เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 397 เย่โม่เซิน นายถูกผีเข้าเหรอ

ในค่ำคืนที่เยียบเย็นเหมือนน้ำ

วิลล่าไห่เจียงที่ใหญ่โตเงียบสงบ เสียงลมทะเลโบกพัดเข้าชายฝั่ง

คืนนี้ลมแรงมาก จนได้กลิ่นของน้ำทะเลชื้น ๆ โชยมาในอากาศ

แต่ในขณะนี้ หลังจากที่เย่โม่เซินอาบน้ำเสร็จก็หยิบโทรศัพท์มือถือจากนั้นไปนั่งที่โซฟา แล้วจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

โทรศัพท์มือถือแสดงหน้าแรกของWechat

เย่โม่เซินเปิดดูข้อมูลที่หลินชิงชิงส่งมา คือนามบัตรที่เธอแนะนำให้เขา

หลังจากที่เปิดนามบัตรแล้ว ก็เห็นข้อมูลส่วนตัวของหานมู่จื่อ มองดูอยู่นานแต่ก็ยังไม่ลงมือเพิ่มบุคคลนี้ลงไปในรายชื่อ

ชื่อเล่นในโปรไฟล์ของเธอเป็นภาษาอังกฤษชื่อว่าShelly ส่วนรูปโปร์ไฟล์เป็นเปลือกหอยประณีตงดงาม ส่วนมือที่กุมเปลือกหอยนั้นเรียวยาวขาวสะอาดตา

มือคู่นี้ เย่โม่เซินคุ้นเคยเป็นอย่างดี

มือคู่นั้น เมื่อห้าปีก่อนเคยถูกเขาบีบอยู่ในฝ่ามือตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน เคยขีดข่วนผิวหนังบนร่างเขา

สุดท้ายเย่โม่เซินก็หลับตาลงอย่างอดทนที่จะไม่เอื้อมมือไปกดเพิ่มเพื่อน

หลังจากกลับมาตอนบ่าย เขาก็นั่งเป็นบ้าอยู่ตรงนี้ตั้งนาน แต่ก็ยังไม่มีความกล้าที่จะเพิ่มเพื่อนผู้หญิงคนนั้น

อย่างที่น้องสาวของภรรยาบอก ผ่านไปแล้วห้าปี ดูเหมือนตอนนี้เธอจะไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว

อีกอย่างถ้าเขาเพิ่มเธอเป็นเพื่อนล่ะก็ เธอจะยอมรับหรือไม่?

เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าตัวเองจะทำเรื่องที่ซับซ้อนแบบนี้ เขาขมวดคิ้วแล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ แล้วร้องคร่ำครวญอยู่ในลำคอเบา ๆ นิดหน่อย

เย่โม่เซิน นายถูกผีเข้าเหรอ?

เมื่อห้าปีก่อนผู้หญิงคนนี้ได้ออกไปจากชีวิตนายแล้ว เธอจากไปอย่างไร้เยื่อใย ผ่านไปห้าปี ดูเหมือนจะไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว

สุดท้ายเย่โม่เซินก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ จับจ้องหน้าแรกนั้นของWechatแล้วหรี่ตาลงอย่างอันตราย

ในตอนที่เขาคิดจะถอยนั้น ผลปรากฏว่านิ้วไปกดโดนปุ่มเพิ่มเพื่อน เพียงชั่วครู่ ในใจของเขาก็เต้นอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ทำตามหัวใจแล้วส่งคำขอเป็นเพื่อนไป

หลังจากส่งคำขอเป็นเพื่อนไป หัวใจของเย่โม่เซินราวกับประกายไฟที่ตกลงบนทุ่งหญ้าแห้ง แต่ทันใดนั้นเปลวไฟก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

หนึ่งนาทีสองนาที เย่โม่เซินถือโทรศัพท์รอแล้วสิบนาที

แต่ฝ่ายนั้นก็ยังไม่อนุมัติคำขอเป็นเพื่อน

สีหน้าของเย่โม่เซินเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด หลังจากนั้นเขาก็ด่าด้วยเสียงต่ำ

“สมควรตาย!”

ผู้หญิงคนนี้คงไม่รู้ว่าเลขที่บัญชีนี้เป็นของเขา ดังนั้นเลยตั้งใจไม่เพิ่มเขาหรอกนะ?

พอคิดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็เหมือนจะบ้าไปแล้ว ลุกขึ้นและคว้ากุญแจรถออกไป เดินไปไม่กี่ก้าวเขาก็หยุดลง แล้วโทรศัพท์หาเซียวซู่

“ทำบัญชีWechatสักสองสามบัญชีให้ฉัน ภายในห้านาที”

“อะไรนะครับ?” เซียวซู่นึกว่าตนเองฟังคำขอที่ไร้เหตุผลอย่างนี้ของเขาผิดไป จึงไม่สามารถตอบสนองได้ไปชั่วขณะ

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?” เย่โม่เซินตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์

เซียวซู่รีบพยักหน้า: “รู้เรื่องครับ”

“อย่างนั้นยังไม่รีบไปจัดการอีก!”

ตื๊ด!

หลังจากที่อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว เซียวซู่ก็รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตัดสายจากโทรศัพท์

ดึกดื่นแล้ว คุณชายเย่จะเอาเลขบัญชีWechatมาขนาดนั้นไปทำอะไร? บริษัทจะพัฒนาธุรกิจใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเขาไม่รู้อะไรเลย?

แต่ท่าทางฉุนเฉียวเหมือนระเบิดที่ถูกจุดไฟเมื่อสักครู่ของเย่โม่เซิน ทำให้เขาไม่กล้าพูดมาก แล้วรีบไปจัดการแทนให้เย่โม่เซิน

ห้านาทีหลังจากนั้นในที่สุดเย่โม่เซินก็ได้รับเลขที่บัญชีที่เซียวซู่ส่งมา แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา:“นายช้าเกินไปแล้ว”

หลังจากนั้นก็วางสายไป

หลังจากนั้นเขาก็เปิดโน้ตบุ๊ก แล้วลงชื่อเข้าใช้Wechat

เซียวซู่ช่วยเขาสมัครบัญชีWechatกว่าสิบบัญชี แม้จะไม่รู้ว่าเขาไปเอามาจากไหน แต่เย่โม่เซินใช้ได้ก็พอแล้ว

เขาเริ่มลงชื่อจากอันแรก หลังจากนั้นก็หาเลขที่บัญชีWechatของหานมู่จื่อแล้วกดเพิ่มเพื่อนเข้าไป

ผลปรากฏว่ารอมากว่าสิบนาทีอีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบกลับ เขาจึงเปลี่ยนเป็นอีกเลขบัญชีหนึ่ง ครั้งนี้เขาเรียนรู้และฉลาดขึ้นแล้ว ได้พิมพ์ข้อความเพื่อยืนยัน: คุณคือนักออกแบบ?

ผลคือรอไปสิบกว่านาทีอีกแล้ว ฝ่ายนั้นก็ไม่มีเสียงตอบกลับใด ๆ

เชี้ย!

เย่โม่เซินรู้สึกบ้าคลั่งนิดหน่อยแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่?

เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูแวบหนึ่ง นี่มันก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว

หรือว่าจะนอนหลับแล้วแน่เลย? เป็นไปไม่ได้ ตอนที่เขาส่งคำเชิญก่อนหน้านี้ยังไม่ถึงสี่ทุ่ม

พอคิดได้แบบนี้ เย่โม่เซินก็โทรศัพท์หาเซียวซู่

เซียวซู่รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อยในตอนที่รับสายเย่โม่เซิน “คุณชายเย่มีคำสั่งอะไรอีกเหรอครับ?”

“ฉันถามนาย” น้ำเสียงของเย่โม่เซินเย็นชา:“คน ๆ หนึ่งเขาจะทำอะไรในตอนสี่ทุ่มกว่ากันบ้าง?”

เซียวซู่ถูกคำถามที่ไม่ชัดเจนนี้ถามจนโง่ไปแล้ว“เย่ คุณชายเย่? ที่พูดหมายความว่าอย่างไรครับ?”

เย่โม่เซินจุดบุหรี่หนึ่งม้วน ควันไฟที่ปรากฏขึ้นนี้ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคร่งเครียดขึ้นมา

“ถามนาย ก็แค่ตอบ”

เซียวซู่ทั้งกลัวทั้งตกใจแล้วเอ่ย:“ตอนสี่ทุ่ม อาจจะนอนหลับแล้วครับ!”

“หืม?” นอนหลับแล้วจริง ๆ เหรอ? อย่างนั้นดูเหมือนว่าเขาจะต้องรอถึงวันพรุ่งนี้แล้ว?

แต่ทำไมเย่โม่เซินมักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้นอนหลับเร็วขนาดนั้น

ปรากฏว่าฝ่ายเซียวซู่นั้นหยุดไปสักพัก ทันใดนั้นก็พูดต่อ:“ถ้าตอนสี่ทุ่มยังไม่นอนหลับล่ะก็ ยังสามารถทำเรื่องอื่นได้อีกเยอะ”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา“เรื่องอะไร?”

รู้สึกได้ว่าเย่โม่เซินสนใจหัวข้อสนทนานี้มาก เซียวซู่จึงตั้งใจบอกคำตอบที่ตนเองนึกได้ทั้งหมดให้กับเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ ตามการคาดคะเนของผม สี่ทุ่มเป็นเวลานอนหลับของคนที่มีวินัยในตัวเอง แต่สมัยนี้วัยรุ่นในเมืองใหญ่ต่างก็ไม่ได้นอนหลับกันเช้าขนาดนั้น ดังนั้นในเวลานี้ถ้าไม่ใช้ชีวิตตอนกลางคืน ก็กำลังทำงานล่วงเวลาอยู่ หรือว่า ถ้าเป็นคนที่มีครอบครัวแล้วก็จะกล่อมลูกเข้านอน โอ้ หรือว่ากำลังมีเซ็กส์”

ประโยคสุดท้ายนั้น เซียวซูพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

และเย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วสนใจประโยคนี้เป็นพิเศษ แล้วหรี่ตาลงอย่างอันตราย:“มีเซ็กส์?”

น่าแปลก เซียวซู่รู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะมีไอสังหารเพิ่มมากขึ้น

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? หลายปีมานี้ถึงแม่เย่โม่เซินจะเคร่งขรึม แต่ก็อารมณ์แปรปรวน แต่ว่าคืนนี้…ทำไมถึงฉุนเฉียวขนาดนี้?

“คุณชายเย่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ที่ตอบคำถามฉัน ที่นายพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงใช่ไหม?”

เซียวซู่เหงื่อตก:“เกือบจะเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ครับ!”

“ดังนั้น ที่คนนั้นไม่ตอบนาย เพราะกำลังมีเซ็กส์?”

“เอ่อ…คุณชายเย่ ที่ผมเพิ่งจะพูดไปก็มีตั้งเยอะ ทำไมคุณถึง…”

จำแค่สิ่งนี้ หรือว่า…

ทันใดนั้นเซียวซู่ก็นึกถึงสิ่งสำคัญบางอย่างได้

“ใครไม่ตอบข้อความของคุณชายเย่เหรอครับ?”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างเย็นชา:“อยากตาย?”

“ไม่ ไม่กล้าครับ!”

เย่โม่เซินวางสายโทรศัพท์อีกครั้ง พอได้ยินเสียงตัดสาย เซียวซู่ก็รู้สึกแปลก ๆ แล้ว

ทำไมคุณชายเย่ถึงถามคำถามแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างกะทันหันล่ะ

ท่าทางแบบนี้ดูเหมือนเมื่อห้าปีก่อนตอนที่คุณชายเย่ชอบคุณนายน้อยเลย ทำเรื่องพวกนี้เหมือนกันเป๊ะ!

หรือว่า!!

คุณชายเย่จะมีคนที่ชอบอีกแล้ว???

พอคิดถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็หน้าเปลี่ยนสี กระโดดขึ้นมาทันที

ใครกัน? ที่ถึงกับสามารถเข้าตาเย่โม่เซินได้!