เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 112 ฝนตก

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 112 ฝนตก

จอห์น เลน เสียชีวิตระหว่างการผ่าตัด เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอก็สามารถผ่อนคลายได้หลังจากมีเงินเพียงพอที่จะดำเนินการผ่าตัด ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่เมฆทุกก้อนมีสีเงิน เธอไม่คาดคิดว่าจะมีข่าวร้ายนี้ตามมาโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อ้าปากค้าง

ไม่กี่อึดใจ ลิเลียนก็ออกมาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ “ทิฟฟ์… ไปพบพ่อเป็นครั้งสุดท้าย…”

ทิฟฟานี่ส่ายหัวอย่างอ่อนแรง “หนูไม่อยากไป… แม่ หนูจะจัดงานศพของพ่อในเช้าวันพรุ่งนี้ แม่กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

ลิเลียนไม่ขยับไปไหน แต่ร้องไห้เสียใจยิ่งกว่าเดิม ร่างกายที่อ่อนแอของเธอสั่นเหมือนใบไม้และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะพังทลายลงในเวลาต่อมา

ความคิดที่จะกลับไปที่บ้านเช่าที่แออัดและแออัดจนดูเหมือนอยู่ในสลัมทำให้เธอกลัว ในฐานะภรรยาจากครอบครัวที่ร่ำรวยครั้งหนึ่งเธอไม่เคยผ่านการทดสอบแบบนี้มาก่อน

หลังจากอยู่แบบนั้นสักพักทิฟฟานี่ก็ลุกขึ้นยืน ขาของเธอรู้สึกเสียวแปลบ ๆ จากอาการชา “แม่ หนูจะไปส่งแม่กลับบ้านนะ”

ลิเลียนคว้ามือของเธอ “ไม่ต้องหรอก ทิฟฟ์ แม่รู้ว่าวันนี้ลูกทำงานหนักมาก แม่ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ด้วยสุขภาพที่ย่ำแย่และลงเอยด้วยการทำให้ลูกหนักใจ แค่… ให้โรงพยาบาลจัดการทุกอย่างที่จำเป็นก็พอนะ แม่กลับเองได้”

ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างไร้ชีวิตราวกับหุ่นเชิดและไม่ได้พูดอะไร

เมื่อมองย้อนกลับไปในห้องผ่าตัดครั้งสุดท้าย ลิเลียนก็เดินจากไปด้วยน้ำตาที่คลอ ชีวิตที่ฟุ่มเฟือยของเธอต้องสิ้นสุดลงและบ้านเช่าที่น่าสยดสยองจะเป็นบ้านในอนาคตของเธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญกับความเป็นจริง

ตั้งแต่ต้นจนจบทิฟฟานี่ไม่เคยหลั่งน้ำตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ใช่เพราะเธอไม่เศร้าเสียใจ ความรู้สึกเหมือนถูกดึงวิญญาณออกจากร่างทำให้เธอมึนงงจนไม่เหลือแรงที่จะร้องไห้

เมื่อเธอเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับใบมรณของพ่อฝนโปรยปรายลงมาทางด้านนอก มุมปากซีดของเธอม้วนเป็นรอยยิ้มขณะที่เธอมองดูฝูงชนที่ตื่นตระหนกวิ่งหลบฝน

เธอพบว่าตัวเองเดินเข้าไปในสายฝนก่อนที่เธอจะรู้ตัว ฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาที่ร่างเธอ เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ แต่มันหนาวมากจนทำให้หนาวไปถึงกระดูก

ทันใดนั้นมือใหญ่ก็ดึงเธอกลับเข้าไปใต้หลังคาจากด้านหลัง “คุณเสียสติไปแล้วเหรอ?”

เธอหันกลับมาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พ่อของฉันเสียชีวิตระหว่างผ่าตัด ทำไมครอบครัวเราถึงโชคร้ายขนาดนี้…?”

แจ็คสัน เวสต์ ขมวดคิ้วเมื่อทราบข่าว “มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”

ทิฟฟานี่ไม่ตอบกลับ เธอยื่นมือออกไปเพื่อจับเม็ดฝนที่ตกลงมา บางทีความหนาวเย็นอาจทำให้เธอตื่นขึ้นมาได้เพียงเล็กน้อย

หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหราดูฉากด้วยความประหลาดใจจาก รถมายบัคสีดำที่จอดอยู่ใกล้ ๆ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอเห็นลูกชายดูแลผู้หญิงแบบนี้ เธอควรจะรู้สึกโล่งใจไหม?

หลังจากนั้นไม่นานคนขับก็ถามว่า “นายหญิง เราควรรอให้นายน้อยขึ้นมาไหมครับ?”