจื่อเป็นยังไง? นายกลับมาแล้วก็รีบจัดการธุระนะ ยังไงเรื่องนี้ก็ถือว่าแก้ไขแล้ว พวกเราคงไม่รบกวนนายต่อ }

เต้าเจี้ยว: {อืม}

หลังจากพิมพ์เสร็จ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก ดวงตาของเขาไหววูบ จากนั้นจึงปิดหน้าต่างแชทลงอย่างรวดเร็วและออกจากโลกการสนทนา อีกทั้งยังปิดโน้ตบุ๊กลงด้วย

ปัง!

ในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็เปิดออก

หานมู่จื่อเข้ามาพร้อมกับแผ่นหยกสีขาว เมื่อเข้ามาก็เห็น เสี่ยวหมี่โต้ว กระโดดออกจากเก้าอี้ลงมาพอดี ใบหน้าประดับรอยยิ้ม

“เสี่ยวหมี่โต้ว เล่นโน้ตบุ๊คหรือ? หม่ามี๊บอกลูกแล้วไม่ใช่หรือ ให้เล่นน้อยๆ หน่อย? ลูกยังเด็ก ไม่ดีต่อสายตา”

เสี่ยวหมี่โต้ว ก้าวขาสั้นๆ ของตนเดินไปยังข้างๆ หานมู่จื่อจากนั้นจึงเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง

“ไม่นะหม่ามี๊ เมื่อกี้ผมแค่ชาร์จโน๊ตบุ๊ค”

หลังจากได้ยิน หานมู่จื่อก็เหลือบมอง จากนั้นจึงพบว่าโน้ตบุ๊กเสียบสายชาร์จอยู่ เธอจึงค่อยเอื้อมมือไปลูบหัว เสี่ยวหมี่โต้ว “เด็กดีมา หม่ามี๊เอาองุ่นมาให้”

“ว้าว ขอบคุณครับหม่ามี๊! ”

เสี่ยวหมี่โต้ว ส่งเสียงร้องจากนั้นก็จับแขนของ หานมู่จื่อเอาไว้และเขย่งตัวไปที่แก้มของ หานมู่จื่อเพื่อหอมอย่างอ่อนโยน

“หม่ามี๊จุ๊บจุ๊บ~”

ในใจของหานมู่จื่อมีความสุข เธอจุ๊บ เสี่ยวหมี่โต้วกลับ จากนั้นจึงยื่นจานให้เขา “เด็กดี ไปทานเถอะ”

ดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้ว จึงรับจานมาและเดินถือไปอีกด้านหนึ่ง

หานมู่จื่อลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอไปหยิบชุดนอนจากตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำไป

เมื่อได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็วางจานลง จากนั้นจึงลุกขึ้นกลับไปที่โน้ตบุ๊กและเปิดหน้าจอขึ้น

จากนั้นจึงค่อยๆ กดปุ่มปิดเครื่อง

อันที่จริง เขาเองก็ไม่อยากซ่อนมันจากหม่ามี๊

แต่ว่าหม่ามี๊ไม่ชอบให้เขาเล่นคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์มือถือมากเกินไป เพราะกลัวว่าดวงตาของเขาจะได้รับผลกระทบ อีกทั้งปกติหม่ามี๊ก็ยุ่งมาก เสี่ยวหมี่โต้ว รู้ดีว่าหม่ามี๊ต้องการให้เขามีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นดังนั้นจึงทำงานอย่างหนัก

หลายๆ ครั้งเขามักจะเห็นหม่ามี๊แอบร้องไห้มองดูเขาอยู่เงียบๆ บอกว่าขอโทษเขา ไม่ได้ดูแลเขาให้ดี

หม่ามี๊คิดว่าเขาหลับ แต่เขากลับยัง

ดังนั้นเขาจึงได้ยินคำเหล่านั้นทั้งหมด

แต่เดิม เสี่ยวหมี่โต้ว ก็เป็นคนฉลาด บวกกับเป็นลูกในครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว ดังนั้นจิตใจจึงอ่อนไหวมากยิ่งขึ้น

เขาไม่กล้าที่จะแสดงอารมณ์ใดๆ ต่อหน้าหานมู่จื่อสิ่งที่เขามอบให้ หานมู่จื่อคือรอยยิ้มที่อบอุ่นและคำพูดที่นุ่มนวลเสมอมา

เขารักหม่ามี๊มากๆ จริงๆ

เขาอยากให้หม่ามี๊มีความสุข

ดังนั้น เขาเองก็ควรพยายามหาเงิน และมีส่วนช่วยเหลือครอบครัว

รอจนเขาโตขึ้นอีกหน่อย จากนั้นหม่ามี๊ก็จะไม่ต้องทำงานหนักแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ฟื้นคืนสีหน้าดังเดิม และกลับไปที่โต๊ะเพื่อกินองุ่นต่อ

ฮิฮิ นี่เป็นความลับเล็กๆ น้อยๆ ของเขาเอง ~