เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 401 คุณป้าคุณไม่มีมารยาทมากๆ

เสี่ยวหมี่โต้วกลับไปเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว แว่นกันแดดเกือบจะปิดหน้าของเขาครึ่งหนึ่ง

แว่นกันแดดตอนแรกหานมู่จื่อซื้อให้เขา ตอนนี้ใส่หมวกแล้ว ยังใส่แว่นกันแดดอีก น่าจะจำไม่ได้แล้ว หานมู่จื่อพอใจมาก “ไปกันเถอะ”

เสี่ยวหมี่โต้วขาสั้นๆ รีบเดินมากอดแขนของ หานมู่จื่อ : “หม่ามี๊พวกเราไปด้วยกัน”

“โอเค”

หานมู่จื่อกับเสี่ยวหมี่โต้วนั่งรถลุงหนาน หลังจากลุงหนานส่งพวกเขาที่บริษัทแล้วก็พูดว่า : “คุณมู่จื่อ นายหานบอกว่า อีกหนึ่งชั่วโมงจะมารับคุณกลับบ้านตระกูลหาน ”

“ฉันรู้แล้วลุงหนาน คุณขึ้นไปพักผ่อนเถอะ อีกหนึ่งชั่วโมงพวกเราก็ออกเดินทาง”

“ได้ครับคุณมู่จื่อ ”

หานมู่จื่อพาเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ตอนแรกเธออยากพาเสี่ยวหมี่โต้วไปไว้ที่ห้องทำงาน แล้วตัวเองค่อยลงไป แต่ใครจะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะตามแต่เธอ

ไม่มีทางอื่น หานมู่จื่อได้แต่เอาเขาไว้ข้างตัว ไปชั้นสามด้วยกัน

คนกลุ่มนึงเพราะว่าเมื่อคืนวานทำงานล่วงเวลา เพราะฉะนั้นตอนทำงานช่วงบ่ายเลยไม่ร่าเริง บ้างก็ฟุบลงที่โต๊ะแอบหลับ บ้างเล่นโทรศัพท์ สรุปคือไม่มีท่าทางที่จะทำงานเลย

ตอนที่ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้น ทุกคนก็แค่มองไป สุดท้ายพอเห็นหานมู่จื่อมาแล้ว ทุกคนก็นั่งตัวตรงขึ้นมา

ไม่ว่าจะยังไง หานมู่จื่อก็ยังถือว่าเป็นเจ้านายของพวกเขา

แต่จางยู่กลับไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไหร่ แต่ก็พูดเหน็บแนม: “นี่เป็นใครกัน? ยังจะมีหน้ามา เมื่อคืนวานให้พวกเราทำงานล่วงเวลาวาดรูปออกแบบ สุดท้ายตัวเองกลับหนีไปมีความสุขที่ไหนไม่รู้ วันนี้สายขนาดนี้พึ่งโผล่หน้ามา! ช่างไม่มียางอาย! ”

ได้ยินแล้ว สีหน้าหานมู่จื่อค่อยๆ เปลี่ยน

ปกติคำพูดพวกนี้เธอก็ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร แต่วันนี้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ตรงนี้……

ถ้ารู้ก่อน เธอควรจะพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปก่อน

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ก้มหน้ามองไปที่เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ข้างตัว : “เสี่ยวหมี่โต้ว ลูกไปที่ชั้นห้าไปหาป้าเสี่ยวเหยียนก่อน ดีไหม? ”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาดำๆ แต่ว่าซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกันแดดไม่มีใครมองเห็น แต่ว่าริมฝีปากของเขาเบะ แล้วปฏิเสธอย่างเสียงดัง : “ไม่เอา ผมจะอยู่นี่เพื่อปกป้องหม่ามี๊! ”

ทันใดนั้นเสียงน้อยๆ ก็ดังขึ้นในห้องทำงาน เรียกได้ว่าทำให้ทุกคนตกใจได้

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่เด็กที่อยู่ข้างตัวหานมู่จื่อ

ตัวเล็กๆ ตัวก็แค่นั้น ยืนอยู่ข้างตัวหานมู่จื่อ ใส่เสื้อผ้าทันสมัยออกแนวตะวันตกมาก ใส่หมวกใส่แว่นกันแดด แต่ยังสามารถเผยให้เห็นว่าหน้าตาของเด็กคนนี้ดีมาก

วินาทีต่อมา เจ้าตัวเล็กนี่ก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง จากนั้นเดินไปที่หน้าจางยู่ : “คุณป้า คุณพูดใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ไม่ถูกนะ หม่ามี๊ของผมเมื่อคืนวานแค่มือบาดเจ็บ เลยไม่ได้มาบริษัท อีกอย่างคุณว่าหม่ามี๊ของผมไร้ยางอาย เห็นได้ชัดว่าคุณป้าช่างไม่มีความคิดจริงๆ ”

ทุกคนอึ้ง คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะเต็มไปด้วยความโกรธที่เป็นธรรมชาติ อีกอย่างยังพูดจาตรงไปตรงมาอีกด้วย

คิดๆ ดู ผู้หญิงคนใหญ่ โดนเด็กน้อยว่าไม่มีความคิด

นั่นเป็นผู้ใหญ่ เธอน่าจะเป็นคนที่ไม่มีความคิดขนาดไหนกัน

จางยู่ถูกเด็กน้อยคนนึงพูดว่าไม่มีความคิด หน้าก็แดงขึ้นทันที “นาย นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันไม่มีความคิด งั้นฉันพูดผิดตรงไหนหรอ? ”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา ท่าทางน่ารัก

เขามองไปที่ทุกคน

“พี่ชายพี่สาวทุกคน เมื่อกี้ผมอธิบายไปแล้วใช่ไหม? ”

ทุกคนนิ่งไปสักพัก แล้วก็พยักหน้าโดยอัตโนมัติ

เลิงเยาเยาที่อยู่ข้างๆ เอามือทั้งคู่วางไว้ที่หน้าอก เย้ยหยันจางยู่ซึ่งหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ : “ฉันจะบอกให้นะ จางยู่ เมื่อกี้เด็กก็อธิบายไปแล้วไม่ใช่หรอ? เป็นเพราะได้รับบาดเจ็บเลยไม่ได้มาบริษัท แต่เธอก็กลับทำท่าทางเหมือนไม่ได้ยิน นี่เธอหูตึงแล้วหรอ หรือว่าฟังคำพูดของคนอื่นไม่เข้าไปแล้ว? ”

จางยู่：“เลิงเยาเยาเธอ！”

เลิงเยาเยาขมวดคิ้ว พูดพลางหัวเราะ : “ฉันทำไม? พวกเราทุกคนก็ได้ยินชัดเจนแล้ว”

จากนั้นเธอมองไปที่เด็กน้อย ยกมุมปากขึ้น : “เจ้าตัวเล็กสายตาไม่เลว ยังรู้จักเรียกพี่สาว จางยู่ก็คือป้า คราวหลังจำไว้ว่าต้องเรียกเธอว่าป้า ”

“เธอ! เลิงเยาเยานี่เธอเกินไปแล้ว! ฉันแค่แก่กว่าเธอไม่กี่ปีเอง มีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่าป้า แต่เรียกเธอพี่สาว นี่มันไม่ยุติธรรม! ”

“เอ้อ เธออย่าพูดเลย ถึงจะแค่ไม่กี่ปี แต่พวกเราก็ระดับเดียวกัน ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่อายุสามสิบต้นๆ ”

สีหน้าของจางยู่เปลี่ยนเป็นยิ่งไม่น่ามองแล้ว

หานมู่จื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ：“……”

ดูเหมือน เธอก็เป็นผู้หญิงที่อายุสามสิบต้นๆ แล้ว

แต่ก็ยังดี เธอมีลูกแล้ว เพราะฉะนั้นไม่กลัว

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อค่อยๆ โล่งใจ จากนั้นโบกมือไปที่เจ้าตัวเล็ก : “เสี่ยวหมี่โต้ว กลับมา ”

เสี่ยวหมี่โต้วโอ้ออกมาคำนึง จากนั้นเดินกลับมาทางหานมู่จื่อ

หลี่จุ้นเฟิงขมวดคิ้ว : “คุณมู่จื่อ เจ้าตัวเล็กน่ารักนี่ เป็นลูกชายของคุณจริงๆ หรอ? ”

หวังอานทนไม่ได้มุมปากเผยอขึ้น : “ดูยังวัยรุ่นอยู่เลย คิดไม่ถึงว่าจะมีลูกแล้ว ลูกคนนี้คงไม่ใช่……” ในสมองเขาคิดถึงชื่อนึง แต่ไม่กล้าพูดออกมาจากปาก

หานชิง……คนนั้นไม่ง่ายที่จะยั่วยุ

ซูกั่วเอ๋อค่อยๆ ยิ้ม ความอับอายและความโกรธที่หานมู่จื่อพูดในวันนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง : “เจ้าตัวเล็กนี่ช่างน่ารัก แล้วยังตำหนิมีมารยาท”

จางยู่พอฟังพูดแล้ว อารมณ์บนใบหน้าก็บูดอีกครั้ง

คำพูดนี้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจทำให้เธอหายใจไม่ออก

เธอรู้ ซูกั่วเอ๋อคือกำลังแก้แค้นเรื่องวันนั้นที่เธอพูดในที่ประชุม

“โอเค วันนี้ฉันมาก็มาดูผลงานที่พวกคุณทำเมื่อคืนวาน ฉันจะจัดการประชุมในอีกสิบนาที ทุกคนเตรียมตัวนะคะ ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็จูงมือเสี่ยวหมี่โต้วจากไป

รอเธอไปแล้ว ในห้องทำงานก็ระเบิด

“เห้อ ฉันคิดว่าฉันจะมีโอกาส ตอนนี้คงไม่ต้องคิดแล้ว ” หลี่จุ้นเฟิงส่ายหัวอย่างจนใจ ท่าทางเหมือนอกหัก

ซูกั่วเอ๋อข้างๆ มองที่เขา : “ถึงแม้ไม่มีลูก นายก็ไม่มีโอกาส”

“แม่งเอ้ย! การมีลูกชายเป็นเรื่องที่ดี ติดตามผู้ชายอย่างนั้น มีลูกแล้วยังไง? ยิ่งไร้ยางอาย! ”

คนรอบข้างได้ฟังอยู่ หลี่จุ้นเฟิงเท้าคางพลางพูด

“ถ้าพูดแบบนี้ เธอก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงของหานชิง พวกเราเข้าใจผิดหรือเปล่า? ”

“เข้าใจผิดอะไร? ไม่ใช่ผู้หญิงของหานชิงแล้วเป็นอะไร หานชิงจะใช้เงินมากมายขนาดนั้นกับผู้หญิงคนนึงง่ายๆ ขนาดนั้นเลยหรอ? ”

“จางยู่ เธอตื่นเต้นทำไม? ถึงหานชิงใช้เงินมากมายกับเธอขนาดนี้ แต่หานชิงก็ไม่ได้แต่งงาน แล้วก็ยังมีข่าวลือว่าขนาดแฟนก็ไม่มี ใช้เงินเยอะขนาดนี้ ก็เป็นเรื่องปกติ เธอก็ไม่ได้เป็นเมียน้อยซะหน่อย”

จางยู่เหอะออกมาคำนึง : “ไม่ใช่เมียน้อยแล้วไง หรือว่าพึ่งผู้ชายไต่เต้า! ”

“โห ฉันมองไม่ออกเลย เธอเองก็ไม่ใช่คนไม่มีความสามารถเลย ถ้าหากเธอแค่พึ่งผู้ชายไต่เต้า วันนั้นก็คงไม่พูดข้อเสียของเธอกับฉันออกมาหรอก”