เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 106 คลื่นไส้

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 106 คลื่นไส้

แมรี่หยุดชั่วคราวแล้วแนะนำว่า “เธอสามารถโทรหาเขาและถามว่าเขาจะกลับมาทานอาหารเย็นหรืออะไรก็ได้ สามีภรรยาควรสื่อสารกันมากขึ้น เธอจะใช้ชีวิตของตัวเองแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าเธอทั้งคู่แต่งงานกันตั้งแต่แรกด้วยเหตุผล… พูดตามตรงตามบุคลิกของนายท่านแล้ว การที่เขาลืมเรื่องในอดีตได้และยังคงแต่งงานกับเธอหมายความว่าเขารักเธอจริง ๆ เธอไม่สามารถแสดงท่าทีเฉยเมยต่อเขา เธอรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรทำไมเธอถึงฟังเขาไม่ได้? ตราบใดที่คนสองคนสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสมานฉันท์ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนที่ก้มหัวลงเพื่อยอมก่อนหรอกนะ?”

แอเรียนรู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งได้ยินคำแนะนำที่ไร้สาระที่สุด “คุณล้อหนูเล่นใช่ไหม เเม่นมแมรี่? เขารักหนูอย่างนั้นเหรอ? หนูอายุแค่แปดขวบเมื่อเข้ามาในตระกูลเทรมอนต์และเขาก็อายุสิบแปดแล้ว ตอนนั้นเขาคงมีแฟนอยู่แล้ว หนูยังเป็นเด็ก เขาจะตกหลุมรักหนูได้อย่างไร? เราแค่แต่งงานกันเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้ว… มันไม่ใช่เเม้เเต่เรื่องโอ้อวดที่จะบอกถึงการขยับความสัมพันธ์ของเรากับสาธารณะด้วยซ้ำ มันไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกเลย เขาอาจไม่ต้องการหย่าร้างกับหนูเพราะเขาไม่ต้องการถูกวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ หรือ … เขาแค่ต้องการทรมานหนู เขาเกลียดหนูแค่ไหนที่ยอมใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อแก้แค้นหนู ทำไมเขาถึงต้องรักหนูด้วยล่ะคะ?”

เนื่องจากพวกเขาอยู่ในหัวข้อนี้ แมรี่จึงกระตือรือร้นและเปิดใจให้กับเธอ “นั่นเป็นความรู้สึกทั้งหมดในตอนนี้อย่างนั้นเหรอ? ถ้านายท่านใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อแก้แค้นเธอจริง ๆ แล้วเขากำลังทรมานเธอหรือตัวเขาเองกันเเน่ล่ะ? ถ้าเขาเกลียดเธออย่างหมดจดเขาก็คงไม่อยากที่จะมองเธอด้วยซ้ำ เธอคิดว่าเขาเเม้กระทั่งสามารถพาตัวเองมา… ทำอะไรบางอย่างกับเธอก้ได้ด้วยเหรอ?”

แมรี่มีความละเอียดอ่อนในการเลือกใช้คำมากขึ้น แต่แอเรียนเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร มาร์คเคยสนิทสนมกับเธอเมื่อหลายปีก่อน เธอไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าเธอสับสนกับมันมาโดยตลอด

อย่างไรก็ตามเธอก็ตัดความเป็นไปได้นั้นอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันน่าขันเมื่อเธอนึกถึงความเกลียดชังและความรังเกียจในสายตาของมาร์คทุกครั้งที่เขามองเธอ “หยุดเถอะค่ะ แมรี่ หนูรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร ถ้าคน ๆ หนึ่งรักคุณจริง ๆ ไม่มีทางที่คุณจะไม่รู้สึกหรอกค่ะ แต่ทั้งหมดที่หนูรู้สึกได้จากมาร์คคือความเกลียดชังที่เขามีต่อหนูเท่านั้น”

แมรี่ถอนหายใจและไม่พูดอะไรอีก

บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไปในระหว่างวันเพราะ แอเรียนเข้านอนเร็วกว่าปกติในคืนนี้ การนอนหลับของเธอถูกบุกรุกโดยความฝันอันวุ่นวาย มีหลายอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็จำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้ สิ่งที่เธอรู้สึกได้ก็คือเหงื่อบนตัวเธอที่ทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกเหนียว

ดวงอาทิตย์ได้ขึ้นสู่ท้องฟ้า เธอเข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำ เนื่องจากห้องน้ำปิดอยู่จึงเป็นเรื่องปกติที่จะหายใจลำบากหลังจากใช้เวลาอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตามในครั้งนี้ปฏิกิริยาของเธอรุนแรงกว่าเดิมจนถึงจุดที่เธอรู้สึกเวียนหัว

ในขณะที่เธอเปิดประตูห้องน้ำและออกมาเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งก่อนที่เธอจะฟื้นตัวในที่สุด อาการปวดตุบ ๆ ในท้องน้อยทำให้เธอสะดุ้ง

เธอได้รับการเตือนทันทีว่าประจำเดือนของเธอมาช้าไปเกือบยี่สิบวัน… ไม่เพียงแค่นั้นช่วงนี้การนอนหลับของเธอยังได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงอีกด้วย

เมื่อนึกย้อนไปถึงแรงปวดเมื่อกี้ เธอสัมผัสหน้าอกของเธออย่างไม่สบายใจพร้อมกับหน้าแดง พวกมันบวมเล็กน้อยดังนั้นประจำเดือนของเธอคงจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ …

หลังจากหางานมาครึ่งเดือนในที่สุด แอเรียนก็ยอมรับชะตากรรมของเธอ ถ้าเธอไม่ได้รับอาหารฟรีที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอคงอดตายอยู่ข้างถนน

ด้วยความเบื่อหน่ายเธอจึงเปิดเว็บไซต์ซึ่งก่อนหน้านี้เธอได้อัปโหลดภาพวาดของเธอเพื่อขายและพบว่ามีคนซื้อไป! เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่มีการสั่งซื้อ แต่อีกฝ่ายไม่เคยตามให้เธอไปส่งสินค้า

แอเรียนเกือบจะคิดว่าสายตาของเธอกำลังเล่นตลกกับเธอ หลังจากตรวจสอบคำสั่งซื้ออีกครั้งในที่สุดเธอก็ยอมรับว่ามันเป็นความจริง เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แม้ว่ามันจะไม่ได้มากนัก แต่ก็ยังคงเป็นรายได้

เธอถอนเงินและโอนเงินทุกสตางค์ให้ทิฟฟานี่ทันที คำสั่งซื้อดังกล่าวทำให้เธอมีความหวัง เธอวาดภาพต่อในสตูดิโอเพราะมันดีกว่าไม่ได้ทำอะไรที่บ้าน

เมื่อแมรี่เห็นเธอจมอยู่กับภาพวาดเธอจึงตัดสินใจที่จะไม่เรียกเธอให้ไปกินข้าวที่ชั้นล่าง แต่เธอส่งอาหารของแอเรียนปที่สตูดิโอโดยตรง ไม่ว่าในกรณีใดมาร์คมักจะไม่อยู่ใกล้ ๆ แม้ว่าเขาจะกลับมา แต่เขาก็จะเอาอะไรบางอย่างแล้วจากไปอีกครั้ง ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจกฎระเบียบมากนัก

เมื่อแมรี่เสิร์ฟปลากะพงนึ่งอย่างมีความสุข แอเรียนก็ปิดปากและรีบเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่เธอจะเห็นว่าปลาหน้าตาเป็นอย่างไร

ขาของเธอโคลงเคลงหลังจากถอยมาสักพัก เธอลุกขึ้นยืนและตกใจกับใบหน้าที่ดูเศร้าของแมรี่ “เปล่าค่ะ… หนูไม่คิดว่าอาหารที่คุณเตรียมมามันจะไม่ดี มันมีกลิ่นคาวเกินไป หนูไม่ค่อยชอบของที่มีกลิ่นคาวเลย”

แมรี่งงงวยเล็กน้อย “ปลากะพงขาวถูกเตรียมอย่างพิถีพิถันมาก ไม่มีกลิ่นคาว จมูกของคุณไวมากตั้งแต่เมื่อไหร่?”

แอเรียนไม่แน่ใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงมีปฏิกิริยารุนแรง “ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะไม่กินปลาแล้วกัน คุณช่วยหาผักให้หนูหน่อยได้ไหม?”