เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่1563 ความแตกต่างมากเกินไป

บทที่1563 ความแตกต่างมากเกินไป

พวกเขาออกเดินทางได้ไม่นาน สายของจงฉู่เฟิงก็โทรเข้ามา

“พี่ซู ฉันรออยู่ที่หน้าประตูบ้านตั้งนานแล้ว ลูกพี่ทำไมยังไม่มาอีก? แม่งเอ๊ย ร้อนมากเลยนะเว้ย”

“ใกล้แล้ว จะเร่งไปทำไม?”

“พี่ซู ฉันไม่ได้เร่งนะ ฉันออกมาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว อากาศนรกๆอย่างนี้ใครมันจะไม่อยู่บ้านตากแอร์กันล่ะ”

“งั้นวันนี้แกก็ไม่ต้องไป เพราะถึงยังไงวันนี้ทั้งวันก็ต้องอยู่ข้างนอกกัน”

“ไม่ๆๆ ฉันผิดไปแล้วพี่ซู ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันจะรอต่อไป พี่ก็ค่อยๆขับรถดีๆนะ ระวังความปลอดภัยด้วย”

พูดจบ ตัวจงฉู่เฟิงก็เป็นฝ่ายวางสายไปเอง นั่งยองๆอยู่ตรงริมถนน หงุดหงิดใจจริงๆ

ไม่รู้ว่ารออยู่นานแค่ไหน ในที่สุดจงฉู่เฟิงก็เห็นป้ายทะเบียนรถที่คุ้นเคยสักที จึงได้ลุกขึ้นโบกไม้โบกมือออกไปทันที เขาที่ทั้งผอมทั้งสูงสะดุดตาสุดๆ แค่แวบเดียวถางหยวนหยวนก็มองเห็นแล้ว

“เห็นพี่ฉู่เฟิงแล้ว”

หลังจากที่หยุดรถ จงฉู่เฟิงก็แนบลงไปที่หน้าต่างฝั่งที่นั่งข้างคนขับ “เฮ้ น้องหยวน เธอยึดที่นั่งข้างคนขับของพี่ฉู่เฟิงอีกแล้วนะ”

ถางหยวนหยวนส่งเสียงฮึดฮัดออกไปเบาๆ แล้วแลบลิ้นใส่เขาออกไป

จงฉู่เฟิงเห็นท่าทางอย่างนั้นของเธอ ก็คิดว่าเธอน่ารักมากจริงๆ เอื้อมมือออกไปเตรียมที่จะเข้าไปหยิกแก้มแน่นๆนั่นของเธออย่างคันไม้คันมือ แต่ผลสุดท้ายไม่ทันได้แตะลงไปก็โดนมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาขวางเอาไว้

ทันทีที่จงฉู่เฟิงเลิกสายตาขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาคมกริบของยู่ฉือยี่ซูจึงทำได้เพียงเบ้ปากแล้วเอ่ยออกไป “พี่ซู พี่เผด็จการเกินไปแล้ว น้องหยวนหยวนไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของพี่สักหน่อย ฉันหยอกเธอเล่นแล้วมันจะทำไม? ดูหน้าเล็กๆที่แดงออกมานี่สิ น่าหยิกแค่ไหน ฉันแค่จะหยิกนิดหน่อยเอง พี่ก็เอามือออกไปได้หรือเปล่า?”

ได้ยินเขาพูดว่าอยากจะหยิกหน้าตัวเอง ถางหยวนหยวนก็ยกมือขึ้นมากุมหน้าของตัวเองทันที ร่างก็เอนไปทางยู่ฉือยี่ซู “พี่ฉู่เฟิงนิสัยไม่ดี หยวนหยวนไม่ให้หยิกหรอกนะ”

“น้องหยวน เธอว่าเธอหน้าตาน่ารักเสียขนาดนี้ ไม่ให้หยิกจะน่าเสียดายแค่ไหนกัน รีบเอาหน้ามาให้พี่ฉู่เฟิงหยิกสักหน่อยเร็ว เดี๋ยวพี่ฉู่เฟิงจะซื้อไอศกรีมให้เธอทุกวันเลยนะ”

เพื่อหยิกแก้มเธอ จงฉู่เฟิงก็ได้ทุ่มออกไปสุดตัว

ถางหยวนหยวนที่จากเดิมไม่อยากให้เขาแตะต้องนึกไม่ถึงว่าจะเชื่อออกมาเสียอย่างนั้น “พี่ฉู่เฟิง พี่พูดจริงหรอ? ซื้อให้ทุกวัน?”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว พี่ฉู่เฟิงของเธอพูดจริงทำจริง”

เสียงของเสี่ยวโต้วหยาที่นั่งอยู่ข้างหลังก็ดังขึ้น “พี่ฉู่เฟิง เสี่ยวโต้วหยาก็อยากได้เหมือนกัน”

“โอ้ เสี่ยวโต้วหยาก็มาด้วย” ได้ยินเสียง จงฉู่เฟิงถึงได้รู้ว่าด้านหลังยังมีอีกสองคนนั่งอยู่ด้วย คนนึงคือเสี่ยวโต้วหยา อีกคนนึงคือเมิ่งเข่อเฟย

ตอนที่เห็นเมิ่งเข่อเฟย สายตาของจงฉู่เฟิงมีประกายความแปลกใจออกมาอยู่หลายส่วน แต่เพียงไม่นานก็เข้าใจขึ้นมา จึงได้ทักทายกับเธอออกไป

“น้องเข่อเฟยก็อยู่ด้วย”

เมิ่งเข่อเฟยถูกเรียกชื่อออกมา จึงรีบพยักหน้าทักทายออกไป “สวัสดีค่ะพี่ฉู่เฟิง”

หลังจากที่ทางฝั่งนี้ถามกันจบ จงฉู่เฟิงก็ยังคงไม่คิดจะปล่อยถางหยวนหยวนไป จึงถามเธอออกไปว่า “เป็นไง? ไอศกรีมวันละแท่ง พี่ฉู่เฟิงซื้อแล้วจะมาเสิร์ฟให้ถึงที่ จะให้พี่หยิกแก้มสักหน่อยมั้ย?”

“พี่ฉู่เฟิงอย่าได้กลืนคำพูดเชียวนะ!”

ทันทีที่เสียงของถางหยวนหยวนหลุดออกไป หัวก็ได้ถูกยู่ฉือยี่ซูดึงเข้ามา “เด็กโง่ คิดอะไรอยู่กัน? ตอนที่เขาหลอกเธอเขาอยากพูดอะไรที่ไม่มีออกมายังไง เธอก็เชื่อแล้ว?”

“พี่ชาย แต่ว่า…”

“พี่ซู พี่อย่าใส่ร้ายผมสิ ผมเคยหลอกหยวนหยวนเมื่อไหร่กัน? หยวนหยวนบอกมาสิว่าพี่ฉู่เฟิงเคยหลอกเธอเมื่อไหร่กัน?”

ถางหยวนหยวนก็ยังพยายามคิดอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่สักพัก จากนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นไปพูดกับยู่ฉือยี่ซูว่า “พี่ชาย พี่ฉู่เฟิงไม่หลอกฉันหรอก”

“มาสิ มาให้พี่ฉู่เฟิงหยิก”

จงฉู่เฟิงใช้กรงเล็บของเขายื่นออกไปทางถางหยวนหยวน แต่จู่ๆก็รู้สึกได้ว่ารอบๆมันเย็นยะเยือกขึ้นมา พอมองดูอีกทีก็พบว่ายู่ฉือยี่ซูกำลังมองเขามาอย่างเย็นชา สายตานั้นมันมืดครึ้ม คมกริบประหนึ่งมีด น่าแปลก มือของจงฉู่เฟิงไม่กล้าที่จะยื่นเข้าไปข้างหน้าอีกต่อไป

“ช่างเถอะๆ วันนี้จะไม่หยิกแก้มน้องหยวนก่อน วันหลังค่อยหยิกแล้วกัน”

“ฉันนั่งตรงไหน?”

ถางหยวนหยวนเป็นฝ่ายแกะเข็มขัดนิรภัยออกเอง “พี่ฉู่เฟิงนั่งที่ฉันเลย หยวนหยวนจะไปด้านหลัง”

ถ้าไม่เพราะยู่ฉือยี่ซูอยู่ตรงนี้ จงฉู่เฟิงก็ยังอยากจะหยอกไปอีกสักหน่อย ว่าให้เธอมานั่งบนตักตัวเองก็ได้ จะไปนั่งที่เบาะหลังทำไม?

ยู่ฉือยี่ซูเองก็ได้ปลดเข็มขัดนิรภัยออกมาพร้อมกัน สีหน้าเย็นชา

“มาขับรถ”

“ชิส์” จงฉู่เฟิงเหมือนจะคาดเดาได้อยู่ก่อนแล้วยังไงอย่างนั้น “ก็รู้อยู่แล้วว่าพี่จะกดดันผม ผมขับเองผมขับเอง”

หลังจากที่ยู่ฉือยี่ซูพาถางหยวนหยวนไปนั่งเบาะหลังเรียบร้อยแล้ว ก็ได้แลกที่นั่งกับจงฉู่เฟิง จากนั้นรถก็ได้ออกเดินทางต่อไป

“จะไปบ้านคุณลุงของพี่เพื่อรับเด็กทั้งสองคนนั้นมาด้วยหรือเปล่า?”

“อืม” ยู่ฉือยี่ซูพยักหน้า เอ่ยเสียงเรียบออกมา “ถึงตอนนั้นต้องขับรถอีกนึง นายดูแลพวกเธอให้ดี”

“ไม่มีปัญหา ผมรับผิดชอบเอง”

คนที่ออกเดินทางไปครั้งนี้นอกจากยู่ฉือยี่ซูกลุ่มนี้แล้ว ยังมีสองแฝดหานย่างเชินกับหานจื่อซีของหานชิงกับเสี่ยวเหยียนอีกด้วย

แน่นอนอยู่แล้วว่ายังมีเซียววั่งจือลูกของเซียวซู่กับเจียงเสี่ยวไป๋ที่มีความสัมพันธ์อันดีกับพวกเขาอีกด้วย

ก่อนที่จงฉู่เฟิงยังไม่ได้เข้ากลุ่มมา ก็เป็นยู่ฉือยี่ซูที่เป็นคนดูแลคนพวกนี้มาโดยตลอด เพราะว่าเขาเป็นคนที่อายุมากที่สุดในนี้

ต่อมาจงฉู่เฟิงเข้ากลุ่มมา ทั้งสองคนจึงเป็นคนดูแลคนพวกนี้ไป

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จงฉู่เฟิงก็ทอดถอนหายใจออกมา

“คิดถึงตอนนั้นที่ฉันรู้จักกับนายพวกเขายังเด็กมาก นึกไม่ถึงว่าหลายปีแวบผ่านไป เด็กน้อยพวกนี้ก็โตกันไปหมดแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลยนะ”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยู่ฉือยี่ซูนึกถึงตอนแรกที่ถางหยวนหยวนเพิ่งมาที่บ้านตัวเอง ตอนนั้นจะไปคิดได้ยังไงว่าจุดเริ่มต้นของเธอกับบ้านของเขาจะลึกซึ้งได้ถึงขนาดนี้

จากนั้นก็ไปรับอีกทั้งสามคนกันอย่างรวดเร็ว แต่เพราะว่าอีกสามคนยังเด็กกันอยู่ จึงไม่สามารถขับรถได้ ทำได้เพียงต้องให้ยู่ฉือยี่ซูเข้าไปรับพวกเขา

ก่อนที่ยู่ฉือยี่ซูจะไป ทันใดนั้นเองก็หันไปมองถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนยังโบกไม้โบกมือให้เขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว “พี่ชายเดี๋ยวเจอกัน”

“รีบไปเถอะ” จงฉู่เฟิงแทบจะรอให้ยู่ฉือยี่ซูออกไปเร็วๆแทบไม่ไหว หลังจากที่เดินออกไปเขาจะได้เข้าไปหยอกถางหยวนหยวนได้อย่างเต็มที่

ยู่ฉือยี่ซูเม้มริมฝีปากบางออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกไป เพียงไม่นาน หานจื่อซีก็เข้ามาเปิดประตูรถ

“พี่ฉู่เฟิง”

“จื่อซี? นายมาทำไม?”

“พี่ยี่ซูให้ผมมาทางนี้ เพื่อเว้นที่ให้น้องหยวน”

“หืม?”

เชี้ย ไอ้เวรยู่ฉือยี่ซูนั่น ไปขับรถแล้วก็ยังไม่ลืมแย่งคนไปด้วย

“ไม่ต้องหรอก ทางนี้ยังมีที่นั่งเหลืออีกเยอะ นายนั่งตรงนี้ก็ได้”

ปัง!

จงฉู่เฟิงจากเดิมคิดว่าคันเดียวก็พอแล้ว ไม่ใช่ว่าเพิ่มมาแค่หานจื่อซีคนนึงหรือไง?

แต่นึกไม่ถึงว่าถางหยวนหยวนจะเปิดประตูรถวิ่งออกไปเสียอย่างนั้น

“พี่ฉู่เฟิง งั้นฉันไปหาพี่ชายแล้วนะ”

“แม่งเอ๊ย!”

จงฉู่เฟิงอยากจะรั้งเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน เห็นเพียงแค่ว่าเด็กคนนั้นวิ่งออกไปเร็วอย่างกับบิน แค่พริบตาเดียวก็ได้วิ่งไปอยู่ข้างๆยู่ฉือยี่ซูเสียแล้ว จากนั้นก็เข้าไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับ

“พี่ฉู่เฟิงอย่าโกรธไปเลย หยวนหยวนชอบตามพี่ยี่ซูมาตั้งแต่เด็กแล้ว มันได้กลายเป็นความเคยชินไปแล้ว อีกอย่างพี่ยี่ซูเองก็ยังพะเน้าพะนอเธอสุดๆเหมือนกัน”

“บิดาเองก็ด้วย” จงฉู่เฟิงโกรธจนตบลงไปบนพวงมาลัย “ไม่ใช่ว่าแค่ไม่ได้โตมาด้วยกันกับเธอหรอกหรอ? ความแตกต่างนี้มันมากเกินไปแล้ว”