เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่ 81 วิธีที่จะทำให้เธออับอายขายหน้า

ผู้หญิงคนนี้ต้องกินหัวใจเสือดาวเข้าไปแน่ๆ ถึงได้กล้าลงมือกับเขาได้ถึงสองครั้งอย่างต่อเนื่องแบบนี้

เย่โม่เซินบีบขากรรไกรของเธอไว้แน่น พละกำลังมากสะจนแทบจะบีบกระดูกของเธอให้แหลกคามือ เสิ่นเฉียวรู้สึกเจ็บมาก และสีหน้าของเธอก็ได้เปลี่ยนเป็นซีดขาวขึ้นทันที

“ ในเมื่อเกลียดฉันขนาดนี้ งั้นนายก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายไปเลยสิ อยากโยนฉันลงตึกก็โยนลงไปเลย หรือนายจะฆ่าฉันเลยก็ได้ แต่ทำไมต้องทำให้ฉันอับอายขายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ด้วย?! ”

ถึงแม้ว่าคางจะถูกมือใหญ่ของเขาบีบไว้อยู่ พละกำลังมากมายนั้นทำให้เธอเจ็บจนเหงื่อออกเต็มหน้าผากไปหมด แต่เสิ่นเฉียวยังคงต่อต้านเขาอย่างถึงที่สุด

“ อับอายขายหน้างั้นรึ? ” เย่โม่เซินหรี่ตาลงอย่างอันตราย

นึกไม่ถึงว่าเธอจะเข้าใจว่าการจูบเมื่อสักครู่ คือการทำให้เธออับอายขายหน้า?

อันที่จริงแล้วเย่โม่เซินก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นตัวเองถึงได้ก้มลงไปจูบเธอ เพียงแต่ตอนที่เข้าใกล้เธอ อยู่ๆเขาก็เหมือนเห็นพลังบางอย่างอยู่ในตาสงบคู่นั้น หลังจากนั้นเขาก็ก้มลงไปจูบโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้น ยิ่งจูบ ก็ยิ่งรู้สึกหลงใหล

เขากำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีเวทมนตร์อะไรกันแน่ ก็ได้ถูกเธอกัดลิ้นเสียก่อน

แน่นอนว่า……เขาจะต้องฟันต่อฟัน

“ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าฉัน ”

“ ตบก็ตบไปแล้ว นายจะทำยังไง? ” เสิ่นเฉียวพูดอย่างไม่กลัวตาย

เขาจะทำยังไงนั้นหรอ?

พูดตามหลักการ จากอารมณ์ที่ผ่านมาของเขา ต่อให้เธอไม่ตาย ก็ต้องพิการ แต่ตอนที่เผชิญกับผู้หญิงคนนี้ เขาพบว่าตัวเองกลับทำเธอไม่ลง

“ เหอะ ไม่ทำยังไง? ไม่ใช่ว่าเธอเข้าใจว่าฉันทำให้เธออับอายขายหน้าหรอกหรอ? ” เย่โม่เซินยิ้มอย่างเยือกเย็น และเข้าใกล้ริมฝีปากของนางอย่างรวดเร็ว พูดด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ: “ แบบนี้ เธอคิดว่าเป็นไงบ้าง? ”

“ ไอ้……อื้อ ” เสิ่นเฉียวอยากผลักเขาออก แต่ริมฝีปากของเขากลับแนบแน่นขึ้น และได้ปิดเสียงของเธอไปจนหมด

เสิ่นเฉียวรู้สึกสะอิดสะเอียน วินาทีต่อมากลับตาโตขึ้น เพราะสองมือของเย่โม่เซินได้ล้วงเข้าไปทางชายเสื้อของเธอ หลังจากนั้น……ได้คลำ……

เธอแทบจะกระโดดขึ้นมาทันที และใช้แรงผลักเย่โม่เซินออก ร่างของตัวเองถอยไปข้างหลัง แต่เสิ่นเฉียวไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่น ได้ออกแรงกระโดดลงจากเตียง หลังจากนั้นก็ถอยให้ห่างจากเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น: “ หนี? เธอคิดว่าเธอจะหนีไปไหนได้? ”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแน่น และคิดอะไรออก เธอยื่นมือออกมาและออกแรงเช็ดริมฝีปากของตัวเอง

ต่อหน้าเย่โม่เซิน เย่โม่เซินถูกการกระทำของเธอยั่วให้โกรธได้อย่างง่ายดาย นึกไม่ถึงว่าเธอจะกำลังเช็ดปาก เย่โม่เซินมีสีหน้าคร่ำเครียด เดินเข้าใกล้เธอและยิ้มอย่างเยือกเย็น: “ เธอลองทำอีกทีสิ! ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หมุนตัวและวิ่งไปทางด้านนอก

เซียวซู่ที่กำลังตามมาก็ได้ชนเข้าเต็มอก ร่างของเซียวซู่ถอยหลังไปทันที เสิ่นเฉียวชนจนเจ็บหน้าอกไปหมด หลังของเธอแนบติดกับผนัง เซียวซู่ปิดหน้าอกถาม: “ ผู้ช่วยเสิ่น คุณกำลังทำอะไรเนี่ย? ”

เสิ่นเฉียวไม่สนใจเขา เดินผ่านเขามาได้ก็วิ่งไปทางด้านนอกทันที

เซียวซู่รู้สึกงงเล็กน้อย เดินไปที่ด้านหน้าของเย่โม่เซินและพูดถามขึ้น: “ คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นเธอ……ตื่นแล้ว? ”

เย่โม่เซินหยุดหมุนล้อรถ สีหน้าของเขาคร่ำเครียดขึ้น สายตาเยือกเย็นมองเซียวซู่ด้วยหางตา

“ ไม่ใช่ว่านายเห็นแล้วหรอ? ”

เซียวซู่พยักหน้า: “ ใช่ครับ นึกไม่ถึงว่าเธอไม่ได้กินข้าวทั้งวัน ตื่นมากลับมีแรงวิ่งได้ ยังชนผมสะเจ็บอีกด้วย ”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเย่โม่เซินปูดขึ้นมา

เซียวซู่: “ คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นทะเลาะกับคุณหรอครับ? ”

เย่โม่เซิน: “ …… ”

เซียวซู่: “ คุณไม่ตามไปหรอครับ? ”

เย่โม่เซิน: “ …… ”

เป็นความผิดของเขาเองที่หาผู้ช่วยแบบนี้

เสิ่นเฉียววิ่งไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ตอนหยุดวิ่งเธอรู้สึกหอบมาก หายใจไม่ทัน ด้านหน้ามืดไปหมด แขนขาแทบจะไร้เรี่ยวแรง เสิ่นเฉียวต้องรีบจับกำแพงไว้ นั่งยองๆและหลับตาลงช้าๆ

พักผ่อนสักพัก เธอถึงได้ลืมตาขึ้นมาใหม่

ด้านหน้าได้ฟื้นฟูแสงสว่างเหมือนเดิมแล้ว

เธอนั่งยองๆอยู่บนพื้นเย็น ถึงได้รู้สึกตัวว่าไม่ได้ใส่รองเท้ามา ความเจ็บที่แล่นผ่านลิ้นเตือนเธออย่างชัดเจน ว่าเย่โม่เซินทำให้เธออับอายขายหน้า และเธอไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว

เย่โม่เซิน ไอ้คนเลว!

เสิ่นเฉียวกำหมัดแน่น หลังจากนั้นก็ได้ยื่นมือออกมาเช็ดริมฝีปากอีกครั้ง

ท้ายที่สุด เธอก็ลุกขึ้นช้าๆ และมองคนที่เดินผ่านไปมารอบๆ

อาจเป็นเพราะสภาพของเธอตอนนี้แปลกประหลาดเล็กน้อย ดังนั้นสายตาของคนพวกนั้นที่กำลังมองเธอก็แปลกประหลาดเหมือนกัน

เสิ่นเฉียวยิ้มเจื่อนๆ และก้มหน้าเดินไปข้างหน้า

“ เฉียวเฉียว ”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง เสิ่นเฉียวหยุดฝีเท้าลง คนคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาทันที “ เฉียวเฉียว เป็นคุณจริงๆด้วย? ”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น นึกไม่ถึงว่าคนที่ตามเธอมาจะเป็นหลินเจียง

ทำไมมาเจอเขาที่นี่ได้ละ?

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย และได้เร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า แต่เธอไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวาน เดินได้สองก้าวก็เกือบจะล้มลง หลินเจียงเดินขึ้นมาประคองเธอไว้

“ เฉียวเฉียว ผมโทรหาคุณ ส่งข้อความหาคุณ ทำไมคุณถึงไม่สนใจผมละ? ” หลินเจียงมีสีหน้ากังวลใจ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำถาม คล้ายกับยังไม่เห็นว่าเวลานี้เธอกำลังใส่ชุดคนป่วยอยู่ และมีท่าทางอ่อนแอมาก

เสิ่นเฉียวผลักมือเขา เธอยิ้มอย่างเย็นชาและก้าวถอยหลัง

“ ออกไปให้ห่างจากฉัน ไอ้คนเจ้าชู้ ”

ฝีก้าวที่กำลังจะเดินไปข้างหน้าของหลินเจียงได้หยุดลง เขามองเสิ่นเฉียวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง: “ เฉียวเฉียว คุณบอกว่า……ผมเป็นคนเจ้าชู้? ”

เสิ่นเฉียวมองเขาอย่างเยือกเย็น

“ เฉียวเฉียว ผมมีความลำบากใจ คุณเชื่อไหม? ”

เสิ่นเฉียวหมุนตัวเดินไป หลินเจียงรีบตามไปจับมือของเธอไว้ เสิ่นเฉียวพลิกฝ่ามือและสลัดเขาออกอย่างน่าขยะแขยง: “ ปล่อยฉัน อย่ามาจับฉัน! ”

หลินเจียงเก็บมือกลับไปด้วยใบหน้าเจ็บปวด และยืนมองเธอเงียบๆ

“ ผมมีความลำบากใจจริงๆ และผมหวังว่าคุณจะฟังผมอธิบาย ”

“ อธิบายอะไร? ขั้นตอนการหย่าพวกเราก็ทำเสร็จแล้ว? คุณกับฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว ”

“ ก็เพราะเป่าเอ๋อท้อง ดังนั้นผมจึงต้องรับผิดชอบเธอ เฉียวเฉียว คุณยกโทษให้ผมได้ไหม? ”

เสิ่นเฉียว: “ …… ”

นึกไม่ถึงว่าเขายังมีหน้าพูดคำพวกนี้ออกมา เสิ่นเฉียวหัวเราะเยาะตัวเอง หลังจากนั้นก็มองไปที่หลินเจียง: “ หลินเจียง คุณคิดว่าฉันเสิ่นเฉียว ดูเหมือนโง่มากหรือไง หรือจะบอกว่า ฉันคือคนโง่ในสายตาของคุณ? ที่จะทำกับข้าว สักผ้า และคิดแทนคุณไปตลอดโดยไม่มีเงื่อนไขอะไร ที่ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ฉันก็สามารถไม่ถือสา ต่อให้คุณพาชู้เข้ามาในบ้าน ถึงขนาดที่ทำหล่อนท้อง ฉันก็สามารถให้อภัยคุณได้? ”

“ หรือว่าไม่ใช่? ” หลินเจียงย้อนถาม เขาขมวดคิ้ว: “ ผมคิดว่าคุณเป็นแบบนั้น เฉียวเฉียว เป็นภรรยาผม หรือคุณจะไม่เห็นอกเห็นใจสามีของตัวเองหน่อยหรอ? ”

เสิ่นเฉียว: “ …… ”

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกจนปัญญาขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าความหน้าด้านมันน่ากลัวขนาดไหน

เธอยิ้มเย็น: “ ฉันนึกไม่ว่าคุณจะหน้าด้านได้ถึงขนาดนี้นะ ”

“ เฉียวเฉียว หรือว่าไม่จริงละ? มีผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่ไปหาชู้ข้างนอก? แล้วคนที่คุณไปหาเขาวันนั้นละ? เขาเป็นใคร? ทำไมคุณถึงได้ไปอยู่กับเขา? ”