เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่1501 อย่ากัดนิ้ว

บทที่1501 อย่ากัดนิ้ว

“ห๊ะ ? “ ถางหยวนหยวนนึกว่าตัวเองฟังผิดไป เขาจะถามตัวเองว่าเอาเท่าไหร่ทำไมกัน

“พี่ชายจะซื้อให้หนูเหรอ ?”

“ไม่เอาเหรอ ?”

“แต่ว่า……” ถางหยวนหยวนกัดนิ้วตัวเองด้วยความลังเล แล้วพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “พี่ชายรับปากแค่ว่าจะซื้อช็อกโกแลตให้หนูนี่นา หนูชอบสายไหม แต่หนูก็ชอบช็อกโกแลตด้วย”

ที่สำคัญก็คือ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเลือกอันไหนดี

ถ้าหากเลือกสายไหมแล้ว พี่ชายก็คงไม่ซื้อช็อกโกแลตให้เธออีก

ท่าทางลังเลของเธอถูกเสี่ยวหมี่โต้วมองออกแล้ว ยัยเด็กนี่ไม่ว่าจะคิดอะไรก็เขียนไว้ในแววตาหมด เขาหยิบสายไหมใส่ลงในรถเข็นน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ซื้อทั้งช็อกโกแลตทั้งสายไหมเลยแล้วกัน แล้ว……”

เขาดึงมือของถางหยวนหยวนลง พร้อมกับกล่าวสอนเธอไปด้วย “อย่ากัดนิ้ว แบบนี้มันสกปรก”

“อ๋อ” ถางหยวนหยวนรีบหดมือกลับไป แล้วยืนตัวตรง ทำท่าทางเป็นเด็กดีและเชื่อฟังคำสั่งสอน “พี่ชายคะหนูผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

เป็นเพราะเสี่ยวหมี่โต้วซื้อสายไหมให้ แถมยังซื้อช็อกโกแลตให้ด้วย ดังนั้นสายตาที่ยัยหนูน้อยมองเขา ก็เลยราวกับกำลังมองเทพเทวดา

เสี่ยวหมี่โต้วพาเด็กอ้วนตัวน้อยที่ตัวเล็กกว่าเขามาเดิน แล้วจู่ๆก็เอ่ยขึ้นว่า “เธออยากเล่นเกมไหม”

ถางหยวนหยวนแสดงท่าทางประหลาดใจและสนอกสนใจออกมาทันที จนเสี่ยวหมี่โต้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “เดี๋ยวพี่ชายจะพาเธอไปเล่นเอง”

ถางหยวนหยวนรู้สึกปลื้มใจมาก ทำไมพี่ชายคนนี้ถึงใจดีขนาดนี้ ทั้งซื้อสายไหมทั้งซื้อช็อกโกแลตให้เธอ แถมยังจะพาเธอไปเล่นเกมอีก

พอยัยหนูน้อยปลื้มใจ ก็ยื่นมือออกไปกอดแขนของเสี่ยวหมี่โต้วเอาไว้ รู้สึกอยากจะพึ่งพาเขาขึ้นมา

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย”

น้ำเสียงของถางหยวนหยวนทั้งนุ่มนวลและออดอ้อน

จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็พาเธอเที่ยวเล่นอยู่นาน คนขับรถรออยู่ด้านนอกเนิ่นนานก็ไม่เห็นว่าทั้งคู่จะเดินออกมา ก็เลยเริ่มร้อนรนแล้วคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนหรือเปล่า ในขณะที่เตรียมจะเข้าไปหาข้างในนั้น เสียงโทรศัพท์จากหานมู่จื่อก็ดังขึ้นเสียก่อน

“คุณนายน้อย ครับ คุณชายน้อยอยู่ด้านนอก เขาบอกว่าจะไปซื้อช็อกโกแลต ครับ เข้าไปในห้างครับ แต่ว่าตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาเลยครับ”

เดิมทีหานมู่จื่ออยากให้ทั้งสองคนใช้เวลาด้วยกัน ใครจะรู้ว่าจู่ๆทั้งสองคนก็หายไปไม่เหลือแม้แต่เงา หลังจากนั้นพอถามถึงได้รู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วพาถางหยวนหยวนออกไปข้างนอกแล้ว

ตอนนั้นเธอก็เลยเริ่มร้อนรนขึ้นมา ปกติตัวเองออกเองไปก็ยังพอว่า แต่ทำไมถึงได้พาเด็กหญิงตัวน้อยออกไปด้วยแบบนี้ ดังนั้นเธอก็เลยรีบโทรไปหาคนขับรถ

พอได้ยินคนขับบอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วพาตัวคนออกไปที่ห้างแล้ว เธอก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย “ในห้างคนเยอะแล้วก็วุ่นวายด้วย ถึงแม้เสี่ยวหมี่โต้วจะฉลาดแต่ยังไงทั้งสองคนก็ยังเป็นแค่เด็ก แล้วหยวนหยวนก็ยัง……”

ขาเล็กๆสั้นๆของเธอถ้าเกิดเจอเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ จะวิ่งหนีทันที่ไหนกัน

ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยยังรู้สึกกังวลใจอยู่ ส่วนคนขับรถก็ฟังน้ำเสียงของเธอออกว่ากำลังร้อนรน ก็เลยพูดขึ้นว่า “คุณนายน้อยอย่าเพิ่งกังวลไปเลยครับ คุณชายน้อยเฉลียวฉลาดขนาดนั้น จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ครับ ผมจะรีบเข้าไปหาพวกเขาในห้างเดี๋ยวนี้เลยครับ”

“อืม”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ไป คนขับรถก็เตรียมที่จะเข้าไปหาตัวคนในห้าง

เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดเท้าลง เพราะคนขับมองเห็นเสี่ยวหมี่โต้วเดินออกมาแล้ว เพียงแต่ว่าครั้งนี้ทั้งสองคนไม่ได้เดินออกมาด้วยกัน

ไม่รู้ว่าถางหยวนหยวนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเกาะอยู่บนหลังของเสี่ยวหมี่โต้ว แขนอวบน้อยๆนั้น โอบรอบคอเสี่ยวหมี่โต้วเอาไว้ แล้วนอนหลับพริ้มบนหลังของเขา

ถึงแม้ว่าบนหลังจะแบกยัยอ้วนตัวน้อยเอาไว้ แต่ว่าเด็กหนุ่มตัวน้อยก็ยังก้าวเดินอย่างมั่นคง ไม่โอนเอนแม้แต่น้อย

คนขับรถรีบเดินเข้าไป กำลังคิดจะพูด แต่เสี่ยวหมี่โต้วกลับใช้มือทำท่าทางบอกให้เขาเงียบ ดังนั้นคนขับรถก็เลยทำได้แค่ปิดปากเอาไว้ จากนั้นก็เปิดประตูรถให้เขา

พอวางถางหยวนหยวนที่กำลังหลับลงบนที่นั่งเรียบร้อยแล้ว รถถึงได้ค่อยๆมุ่งหน้าไปที่วิลล่าไห่เจียง

พอตกกลางคืน ประธานของบริษัทตระกูลถางถึงได้พาภรรยาของตัวเองมารับตัวถางหยวนหยวน ทั้งคู่รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเข้ามา จนไม่รู้จะวางมือวางเท้าไว้ตรงไหนดี

ถึงแม้บริษัทตระกูลถางของพวกเขาจะเป็นกลุ่มธุรกิจ และมีรายได้อย่างมาก แต่เมื่อเทียบกับธุรกิจใหญ่อย่างบริษัทตระกูลเย่ ก็ยังคงไม่ถึงขั้น

ตอนแรกที่สองสามีภรรยาได้ยินว่าเย่โม่เซินมาหาถางหยวนหยวน บอกว่าจะให้เด็กทั้งสองคนผูกสัมพันธ์กันนั้น ทั้งสองคนต่างก็ตกใจกันมาก แม้แต่ประธานถางกับภรรยาก็ยังรู้สึกว่าจะต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ

แต่ว่าหลังจากได้ทำความรู้จักนิสัยของเย่โม่เซินแล้ว ทั้งสองสามีภรรยาจึงได้วางใจ

เพียงแต่คืนนี้ดึกแล้วถางหยวนหยวนก็ยังไม่กลับบ้าน ทั้งสองสามีภรรยาก็เลยโทรมาหา จากนั้นก็มารับด้วยตัวเอง

พอเข้ามาในวิลล่าไห่เจียงนี้ ทั้งสองสามีภรรยาก็ทำได้แค่ถอนหายใจ ความยากจนนั้นสามารถจำกัดบีบคั้นจินตนาการของผู้คนได้จริงๆ เพราะสถานที่ติดทะเลแบบวิลล่าไห่เจียงนั้น ในเมืองนี้ก็คงมีแต่ตระกูลเย่เท่านั้นที่ทำได้

เมื่อก่อนสามีภรรยาบริษัทตระกูลถางยังเคยคิดว่าสักวันจะได้ผูกมิตรกับบริษัทตระกูลเย่ คิดเพียงขอให้ได้มีความสัมพันธ์ทางด้านธุรกิจกันเล็กๆน้อยๆก็พอ ดังนั้นตอนที่เย่โม่เซินไปหาพวกเขาวันนี้ เขาเลยตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“ตระกูลใหญ่นี่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ” ประธานถางดึงแขนภรรยาตัวเอง แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา

“นั่นสิ ของตกแต่งกับของตั้งโชว์พวกนี้ ต่างก็มีมูลค่าทั้งนั้น หยวนหยวนของพวกเราคงไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อชาวบ้านเขาใช่ไหมนะ ถ้าทำอะไรผิดขึ้นมา ถึงตอนนั้น……” พอพูดถึงตรงนี้ ภรรยาของประธานถางก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา

“ไม่หรอก ไม่หรอก”

ประธานถางโบกมือ “หยวนหยวนของพวกเราก็แค่ตะกละไปหน่อย ชอบกินมากไปนิด แต่ปกติแล้วมีมารยาทมาก เธอสอนลูกได้ดีมากเลย”

พูดไปก็ถูก ภรรยาของประธานถางก็เลยเริ่มวางใจขึ้นมา

จากนั้นสองสามีภรรยาก็เข้าไปรับถางหยวนหยวน หานมู่จื่อออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง เธอแต่งตัวสบายๆ บนตัวสวมเพียงชุดทอมือเนื้อนุ่ม สีเทาอ่อน มัดผมที่ยาวเกือบจรดเอวไว้ครึ่งศีรษะ ทำให้ดูอ่อนโยน

เพียงแค่ได้มองครั้งหนึ่ง ภรรยาของประธานถางก็ไม่อาจละสายตาอีกเลย คิดไม่ถึงเลยว่าภรรยาของคุณชายเย่จะสวยขนาดนี้

พอเห็นว่าเธอเอาแต่จ้องตัวเอง หานมู่จื่อก็ลูบแก้มตัวเองด้วยความสงสัย “ขออภัยนะคะ ฉันรีบออกมา ไม่ทราบว่าบนหน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ ?”

พอได้ยินแบบนั้น ภรรยาของประธานถางจึงได้สติกลับมา แล้วรีบโบกมือก่อนพูดว่า “เปล่าค่ะ เปล่าค่ะ เป็นเพราะคุณนายเย่สวยมาก ฉันก็เลยเผลอจ้องมากไปหน่อยค่ะ”

หานมู่จื่อคิดไม่ถึงว่าเธอจะเผลอจ้องเพราะเหตุผลนี้ และเธอเองก็ไม่ได้ถูกคนชมมาสักพักใหญ่ๆแล้ว ดังนั้นตอนนี้พอได้ยินคนกล่าวชมเธอ เธอก็เลยอารมณ์ดีมาก และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“คุณนายถางชมเกินไปแล้วค่ะ คุณเองก็สวยมากเหมือนกันค่ะ”

เมื่อเทียบกับความใจกว้างของหานมู่จื่อแล้ว ภรรยาของประธานถางจึงมักจะดูระมัดระวังตัว อาจจะเป็นเพราะที่นี่เป็นบ้านของตระกูลเย่ด้วย

“จะเป็นไปได้ยังไงคะ ฉันจะไปเทียบกับคุณนายเย่ได้ยังไงกัน วันนี้หยวนหยวนสร้างความวุ่นวายให้พวกคุณหรือเปล่าคะ เด็กคนนี้ ค่อนข้างจะตะกละน่ะค่ะ”

พูดถึงตรงนี้ ภรรยาของประธานถางก็ยิ้มออกมาอย่างเกรงใจ

ตอนนั้นเอง จู่ๆเสียงนุ่มนวลออดอ้อนเสียงหนึ่งก็ลอยออกมา

“แดดดี้ หม่ามี๊”

ถางหยวนหยวนขยี้ตาของตัวเองที่บวมจากการนอน ก้าวเท้ากลมๆเล็กๆของตัวเอง เดินตรงมาทางนี้

พอเห็นสายตากับท่าทางของเธอ คุณนายถางก็รู้ได้ทันทีว่าถางหยวนหยวนนอนหลับที่บ้านชาวบ้านเขาแล้ว เลยยิ่งรู้สึกเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่ “หยวนหยวน เด็กคนนี้ ทำไมถึงได้มาหลับที่บ้านของคนอื่นเขาล่ะ”