เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่1602 ความคิดอกุศล

บทที่1602 ความคิดอกุศล

คุณนายถางไม่ว่าจะยังไงก็คิดไม่ถึงว่าถางหยวนหยวนจะตื่นเช้าออกไปวิ่งอย่างนี้

“ใช่ค่ะคุณผู้หญิง คุณหนูตั้งใจเปลี่ยนรองเท้ากีฬาเป็นพิเศษเลยนะคะ”

“เธอออกไปนานแค่ไหนแล้ว?”

“ประมาณชั่วโมงนึงค่ะ”

“ชั่วโมงนึง”

ได้ยินเวลาเข้าแล้ว คุณนายถางก็ตะลึงไปเลยทีเดียว “ชั่วโมงนึงแล้วยังไม่กลับมา นี่เธอวิ่งไปไหนกัน?”

“ไม่ไหวๆ” สีหน้าของคุณนายถางดูจริงจังขึ้นมา “เธอออกไปตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้ เด็กผู้หญิงคนเดียว มันอันตรายเกินไปแล้ว ฉันจะต้องรีบออกไปตามหาเธอ”

พูดจบ คุณนายถางก็ยังพูดกับคนใช้อีกว่า “เธอขึ้นไปปลุกพ่อของเธอ บอกเขาว่าให้เขาไปหาด้วยกัน”

จากนั้นคุณนายถางก็สวมเสื้อคลุม เตรียมที่จะออกไป

แต่ทันทีที่ออกไป ก็เจอเข้ากับถางหยวนหยวนที่กลับมาจากวิ่ง

“แม่?”

“หยวนหยวน?”

คุณนายถางเดินเข้าไปด้วยความแปลกใจ “แม่กำลังจะออกไปหาลูกอยู่พอดีเลย เจ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรไป อากาศหนาวๆอย่างนี้ลูกก็รีบลุกขึ้นออกไปวิ่งข้างนอกตั้งแต่เช้า แล้วยังแต่งตัวน้อยอย่างอีก ถึงตอนนั้นแล้วป่วยขึ้นมาจะทำยังไง?”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “ไม่หรอกค่ะแม่ หนูวิ่งไปร่างกายก็ร้อนมาก แล้วยังออกเหงื่อเยอะมาก หนูร้อนมากเลยค่ะ” จากนั้นถางหยวนหยวนก็เข้าไปด้านในถอดเสื้อผ้าออก คุณนายถางก็รีบเดินตามไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อให้เธอ “เช็ดเหงื่อออกหมดแล้วลูกก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียนะ เจ้าเด็กคนนี้เมื่อก่อนมีวันไหนบ้างที่จะลุกขึ้นมาวิ่งน่ะ จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ เปลี่ยนมาขยันขนาดนี้ ลูกคิดจะให้คนอื่นเขาหัวใจวายตายกันหรือไง?” ถางหยวนหยวนหอบหายใจออกมาเบาๆ อันที่จริงวันนี้เธอแค่ฝึกวิ่งเหยาะเท่านั้น วิ่งเหยาะๆหนึ่งชั่วโมง ก็ยังเหนื่อยสุดๆไปเลย ในระหว่างนั้นเองเธอก็อยากยอมแพ้ไปหลายครั้ง แต่พอนึกถึงยู่ฉือยี่ซูขึ้นมา ถางหยวนหยวนก็กัดฟันวิ่งต่อไปอีกครั้ง

สุดท้ายก็เห็นว่าเวลาประมาณนึงแล้ว เธอถึงได้วิ่งกลับมา “ไม่หรอกค่ะแม่ หนูก็แค่คิดว่าตัวเองควรจะออกกำลังกายให้เยอะๆ” ถางหยวนหยวนไม่ได้บอกคุณนายถางเรื่องที่เธอคิดจะลดน้ำหนัก หาเหตุผลอื่นออกมา “ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกไปเที่ยว มีคุณป้าท่านหนึ่งบอกกับหนูว่า ชีวิตมันขึ้นอยู่กับการออกกำลังกาย จะต้องออกกำลังกายให้เยอะๆร่างกายจะได้แข็งแรง”

อ้อ เมื่อก่อนตอนแม่พูดกับลูก ทำไมลูกถึงไม่ฟัง ทำไม คำพูดของแม่มันไม่เป็นคำพูด คำพูดของคนอื่นเขาเป็นถึงราชโองการหรือไง?”

คุณนายถางบ่นเธอออกมาคำนึง ยื่นมือออกไปทิ่มลงไปบนศีรษะเล็กของเธอ

“แม่ ไม่ใช่นะคะ” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “หยวนหยวนรู้ว่าแม่หวังดีกับหนู แต่แม่เป็นแม่นะ บางครั้งหยวนหยวนก็แยกไม่ออกว่าที่แม่พูดมามันเป็นเรื่องล้อเล่นหรือว่าเรื่องจริง แต่คำพูดคนอื่นมันไม่เหมือนกัน”

“นั่นมันก็ใช่”

“ต่อจากนี้ไปแม่จะต้องออกไปวิ่งตอนเช้าทุกวัน”

“โอเคๆๆ ลูกยอมออกกำลังกาย แม่ก็ไม่ขัด แต่ต่อจากนี้ไปลูกอย่าออกไปเช้ามากนะ อย่างน้อยก็รอให้พระอาทิตย์ขึ้นไล่อากาศหนาวออกไปก่อนแล้วลูกค่อยออกไปวิ่ง”

“ค่ะๆ” ช่วงเวลาปิดเทอมภาคฤดูหนาวก็เหลือเพียงไม่กี่วัน แต่ถางหยวนหยวนก็ยังมุ่งมั่นที่จะออกไปวิ่งตอนเช้าทุกวัน อีกทั้งยังกินอาหารน้อยลง ก่อนหน้านี้มื้อนึงจะกินสองชาม ตอนนี้มื้อนึงก็ลดลงเหลือชามนึง สุดท้ายก็ถึงขนาดที่ชามเดียวก็ไม่ แล้วช่วงเช้าก็กินหมั่นโถวข้าวโพด ดื่มน้ำเต้าหู้ นม แล้วยังทำพวกกายบริหารอะไรพวกนั้นอีกด้วย

“หยวนหยวน ลูกกำลังลดน้ำหนักอยู่หรือเปล่า?”

แต่ทุกครั้งที่คุณนายถางถามเธอ ถางหยวนหยวนก็จะส่ายหน้าปฏิเสธออกมา “ไม่ใช่นะแม่ หนูกำลังดูแลร่างกายให้แข็งแรงอยู่ต่างหาก!”

“นี่ลูกกำลังดูแลร่างกายให้แข็งแรงอยู่? ลูกเริ่มปฏิเสธอาหารแคลอรีสูง คิดว่าแม่ของลูกโง่หรือไง?”

ถางหยวนหยวนเบะปาก ไม่พูดอะไร

คุณนายถางดึงลูกสาวนั่งลงในห้อง “ลูกบอกแม่มาตามตรง ออกไปเที่ยวครั้งนี้ ไปเจอเรื่องอะไรมา?” เธอรู้จักนิสัยของหยวนหยวนดี ก่อนหน้านี้ก็บอกกับเธอไปแล้วตั้งหลายครั้ง แต่เด็กคนนี้ก็ไม่ใส่ใจ มาวันนี้เด็กคนนี้ยอมออกกำลังกายอย่างนี้มันก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะถึงยังไงการออกกำลังกายลดความอ้วนมันก็ดีต่อสุขภาพ แต่จู่ๆเธอก็มาเป็นอย่างนี้ คุณนายถางก็คิดว่าระหว่างนี้จะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาแน่ๆ

“ไม่มีหรอก แม่”

“อย่าโกหกแม่ ลูกเป็นลูกสาวของแม่ มีอะไรก็พูดกับแม่ แม่จะทำร้ายลูกได้เหรอ?”

ดวงตาของถางหยวนหยวนใสเหมือนน้ำ สบสายตากับคุณนายถางอยู่นาน จากนั้นก็ได้หลุบตาลง นานกว่าจะเอ่ยพูดออกไป “แม่ ถ้าหนูลดความอ้วน จะสวยขึ้นหรือเปล่า?”

“แน่นอนอยู่แล้ว หยวนหยวนของพวกเราตอนที่อ้วนก็สวยเสียขนาดนี้ ถ้าผอมลงจะต้องสวยแน่นอน”

“แล้วแม่ว่าพี่ชายจะชอบหนูหรือเปล่า?”

คำถามนี้ ถางหยวนหยวนคิดอยู่นานกว่าจะถามออกไป

คุณนายถางถูกคำถามนี้ถามเข้ามา นานกว่าจะได้ตอบกลับออกไป

“หยวน หยวนหยวน ลูกว่าไงนะ?”

เธอแทบจะไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา หลุดสีหน้าช็อกตะลึงออกมา ถางหยวนหยวนเห็นสีหน้าอย่างนี้ของเธอก็มีสีหน้าทุกข์ใจออกมาทันที ก้มหน้าลง

“แม่ หยวนหยวนคิดเพ้อเจ้อไปใช่มั้ย?”

พูดจบ เธอก็กัดลงบนริมฝีปากล่าง ภายในใจก็รู้สึกทุกข์ใจอย่างมาก “แต่…หนูไม่อยากให้พี่ชายหาแฟน หนูไม่ต้องการ”

ในที่สุดเธอก็เข้าใจเสียทีว่าทำไมเมื่อคืนก่อนตอนที่ฝันถึงยู่ฉือยี่ซูถึงได้ร้องไห้ออกมา ที่แท้ในใจเธอก็แคร์เขามาก เพียงแต่เมื่อก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้มาโดยตลอดเท่านั้น ช่วงนี้เธอไม่เพียงแต่จะลดความอ้วนเท่านั้น ยังเอาแต่คิดเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน จนตอนนี้ในหัวของเธอก็เข้าใจจนแจ่มแจ้งดีแล้ว ตั้งแต่เล็กเธอก็โตมากับยู่ฉือยี่ซู คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กสองคน พึ่งพาเขามานานแล้ว ก็อยากอยู่กับเขาอย่างนี้ไปตลอด

“หยวนหยวนเอ๋ย ทำไมลูกถึง…” เมื่อก่อนคุณนายถางก็คิดว่าลูกสาวของตัวเองจะไม่เข้าใจเรื่องรักๆใคร่ๆ ในใจก็คิดอยู่เลยว่าเธอจะโตขึ้นเมื่อไหร่กัน ในภายหลังตอนที่เอ่ยเรื่องลดน้ำหนักกับเด็กคนนี้ออกไป เธอก็มักจะมีท่าทางไม่ใส่ใจออกมา

คุณนายถางทำได้แค่เพียงทอดถอนหายใจอยู่ในใจ เพราะถึงยังไงเธอก็ไปก้าวก่ายโชคชะตาของลูกไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าเธอกับยู่ฉือยี่ซูไม่มีวาสนาต่อกันจริงๆ หรือไม่ก็ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้ชอบถางหยวนหยวนจริงๆล่ะก็ อย่างนั้นแล้วต่อไปก็ค่อยหาคนอื่นเอาก็ได้

แต่นึกไม่ถึงว่าถางหยวนหยวนจะ…

“แม่ หนูไม่ได้ตั้งใจนะ” ถางหยวนหยวนเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร “แต่ช่วงนี้หนูเปลี่ยนไปจนแปลกมากเลย”

“เด็กโง่” คุณนายถางกอดเธอเอาไว้ “ลูกมีอะไรแปลกกัน ชอบคนคนหนึ่งเป็นเรื่องปกติ ลูกโตขนาดนี้แล้ว”

“ไม่แปลกเหรอคะ?”

“ลูกกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีคนที่ชอบมันจะแปลกอะไร? เพียงแต่ว่า…เมื่อก่อนแม่ไม่รู้เลยว่าเด็กน้อยคนนี้จะโตเมื่อไหร่กัน”

“แต่หนูอ้วนเกินไป”

“ลูกไม่ใช่ว่ากำลังลดความอ้วนอยู่หรือไง? แต่ลูกคิดดีแล้วจริงๆเหรอ?”

คุณนายถางค่อนข้างจะเป็นห่วงหยวนหยวนเด็กคนนี้อยู่บ้างว่าจะแยกระหว่างความรักกับความไว้วางใจไม่ออก เธอไม่อยากให้ยู่ฉือยี่ซูหาแฟน เพราะชอบเขา หรือว่าไม่อยากเสียคู่หูที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เล็กจนโตไปกันแน่ ความรู้สึกทั้งสองนี้มันต่างกัน

“ค่ะ” ถางหยวนหยวนพยักหน้า “หนูคิดดีแล้ว หนูอยากผอมลงก่อนที่พี่ชายจะหาแฟนได้”

นอกจากสิ่งนี้ เธอก็ยังอยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ไวๆ

ยังมีอีกหนึ่งปี อีกปีนึงเธอก็อายุสิบแปดแล้ว

ถึงตอนนั้นแล้วก็จะเป็นผู้ใหญ่คนนึงแล้ว!

หวังว่าตอนที่เป็นผู้ใหญ่ เธอจะลดความอ้วนได้สำเร็จ