เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่1628 ให้เธอนอนก่อนเถอะ

บทที่1628 ให้เธอนอนก่อนเถอะ

ไม่ได้ดื่มชานมนานแล้วยังงั้นเหรอ?

นานแค่ไหนกัน?

ต่อให้ไม่ได้ดื่มชานมนานแค่ไหน ก็ไม่ต้องถึงกับร้องไห้ก็ได้มั้ง?

แต่ว่าพอเห็นถางหยวนหยวนเอาแต่ร้องไห้ พนักงานก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แค่ถอยไปหยิบกระดาษทิชชูแล้วก็ส่งให้เธอ

“นี่ค่ะ เช็ดหน่อยเถอะค่ะ”

พอเห็นทิชชู สายตาของถางหยวนหยวนก็ดูซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากรับมาแล้วนั้น เธอก็เอาทิชชูเช็ดน้ำตาของตัวเอง ผลก็คือยิ่งเช็ดยิ่งเยอะ เธอเช็ดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

ผู้คนรอบข้างมองดูเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ แต่ละคนก็มองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ ถ้าเกิดว่าเป็นเวลาปกตินั้น ถางหยวนหยวนก็อาจจะรู้สึกขายหน้าแล้ว แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นตอนนี้เธอก็ไม่สนใจแล้วว่าภาพลักษณ์ของตัวเองจะเป็นยังไง

ไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้วแล้ว ถางหยวนหยวนก็ดื่มต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ไม่ใช่แค่ดื่มไม่ลง แถมเธอยังรู้สึกอยากอาเจียนอีกต่างหาก

เธอเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำตาที่คลอเต็มเบ้า

“ขอโทษ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน? ”

ห้องน้ำงั้นเหรอ?

มีคนจับแขนของถางหยวนหยวน แล้วก็ดึงเธอให้ลุกขึ้น แล้วเสียงที่หดหู่ก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวฉันพาไป”

ถางหยวนหยวนเดินตามคนคนนั้นไปอย่างสับสน เดินไปครู่หนึ่งก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เสียงของคนเมื่อกี้ฟังแล้วดูคุ้นมากเลยนะ เหมือนว่าจะเป็น?

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้กระเพาะอาหารของเธอท่วมท้นมาก ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้าเท่าไหร่ ถางหยวนหยวนไม่มีเวลาจะไปมองคนคนนั้น เธอรีบวิ่งไปยังห้องน้ำทันที

ปัง! ทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกปิดลง ถางหยวนหยวนก็แนบไปกับอ่างล้างหน้าแล้วก็อาเจียนออกมาทันที

เธอไม่รู้ว่าสรุปแล้วตัวเองดื่มชานมไปกี่แก้ว เธอแค่รู้สึกว่าตัวเองดื่มจนดื่มไม่ลงอีกต่อไปแล้ว ดื่มจนอยากจะอาเจียนออกมา ตอนนี้รสชาติของชานมนั้นไม่อร่อยเลย

คิดไปคิดมา ต่อไปเธอก็ไม่ควรจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

วันนั้น ถางหยวนหยวนอาเจียนในห้องน้ำอย่างมืดฟ้ามัวดิน อาเจียนจนเธอเหนื่อยจนหมดแรง น่าจะเพราะว่ารู้สึกเสียใจ เธอไม่แม้แต่อยากจะลืมตาด้วยซ้ำ หลังจากอาเจียนเสร็จแล้วก็ไม่อยากจะออกไป เธอนั่งลงข้างเสาในห้องน้ำ

เธอหลับตาไปด้วยและน้ำตาก็ไหลออกมาด้วย

เธอรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ถางหยวนหยวนได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวดจากความรัก ก่อนหน้านี้เธอก็เคยเห็นในละคร ตอนนั้นเธอแค่รู้สึกประหลาดใจ มีอะไรให้ทุกข์ใจ และมีอะไรให้เศร้าโศกขนาดนั้น?

พอมาถึงตัวเอง ถึงได้รู้ว่ารสชาติของความรู้สึกนั้นมันเป็นแบบไหน?

เธอเอาหน้าซุกลงกับเข่าของตัวเอง เหนื่อยจนรู้สึกอยากจะนอนหลับไป

รอบข้างนั้นเงียบอยู่นานมาก แล้วประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก มีเสียงฝีเท้าที่มั่นคงเดินขึ้น สุดท้ายก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

ยู่ฉือยี่ซูมองดูถางหยวนหยวนที่หดตัวอยู่ ก็รู้สึกไม่สบายใจ อยากจะยื่นมือออกไปจับเธอ แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ ดังนั้นยื่นมือออกมาได้ครึ่งเดียวแล้วก็ดึงมือกลับไป

ผ่านไปอยู่นาน ยู่ฉือยี่ซูถึงได้พูดออกมาเบาๆ ว่า

“หยวนหยวน กลับบ้านเถอะ”

เขาไม่ได้รับคำตอบ

ยู่ฉือยี่ซู：“หยวนหยวน？”

ถางหยวนหยวนยังคงไม่สนใจเขาเหมือนเดิม

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูก็ยื่นมือออกไปอุ้มถางหยวนหยวนขึ้นมา ถางหยวนหยวนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา หลับตา

ตอนนี้เองยู่ฉือยี่ซูถึงได้รู้ว่าเธอกำลังหลับอยู่

ดวงตากับจมูกของเธอแดงก่ำ แถมยังมีคราบน้ำตาอยู่บนใบหน้า ที่ให้คนที่เห็นรู้สึกปวดใจ

และสิ่งที่ทำให้คนที่เห็นปวดใจมากกว่านั้นก็คือ เธอพิงและหลับไปตรงนี้ การอาเจียนในครั้งนี้มันทรมานขนาดไหนกัน?

มองเธออยู่สักพัก และยู่ฉือยี่ซูก็ถอนหายใจในใจอย่างไม่มีทางเลี่ยง

เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้คนอื่นหมดห่วงได้เลยสักวัน

เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง แล้วก็เดินออกไปด้านนอก พนักงานเห็นดังนี้ก็เดินเข้ามาถามว่า “คุณคือ? ”

ยู่ฉือยี่ซูตอบเบาๆ “พี่ชายของเธอ”

พนักงานยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าเพื่อนร่วมงานก็ดึงเธอไว้

“นี่ไม่ใช่ผับ และเธอก็ดื่มชานมไม่ได้ดื่มเหล้า เธอไม่ได้ถูกคนอื่นพาตัวไปเพราะไม่มีสติ เธอไม่ต้องไปยุ่งหรอก”

พูดไปก็จริง ดังนั้นพนักงานคนนั้นก็ไม่ได้ห้ามอีก ยู่ฉือยี่ซูก็อุ้มถางหยวนหยวนออกมาได้อย่างราบรื่น แล้วก็วางเธอไว้ตรงเบาะหลัง

พนักงานร้านชานมหลายคนที่เห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความซึ้งใจ

“ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่หน้าตาดี แถมยังอ่อนโยนกับน้องสาวมากอีกต่างหาก ฮือๆ ฉันอยากจะเป็นน้องสาวของเขาจริงๆ เลย”

“คิดถึงอนาคตที่ดีหน่อยไหม?

จะเป็นน้องสาวเขาไปทำไมกัน ผู้ชายที่เพียบพร้อมแบบนี้ไม่อยากจะเป็นภรรยาของเขารึไง? ”

“ขอร้อง แค่เป็นน้องสาวเขาก็คงต้องมีคุณสมบัติมากมายหลายข้อแล้ว ต่อให้ฉันต้องใช้คุณสมบัติตลอดชีวิตก็น่าจะไม่มีโอกาสด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่เป็นภรรยาเลย”

“เฮ้อ ก็จริง แล้วอีกอย่างคนแบบพวกเรา แค่มองก็พอแล้ว”

วันนี้คุณนายถางมีความสุขมาก เพราะว่าลูกสาวของเธอออกไปเดตกับยู่ฉือยี่ซูอย่างมีความสุข เธอชอบเด็กยู่ฉือยี่ซูคนนี้มาก ถ้าเกิดว่าเขามาเป็นลูกเขยของเธอ เธอจะไม่มีวันปฏิเสธอย่างแน่นอน

ดังนั้นหยวนหยวนเต็มใจอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเขาเอง คุณนายถางก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่ายังไม่ทันจะออกไปนานเท่าไหร่ ยู่ฉือยี่ซูก็อุ้มเธอกลับมา

คุณนายถางเดินไปด้านหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“ชู่”

ยู่ฉือยี่ซูส่งสัญญาณให้เธอเงียบ คุณนายถางก็เลยไม่ได้พูดอะไร มองดูถางหยวนหยวนแล้วก็หันหลังเดินนำทางเขาไป

หลังจากนั้นยู่ฉือยี่ซูก็เดินตามคุณนายถางแล้วก็อุ้มถางหยวนหยวนไปที่เตียงของเธอแล้วก็วางเธอลง ถางหยวนหยวนที่ถูกวางลงบนเตียงนั้นก็ยังคงไม่ตื่น ดวงตาทั้งคู่ยังคงหลับสนิท

คุณนายถางมองดูใบหน้ายามนอนหลับของลูกสาว แล้วก็เอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

ยู่ฉือยี่ซูเดินออกจากห้องมา คุณนายถางก็เลยต้องตามออกมาด้วย

พอมาถึงด้านนอก ในที่สุดทั้งสองคนก็สามารถคุยกันได้อย่างปกติ

“เป็นอะไรไป？

บอกว่าจะไปสวนสนุกไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้?

แล้วทำไมเจ้าเด็กหยวนหยวนนี้ถึงได้กลับไปได้? ”

“อืม เธอดื่มชานมเยอะเกินไปหน่อย ก็เลยรู้สึกไม่สบายจนอาเจียนออกมาน่ะครับ”

ยู่ฉือยี่ซูบรรยายภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองเห็นในตอนนั้น

คุณนายถางอึ้งไป “ดื่มชานมงั้นเหรอ?

แถมยังดื่มจนอาเจียนเลยด้วย?

เป็นไปได้ยังไง?

ช่วงนี้เด็กนี่จริงจังกับการลดน้ำหนักมาก เธอไม่ได้แตะต้องชานมนานมากแล้ว ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงอยากดื่มขึ้นมาได้?

แถมยังดื่มเยอะขนาดนั้น ทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย”

ไม่ว่าคุณนายถางจะพูดอะไร ยู่ฉือยี่ซูก็เอาแต่เงียบ คุณนายถางยังคงรู้สึกกังวลมาก แต่จู่ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที แล้วก็มองหน้ายู่ฉือยี่ซู

“ให้เธอหลับไปเถอะครับ ผมไปก่อนนะ”

คุณนายถางก็พยักหน้าเงียบๆ

หลังจากที่ยู่ฉือยี่ซูไปแล้ว คุณนายถางถึงกลับเข้าไปในห้อง

“เขาไปแล้ว ไม่ต้องแกล้งหลับแล้ว รีบตื่นขึ้นมาเถอะ”

ถางหยวนหยวนหลับตาไม่ขยับ นอนอยู่แบบนั้นแล้วจู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา

คุณนายถางไม่ได้สังเกตเห็น แต่แค่ไม่ได้ยินเสียงเธอขยับ ก็พูดอย่างกลัดกลุ้มใจว่า “จะแกล้งหลับอีกนานแค่ไหน?

สรุปแล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

สิ่งที่ตอบเธอกลับมา ก็คือเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

คุณนายถางเหล่มองด้านข้าง สายตาไปหยุดอยู่ตรงใบหน้าของถางหยวนหยวน ยังไม่ทันจะทำอะไร ถางหยวนหยวนก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ยื่นมือพร้อมกับโผเข้าไปหาเธอ

“แม่คะ！”

ถางหยวนหยวนร้องไห้แล้วก็โผเข้าไปหาคุณนายถาง คุณนายถางถูกลูกสาวที่ร้องไห้ไม่หยุดกอด ก็อึ้งจนนิ่งอยู่กับที่

“นี่มัน สรุปแล้วเป็นอะไรกันแน่? อยู่ดีๆ ทำไมถึงร้องไห้จนเป็นแบบนี้ได้?