เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่117 คำพูดเหล่านี้พูดได้เพียงรอบเดียว

เย่โม่เซิน: “…”

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโง่สินะ?

ต้องใช่แน่

ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ถามคำถามโง่ ๆ ในเวลาอย่างนี้แน่

“นี่ฉันยังแสดงออกไม่ชัดเจนอีกเหรอ?” เย่โม่เซินหรี่ตาลง ริมฝีปากบางเปิดออกเล็กน้อย “หรือว่าเธอมันใสซื่อเกินไป?”

เสิ่นเฉียวอ้าปากค้าง เขาแสดงออก…อะไรเหรอ?

“แม่ผู้หญิงแต่งงานรอบสอง คำพูดบางอย่างฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว เธออย่าหวังว่าฉันจะพูดให้เธอฟังเป็นครั้งที่สอง” เย่โม่เซินพูดขึ้นอย่างเย็นชา คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความหยิ่งยโส

ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้างอย่างสงสัย: “อะไรคะ?”

ให้ตายสิ!

เย่โม่เซินมองดูเธอในเวลานี้ที่แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นแล้วอยากจะจับคนที่อยู่ตรงหน้ามาตีตูดแรง ๆ สักที เขาพูดในสิ่งที่ไม่สามารถจะพูดออกไปได้หมดแล้ว สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ฟังสักนิด

คิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเย่โม่เซินกระตุกเบา ๆ และเสียงของเขาก็เย็นลงเล็กน้อย

“ดูท่า ในสายตาของเธอคงจะไม่มีฉัน สามีคนนี้อยู่เลยสินะ”

เสิ่นเฉียว: “คุณพูดให้ชัดเจนสิคะ สุดท้ายแล้วคุณหมายความว่ายังไง? ก่อนหน้านี้ฉันนอนที่เตียงหลังเล็กก็สบายดี ทำไมจู่ ๆ จะนอนเตียงเดียวกัน หรือว่าเป็นเพราะฉันกับคุณ…”

คำพูดต่อไปยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเย่โม่เซินขัดจังหวะอย่างเกรี้ยวกราด: “พอแล้ว!”

ความหงุดหงิดอย่างกะทันหันนั้นน่ากลัว ระหว่างคิ้วและดวงตาของเย่โม่เซินถูกย้อมด้วยความดุดัน

“ไม่รู้อะไรก็อย่าถาม ยายผู้หญิงหน้าโง่ อยากจะนอนเตียงหลังเล็กก็เรียกคนงานให้ย้ายขึ้นมาเองก็แล้วกัน เธอคิดว่าฉันอยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงที่แต่งงานสองครั้งอย่างเธอเหรอ? มันทั้งลดค่า! เสียเกียรติ!

เสิ่นเฉียว: “…”

เย่โม่เซินหมุนล้อวีลแชร์แล้วหันหลังออกไปจากห้อง

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เสิ่นเฉียวโกรธจนใจกระเพื่อมแรง ให้สาวใช้ยกเตียงกลับมาคงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเขาคิดว่าการนอนกับเธอทำให้ลดค่าและเสียเกียรติแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากจะเสนอหน้าเข้าไป

เธอปูพื้นเอาได้รึเปล่า?

เสิ่นเฉียวออกไปของผ้านวมสองผืนจากสาวใช้ พื้นก็ถูกเช็ดทำความสะอาดหมดแล้ว เธอใช้ผ้านวมสองผืนนั้นปูไปกับพื้น และย้ายเครื่องนอนและของของเธอกลับมา

ทันใดนั้นเครื่องนอนสี่ชิ้นก็ขาดไปสองชิ้น เหลือเพียงผ้าปูและหมอนสีฟ้า มันดูว่างเปล่าไปหมด ดูแล้วร้างอย่างน่าประหลาด

เสิ่นเฉียวจัดการกับของของตัวเองเสร็จแล้วจึงไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จเธอก็เข้านอนทันที

เธอหลับไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีคนเลิกผ้าห่มเธอ

เพราะเธอง่วงมาก เธอจึงห่มผ้าไว้แน่นมาก แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าผ้าห่มมันถูกเลิกออกอยู่ดี

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว มันบังเอิญไปชนกับดวงตาที่เย็นชาและลึกล้ำคู่หนึ่ง

เย่โม่เซิน! ! !

“คุณทำอะไรน่ะ” เสิ่นเฉียวถามออกมา

เย่โม่เซินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา: “เธอว่าไงล่ะ?”

เสิ่นเฉียวสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นนั่ง กำผ้านวมในมือแน่น “ฉันกำลังนอนอยู่ดี ๆ คุณมาแย่งผ้าห่ม แล้วคุณยังจะมาถามฉันอีก”

เย่โม่เซินหัวเราะคิกคัก: “ผ้านวมเป็นของเธอเหรอ?”

“…”

ก็ได้ เธอหยิบผ้าห่มมาจากเตียงของเย่โม่เซิน

“คุณก็ใช้ผ้าปูก่อนหน้านั้นสิ” เสิ่นเฉียวพูด: “คุณให้คนงานเก็บของของฉันไปหมดแล้ว ผ้านวมนี่ควรจะให้ฉันถึงจะถูก”

ตอนนี้เธอง่วงจนทนไม่ไหว ตั้งแต่เธอตั้งท้องเธอก็ยิ่งอยากจะนอน หลังจากที่พูดกับเย่โม่เซินแล้ว เสิ่นเฉียวรำคาญที่จะโต้เถียงกับเขาอีกและถือผ้าห่มไว้ในอ้อมแขนของเธอ “เครื่องนอนของคุณก่อนหน้านี้อยู่ในตู้ รบกวนคุณไปหยิบเองก็แล้วกัน ฉันนอนก่อนแล้ว”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ล้มตัวนอนและห่มผ้ากลับไปเหมือนเดิม

เธอไม่ได้สนใจว่าท้ายที่สุดแล้วเย่โม่เซินแสดงออกอย่างไร เสิ่นเฉียวรู้เพียงหลังจากเธอล้มตัวลงได้ไม่นานเธอก็หลับไป

เธอหลับไปถึงกลางดึก จู่ ๆ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกร้อนขึ้นมา ที่หลังของเธอเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวและส่งผ่านความร้อนออกมาอยู่ตลอด ผ่านชุดนอนบาง ๆ ความร้อนถูกถ่ายเทมายังผิวหนังของเธออย่างต่อเนื่อง

อุณหภูมิในร่างกายของเสิ่นเฉียวค่อย ๆ สูงขึ้น เธอขมวดคิ้วและเตะผ้าห่มออกอย่างช่วยไม่ได้

สุดท้ายก็สบายขึ้นหน่อย

ผ่านไปแค่วินาทีเดียว ผ้าห่มผืนนั้นก็กลับมาอยู่บนตัวเธออีก

เสิ่นเฉียวก็เตะอีก เพียงแค่ไม่นาน ผ้าห่มก็กลับมาห่มบนตัวเธออีก

เสิ่นเฉียวร้อนจนทนไม่ไหว เธอนอนร้อนจนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เธอพลิกตัว ความร้อนที่ด้านหลังหายไปแล้ว แต่ความร้อนที่ด้านหน้ากลับสูงขึ้น

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ดวงตาที่เย็นชาทั้งงัวเงียและเกียจคร้าน ด้วยวิธีนี้มันวิ่งเข้าไปในตาของเย่โม่เซินแบบไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า

ตาของเขา เหมือนกับมีดาวเด่นแวววาว สวยงามเกินจะบรรยาย

เสิ่นเฉียวจ้องมองนิ่ง ๆ อยู่นาน กะพริบตาปริบ ๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปที่หน้าของเย่โม่เซิน เมื่อนิ้วของเธอใกล้จะโดนผิวของเย่โม่เซิน ความง่วงก็กลับมาอีกครั้ง เธอหลับตาแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยความง่วงที่เข้ามา พร้อมกับลมหายใจร้อนก่อนหน้านี้ มีอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มประทับอยู่ที่ริมฝีปากเธอ

เสิ่นเฉียวมีปฏิกิริยาตอบกลับด้วยกันหลบไปข้างหลัง เจ้าบางอย่างที่อ่อนนุ่มนั้นรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจ ขยับไปข้างหน้าเล็กน้อยเช่นเดียวกับเธอและกดอย่างหนักกับริมฝีปากนุ่มของเธอ

เอาเถอะ ในเมื่อหลบไม่พ้นเสิ่นเฉียวก็ขี้เกียจจะไปสนใจแล้ว นอนต่อดีกว่า

เธอหลับต่อไปได้เพียงไม่นานเท่านั้น เจ้าบางอย่างที่อ่อนนุ่มบนริมฝีปากก็เริ่มขยับอีก มันโลมเลียริมฝีปากเธอ เหมือนกำลังกินเยลลี่ มันค่อย ๆ ลิ้มชิมรส

เลียมัน กัดมัน ดันมัน

เสิ่นเฉียวร้องออกมาเบา ๆ ภายใต้การรุกของฝ่ายตรงข้าม ทำให้อีกฝ่ายสูญเสียตำแหน่งของเขาเพียงใช้ปลายลิ้นดุนดันเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย เป็นเหมือนการทะลุประตูเมืองของกองทัพศัตรู

“อืม” เสียงของเสิ่นเฉียวที่ดังขึ้นในขณะที่เธอยังหลับดังเข้าไปในหูของเย่โม่เซินราวกับมีเวทมนตร์ เสียงนั้นทำให้ท้องเขาร้อน มือใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่แผ่นหลังของเธอ

จูบค่อย ๆ ดื่มด่ำ ค่ำคืนที่เงียบสนิท เย่โม่เซินราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น

ตึก!

ตึก! !

ดังขึ้นเป็นจังหวะ มันดังเหมือนพลุที่ถูกจุดขึ้นในคืนที่เงียบสงัด

ถึงแม้จะห่างไกล แต่เสียงนั้นเหมือนกำลังกระแทกหัวใจ ทีละนิด ๆ

“อือ…” เขาร้องขอมากเกินไป ในที่สุดเสิ่นเฉียวไม่สามารถจะนอนสงบ ๆ ได้อีก คิ้วงามคู่นั้นขมวดหากันแน่น มือน้อยผลักเขาโดยไม่รู้ตัว

เย่โม่เซินจับข้อมือของเธอไว้ ร่างใหญ่หันกลับมาตามใจทาบทับร่างของเธอ

เพียงชั่วครู่ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ เธอค่อย ๆ ตื่นจากฝัน

วินาทีแรกที่ลืมตา ข้างหน้ามืดไปหมดไม่เห็นอะไร แต่กลับจำได้ชัดเจนถึงร่างแกร่งของชายหนุ่มที่กำลังทาบทับเธออยู่ และริมฝีปากของชายหนุ่มคนนั้นก็กำลังประกบปากเธออยู่

ตัวแข็งทื่ออยู่เกือบสิบวินาที เสิ่นเฉียวก็ได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาสวยเบิกโพลงท่ามกลางความมืด ร่างเล็กของเธอต่อสู้ดิ้นรนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเย่โม่เซิน

“ปล่อยฉันนะ…อือ…”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากและหัวเราะเบา ๆ: “หึ ตอนนี้เพิ่งจะมาตอบโต้มันช้าไปแล้วรึเปล่า”

เสียงของเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นเธอก็ใช้แรงกัดเย่โม่เซิน

ฟู่——

เสียงหายใจของเย่โม่เซินดังออกมาจากความมืด เสิ่นเฉียวแอบสบถออกมาเบา ๆ แล้วผลักร่างของเขาออก