เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 70 ถ้าไม่เชื่อมาพนันกัน

“เฉียวเฉียว พูดแบบนี้……หมายความว่ายังไง？”รอยยิ้มตรงมุมปากของหานเส่โยวแข็งทื่อไปทันใด：“ฉันไม่มีเจตนาแอบแฝงเลยนะ เธอสงสัยฉันเหรอ？”

“ไม่ใช่แบบนั้น！”เสิ่นเฉียวส่ายหัว：“ฉันจะไปสงสัยเธอได้ยังไง？”

เธอแค่เป็นห่วงเรื่องระยะห่างของหานเส่โยวที่ใกล้เย่โม่เซินมากจนเกินไป เย่โม่เซินอาจจะลงมือกับเธอได้ ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกว่า……คำพูดที่เย่โม่เซินพูดออกมานั้นไม่ใช่การล้อเล่นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่ได้ยินมาก็อาจจะไม่เป็นความจริงเสมอไป

เรื่องที่เขาพิการอาจเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่เขาไร้สมรรถภาพทางเพศ——ดูเหมือนจะเป็นแค่ข่าวลือ

“เฉียวเฉียว เธอไม่สงสัยฉัน แล้วทำไมเธอถึงพูดออกมาแบบนั้นล่ะ？”ท่าทีของหานเส่โยวเปลี่ยนไปเป็นความอึดอัด เธอก้มหน้าก้มตาแล้วทำเสียงต่ำ：“เป็นเพราะคำพูดที่ป้าแกพูดเลยทำให้เธอเข้าใจผิดใช่มั้ย？แต่ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ป้าแกก็แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง？ถ้าเธอไม่เชื่อ ครั้งหน้าฉันจะพาหลี่โย่หมิงมาพูดกับเธอด้วยตัวเอง”

เสิ่นเฉียวนิ่งเงียบ แล้วขมวดคิ้วจ้องไปทางเธอเท่านั้น อยากจะอธิบายให้ฟัง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากไหน

หานเส่โยวคิดว่าเธอไม่เชื่อ จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋า

“ฉันจะโทรหาหลี่โย่หมิงเดี๋ยวนี้ล่ะ！”

เสิ่นเฉียวหยุดเธอเอาไว้ หานเส่โยวเงยหน้ามองเธอ

“เธอไม่ต้องโทรหาเขาหรอก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอนะ แต่ฉันแค่……”เธอจะพูดยังไงดี หรือควรจะพูดไปว่าเธอเป็นห่วงเพราะกลัวว่าเย่โม่เซินจะลงมือกับเธอ？แต่ขืนพูดแบบนี้ออกไป ก็เท่ากับว่าเธอขายเย่โม่เซินน่ะสิ

“แต่อะไร？”หานเส่โยวเห็นเธอกระอักกระอ่วน จึงถามขึ้นมา

เสิ่นเฉียวกัดปากอย่างร้อนรนใจ：“ฉันไม่รู้จะอธิบายกับเธอยังไงดี แต่เส่โยว พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ？เธอฟังฉันหน่อยได้มั้ย？อยู่ให้ห่างจากเขาไว้เถอะ！”

สีหน้าท่าทางของหานเส่โยวนิ่งไปทันที：“เฉียวเฉียว เธอชอบเขาแล้วเหรอ？”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวถึงกับหายใจไม่ออก：“เธอพูดว่ายังไงนะ？”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอชอบเขา แล้วเธอจะมาบอกให้ฉันอยู่ห่างๆเขาไปทำไม？อีกอย่างนะ ฉันยังไม่ได้เข้าใกล้เย่โม่เซินเลยด้วย？แต่เธอทำตัวแบบนี้ เทียบกับคนที่ชอบใครซักคนแล้วเธอก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างจากคนพวกนั้นเลย”

เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง เธอชอบเย่โม่เซิน？นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ การพูดการจาของเขาก็ไม่เข้าหู และเหตุผลที่เธอห้ามปรามเส่โยวนั่นก็เพราะเธอกลัวว่าเย่โม่เซินจะลงไม้ลงมือกับเส่โยว ไม่มีเหตุผลอื่นใดเลย

“ไม่ใช่แบบนั้น！แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอเข้าใจ！”

“ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ”หานเส่โยวเบือนหน้าหนี ไม่มองเธออีก แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเธอไม่ดีเอามากๆ：“เฉียวเฉียว ฉันคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน การไว้ใจกันในเรื่องแบบนี้ถือเป็นพื้นฐานอย่างหนึ่งเลย ฉันนช่วยเธอมาก็หลายเรื่อง แต่อยู่ๆเธอกลับคิดว่าฉันคิดอะไรกับเย่โม่เซิน แบบนั้นเหรอ？”

เสิ่นเฉียวหน้าซีดเผือด เธอดึงมือของหานเส่โยวเอาไว้：“เส่โยว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอนะ และไม่ได้คิดว่าเธอคิดอะไรกับเย่โม่เซินเลย เพียงแต่……”

หานเส่โยวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วหันไปจับมือของเธอ แล้วพูดกับเธอเบาๆ：“เธอคิดว่าทำไมฉันถึงชวนเขาออกมากินมื้อเช้ากับพวกเราล่ะ？ ทั้งหมดที่ฉันทำไปก็เพื่อเธอ”

“เพื่อ……ฉัน？”

“ถึงแม้ว่าอีกครึ่งปีหลังพวกเธอจะต้องหย่ากันก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ยังมีศักดิ์เป็นภรรยาของเขา เธออาศัยในบ้านตระกูลเย่ ฉันเลยหวังว่าจะได้สานสัมพันธ์อันดีกับเย่โม่เซิน และเพื่อให้เธอมีวันที่ดีๆกับคนในบ้านตระกูลเย่บ้าง เฉียวเฉียว จริงๆแล้วเธอเห็นถึงความตั้งใจจริงของฉันบ้างมั้ย？”

เสิ่นเฉียว：“……”

“ฉันแค่หวังว่าครึ่งปีหลังจากนี้เธอจะอยู่ในบ้านตระกูลเย่ได้อย่างปลอดภัย พวกเราก็เหมือนพี่เหมือนน้อง หรือว่าเธอไม่เคยรับรู้เลย？”

“เส่โยว……ฉันขอโทษ”ที่จริงเสิ่นเฉียวไม่คิดเลยว่าเธอจะคิดเผื่อตัวเองขนาดนี้ เธอนึกถึงตอนแรกๆที่หานเส่โยวเอ่ยปากชวนเย่โม่เซินและเย่หลิ่นหานด้วยความสุภาพ และไม่ทันคิดเลยว่าหานเส่โยวจะคิดเผื่อขนาดนั้น แต่ตัวเธอเองภายในใจเธอกลับคิดเป็นอกุศลแบบนี้ไปซะได้

เธอรู้สึกว่าคำพูดของคุณป้าเจ้าของร้านแทงบาดเข้ามาในแก้วหู

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาจากภายใน รอบตาเธอแดงขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว：“เส่โยว ฉันไม่ได้เข้าใจเธอผิดนะ ที่ฉันขอให้เธออยู่ห่างจากเขา……เพราะมีความลำบากใจบางอย่าง”

“เอาเถอะ ฉันเข้าใจแล้วว่าเธอลำบากใจ ฉันจะไม่โทษเธอ แต่ว่า……อย่าห้ามให้ฉันช่วยเธอ ตกลงมั้ย？”หานเส่โยวพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เสิ่นเฉียวเองก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จึงได้แต่พยักหน้าตอบไป

“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ อย่าให้พวกเขารอนาน”

“โอเค”

หลังจากกลับไป เสิ่นเฉียวและหานเส่โยวทั้งสองก็แยกกันนั่ง

ยังไงซะเสิ่นเฉียวก็เป็นภรรยาของเย่โม่เซิน ต้องนั่งข้างเย่โม่เซินอยู่แล้ว แต่พอก้นเธอกำลังจะสัมผัสลงไปบนเก้าอี้ น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซินก็ลอยมา

“ประหม่าจนต้องไปวางแผนรับมือกับเพื่อนเลย？”

ได้ยินแบบนั้น ท่าทางของเสิ่นเฉียวก็หยุดนิ่ง เธอหันไปมองทางเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินหันหน้ามาข้างๆ แล้วจ้องมองเธอย่างจัง ริมฝีปากบางๆโค้งขึ้นเล็กน้อย：“ไม่ได้ผลหรอก”

เสิ่นเฉียวหน้าซีด และไม่ตอบเย่โม่เซิน

“เพื่อนของเธอ เห็นได้ฉันว่าเธออยากยั่วยวนฉัน เชื่อฉันมั้ย？”

เสิ่นเฉียวไม่สนใจเขา แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเย่โม่เซินจะเล่นแบบนี้ ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาค่อยๆเอียงมาทางเธอ ริมฝีปากที่บางนั้นกระซิบมาที่ข้างหูของเธอเบาๆ ลมหายใจอุ่นๆที่ออกมานั้นผสมปนเปกับน้ำลายที่กระเด็นมาโดนตรงคอเธอ มันจั๊กจี้

รูปร่างที่เรียวเล็กของเสิ่นเฉียวสั่นเทา เธออยากจะหนีไปให้ไกลจากเขา แต่กลับถูกเย่โม่เซินจับแขนเอาไว้

“ถ้าไม่เชื่อ เรามาพนันกันหน่อยมั้ย”

พนัน？เสิ่นเฉียวกะพริบตาปริบๆ กัดปากตอบไปว่า：“เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ ดังนั้นฉันจะไม่พนันอะไรกับคุณทั้งนั้น ไร้สาระ！”

“เฮอะ”เย่โม่เซินพูดออกมาอย่างเปิดเผย：“ถ้าเธอแพ้ ต้องทำแท้งลูกนอกสมรสในท้องของเธอซะ”

เสิ่นเฉียวทำตาโตขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เธอกำหมัดแน่นอยู่ใต้โต๊ะ เธอกัดริมฝีปากตอบไปว่า：“ไม่มีทาง！”

“ทำไม？กลัวงั้นสิ？”

น้ำเสียงของเย่โม่เซินทั้งถากถางและไร้เยื่อใย เสิ่นเฉียวนั่งหลังตัวตรง：“การพนันแบบนี้มันน่าเบื่อ ฉันไม่ขอร่วม”

“นั่นมันเรื่องของเธอ ยังไงก็ตาม ลูกนอกคอกกับเพื่อนของเธอเลือกมาอย่างเดียว เธอ……จะเลือกใคร？”

เสิ่นเฉียว：“……เย่โม่เซิน ให้มันน้อยๆหน่อย”

“คุณสัญญากับฉันแล้ว ว่าให้ฉันอุ้มท้องและอยู่ที่บ้านตระกูลเย่ได้ และพวกเราก็เซ็นสัญญากันแล้ว ฉันแค่ต้องอยู่ที่บ้านตระกูลเย่แค่ครึ่งปีแล้วเราก็จะหย่ากัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเส่โยวเลยแม้แต่น้อย ทำไมคุณต้องลากเธอเข้ามาเกี่ยวด้วย？”

เสิ่นเฉียวโมโหเอามากๆ หานเส่โยวคิดเผื่อเธอขนาดนั้น แต่อยู่ๆเย่โม่เซินกลับให้เธอเลือกมาระหว่างลูกในไส้กับเส่โยว

“ในเมื่อเกมเริ่มแล้ว ดังนั้นกฎของเกมก็ขึ้นอยู่กับฉัน ตั้งแต่วินาทีที่เธอแต่งงานมาอยู่บ้านตระกูลเย่แทนน้องสาวของเธอ ชะตาชีวิตของเธอก็ถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้ว ทำไม？ยังไม่รู้สถานะของตัวเองอีก？”

เสิ่นเฉียวกัดฟันแน่น เล็บที่กำแน่นอย่างไร้ซึ่งเสียงแทบจะกดเข้าไปในเนื้อ

“คุยอะไรกัน？”เย่หลิ่นหานที่นั่งอยู่ตรงข้ามเห็นทั้งสองคนนั่งคุยกันอย่างใกล้ชิด ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา แล้วแซวว่า：“โม่เซินกับน้องสะใภ้รักกันดีจริงๆ”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ขยับตัวออกห่างเย่โม่เซินโดยทันที แล้วคิดในใจว่าใครมันจะอยากมารู้สึกดีกับคนโรคจิตแบบนี้กัน？

แขนเธอถูกเย่โม่เซินกำไว้อย่างแน่น เขายิ้มให้เย่หลิ่นหานแล้วส่งสายตาที่อ่อนโยนให้：“ใช่ครับ ต้องขอบคุณพี่จริงๆ ผมเลยได้ภรรยาที่ดีแบบนี้”