เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 398 Wechatของเธอระเบิดแล้ว

ตระกูลหาน

ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แต่หานชิงยังคงตามคุณหมอมารักษาบาดแผลที่มือของหานมู่จื่อใหม่อีกครั้ง

“เสร็จแล้วครับ บาดแผลบนมือของคุณหนูหานสองสาววันนี้ห้ามโดนน้ำชั่วคราว ทางที่ดีอย่าเพิ่งใช้มือทำงาน ผ่านไปสองสามวันก็จะค่อยๆ ฟื้นตัว ทางที่ดีสองสาววันนี้ควรทานอาหารและเครื่องดื่มที่มีรสอ่อน”

“ขอบคุณมากค่ะ” สีหน้าของหานมู่จื่อไม่กระตือรือร้นแล้วขอให้ลุงจีนไปส่งคุณหมอกลับบ้าน

“คำพูดของคุณหมอเธอได้ยินแล้วใช่ไหม?”

หานมู่จื่อนั่งลงบนโซฟา แล้วพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย:“ได้ยินแล้ว อย่างนั้นคืนนี้ฉันจะอาบน้ำอย่างไร? หรือว่าสองสามวันนี้ไม่ต้องอาบแล้ว?”

หานชิงไตร่ตรองสักพักแล้วพูดต่อ:“ให้เสี่ยวเหยียนกลับมาช่วยเธอ”

“…ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ ความจริงฉันเอามือใส่ถุงก็ได้”

ลมหายใจของหานชิงดำดิ่งลง แล้วจ้องหานมู่จื่อเงียบๆ หานมู่จื่อถูกเขาจ้องแบบนี้ก็อึดอัดเล็กน้อย ทำได้แค่ยิ้ม“เอาเถอะ อย่างนั้นฉันไม่อาบแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อยขอขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อน”

“อืม”

พอหานมู่จื่อกลับถึงห้องตัวเอง ก็พบว่าเสี่ยวหมี่โต้วหลับแล้ว

เธอเดินไปที่ข้างเตียงแล้วมองใบหน้าที่หลับสนิทของเสี่ยวหมี่โต้ว ใบหน้านี้…ช่างเหมือนคนๆ คนนั้นมากจริงๆ เลย

ห้าปีมานี้ หานชิงขอให้เธอกลับบ้านตลอด แต่เธอก็ลังเลไม่ยอมกลับมาตลอด ก็เพราะรู้สึกไม่อยากเจอคนๆ คนนั้นแล้ว

เดิมทีคิดว่า เมืองเป่ยใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้เธอจะกลับมาเธอก็คงไม่มีทางเจอเขาแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่า…เธอเพิ่งจะกลับมาตั้งนาน คาดไม่ถึงว่าจะเจอเขาแล้ว

แล้วยังเป็นการเผชิญหน้าอย่างนั้นอีก…

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนี่เป็นสิ่งที่หานมู่จื่อไม่เคยคิดมาก่อน

เย่โม่เซิน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาของหานมู่จื่อก็จมดิ่งลง เธอลุกขึ้นและเดินช้าๆ ไปที่นอกห้องน้ำ แต่ทันใดนั้นกลับมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก แล้วหมุนตัวไปเปิดประตู

คนรับใช้คนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง มองเธอด้วยความเคารพ

“คุณหนูมู่จื่อ คุณต้องการอาบน้ำใช่ไหมคะ? ฉันช่วยคุณได้ค่ะ”

หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก แต่ก็ยังพยักหน้า: “อย่างนั้นคุณช่วยฉันเปิดน้ำเถอะ เบาหน่อยนะ เสี่ยวหมี่โต้วหลับแล้ว”

คนรับใช้คิดสักพัก แล้วตอบเสียงเบา: “ถ้าอย่างนั้นคุณหนูมู่จื่อไปอาบที่ห้องรับแขกเถอะค่ะ อาบเสร็จแล้วค่อยกลับมา ฉันจะคอยรับใช้อยู่ข้างๆ คุณตรงนั้น”

“ก็ดี ฉันไปหยิบเสื้อผ้าก่อน”

หานมู่จื่อกลับไปหยิบเสื้อผ้าที่ห้อง หลังจากนั้นตามคนรับใช้ไปที่ห้องรับแขก

คนรับใช้ช่วยเปิดน้ำแทนเธอ หานมู่จื่ออาบน้ำเสร็จแล้วภายใต้การช่วยเหลือจากเธอและก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“คุณหนูมู่จื่อ ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วค่ะ”

ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว? ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนกลับแล้วหรือยัง หลังจากหานมู่จื่อกลับห้องไปก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดด้วยความงุ่มง่ามเล็กน้อย แต่นิ้วมือถูกผ้าพันแผลพันไว้รอบนิ้ว นิ้วมือของเธอถูกล็อคไว้และไม่สามารถแกะออกได้

สุดท้าย แม้แต่โทรศัพท์มือถือหานมู่จื่อก็เปิดไม่ออก ทำได้เพียงไปหาหานชิงที่ห้องหนังสือ

ปรากฏว่า ไฟห้องหนังสือยังสว่างอยู่

“พี่ชาย”

“ทำไมวิ่งออกมาแล้วล่ะ? ยังไม่พักผ่อนอีก?” หานชิงขมวดคิ้ว แล้วจ้องเธออย่างไม่สบอารมณ์

“พี่ชาย วันนี้ที่บริษัททำงานล่วงเวลา ฉันยังไม่อยู่ที่บริษัทอีก เสี่ยวเหยียนกลับเองไม่รู้ว่าจะปลอดภัยหรือเปล่า? ช่วย…”

พอได้ยิน หานชิงก็เข้าใจความหมายของเธอและพยักหน้า: “ได้ เธอไปพักผ่อน ส่วนฉันจะไปรับคน”

“ขอบคุณพี่ชาย”

แบบนี้หานมู่ชิงถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ หลังจากนั้นกลับไปนอนหลับที่ห้อง

เสี่ยวเหยียน อย่าพูดว่าพี่สาวไม่ช่วยเธอนะ ได้สร้างโอกาสที่ยิ่งใหญ่ให้เธอแล้ว

วันที่สอง ตอนที่หานมู่ชิงตื่นขึ้นมา ก็ชำเลืองมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้วที่นอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆ ตนเอง มองเธอด้วยสีหน้าที่ปวดใจ

เธออึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “เสี่ยวหมี่โต้ว?”

เสี่ยวหมี่โต้วถูกเธอร้องเรียกแบบนี้ ตอนนี้ก็เริ่มขอบตาแดง จากนั้นก้มมองที่นิ้วมองของเธอ“หม่ามี๊ คุณบาดเจ็บแล้ว”

พอได้ยิน หานมู่จื่อจึงคิดได้ว่ามือของตนเองกำลังพันผ้าพันแผลอยู่ เธอถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“เป็นแค่บาดแผลเล็กน้อย ไม่เป็นอะไร”

“หม่ามี๊โกหก!” เสี่ยวหมี่โต้ว ส่งเสียงฮึดฮัดทางจมูก แล้วชี้ไปที่นิ้มมือของเธออย่างโกรธเคือง:“ถ้าเป็นบาดแผลเล็กน้อย หม่ามี๊ก็คงไม่ต้องพันแผลเยอะขนาดนี้ หม่ามี๊…เกิดเรื่องอะไรขึ้น? บอกเสี่ยวหมี่โต้วเถอะ เสี่ยวหมี่โต้วจะช่วยคุณล้างแค้น!”

หานมู่จื่อยิ้มบางๆ :“ไม่มีเรื่องอะไร ก็แค่เมื่อวานหม่ามี๊ไม่ระวังถูกกระจกบาดเข้า ผ่านไปสองวันก็หายแล้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วโผเข้ากอดลำคอของเธออย่างใกล้ชิดสนิทสนม: “หม่ามี๊ หลังจากนี้คุณพาเสี่ยวหมี่โต้วไปทำงานด้วยดีไหม?”

“ไม่ได้” ถึงแม้ว่ามือของหานมู่จื่อจะถูกพันด้วยผ้าพันแผล แต่ก็ยังยกขึ้นแล้วลูบลงบนหัวของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ:“ตอนหม่ามี๊ทำงานไม่มีเวลาดูแลเสี่ยวหมี่โต้วตอนอยู่บ้านเสี่ยวหมี่โต้วจะต้องดูแลตัวเองดีๆ อีกอย่าง…ตอนนี้กลับจีนแล้ว หม่ามี๊ก็ควรจะอยู่ที่นี่อย่างมั่นคงแล้ว เดิมทีอยากหาโรงเรียนที่เมืองซูให้หนู แต่…ในเมื่อคุณลุงของหนูเปิดบริษัทให้พวกเราสองคนแล้ว อย่างนั้นหม่ามี๊ก็ควรจะพิจารณาเรื่องซื้อห้องชุดเล็กๆ รอหลังจากหม่ามี๊หาโรงเรียนให้หนูได้แล้ว หม่ามี๊จะหาซื้อห้องใกล้ๆ นี้

พอได้ยินว่าจะไปโรงเรียน เสี่ยวหมี่โต้วก็โวยวาย“หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากไปโรงเรียน เสี่ยวหมี่โต้วอยากอยู่กับหม่ามี๊ตลอดไป”

พูดจบเสี่ยวหมี่โต้วก็ยังกอดคอหานมู่จื่ออย่างแรง

“แค่กแค่ก หนูปล่อยมือก่อนหม่ามี๊จะถูกหนูทำให้หายใจไม่ออกแล้ว” หานมู่จือพูดอย่างหายใจออก เสี่ยวหมี่โต้วจึงคลายมือที่พันรอบลำคอของเธอออกเล็กน้อย

“ไม่เรียนได้อย่างไรกัน? ถึงตอนนั้นหนูจะไม่รู้หนังสือเลยแม้แต่ตัวเดียว หรือว่าอยากให้หม่ามี๊เลี้ยงลูกไปตลอด?”

“เหอะ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ต้องใช้หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วก็สามารถเลี้ยงตัวเองได้ เสี่ยวหมี่โต้วยังเลี้ยงหม่ามี๊ได้ด้วย!”

หานมู่จื่อได้ยินแล้วก็อดหัวเราะเสียงต่ำไม่ได้: “ได้ อย่างนั้นรอให้หม่ามี๊แก่แล้วจะให้เสี่ยวหมี่โต้วเลี้ยงนะ ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็ยังต้องไปโรงเรียน ในอนาคตหนูอยากเป็นตำรวจรับใช้ชาติไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่แล้ว” เสี่ยวหมี่โต้วถูกเธอพูดแบบก็พยักหน้า: “อย่างนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็เชื่อฟังหม่ามี๊ละกัน~”

“เชื่อฟังแบบนี้สิ”

ก๊อกก๊อก——

“มู่จื่อ?”

“นั่นเสียงของคุณป้าเสี่ยวเหยียน ผมไปเปิดประตูก่อน”เสี่ยวหมี่โต้วรีบกระโดดลงจากรถ หลังจากนั้นเปิดประตู

“คุณป้าเสี่ยวเหยียน”

“อา เสี่ยวหมี่โต้วสวัสดีตอนเช้า!” เสี่ยวเหยียนเข้าไปอย่างลับๆ ล่อๆ แล้วลูบหัวเสี่ยวหมี่โต้ว จากนั้นเดินไปหาหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

“เธอมาได้อย่างไร?”

“ก็มาดูว่ามือเธอเป็นอย่างไรบ้างน่ะสิ” เสี่ยวเหยียนเดินไปที่ข้างเตียงของเธอ เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้ ก็มีไหวพริบแล้ววิ่งไปเล่นเองอยู่ด้านข้าง

“มือไม่เป็นไร เมื่อวานคุณหมอทำแผลให้แล้ว พักผ่อนไม่กี่วันก็หาย”

“ถ้าอย่างนั้นสองสามวันนี้เธออย่าทำงานเลย อยู่บ้านพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ได้” หานมู่จื่อส่ายหน้า: “ต้องไป ฉันต้องไปดูงานที่พวกเธอวาดออกแบบใหม่ด้วยตัวเอง”

“ฉันส่งมาให้เธอดูที่บ้านดีไหม?”

“ไม่ได้ ใช่แล้ว มือฉันบาดเจ็บใช้โทรศัพท์มือถือไม่ได้ เธอช่วยหยิบโทรศัพท์มือถือมาฉันดูหน่อยว่ามีใครโทรหาฉันไหม หรือดูให้หน่อยว่ามีลูกค้าส่งคำขอใหม่มาหรือเปล่า?”

เสี่ยวเหยียนจึงไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะของเธอมา เธอรู้รหัสของหล่อน จึงป้อนเข้าไป

“เชี้ย Wechatเธอระเบิดแล้ว มีคนเพิ่มเพื่อนเธอเยอะขนาดนี้!