เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 59 หลอกลวงตัวเอง

“คุณเป็นสามีที่มีความรับผิดชอบไหม? ไม่ควรปฏิบัติต่อภรรยาที่ตั้งครรภ์อย่างทะนุถนอมแล้วเหรอ?” การสอบปากคำหลายครั้งทำให้ใบหน้าของ เย่โม่เซิน ซีด มือที่วางอยู่บนกระดานกำแน่นโดยไร้เสียงมากขึ้น จนข้อต่อกลายเป็นสีขาว

เซียวซู่รู้สึกได้ถึงความกดดันอย่างชัดเจน จึงรีบเอ่ยปากพูดก่อนที่เย่โม่เซินจะอารมณ์แปรปรวน “ขออภัยคุณหมอด้วย ขาและเท้าของเย่โม่เซินนั้นเดินไม่ค่อยสะดวก อีกทั้งก่อนหน้านี้พวกเราเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน แต่หลังจากที่รู้แล้วก็รีบพามาส่ง ตอนนี้คนป่วยเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอพูดจบ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่สายตาของเย่โม่เซินยังคงไม่สบาย “ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ต้องนอนพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการสองวัน”

“ถ้าอย่างนั้นความหมายของท่านคือ เด็กยังอยู่เหรอ?” เซียวซู่ถามอย่างระมัดระวัง

“ทำไมคุณถึงพูดอย่างนี้?” เมื่อหมอได้ยินคำถามนี้ ก็แทบจะระเบิดความโกรธออกมา “หรือว่าแท้ที่จริง พวกคุณไม่ต้องการเด็กแล้ว?”

“ไม่ ไม่ ไม่ ความหมายของฉันคือ ถ้าเด็กยังอยู่ก็ดี” เซียวซู่ รีบยิ้มแสดงความสำนึกผิด เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก

หมอสะบัดแขนเดินออกไป เซียวซู่เอ่ยปากพูดด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม “คุณชายเย่ถ้าเจ้าลูกนอกสมรสนั่นแท้งล่ะก็ คุณก็ไม่ต้องลำบากลงมือเองแล้ว”

เมื่อได้ยินถ้อยคำของเขา เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างหนักและลมหายใจก็ดุเดือดขึ้น

“พูดอีกครั้ง”

เซียวซู่ตกใจและไม่กล้าพูดอีก

เขาช็อคในใจ ก่อนหน้านี้มีการกล่าวไว้อย่างชัดเจน ว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเป็นลูกนอกสมรส และเขาเป็นคนที่ต้องการฆ่าเด็กในท้องของ เสิ่นเฉียวทำไมวันนี้ …

ช่างเถอะ ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ตามความแตกต่างหลังจากที่เสิ่นเฉียวแต่งงานเข้ามาในบ้านของเย่โม่เซิน นั้นไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อน ต่อไปคงจะแปลกประหลาดมากยิ่งขึ้น เขาคงจะต้องปรับตัว

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เซียวซู่ก็โล่งใจ

ห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ มีเพียงกลิ่นของแอลกอฮอล์ เสิ่นเฉียวถูกเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยที่สะอาด เธอนอนอย่างสงบบนเตียงผู้ป่วย สีหน้าซีดเซียว ราวกับเป็นโรคที่ร้ายแรง

รถเข็นของเย่โม่เซินอยู่ข้างเตียงคนป่วย เขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ความเย็นชาในดวงตาของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย

“จะฟื้นตอนไหน?” เย่โม่เซิน ถามขึ้นมากะทันหัน

“ฉันถามหมอแล้ว ต้องรอจนถึงตอนเย็น”

สายตาของย้อนเย่โม่เซินกลับมา “กลับกันเถอะ”

ได้อย่างเช่นนี้ เซียวซู่ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชายเย่พวกเราไม่อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนผู้ช่วยเสิ่นเหรอ?”

“ให้ป้าเฉินมาที่นี่”

เซียวซู่ มีปฏิกิริยาตอบโต้ พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้ป้าเฉินทำอาหารมาให้ เมื่อผู้ช่วยเสิ่น ฟื้นขึ้นมาก็จะได้ทานทันที”

โรงพยาบาลในตอนกลางคืนนั้นเงียบสงัด ผู้ป่วยได้เข้านอนแล้ว สมาชิกในครอบครัวที่มาด้วยก็เงียบ เสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดวงตาเป็นสีขาว ข้างๆ เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน

“คุณนายน้อยสอง คุณฟื้นแล้ว”

เมื่อได้ยินเธอเรียกตัวเองว่าคุณนายน้อยสอง สมองของเสิ่นเฉียวตอบสนองเพียงครู่เดียว นี่เป็นแม่บ้านของตระกูลเย่ เธอโบกมือไปมา คิดอยากที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในท้องน้อย จึงต้องกลับลงไปนอน

ป้าเฉิน รีบลุกขึ้นยืน “คุณนายน้อยสอง อย่าเพิ่งลุก ร่างกายของคุณยังอ่อนแอ นอนต่ออีกหน่อย หิวน้ำไหม? ฉันจะไปรินน้ำให้คุณ”

เมื่อพูดจบก็ไม่รอคำตอบจาก เสิ่นเฉียว ป้าเฉินหันไปรินน้ำอุ่นอย่างเอาใจใส่ให้เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวที่นอนอยู่ตรงนั้นยิ้มอย่างเขิน ๆ ป้าเฉิน วางแก้วน้ำเบาๆ และมาประคองเสิ่นเฉียวให้นั่ง แล้ววางหมอนบนหลังของเธอ

“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลังจากที่เสิ่นเฉียว ดื่มน้ำไปครึ่งแก้ว ป้าเฉินก็สอบถามด้วยความระมัดระวัง “คุณนายน้อยสองมีตรงไหนที่ไม่สบายไหม? ต้องการให้เรียกหมอหรือไม่?”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า พูดเสียงเบา “ขอบคุณ ไม่ต้องเรียกหมอหรอก ฉันไม่เป็นไร”

แค่ยังปวดท้องเล็กน้อยเท่านั้นเอง เธอเอื้อมมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วลูบหน้าท้องส่วนล่างของเธอเบา ๆ

“คุณนายน้อยสองฉันทำอาหารเย็นมาให้คุณ ซึ่งพิจารณาจากสาเหตุของร่างกายคุณแล้ว ดังนั้นอาหารที่ฉันทำมาทั้งหมด ล้วนแต่เป็นอาหารค่อนข้างจืด คุณนายน้อยสองลองชิมดู”

ป้าเฉิน เปิดกล่องรักษาอุณหภูมิอาหาร แล้วหยิบเอาอาหารที่อยู่ข้างในออกมา

เสิ่นเฉียวเองก็หิวมากจริง ๆ เพราะปวดท้อง ดังนั้นวันนี้ทั้งวันเธอจึงไม่ได้ทานอาหาร เมื่อได้เห็นอาหาร ก็รู้สึกหิวขึ้นมาจริง ๆ

“คุณนายน้อยสอง” ป้าเฉิน นำถ้วยโจ๊กไปวางไว้ต่อหน้าเธอให้ใกล้ที่สุด หลังจากเสิ่นเฉียวรับมา ก็พูดด้วยความตื้นตันใจ “ขอบคุณ”

“คุณนายน้อยสองไม่ต้องเกรงใจ รีบกินเถอะ”

ในตอนนี้ข้างนอกห้องผู้ป่วย เซียวซู่เข็นเย่โม่เซินออกไปปรากฏตัวที่ช่องหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าเสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาและกำลังพูดคุยกับป้าเฉิน ก็สั่งให้เซียวซู่หยุด ซึ่งเขาหยุดด้วยความไม่เข้าใจ “คุณชายเย่？”

“กลับกันเถอะ” เย่โม่เซินถอนหายใจยาวๆออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซู่ก็ยิ่งสงสัย “กลับเหรอ? แต่พวกเราเพิ่งจะมา อีกทั้ง พวกเรายังไม่ได้เข้าไปเลย ฉันได้ยินเสียงผู้ช่วยเสิ่นฟื้นขึ้นมาแล้ว พอดีที่จะเข้าไปเยี่ยม”

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ?” คิ้วของเย่โม่เซินกระตุก เขาพูดด้วยความโกรธ

“เอ๊ะ? แต่คุณชายเย่พวกเรามาเยี่ยมผู้ช่วยเสิ่นไม่ใช่เหรอ?” เซียวซู่พูดไม่ออก พวกเขาเพิ่งจะมาถึงประตูห้องผู้ป่วย เสิ่นเฉียวเองก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว มันเหมาะที่จะเข้าไป ทำไมถึงจะกลับเสียแล้ว?

เซียวซู่ไม่เข้าใจว่าเย่โม่เซินคิดอะไรกันแน่ แต่เมื่อเขาพูดสิ่งที่เขาคิดจบ ลมหายใจของเย่โม่เซินก็ลดลงอย่างกะทันหัน เขารู้ว่ามันผิดปกติ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ก็ได้”

จากนั้นเขาก็เข็น เย่โม่เซินที่อยู่บนรถเข็นและเดินออกไป ประตูห้องผู้ป่วยกลับเปิดออก ป้าเฉินเดินออกมา เมื่อเห็นพวกเขาก็พูดว่า “คุณชายสอง คุณมาแล้ว”

เสียงของเธอไม่ดังมาก แต่ก็ไม่นับว่าเบา ซึ่งดังอย่างไม่ชัดเจนเข้าไปในหูของเสิ่นเฉียว

เมื่อได้ยินว่าเย่โม่เซินมาแล้ว หัวใจของเสิ่นเฉียวก็รวมตัวกันเป็นก้อนในทันที เกือบลืมไปแล้ว ว่าคงจะเป็นเขาที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาล

“คุณชายสอง คุณนายน้อยสอง ฟื้นแล้ว คุณอยากจะเข้าไปไหม?”

เย่โม่เซิน “……”

เสิ่นเฉียว อยู่ในท่าทางที่กำลังถือถ้วย หลังจากที่ป้าเฉินทักทายพวกเขา เย่โม่เซินก็ไม่เข้ามา คงไม่คิดที่จะดูเธอสินะ? เสิ่นเฉียวที่กำลังทานอาหารก็ชะลอช้าลง สายตามองออกไปนอกประตูโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลานี้ ก็ได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซิน

“ไม่ล่ะ”

มือของเสิ่นเฉียว ถือชาม และหลบสายตา

“ไปเถอะ”

เซียวซู่ทำตามคำสั่งของ เย่โม่เซินและเข็นเขาออกไป ทิ้งไว้แต่สีหน้างุนงงของป้าเฉินที่ยืนอยู่ที่เดิม พูดกันตามเหตุผลคุณชายสองมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมคุณนายน้อย แต่เมื่อมาถึงประตูหน้าห้องผู้ป่วย ทำไมถึงไม่เข้าไป ประโยคที่เธอตะโกนเมื่อสักครู่ คุณนายน้อยสองเองก็ต้องได้ยินแล้วอย่างแน่นอน แต่คุณชายสองกลับออกไปเสียอย่างนี้

หรือว่า สองสามีภรรยาหนุ่มสาวคู่นี้ทะเลาะกัน? ป้าเฉินคิดอยู่ภายในใจ พลางกดน้ำกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

“คุณนายน้อยสองคุณกับคุณชายเย่……”

“เขาไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?” เสิ่นเฉียว ตัดบทคำพูดของเธอ แล้วถามเบา ๆ

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวลดสายตาลง ป้าเฉิน กลับรู้สึกเป็นทุกข์ แต่เธอเลือกที่จะพูดว่า “คงเป็นเพราะคุณชายสองมีธุระที่ต้องไปทำ จึงออกไปอย่างกะทันหัน แต่คุณชายสองต้องเป็นห่วงคุณนายน้อยสองอย่างแน่นอน”

ได้ยินเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็ยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ เป็นห่วงเธออย่างนั้นเหรอ? การพูดแบบนี้เป็นการหลอกลวงตนเอง