เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 100 การบริจาคแบบไม่เปิดเผยตัว
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 100 การบริจาคแบบไม่เปิดเผยตัว
สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยให้กระติกน้ำร้อนที่เก่าและดูสกปรกซึ่งมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาใช้มันนานแค่ไหน “นี่ไง ใช้มันสิ”
ทิฟฟานี่สะอิดสะเอียนเเละไม่ยอมรับมัน “ เนื่องจากคุณมีกระติกน้ำร้อนเป็นของตัวเอง คุณไม่สามารถเติมเองได้หรือไงคะ? คุณโง่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”
เมื่อสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ ของผู้ป่วยได้ยินคำสบประมาทพวกเขาทั้งหมดก็ลุกขึ้นยืนอย่างดุเดือด “คุณเรียกใครว่าโง่?! มันเป็นแค่กระติกน้ำร้อน แล้วไงถ้าเราทำมันพัง? เราจะเปลี่ยนให้คุณ คุณต้องพร่ามต่อไปหรือไม่?!”
หลังจากใช้ชีวิตของภรรยาที่ร่ำรวยมาตลอดชีวิต ลิเลียน เลน ไม่เคยพบเจอคนแบบนี้มาก่อน เธอรีบเดินขึ้นไปดึงทิฟฟานี่ไว้ข้างหลัง “ไม่เป็นไรทิฟฟ์ แค่ไปซื้อใหม่ อย่าส่งเสียงดังรบกวนการพักผ่อนของพ่อเลยนะ”
ทิฟฟานี่จ้องมองไปที่ครอบครัวคนอื่น ๆ จากนั้นก็เดินออกไปและกระแทกประตูที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอดูเหมือนว่าเธอมีคำว่า “ไสหัวไป” เขียนอยู่ทั่วใบหน้าของเธอในตอนนี้ ใครก็ตามที่ขวางทางเธอจะเป็นคนที่โชคร้าย
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็รีบวิ่งออกไปอย่างไม่ทันระวังและชนใครบางคน เนื่องจากเธอโกรธตั้งแต่แรกแล้วเธอจึงตะโกนใส่บุคคลนั้นทันที “คุณตาบอดเหรอไง! คุณไม่รู้หรือว่าคุณควรปล่อยให้คนอื่นลงไปก่อน”
เมื่อลมพัดออกจากตัวเขาแจ็คสัน เวสต์ ก็หน้าซีดและปิดหน้าอกของเขาทันที การแสดงออกบนใบหน้าของเขาบูดบึ้งหลังจากถูกตะโกนด้วยน้ำเสียงนั้น “โทษนะครับ? คุณป้า ผมแค่ยืนอยู่นอกลิฟต์และไม่ได้ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ คุณเป็นคนที่วิ่งเข้ามาหาผมเอง”
ทิฟฟานี่กลอกตาทันทีเมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนรู้จัก “และฉันก็พึ่งจะสงสัยว่าเป็นใคร… ออกไปจากทางของฉัน ไอเจ้ากล้ามเนื้อไร้สมอง!”
แจ็คสันคว้าแขนเธอ “เดี๋ยวก่อนคุณเรียกใครว่าไร้สมอง? ดูเหมือนคุณจะมีปัญหาใหญ่กับผมนะ ผมขอรู้ได้ไหมว่าผมทำให้คุณขุ่นเคืองได้อย่างไร? อย่างที่ผมจำได้ผมยังไม่เคยทำให้คุณขุ่นเคือง แถมผมยังช่วยคุณมาก่อนด้วย คุณยังคงเป็นหนี้ผมเจ็ดหมื่นเหรียญนะ”
ทิฟฟานี่ระเบิดทันทีที่เอ่ยคำว่า ‘โอ๊ย’ “ฉันไม่มีเงิน! ครอบครัวของฉันยังคงเป็นหนี้หลายล้านดอลลาร์ แม้ว่าคุณจะต้องการให้ฉันจ่าย แต่ฉันก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้หรอกนะ และก็คุณไม่เคยทำให้ฉันขุ่นเคือง แต่ใบหน้าของคุณทำให้ฉันโกรธ! ตอนนี้คุณมีความสุขไหม? ปล่อยฉันไปได้แล้ว!”
แจ็คสันปล่อยมือจากเธอทันทีในขณะที่เขาพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขาสงสัยว่า สาวน้อยคนนี้กินระเบิดเป็นอาหารเช้า
เขาขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนและเข้าไปใกล้แผนกสอบถาม “วันนี้แม่ของผมเป็นอย่างไรบ้างครับ?”
พยาบาลรีบตอบอย่างขะมักเขม้น “เธอทำได้ดีมาก! เธอควรจะออกจากโรงพยาบาลได้ในอีกไม่กี่วันนะคะ”
แจ็คสันขอบคุณเธอจากนั้นก็ได้ยินพยาบาลคุยกับเพื่อนร่วมงานของเธอขณะที่เขากำลังจะจากไป “ผู้ป่วยบนเตียงในโรงพยาบาลหมายเลขสามสิบเอ็ด ดูไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้”
“ไม่น่าแปลกใจเมื่อพิจารณาว่าครอบครัวของพวกเขาล้มละลาย ฉันคิดว่าเขาจะยังคงเป็นหนี้แม้ว่าเขาจะเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม เธอเชื่อไหมว่าพวกเขาเคยเป็นผู้ผลิตเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง? แต่กลับล้มละลายไปแบบนั้น…”
แจ็คสันหยุดอยู่ตรงทางเดินของเขา เขาหยุดชั่วคราวสองสามวินาทีแล้วหันกลับมา “คุณกำลังพูดถึง… จอห์น เลน ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลของเราด้วยอาการโรคหัวใจ…” พยาบาลถอนหายใจ
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแจ็คสันก็ถามว่า “จอห์น เลน เป็นหนี้ค่ารักษาพยาบาลเท่าไหร่เหรอครับ?”
พยาบาลตรวจสอบบันทึกและตอบว่า “ปัจจุบันประมาณหนึ่งหมื่นห้าร้อยเหรียญ อันที่จริงเเล้วเขาคาดว่าจะต้องได้รับการผ่าตัด แต่กำลังจะล่าช้าเนื่องจากไม่สามารถจ่ายได้ ซึ่งจะรวมเป็นสามหมื่นดอลลาร์ค่ะ”
“ผมจะจัดการเรื่องจ่ายเงินให้เขารวมถึงค่าผ่าตัดด้วย ทำให้เป็นการบริจาคโดยไม่เปิดเผยตัวตนนะครับ” แจ็คสันบอกเธอ
พยาบาลตกใจมาก “คุณ… รู้จักจอห์น เลน เหรอคะ”
