เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่1560 ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ

บทที่1560 ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ

หลังจากเปิดเทอมได้หนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดก็ถึงวันหยุด พอถางหยวนหยวนเดินออกมาที่หน้าประตูโรงเรียนก็เจอกับยู่ฉือยี่ซูทันที

“พี่คะ พี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เพิ่งถึง”

“คุณน้ามู่จื่อ ให้พี่มารับฉันเหรอคะ ?”

“ประมาณนั้นแหละ” ที่จริงก็มีความตั้งใจส่วนตัวของเขาด้วย เพราะหลังจากที่ถางหยวนหยวนเริ่มเข้าเรียน ยู่ฉือยี่ซูก็รับหน้าที่เป็นคนรับส่งเธอไปโรงเรียนมาตลอด

จนเหมือนว่ากลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ไม่ว่าหานมู่จื่อจะคอยกำชับหรือไม่ก็ตาม

“ประมาณนั้น ? แล้วหมายความว่าพี่ชายมารับฉันเอง หรือคุณน้ามู่จื่อให้พี่มารับฉันกันแน่คะ ?”

“พี่ชายอยากมารับเธอเอง พอใจหรือยัง” ยู่ฉือยี่ซูรู้ว่ายังหนูนี่เริ่มคิดอะไรในใจอีกแล้ว เลยพูดสิ่งที่เธอชอบฟังตามความคิดของเธอออกมา

และก็เป็นไปตามนั้นพอถางหยวนหยวนได้ยินเข้า ใบหน้าเล็กที่อวบอิ่มนั่นก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมา และก็เข้าไปกอดแขนของยู่ฉือยี่ซูเอาไว้ “พี่ชายช่างแสนดีจริงๆ”

เมิ่งเข่อเฟยอยู่ด้านข้างมองดูฉากนี้ด้วยความอิจฉา ในใจก็คิดว่ามีพี่ชายนี่ดีจังเลย ไม่เหมือนเธอ……

ถางหยวนหยวนคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ๆก็หันไปมองทางเมิ่งเข่อเฟย

“เฟยเฟย พวกเรารู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่เคยไปบ้านฉันเลยสินะ ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้เธอกลับบ้านไปพร้อมฉันดีไหม ?”

พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเมิ่งเข่อเฟยก็ฉายแววสับสนออกมา แล้วรีบโบกมืออย่างตื่นเต้น “แบบนี้คงไม่ค่อยดีมั้ง”

“มีอะไรไม่ดีกัน เธอกับฉันรู้จักกันมาตั้งนานหลายปี ไม่เคยนั่งรถกลับไปกับฉันเลย ตอนนี้คุณแม่ของเธอก็ไม่อยู่บ้านไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอกลับไปก็ต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ หรือไม่ต่อจากนี้ช่วงสุดสัปดาห์เธอกลับกับฉันทุกสัปดาห์เลยดีไหม ?”

สายตาของยู่ฉือยี่ซูหล่นไปอยู่ที่ใบหน้าของเมิ่งเข่อเฟย

เมิ่งเข่อเฟยหูแดงไปหมด ตกใจจนก้าวถอยหลังไปสองก้าว แล้วก็โบกมือพร้อมพูดว่า “ไม่ต้องจริงๆ ฉันนั่งรถบัสกลับไปก็เร็วเหมือนกัน อีกอย่างฉัน……”

“ในเมื่อหยวนหยวนเอ่ยชวนเธอ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

คำพูดประโยคเดียวของยู่ฉือยี่ซู ทำให้คำพูดของเมิ่งเข่อเฟยหยุดลงทันที เธอมองดูถางหยวนหยวนอย่างระมัดระวัง ไม่มีความกล้าใดๆทั้งนั้น

“ไม่เป็นไรหรอกเฟยเฟย คุณน้ามู่จื่อชอบเด็กมาก เธอกลับไปพร้อมกับฉัน ที่บ้านมีน้องเสี่ยวโต้วหยาด้วย”

“ได้ ได้จริงๆเหรอ”

“แน่นอนสิ

สุดท้ายเมิ่งเข่อเฟยก็รวบรวมความกล้า แล้วจากไปพร้อมกับเธอ

ไม่ไกลจากหน้าประตูโรงเรียนนักหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่เห็นทั้งสามคนจากไปพร้อมกัน ก็ขำออกมาคำหนึ่ง “ปกติแสร้งทำตัวเหมือนลูกแกะน้อย คิดไม่ถึงว่าเธอจะแผนสูงแบบนี้ แบบนี้ก็ตามเขากลับบ้านได้แล้ว”

“ฟังจากคำพูดเหมือนทั้งสองคนนี้จะรู้จักกันมานานแล้ว จะโทษก็โทษที่พวกเรารู้จักกันช้าเกินไป”

“พี่น้อง เมิ่งเข่อเฟยคนนี้น่ารังเกียจจริงๆ”

ณ ตระกูลเย่

ยู่ฉือยี่ซูพาเด็กสาวสองคนมาถึงวิลล่าไห่เจียง จากที่ไกลๆ เมิ่งเข่อเฟยก็มองเห็นพื้นที่อันกว้างใหญ่ผืนนี้ ยังคิดอยู่เลยว่าบ้านของพวกเขาคงอยู่ในนั้น แต่พอเข้ามาแล้วถึงได้พบว่าพื้นที่นั้นเป็นบ้านของพวกเขาทั้งหมด

ที่บ้านของเธอสภาพแวดล้อมย่ำแย่ ที่ไหนเล่าจะเคยมาเห็นสภาพแวดล้อมแบบนี้ เมิ่งเข่อเฟยที่เดินตามหลังถางหยวนหยวน สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย และท่าเดินค่อนข้างแข็งทื่อ

เสื้อผ้าที่สวมอยู่บนตัวเธอ เธอตั้งใจสักมันอย่างสะอาด ถึงแม้จะเก่าเล็กน้อย แต่นี่ก็เป็นเสื้อผ้าที่ดีที่สุดของเมิ่งเข่อเฟย

แต่ตอนนี้พอได้เดินเข้ามาในสถานที่หรูหรางดงามเช่นนี้ เมิ่งเข่อเฟยก็รู้สึกขึ้นมาได้ทันที ว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่นั้น ที่จริงก็คือขยะนั่นเอง

สีหน้าของยู่ฉือยี่ซูนั้นค่อนข้างเย็นชาตลอดเวลา ถางหยวนหยวนเดินตามเขาไปทีละก้าว เด้งดึ๋งดั๋ง ร่าเริงเหมือนนกกระจอกตัวจ้ำม่ำ

เมิ่งเข่อเฟยเดินตามอยู่ด้านหลังสุด เดินอย่างเกร็งมือเกร็งเท้า

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมิ่งเข่อเฟยก็ตัดสินใจลากถางหยวนหยวนเอาไว้ แล้วพูดกับเธอเสียงเบาว่า

“ที่นี่ เป็นบ้านของเธอเหรอ ?”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “ไม่ใช่ ที่นี่เป็นบ้านของพี่ชาย”

“บ้านพี่ชายเธอ ? เธอกับเขา……” หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เมิ่งเข่อเฟยก็เอ่ยถามคำถามที่อยู่ในใจออกมา “เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเธอเหรอ ?”

เธอกับหยวนหยวนรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น รู้จักกันมานานหลายปีขนาดนี้ เธอคิดมาตลอดว่ายู่ฉือยี่ซูเป็นพี่ชายแท้ๆของหยวนหยวน ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมแซ่ของทั้งสองคนนี้ถึงไม่เหมือนกัน เธอก็คิดเอาเองว่าทั้งสองคนนี้ใช้แซ่กับผู้ปกครองคนละคนกัน

เพราะว่ามีบางคู่สามีภรรยาที่หย่าร้างกัน แล้วก็ให้ลูกใช้แซ่ตามตัวเอง

คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกัน

ถางหยวนหยวนพยักหน้า “ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่ว่าฉันรู้จักพี่ชายมาตั้งแต่ตอนที่ยังเด็กมาก เติบโตมาพร้อมกับเขา”

ถึงแม้จะมีการคาดเดา แต่พอได้ยินถางหยวนหยวนยอมรับจากปากแล้ว เมิ่งเข่อเฟยก็ยังรู้สึกตกใจมาก “ถ้าอย่างนั้นเขาก็ดีกับเธอมากเลย ฉันคิดมาตลอดว่าพวกเธอเป็นพี่น้องกันแท้ๆ”

“ไม่ใช่แท้ แต่ยิ่งกว่าแท้อีกนะ！” ถางหยวนหยวนยิ้มกว้าง ท่าทางอิ่มอกอิ่มใจแล้วพูดว่า “พี่ชายดีกับฉันมากเลย แล้วคุณน้ามู่จื่อกับคุณลุงโม่เซินก็ดีกับฉันมาก อีกเดี๋ยวเฟยเฟยเจอกับพวกเขาก็จะรู้เอง”

“ฉันรู้สึกตื่นเต้นจัง” เมิ่งเข่อเฟยกัดริมฝีปากล่าง แล้วถ่ายทอดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา “ฉันแต่งตัวแบบนี้ จะดูน่าเกลียดเกินไปหรือเปล่า ถึงเวลาพวกเขาจะรังเกียจฉันไหม……”

“เธอวางใจเถอะเฟยเฟย คุณน้ามู่จื่อกับคุณลุงโม่เซินพวกเขาไม่ดูถูกคนอื่นหรอก เข้าหาง่ายมาก”

ถึงแม้ถางหยวนหยวนจะพยายามปลอบเธออยู่ตลอดเวลา แต่กลับเป็นครั้งแรกที่เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกขึ้นมาอย่างลึกซึ้งจากก้นบึ้งของจิตใจว่าตัวเองนั้นต่ำต้อย สิ่งที่งดงามนั้นขอแค่เธอไม่เข้าไปใกล้มัน เพียงอยู่ไกลๆ ก็จะไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นน่าเกลียด

แต่พอได้เข้าไปใกล้แล้ว ก็จะเกิดกันเปรียบเทียบอย่างชัดเจน ตอนนี้เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกว่าตัวเองนั้นน่าเกลียดจนหาที่เปรียบไม่ได้

เธอแทบอยากจะหันหลังเดินหนี ไม่อยากจะก้าวไปข้างหน้าอีกแม้แต่ก้าวเดียว

แต่ว่าท่าทางของถางหยวนหยวนกลับกระตือรือร้นมาก เธอจึงไม่สามารถดิ้นให้หลุดได้ สุดท้ายเลยทำได้แค่เดินตามเธอเข้าไป

พอเข้าไปในประตูใหญ่ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา แล้วเข้าไปด้านในประตูอีกบาน ในที่สุดก็ถึงห้องรับแขก

การแต่งแตงของห้องรับแขก ทั้งหรูหราและสวยงาม เป็นสถานที่ที่ชีวิตนี้เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อน เมิ่งเข่อเฟยตื่นเต้นจนฝ่ามือชุ่มเหงื่อ และยิ่งหลบไปอยู่หลังถางหยวนหยวนมากกว่าเดิม

“คุณน้ามู่จื่อ คุณลุงโม่เซิน หยวนหยวนมาแล้วค่ะ！”

ยู่ฉือยี่ซูกลับหันหน้าเดินไปทางห้องครัว ผ่านไปครู่หนึ่ง ด้านบนก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เสียงของผู้หญิงที่อ่อนโยนดังตามมา

“หยวนหยวนมาแล้วเหรอ พี่ชายไปรับเธอมาใช่ไหม”

“อืม！”

เมิ่งเข่อเฟยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปตามทิศทางของเสียง นั่นคือผู้หญิงที่มีใบหน้างดงามและบุคลิกดีเป็นที่สุด ถึงแม้ว่าจะเป็นคุณแม้แล้ว แต่ระหว่างคิ้วก็มองความไม่เห็นความมีอายุเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ความใสซื่อของหญิงสาวได้จางหายไป เปลี่ยนเป็นกลิ่นอายของหญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่

ถ้าหากไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นหม่ามี๊ของยู่ฉือยี่ซู เมิ่งเข่อเฟยก็อาจจะเข้าใจผิด คิดว่าเป็นพี่สาวของเขา เพราะดูอ่อนเยาว์และงดงามมากจริงๆ

“เอ๋ ? หยวนหยวนพาเพื่อนกลับมาด้วยเหรอ ?”

สายตาของหานมู่จื่อสาดส่องมาที่ใบหน้าของเมิ่งเข่อเฟย

เมิ่งเข่อเฟยหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วก็หลบไปอยู่ด้านหลังของถางหยวนหยวนอีกครั้ง

“ใช่ค่ะคุณน้ามู่จื่อ นี่คือเมิ่งเข่อเฟย เป็นเพื่อนสนิทของหนูค่ะ เฟยเฟย รีบทักทายคุณน้ามู่จื่อสิ”

เมิ่งเข่อเฟยตื่นเต้นจนแข้งขาสั่น แล้วส่งเสียงที่เล็กเหมือนยุงออกมา

“คุณ คุณน้ามู่จื่อ สวัสดี……ค่ะ”