เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - บทที่475 ฉันด้อยกว่าเธอตรงไหน

บทที่475 ฉันด้อยกว่าเธอตรงไหน

ยังเป็นร้านอาหารนั้น เพราะที่นี่อยู่ใกล้กับบริษัทของหานมู่จื่อ และเย่โม่เซินก็ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะไปเลือกใหม่อีกร้าน

ดังนั้นเขากับหลินชิงชิงยังคงพบกันในร้านอาหารก่อนหน้านี้

รูปลักษณ์ของเย่โม่เซินนั้น เดิมทีเดินไปถึงไหนก็สะดุดตาทุกที่อยู่แล้ว ก่อนหน้านั้นเคยมาที่นี่สองสามครั้ง ดังนั้นคนที่นี่จำเขาได้หมดแล้ว ครั้งนี้เห็นเขามาอีกแล้ว ทุกคนเลยแอบวิพากษ์วิจารณ์อยู่หลังเคาน์เตอร์

หลินชิงชิงมองเห็นฉากนี้ รู้สึกอึดอัดใจอย่างประหลาด

เธอรู้แน่นอนกับระดับพราวเสน่ห์ของเย่โม่เซิน ดังนั้นเวลานี้ที่สายตาของคนอื่นส่องมา เธอก็รู้สึกอึดอัดในใจ ทันทีที่นึกถึงว่า ชายคนอย่างนี้ ถูกหานมู่จื่อแย่งไปแล้ว และยังเป็นเพราะว่า ตัวเองเรียกหานมู่จื่อมาเอง ในใจของเธอก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง

เป็นผู้ชายที่ดีเลิศเลอเช่นนี้ ตอนนั้นทำไมเธอถึงไม่ได้ระแวงไว้เลย? นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนเห็นแล้ว ก็จะรู้สึกหวั่นไหวหัวใจเลยนะ!”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินชิงชิงก็เหลือบมองชายตรงข้ามอย่างประหม่า เขาเป็นฝ่ายนัดตัวเอง แม้ว่าในใจเธอจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่ได้ดีใจเลย เพราะเธอไม่รู้ว่าเย่โม่เซินกำลังจะพูดอะไรกับตัวเองกันแน่

หลินชิงชิงทำได้เพียงกัดริมฝีปากล่างไว้ มองคนตรงหน้าอย่างลังเล

“โม่ โม่เซิน คุณ……”

คำคำหนึ่ง ทำให้เย่โม่เซินยกเปลือกตาที่เป็นเยือกเย็นขึ้นมาได้สำเร็จ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมโหด “คุณหลิน ฉันคิดว่าเราไม่ได้สนิทมากพอ ถึงขั้นไม่เรียกนามสกุล”

คำพูดของเขาเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ที่เจอกัน เย็นชา ไร้ความปรานี ปราศจากความอบอุ่นและอารมณ์ใดๆ

หลินชิงชิงรู้สึกหัวใจสั่นสะท้าน กัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แล้วพูดว่า “เรากำลังนัดดูตัวอยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันเรียกชื่อคุณโดยไม่มีนามสกุล มีปัญหาอะไร?”

เมื่อได้ยิน แววตาของเย่โม่เซินมีความดูหมิ่น ปลายนิ้วเคาะบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ “ใช่ เรากำลังนัดดูตัว แต่คุณหลินฟังไม่ออกที่ฉันเรียกคุณเหรอ? ตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มเจอกัน ฉันก็เคยบอกคุณแล้วใช่ไหม? เห็นได้ชัดว่า คุณไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ”

สีหน้าของหลินชิงชิงยิ่งขาวซีดมากขึ้น ชายคนนี้พูดแบบนี้ต่อหน้าโดยตรง ทำให้เธอที่เป็นผู้หญิงรู้สึกอับอายอย่างมาก

แต่ว่า ยิ่งเขาทำอย่างนี้กับเธอ เธอก็พบว่า ตัวเองหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น

เธอรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ไร้ค่ามาก แต่เธอก็ชอบผู้ชายตรงหน้ามากจริงๆ

หลินชิงชิง แทบจะกัดริมฝีปากล่างของเธอเองขาดแล้ว นิ้วมือที่เธอวางใต้โต๊ะ ได้ถูกเล็บแทงจนเป็นแผลแล้ว ความเจ็บปวดสู่หัวใจ ทำให้เธอมีสติขึ้นมาบ้าง ความเกลียดชังและความอิจฉาในใจ ลุกลามอย่างรวดเร็วราวกับไฟ เธอมองไปที่เย่โม่เซิน

“เป็นเพราะเธอ ใช่ไหม?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วมุ่น

“เพราะอะไร?” หลินชิงชิง เรียกร้องด้วยความโกรธเคือง “คนที่นัดดูตัวกับคุณคือฉัน แล้วทำไมคุณถึงมองเธออย่างแตกต่าง? เธอมีอะไรดี?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง จ้องมองเธออย่างเย็นชา

แววตานั้น เหมือนกับกำลังมองคนแปลกหน้า

เพราะอะไรๆ? หลินชิงชิงนัดดูตัวกับเขา เคยเจอกันตั้งหลายครั้ง แต่เขาก็ยังใช้สายตาที่ราวกับว่าไม่รู้จักเธอเลยแบบนี้จ้องมองตัวเอง แต่เขากลับอุ้มเธอขึ้นมาในงานแถลงข่าว

“เป็นเพราะอะไรกันแน่? ฉันด้อยกว่าเธอตรงไหน? ไม่ดีตรงไหน? คุณสามารถบอกฉันได้ไหม? พัฒนาไปตามที่คุณต้องการ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

“คุณหลินอาจจะเข้าใจผิดนิดหน่อย สิ่งที่เธอมีแต่คุณไม่มี ไม่ต้องเหนื่อยเสียเปล่าแล้ว”

“คืออะไร?”หลินชิงชิงกัดริมฝีปากล่างแล้วถามขึ้น “เธอมีอะไรที่ฉันไม่มี?”

“วันนี้เรียนคุณออกมา อยากจะพูดกับคุณให้ชัดเจน ต่อไปอย่าไปรังควานเธออีก!”

เมื่อได้ยิน ในที่สุดหลินชิงชิงก็เข้าใจแล้ว เธอไปที่ชายหนุ่มเยือกเย็นตรงหน้าอย่างตกตะลึง “ หลังจากนั้นก็หัวเราะเยาะ “ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เธอถึงกับต้องไปฟ้องคุณเลยหรือ เป็นผู้หญิงที่ใจแคบจริงๆ คุณชอบแบบนี้เองหรือ? คุณรู้ไหมว่าเธอได้มี……”

ประโยคหลังยังไม่ทันพูดออกมา เย่โม่เซินก็ลุกขึ้นยืนทันที ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา “ฉันชอบผู้หญิงที่ใจแคบแบบนี้ คุณจะทำอะไรฉันได้? ยังไงก็ตามผู้หญิง ควรรู้จักความอับอายบ้างถึงจะดี”

เขามองไปรอบๆ ริมฝีปากบางได้รูปยิ่งนัก แต่สิ่งที่พูดออกมา กลับไม่มีอารมณ์ใดๆเลย

“ถ้าให้ฉันรู้ว่าคุณยังไปรังควานเธออีก ก็อย่าโทษที่ฉันจะลงมือกับตระกูลหลินของคุณ”

หลังจากที่ตักเตือนเสร็จ เย่โม่เซินก็มองเธออย่างมีความหมาย จากนั้นก็หันเดินออกไปจากร้านอาหาร

หลินชิงชิง นั่งอยู่กับที่ รู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เธอคิดไม่ถึงว่า ความรักที่เย่โม่เซินมีต่อหานมู่จื่อจะลึกซึ้งมากขนาดนี้ นี่นานแค่ไหนเอง เธอคิดว่าตัวเองยังมีโอกาส แต่ว่า……ทำไมเขาถึง?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินชิงชิงก็อดไม่ได้จริงๆ คว้ากระเป๋าไว้แล้วไล่ตามออกไปทันที!

“เย่โม่เซิน!”

หลินชิงชิงตามเขามาถึงลานจอดรถ แล้วมองไปที่ด้านหลังของเขาด้วยความโกรธ “คุณบอกว่าที่ตัวเธอมีแต่ฉันไม่มี คืออะไร?”

“คุณไม่คู่ควรที่จะรู้” เย่โม่เซินไม่คิดที่จะบอกกับเธอเลยแต่อย่างใด ทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง ก็ขับรถออกไปโดยตรง

รถของเขาขับจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ทิ้งหลินชิงชิง ยืนอยู่กับที่

เนิ่นนาน เธอกำหมัดไว้อย่างโกรธแค้น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“หานมู่จื่อ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่นอน!! แย่งผู้ชายของฉัน ก็อยากจะถอนตัวออกไปแบบนี้? เหอะ ฝันดีเกินไป ฉัน หลินชิงชิงไม่ใช่ว่าจะมาล่วงเกินได้ง่ายๆ!”

“ฮัดชิ้ว!”

หานมู่จื่อซึ่งกำลังประชุมอยู่ พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็จามขึ้นมากะทันหัน

ทุกคนอึ้งไปเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนมองเธออย่างเป็นห่วง “สบายดีไหม? คงจะไม่เป็นหวัดนะ?”

หานมู่จื่อขยี้จมูกของตัวเองเล็กน้อย ส่ายหัวแล้วยิ้ม “ฉันไม่เป็น เราคุยแผนงานของสัปดาห์นี้ต่อ”

แต่รู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย จามถึงสองครั้งโดยไม่มีเหตุผล หรือเป็นเพราะเมื่อคืนเธอเตะผ้าห่ม?

หลังจากการประชุมเสร็จ ตอนที่หานมู่จื่อเก็บเอกสาร เสี่ยวเหยียนขยับเข้ามา “จามหนึ่งครั้งแสดงว่ามีคนกำลังคิดถึงคุณ จามสองครั้งแสดงว่ามีคนกำลังด่าคุณ”

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อมือหยุดชะงัก จากนั้นเธอก็เหลือบมองไปที่เสี่ยวเหยียน “คุณเชื่อเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

พูดจบ เธอก็ถือเอกสารแล้วเดินออกไปเลย เสี่ยวเหยียนก็รีบเอาสิ่งของของตัวเองตามไปด้วย

“สนุกดี แค่พูดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ และฉันรู้สึกว่าสัมผัสที่หกของฉันแม่นยำมาก ไม่แน่หลินชิงชิง อาจจะด่าคุณลับหลังก็ได้”

หานมู่จื่อ “……”

“ต่อให้ไม่ใช่หลินชิงชิง เธอก็ยังมีศัตรูอีกคนไม่ใช่เหรอ คนที่ชื่อว่าจ้าวยี่หรู”

หานมู่จื่อชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุดลง แต่ดวงตาของเธอมีความจนใจเล็กน้อย

คิดไม่ถึงว่ากลับมาในประเทศไม่นาน เธอถึงกับไปล่วงเกินถึงสองคน

คนหนึ่งดาราหญิง จ้าวยี่หรู อีกครั้ง หลินชิงชิง

แม้ว่าเธอจะไม่กลัวว่าคนอื่นจะทำอะไรกับเธอ แต่ว่า……สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปัญหาทั้งหมด

ก็ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินแก้ไขยังไง สามารถแก้ไขได้อย่างราบรื่นไหม อย่าจุดไฟเผาถึงตัวเธออีก

แต่ความจริงพิสูจน์แล้วว่า เย่โม่เซินบอกว่าฝากเรื่องไว้ที่เขา แต่ก็ไม่สามารถจัดการได้ดี

ในเวลาช่วงบ่าย หลินชิงชิงก็มาหาเรื่องอีกแล้ว

แต่ว่า เธอไม่ได้มาคนเดียว แต่พาเพื่อนมาด้วยหลายคน

“คุณหาน ผลงานที่คุณออกแบบให้ ซิงหั่วก่อนหน้านี้ พวกเธอทุกคนชอบมาก ได้ยินว่าฉันรู้จักคุณพอดี ฉันจึงพาพวกเธอมาที่นี่ คุณคงไม่รังเกียจใช่ไหม?”